All Chapters of พาพระเอกมาเป็นตัวร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

เดิมทีโลกใบนี้มีสัตว์อยู่สองประเภท อันได้แก่ สัตว์นักล่าและเหยื่ออย่างสัตว์กินพืช หลายครั้งมนุษย์อาจคิดทะนงว่าตนคือ ‘นักล่า’ ที่เป็นที่สุดเหนือกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกทั้งใบ เพราะมีอารยธรรมกับความฉลาดที่ส่งต่อกันมา มันก็ใช่ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ใช่เพราะในบางครั้งมนุษย์กลับเป็นแค่ ‘เหยื่อ’ ที่รู้จักวิธีปกป้องตัวเองเท่านั้น ไม่ได้วิเศษวิโสและไม่ได้ต่ำต้อยแต่กับมนุษย์บางคนที่ผ่านการต่อสู้มานานวันหนึ่งก็ก้าวข้ามเป็น ‘นักล่าฉกาจ’ ได้เช่นกัน“เดิมพัน 50 กิลครับ”ชายหนุ่มในเครื่องแบบฮันเตอร์นามว่า ‘บิทเทอ โลฮาส’ นั่งตรงข้ามหญิงวัยกลางคน ภายในห้องกว้างที่มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟข้างโต๊ะกับเชิงเทียน ตั้งตามมุมต่างๆ ความสว่างเหล่านั้นสร้างบรรยากาศอบอุ่น แต่ขณะเดียวกันเงามืดก็ทำให้บางจุดแลดูน่ากลัวท่ามกลางพื้นที่อบอวลกลิ่นอายสงบยามดึกนี้ ปรากฏเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าใสทอดมองรอรับคำตอบจากคู่สนทนา“เดิมพันสูงเหมือนเดิมเลย ไม่กลัวตายเหรอ?”เสียงโทนต่ำตอบกลับพลางหัวเราะในลำคอ หญิงคนนี้คือ ‘ยานรัม ฮิลล์’ ทำหน้าที่บันทึกภารกิจฮันเตอร์ที่เข้ามารับงานต่างๆ ทางด้านบิทเทอได้ยินเช่นนั้น พลันเสสายตามองหน้าต่างบ

‘รู้อะไรไหม? ทั้งสองชีวิตนี้คนที่ผมเคยง้อมีแค่สามคน พี่ชายและแฟนเก่า ส่วนคนที่สามน่ะเหรอ?’‘ใช่ มันคือไอ้พระเอกเวรนี่ไงล่ะ!’“คุณโลฮาส ผมเอาแซนด์วิชมาให้”คาเลนว่าแล้วโยนแซนด์วิชห่อด้วยซองน้ำตาลให้ บิทเทอยกมือขึ้นรับของอัตโนมัติ มองอาหารพกง่ายกินเร็วในมือสลับกับหนุ่มผมยาวดำซึ่งยังคงส่งยิ้มมาเหมือนเดิม ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนอยู่ในตรอกเดิมที่เจอกันครั้งแรก ช่วงนี้คาเลนมักจะแวะเวียนมาหาฮันเตอร์หนุ่มบ่อยๆ จึงไม่ยากที่จะจำเส้นทางและเขตที่อยู่ในความดูแลของคุณพระเอกได้“...”‘ว่าแต่ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยเหรอวะ?’เมื่อเห็นบิทเทอเงียบไป คาเลนก็อดไม่ได้ที่ตั้งคำถาม ทั้งสองจ้องหน้ากันพักหนึ่งโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร แต่บรรยากาศมันก็ไม่ได้น่าอึดอัดเพราะรอยยิ้มพิมพ์ใจสุดกวนของคาเลน“ไม่ใช่ว่าฉันปฏิเสธไปชัดแล้วเหรอ?”ฮันเตอร์หนุ่มแกะซองแซนด์วิชออกแล้วกินเข้าไปทันที ปกติเขาคงไม่รับของกินจากคนแปลกหน้า แต่เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คาเลนเอาของต่างๆ มาให้เลยหยวนได้ เพราะหากย้อนไปวันก่อนหน้า สิ่งที่ฮันเตอร์หนุ่มได้รับนั้นมีตั้งแต่ตุ๊กตา เครื่องประดับ ลูกกวาด ดอกไม้ หรืออะไรต่อมิอะไรที่ประหลาดๆประหลาดท

