All Chapters of นางฟ้าในกรงพยัคฆ์: Chapter 11 - Chapter 20

นาเดียลงมาจากด้านบนเมื่อรู้สึกหิวหลังจากเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้และจัดของตัวเองอย่างคร่าวๆ แม้คิดว่าคงอยู่ที่นี่ไม่นานแต่อย่างน้อยก็น่าจะสองสามอาทิตย์เธอได้กลิ่นอาหาร นั่นก็หมายชายหนุ่มกลับมาแล้ว คิ้วเรียวสวยขมวดเมื่อเดินไปตรงส่วนที่คิดว่าเป็นห้องครัวแล้วเห็นว่าคนร่างสูงใหญ่กำลังตักบางอย่างใส่จาน“คุณทำเองเหรอ”เสียงของเธอทำให้เขาหันมา อีกฝ่ายดูนิ่งงันไปชั่วอึดใจก่อนจะให้คำตอบ“อืม คิดว่าคุณควรกินอาหารทำเองน่าจะดีกว่าฟาดฟู้ด ผมเลยซื้อของสดมา”ขณะที่เขาพูดนาเดียก็รีบเดินเข้าไปช่วยถือจานจากมือหนา เห็นชัดว่าเขากวาดตามองเธอแวบหนึ่งแล้วจึงยอมปล่อยจาน ก่อนจะหันไปตักอาหารใส่จานอีกใบ“พาสต้า”เธอมองอาหารจานใหญ่ในมืออย่างฉงน ไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารได้ด้วย“แค่พาสต้า ไม่ต้องทึ่งขนาดนั้น แล้วก็ไม่ต้องห่วง มันกินได้”ร่างเล็กสะดุ้ง เหลือบตาขึ้นมองก็เห็นอีกฝ่ายมองเธออยู่ด้วยสีหน้าเซ็งๆ และในมือเขาก็มีอีกจานที่ตักเสร็จเรียบร้อย เธอจึงยิ้มแหยจนตาหยี แล้วรีบเอาจานที่ถืออยู่ไปวางบนโต๊ะ ขณะที่ชายหนุ่มก้าวตามมาฝั่งตรงข้าม พอเธอขยับตัวจะไปที่ตู้เย็นเขาก็พูดขึ้น“นั่งเถอะ เดี๋ยวผมจัดการให้”“ไม่เป็นไร”“บอกให้นั

“ฉันอยากไปหาพี่อลิซ”นาเดียเอ่ยขึ้นในเช้าวันใหม่ เธอลงมาด้านล่างค่อนข้างสายและชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ขึ้นมาตาม หญิงสาวเห็นเขาวิ่งอยู่บนลู่วิ่งตรงห้องกระจกข้างระเบียง ทั้งคู่สบตากันเพียงเล็กน้อย เธอไม่อยากรบกวนเขา ทั้งยังรู้สึกไม่กล้าที่จะมองอีกฝ่ายนานนักเพราะสถานการณ์กระอักกระอ่วนใจเมื่อวานทำให้เดินเลี่ยงไปยังห้องครัวในนั้นมีจานใส่แซนด์วิช ใกล้ๆ มีกากาแฟอยู่ด้วย และเห็นโน้ตแปะบนโต๊ะอาหาร‘อาหารเช้าของคุณ มีนมกับน้ำส้มในตู้เย็น’หญิงสาวนึกทึ่งกับเรื่องอาหารของอีกฝ่ายไม่น้อยตั้งแต่เมื่อวานที่ผ่านมา หน้าโหดอย่างเขาไม่น่าเชื่อว่าจะทำอาหารได้รสชาติดีขนาดนั้นทว่านาเดียก็ไม่เสียเวลาคิดเรื่องชายหนุ่มนาน เพราะเธอค่อนข้างหิวจึงลงมือกินแซนด์วิชและเอานมมาใส่กับกาแฟที่ชงไว้เรียบร้อยแล้ว ดื่มทั้งกาแฟและน้ำส้มเพราะได้รสชาติหวานอมเปรี้ยวเพื่มความสดชื่นขณะเดียวกันก็คิดว่าเธอคงรู้สึกอึดอัดแน่ๆ หากต้องอยู่ร่วมบ้านกับคลินตันตามลำพัง ถ้าต้องอยู่แค่ในห้องเธอก็เบื่อเพราะอยู่โรงพยาบาลมานาน แล้วก็นึกถึงอลิซขึ้นมา เมื่อเสร็จมื้ออาหารเช้าของตน นาเดียจึงเอ่ยขึ้นขณะที่ออกจากห้องครัวมาแล้วพบเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่มีเ

