All Chapters of ของเล่นที่เคยทิ้ง (20+): Chapter 91 - Chapter 100

ปริญรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ถึงสัปดาห์ก็สามารถกลับมารักษาตัวที่บ้านต่อได้ โดยมีนับดาวคอยเฝ้าอย่างใกล้ชิดไม่ห่างกายและวันนี้คือวันแรกที่เขาต้องเข้าบริษัทเพราะมีประชุมผู้ถือหุ้นว่าด้วยเรื่องกระแสของพรีเซนเตอร์คนใหม่“ผมโหวตให้เปลี่ยนคน ข่าวฉาวโฉ่ขนาดนี้มันมีแต่จะทำให้แบรนด์เราเสียหาย” ข่าวของนับดาวช่วงนี้ดังกระฉ่อนไม่เว้นแต่ละวัน เปิดไปช่องไหนแอปไหนก็ต้องเจอแทบทุกช่องทาง แล้วมากกว่า 80% ก็ล้วนเป็นข่าวเสียหาย“แต่นั่นเมียท่านประธานเลยนาคุณยศ เขาประกาศออกสื่อกันแล้วนี่ว่าจดทะเบียนกัน จะปลดออกง่าย ๆ ได้ยังไง”“สัญญายังไม่เซ็น ไม่ควรใช้คำว่าปลดด้วยซ้ำ มีแค่การจิ้มชื่อขึ้นมาลอย ๆ จะเปลี่ยนตอนไหนก็ได้รึเปล่าคุณสิน”“ก็ไอ้คนที่จิ้มมันเป็นประธานไง เมียมันนี่ใครจะว่าอะไรได้” เสียงสองหุ้นส่วนที่กำลังนั่งปรึกษาหารือกันเรื่องพรีเซนเตอร์คนใหม่ที่ก่อนหน้านี้ปริญได้เสนอไว้ดังขึ้น นั่นทำให้หัวคิ้วประธานหนุ่มกระตุกยิก ๆ ไม่ต่างจากเท้าที่กระตุกพอ ๆ กัน อยากยกตีนขึ้นทาบปากหัวหงอกหัวดำแถวนี้ชะมัด“ถ้าการที่ผมจะเอานับดาวขึ้นมาเป็นพรีเซนเตอร์มันทำให้ใครไม่สบายใจ สามารถขายหุ้นทิ้งได้เลยนะครับ ผมรับซื้อไม

“ไม่เอา ถ้าให้ไปรายการพวกนั้นสู้นับไลฟ์ชี้แจงเองดีกว่า” ไม่ว่าจะเรื่องความสัมพันธ์กับปริญ เรื่องคลิปฉาวนั่น หรือเรื่องดรามาอะไรก็ตามที่มันกำลังประเดประดังเข้ามา“พี่ว่าก็ดีเหมือนกันนะ เอาเลยไหมล่ะ” เป็นเสียงของตะวันที่เดินเข้ามาพร้อมกับปรมะ“อะไรนะคะพี่ตะวัน” นับดาวถามคนเข้ามาใหม่“ไลฟ์สดไง เอาเลยไหม” ปรมะเอ่ยเสียงเรียบเรื่อยหากสีหน้าดูหนักแน่นและจริงจัง พอ ๆ กับตะวัน ทั้งคู่หย่อนกายลงนั่งข้างกันที่โซฟาฝั่งตรงข้าม“เดี๋ยว ๆ” นับดาวหน้าเหวอไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าทุกคนจะดูจริงจังกับคำพูดเล่น ๆ ของเธอ แม้กระทั่งปริญที่กำลังมองมาด้วยสายตาที่คาดหวัง นัยน์ตาคู่คมมีประกายบางอย่างที่เธอตีความได้ว่าเขากำลังคิดว่าไอเดียนี้ดีมาก ๆ“ไม่ต้องเดี๋ยวแล้ว เอาเลย”“นับยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย สคริปต์ก็ไม่มี ไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ”“ก็พูดความจริง พูดเรื่องที่อยากจะพูด เอาแบบเรียล ๆ เลยนับ มีอะไรก็พูดไป” ตะวันเสนอความคิด“พายก็เห็นด้วยนะ” ตะวันหันจอมือถือที่กำลังคุยกับพัชชาอยู่ให้นับดาวดู เพราะเธอรู้ดีว่ารายนี้รักและเชื่อพัชชาที่สุด หากไม่ติดว่าพัชชาต้องบินไปฮ่องกงเพื่อทำธุระเป็นเพื่อนอาทิตย์ที่ตระกูลหยางเธอก็

“มันหนอนนะลูก เก็บมาเล่นทำไม”“หนอนผีเสื้อค่ะ พี่แจ็คบอกเลี้ยงไว้ เดี๋ยวมันจะเป็นผีเสื้อ หนูได้มาฉามตัว ที่โรสมีห้า!” ไอร่าอวดราวกับว่าชอบมันมาก “ที่จริงหนูเองก็มีห้าตัวนะ แต่หนูหลิวตีแปะจนน้องหนอนท้องแตกเสียชีวิตไปแล้วฉองตัวค่า”“จ้ะลูกจ๋า” นับดาวไอ้แต่กุมขมับแล้วฟังลูกคุยขิงข่าให้ฟังอย่างตั้งใจ แม้เธอจะหน้าซีดจนเกือบเป็นล้มแล้วก็ตาม“ไอร่ารักที่นี่จังเลยค่ะหม่ามี้ เราอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยได้ไหม”“ไม่ได้หรอกลูก” เป็นเสียงปริญที่ออกมาจากห้องน้ำ“ทำไมล่ะคะ” ไอร่าเอียงคอสงสัย“อีกหน่อยเราต้องย้ายไปอยู่บ้านตัวเองแล้วนะ” เพราะตอนนี้ทั้งสามคนยังพักในบ้านหลังใหญ่ของบิดามารดา แม้ว่าบ้านหลังนี้จะมีที่สำหรับพวกเขา มีห้องนอนมากมาย หากทว่าปริญเองก็มีบ้านของตัวเองที่สร้างไว้แยกกัน อยู่ในรั้วเดียวกันเช่นเดียวกับพี่น้องคนอื่น ๆ เมื่อแต่งงานออกไปมีครอบครัวแล้ว แยกบ้านกันดีที่สุด แต่ที่ผ่านมาเพราะตัวเขายังไม่มีครอบครัวจึงเร่ร่อนนอนที่นั่นทีที่นี่ทีไปทั่ว จนไม่คิดจะจัดการบ้านส่วนตัวให้มันพร้อมจะอยู่ได้ เพราะว่าจะให้อยู่คนเดียวก็ดูจะเหงาเกินไป“ไปอยู่บ้านของเรากันนะครับ” ชายหนุ่มอุ้มไอร่าไปที่หน้าต่าง ม

วันนี้นับดาวหาเวลาว่างในรอบหลายเดือนที่ทำงานหนักจนแทบไม่ได้พักมานัดดูบ้านหลังใหม่ แล้วก็มีชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่ตามมาด้วยเช่นกันและตอนนี้เขาก็กำลังยืนกอดอกหน้าตึง คิ้วขมวดจนเป็นปม แสดงออกชักถึงความไม่พอใจทำเอาเซลสาวที่เข้ามาพร้อมเอกสารให้นับดาวเซ็นตัวเกร็งหน้าซีด กลัวเหลือเกินว่าหากสามีไฮโซของดาราสาวค่าตัวแพงไม่พอใจขึ้นมาตัวเองจะชวดเงินค่าคอมมิชชันก้อนใหญ่“เรียบร้อยค่ะ” นับดาวเสียงสดใสเมื่อจรดปลายปากกาเซ็นลายมือชื่อลงในช่องสุดท้ายของสัญญาซื้อขาย“ซื้อไปทำไมนัก” ปริญอดบ่นไม่ได้ ทั้งที่เขาเองก็บันดาลให้เธอทุกอย่างแล้ว “อย่าบอกนะว่าจะแยกบ้านกัน ฉันไม่ยอมหรอกนะ ไอร่าล่ะจะอยู่ยังไงถ้าพ่อแม่อยู่คนละทาง”“อย่าเพ้อค่ะ นับแค่ซื้อบ้าน ไม่ได้จะแยกบ้าน” ทั้งที่คุยกันชัดแล้วว่าเธอแค่อยากมีบ้านเพิ่มอีกสักหลัง แต่ยังอยู่บ้านเดิมต่อ ไอร่าชอบที่นั่นมาก ๆ ชอบทั้งผู้คนและบรรยากาศ เธอจะพรากลูกออกมาจากความสุขได้อย่างไร“จะสร้างเพิ่มไปทำไมอีกก็ไม่รู้” ในเมื่อจะอยู่กับเขานี่ คนรู้สึกไม่ค่อยมั่นคงในอารมณ์ตัวเองตอนนี้ก็ยังอดตัดพ้อไม่ได้“ก็นับไม่เคยมีนี่คะ นับไม่เคยมีบ้านคุณก็รู้”คำพูดนั่นทำปริญชะงัก จากท

“ฮือ... พี่คิดถึงพราวนะ”“หนูก็คิดถึงพี่นับ”“น้าพราวขา ไอร่าอยู่นี่!” ไอร่าที่นั่งแอบหลังตุ๊กตากระโดดออกมาเซอร์ไพรส์“ไอร่าของน้า คิดถึงมาก ๆ เลยค่า” พราวฟ้าอุ้มหลานสาวตัวกลมไว้แนบอกแล้วหอมซ้ายหอมขวา ทำเอาหลานตัวน้อยต้องย่นคอหนีเพราะจั๊กจี้“คิดถึงหนูไหม”“คิดถึงสิ น้าพราวคิดถึงไอร่ามาก ๆ เลย ฮือ”“สุขสันต์วันเกิดนะน้องสาวสุดที่รักของพี่”“ขอบคุณนะพี่นับ”“ขอบคุณคนนี้ดีกว่า ผู้อุปการะและป๋าเปย์ตลอดทริป” การมาครั้งนี้ปริญไม่ปล่อยให้เธอออกเงินเองสักบาท กระทั่งแวะซื้อน้ำในร้านสะดวกซื้อเขายังไม่ให้เธอจ่ายของทุกอย่างที่เตรียมมาเซอร์ไพรส์พราวฟ้าเขาก็ให้อิทธิจัดหามาให้นับดาวมองปริญด้วยนัยน์ตาเรียบนิ่ง รู้อยู่ว่าตอนนี้เขาดีกับพี่สาวของเธอแล้วและรักไอร่ามาก หากก็ยังมีเรื่องราวฝังใจ แต่เพราะห่วงภาพลักษณ์และเห็นแก่หน้าพี่ถึงได้แต่ยกมือไหว้“ขอบคุณมากค่ะ”“ไม่เป็นไร แค่ยอมรับพี่เป็นพี่เขยให้ได้ก็พอ”เย็นวันนั้นทั้งหมดมารับประทานมื้อเย็นที่ร้านดังเกาะยอ เป็นร้านที่ตั้งอยู่บนเนินเขา มองเห็นทะเลสาปกว้าง และสามารถมองเห็นแพขนานยนต์ข้ามระหว่างท่าแพสงขลามายังท่าแพอำเภอสิงหนครบรรยากาศยามเย็น ลมพัดโชย