‘ผมมาถึงจุดนี้ได้ยังไง..’คาเลนนึกคิดเช่นนั้นขณะนั่งประสานมืออยู่ที่ปลายเตียง สีหน้าเขานิ่งยากจะคาดเดาอารมณ์ แต่ที่แน่ๆ คือเขากำลังครุ่นคิดบางอย่างไม่ตก สถานที่ที่เขากับบิทเทอจะมาพักอยู่ด้วยกันชั่วคราว ทุกอย่างปกติดีไม่มีปัญหา การเดินทาง ค่าใช้จ่าย อุปกรณ์ และอะไรต่อมิอะไรที่ค่อยหาเอาระหว่างทางแต่…‘นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ คนที่น่ากังวลคือ...หมอนั่นต่างหาก’“เฮ้อ~”ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นถอดเสื้อโค้ทยาวดำตัวเองโยนลงบนเก้าอี้ที่วางตรงปลายเตียง ตอนนี้ท่าทีคิดหนักของคาเลนดูน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด อาจไม่ใช่เพราะหาคำตอบในหัวได้แล้ว แต่เป็นเพราะไม่อยากจะใส่ใจในสิ่งที่ตนเองกำลังคิดมากกว่า“เฮ้”“อุ๊ยแม่ร่วง!”ชายผมยาวดำหันมองตามก่อนจะสะดุ้งโหยง เมื่อเห็นบิทเทอในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงดำขายาวมายืนข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจทราบได้ ฮันเตอร์หนุ่มที่ได้ยินคำอุทานประหลาดนั้นก็หรี่ตามองอย่างงวยงง“พูดบ้าอะไรน่ะ”“เปล่าหรอก ว่าแต่...คุณไม่มีปัญหาอะไรจริงๆ ใช่ไหม?”“หมายถึงปัญหาอะไร?”“ก็อยู่ห้องเดียวกับผม คุณไม่อึดอัดเหรอ?”“ทำไม? นายมีปัญหาอะไรกับการอยู่ห้องเดียวกับฉัน?”คาเลนยิ้มค้างก่อ

‘การที่ผมหลุดมายังโลกนิยายนักล่าสาปบาปนั้น ทำให้ผมได้เจอความแตกต่างระหว่างโลกเดิมและโลกนี้อย่างเห็นได้ชัด’‘แต่มันมีบางอย่างที่ยังคงเหมือนเดิม’สายฝนโปรยปรายลงมาจากกลุ่มเมฆครึ้มก่อตัวทั่วท้องฟ้า ไม่เข้ากับฤดูกาลยามนี้ซึ่งอยู่ช่วงหน้าร้อน หยาดน้ำร่วงกระทบร่างหนุ่มผมยาวดำที่ยืนอยู่เบื้องหน้าศิลาสลักชื่อ ‘คาเบิล แบรนดอน’ ชายผู้เป็นบิดาของร่างนี้ในโลกนี้ได้จากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแค่อนุสรณ์ที่เรียกว่า ‘หลุมศพ’ เท่านั้น“นี่มันอะไร...”คาเลนพูดออกมาเสียงแผ่วคล้ายรำพันกับตนเอง สายตาจดจ้องไปยังอักษรบ่งบอกชื่อผู้เสียชีวิต คาเบิลถือว่าเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงในแวดวงสังคมอยู่พอตัว ก่อนหน้าจึงมีคนมากมายมาร่วมพิธีฝังศพเยอะประมาณหนึ่ง แต่ตอนนี้คนเหล่านั้นออกไปกันหมดแล้ว สุสานเลยเหลือเพียงแค่เขาคนเดียวปราศจากใครอื่น หรือบางทีก็เป็นเขาเองที่ไม่ได้สนใจว่ามีบุคคลอื่นอยู่รอบข้าง‘ความตายก็ยังคงเป็นความตาย’‘มันไม่ใช่เรื่องที่หลีกเลี่ยงกันได้ก็จริง แต่การต้องมานั่งจัดการความรู้สึกตัวเอง มันไม่ใช่เรื่องที่ผมชอบเท่าไหร่ มันไม่ง่ายเหมือนเดิม มันไม่เคยง่ายเลยสักครั้ง’คาเลนยืนมองนิ่งอยู่เช่นนี้มานาน ไม่อาจนั

 หลังบิทเทอตอบรับข้อเสนอสุดแปลกประหลาด พวกเขาต่างก็แยกย้ายไปรับผิดชอบหน้าที่การงานของตนเอง ตกลงกันไว้ว่าค่อยมาคุยเรื่องนี้ต่อตอนเวลาว่างก็ไม่สายไป จนมาถึงเย็นวันหนึ่ง ฮันเตอร์หนุ่มได้ตัดสินใจมาบ้านคาเลนเพื่อหารือเรื่องแท่นศิลาคำสาปอีกครั้งชายผมยาวดำเปิดประตูออกมาต้อนรับอย่างแปลกใจ เพราะทีแรกเขากะจะเป็นคนไปคุยกับอีกฝ่าย แต่ท่าทางนักล่าเสพติดภูตดูจะตื่นเต้นกับข้อเสนอเลยมาหาเขาซะเอง“ท่าทางนายจะสนใจข้อเสนอฉันเอามากๆ เลยนะ”“ก็ใช่” ‘การที่ผมตัดสินใจทำเรื่องนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะสำเร็จ ดีไม่ดีเปอร์เซ็นต์ที่สำเร็จอาจน้อยจนริบหรี่ด้วยซ้ำไป การพึ่งพระเอกย่อมเป็นตัวที่ดีเสมอ’ คนเป็นเจ้าบ้านเดินไปหย่อนตัวนั่งลงในห้องรับแขก บิทเทอสาวเท้าตามถึงกับชะงักไปเมื่อเห็นข้าวของมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ย ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ เอกสาร และจานอาหารใส่พาสต้าราดซอสเนื้อส่งกลิ่นหอมกรุ่นอ่อนๆ คุณพระเอกเห็นแบบนั้นพลันขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย“ทำไมมันรกขนาดนี้…”ปกติบิทเทอคงไม่พูดเสียมารยาท แต่เพราะเป็นคาเลนจึงกล้ากล่าวออกมา