นาเดียกับคลินตันอยู่ที่บ้านของธิติและอลิซจนบ่ายแก่จึงกลับเพราะรู้สึกว่าท้องฟ้าค่อนข้างครึ้ม และเมื่อรถมาถึงครึ่งทางฝนก็ตกลงมาหนาเม็ดและหนักขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายคลินตันก็จำเป็นต้องหาที่จอดหลบฝนชายหนุ่มให้เธอลงไปหลบฝนที่ด้านหน้าร้านกาแฟขนาดย่อมแห่งหนึ่งส่วนตนเองวนไปจอดรถ หญิงสาวพยายามยืนหลบในมุมที่ฝนมาถึงน้อยที่สุด ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็ตามเข้ามา“คุณเข้าไปข้างในดีกว่าไหม ผมขอเขาให้”คลินตันเสนอ เพราะทั้งคู่เปียกโชกไปทั้งตัวจึงเกรงใจที่จะเข้าไปในร้าน“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ข้างนอกได้”“มันหนาวนะ”ใบหน้าคมก้มลงมองเธอ แววตาของเขาดูจริงจัง จนนาเดียอดไม่ได้ที่จะยิ้มบางส่งให้พร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อยยืนยัน ชายหนุ่มดูไม่ถูกใจเท่าไรนัก ทว่าเขาไม่พูดอะไร เธอเองก็พยายามเลี่ยงมองสายฝนด้านนอกแทน แต่อากาศเย็นจัดจนเธอห้ามมือตัวเองไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องยกขึ้นมากอดตัวเองชั่วอึดใจใหญ่ร่างเล็กของหญิงสาวก็รู้สึกถึงความอบอุ่นหนาหนักที่โอบล้อมตนเองนาเดียมองเสื้อหนังสีดำที่คลุมทับมาให้พร้อมมือหนา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนใกล้ตัวและเห็นใบหน้าคมมองเธออยู่ก่อนแล้ว“แล้วคุณ?”ตาคู่กลมโตฉายแววกังวลขณะถามสั้นๆ เพราะตอนนี้ชา

คลินตันกลับมาอีกครั้งในลุคที่นาเดียต้องนึกอ่อนใจกับตัวเอง เพียงแค่ชายหนุ่มใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มตัวเดิมเธอก็คิดว่าอีกฝ่ายดูเซ็กซี่อย่างไม่น่าให้อภัยแล้ว หญิงสาวเหลือบมองร่างสูงใหญ่เพียงนิดแล้วปอกมันฝรั่งในมือต่อ ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าจิตใจเธอไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อยคงเพราะได้เห็นกล้ามแน่นๆ ของอีกฝ่าย โดยไม่เคยได้เห็นของจริงเต็มๆ มาก่อนนั่นแหละ เธอจึงสติฟุ้งซ่านแบบนี้ไม่แฟร์เลยสักนิด ทั้งที่เขาไม่ให้เธอใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นออกนอกห้อง แต่ตัวเองกลับถอดเสื้อเดินไปเดินมาเสียอย่างนั้นหญิงสาวคิดขณะมองชายหนุ่มล้างชิ้นปลาที่แพ็คมา และราวกับรู้ว่าเธอมองคลินตันเองก็หันมาทางเธอเช่นกัน เขาเหลือบมองมันฝรั่งก่อนจะพูดขึ้น“หั่นเสร็จแล้วก็เตรียมจานเตรียมซอส ผมทอดเอง”“มีซอสเหรอคะ”“ใช่ ผมซื้อสำเร็จรูปมาแล้ว อยู่ในตู้เย็นนั่นแหละ”เธอพยักหน้าเข้าใจ“งั้นฉันทำสลัดเพิ่มด้วยดีกว่า”“เยี่ยม”คลินตันยกนิ้วให้นาเดียจึงยิ้มตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาตินาเดียหั่นมันฝรั่งในขนาดที่คิดว่าพอดี แล้วก็เอาผักในตู้เย็นที่พอทำสลัดได้มาล้างหั่นเสร็จก็โรยเกลือ พริกไทย และน้ำมันมะกอก

นาเดียมองตอบสาวสวยด้วยสายตามึนงงว่างเปล่า ไม่รู้ต้องทำอย่างไรในสถานการณ์กระอักกระอ่วนแบบนี้เพราะรับรู้ได้ถึงไอบางอย่างแผ่จากแววตาหญิงสาวอีกคนเมื่อได้ยินว่าเธอเป็นใคร แม้จะลำบากใจแต่เธอก็ไม่รู้จะเริ่มพูดกับอีกฝ่ายอย่างไร จะแก้ตัวก็คงแปลกๆ เหมือนเธอร้อนตัวอาจจะเพราะเห็นสีหน้าไม่สบายใจและอึดอัดของเธอ สุดท้ายคนที่พูดขึ้นมาก่อนก็เป็นอีกฝ่าย“ไฮ ฉันไมลี่”“นาเดียค่ะ”ไมลี่ส่งยิ้มให้เธอ ก่อนจะหันไปบอกสองหนุ่มที่คุยกันเรื่องงานด้วยสีหน้าจริงจัง“พวกคุณทำงาน ให้นาเดียไปกับฉันดีกว่า รออยู่ในนี้เธอคงเบื่อ”“จะไปไหน”คลินตันหันมาถาม ใบหน้าคมนิ่งแต่มีรังสีดุจากแววตา เขาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วกลับไปจ้องเอาคำตอบจากไมลี่“ฉันจะพาเธอนั่งเล่นกินขนมกับน้ำที่คาเฟ่ข้างหน้านี่แหละ”“อืม ไปเถอะ”เมื่อรู้พิกัดแล้วเขาก็พยักหน้ารับง่ายๆ แล้วกลับไปสนใจเรื่องงานต่อนาเดียเดินตามไมลี่ออกไปอย่างไม่คิดมากเช่นกันเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้มีปัญหาอะไร นั่นน่าจะหมายความว่าปลอดภัยสำหรับเธอ“เธอรู้จักกับคลินได้ยังไงเหรอ”หลังจากสั่งเครื่องดื่มกับเค้กของทั้งสองคนเรียบร้อย ไมลี่ก็ถามขึ้นทันที นาเดียเข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายต