ตอนที่ 17 เผชิญหน้า

สายตาเธอจ้องมองไปที่ด้านหน้าเขานั่งตรงบริเวณหัวโต๊ะในท่วงท่าสงบนิ่ง ทั้งห้องเงียบกริบ เหมือนทุกคนกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด ความเคร่งขรึมในแววตาคมไร้อารมณ์นั้นมันทำให้เกวลินไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาแบบตรง ๆ

ในความคิดของเกวลินตอนนี้ เธออยากจะมุดแผ่นดินหนีออกไปจากที่นี่เหลือเกิน ท่าทีของเขา ช่างแตกต่างจาก พี่ชินทร์ ที่เกวลินเคยเจอมากๆ

          สูทสีดำเรียบหรูที่โอบล้อมเรือนกายสูงใหญ่ของเขาเปรียบเสมือนเกราะที่ทำให้เขาดูห่างไกลและน่าเกรงขามมากขึ้น ยิ่งเมื่อมีเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดเผยอกแกร่งกำยำของเขาด้วยแล้ว เธอกลับรู้สึกว่าภายใต้ความแข็งแรงนั้นแฝงพลังบางอย่างที่พร้อมจะกดทับเธอได้ทุกเมื่อ

          “รายละเอียดโปรเจกต์เปิดสาขาที่เวียดนามของบริษัท ผมได้ให้เลขาของผมส่งให้บริษัทเตชะวรากูลเอนจิเนียร์ เรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้น วันนี้ คุณพอจะนำเสนอโปรเจกต์ของคุณให้ผมฟังคร่าวๆ ได้มั้ยครับ”

สายตาคมเหลือบมองไปที่หัวหน้าสาวทีมB เพื่อรอคำตอบ แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจ ใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เลย

          “ได้ค่ะ คือเราจะมีทีมงานทั้งหมด 8 คนและแบ่งงานกันทำค่ะ แต่พอดีช่วงนี้เราได้เด็กฝึกงานเพิ่มมาอีกคน เรื่องเขียนแบบโครงสร้างของเครื่องจักร น้องข้าวตูเก่งมากค่ะ งานนี้คุณเตชินทร์ไม่ต้องห่วงนะคะ ทางเราจะรีบทำข้อมูลรายละเอียดของโปรเจกต์งาน ไปนำเสนอคุณอีกครั้งค่ะ”

          “ได้ครับ...งั้น...ถ้าคุณขวัญรดาพร้อมที่จะพรีเซนต์เมื่อไหร่ ก็แจ้งผมก่อนล่วงหน้าก็แล้วกันครับ”

          “ได้ค่ะ ถ้าดิฉันพร้อมแล้ว อาจจะต้องรบกวนคุณเตชินทร์เชิญที่บริษัทนี้อีกครั้งนะคะ...แต่เอ๊ะ...หรือว่าคุณเตชินทร์จะสะดวกให้ดิฉันไปพบคุณที่บริษัทเลยก็ได้นะคะ”

          “คุณขวัญรดาพาทีมงานไปที่บริษัทของคุณเตชินทร์เลยครับ จะได้สะดวก เป็นการให้บริการแก่ลูกค้าของเราด้วยครับ และถ้าคุณไป คุณควรพาเด็กฝึกงานไปเรียนรู้งานบ้าง ก็ดีนะครับ เธอจะได้ความรู้ทักษะจากบริษัทเราครับ”

กวินท์ล็อคเป้าหมายให้เพื่อนของเขาเสร็จสรรพ ที่เหลือนายก็จัดการเองก็แล้วกันนะ เขาช่วยได้แค่นี้

          “!!!”

เด็กฝึกงานที่ถูกเอ่ยถึงเหลือบมองคนที่พูดถึงเธอทันที ทำไมพี่กวินท์จะต้องเจาะจงเป็นเธอด้วย เกวลินเป็นแค่เด็กฝึกงาน ไม่มีอะไรสำคัญที่จะต้องมาห่วงว่าเธอจะฝึกงานแล้วจะได้ความรู้อะไรหรือเปล่า แค่นำเสนอ พวกพี่ๆ ไปก็จบแล้ว

          “ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะพาข้าวตูไปด้วยค่ะ”

ขวัญรดามองแวบเดียว ก็รู้ได้ทันที ว่าผู้ชายสองคนนี้ กำลังคิดอะไรกันอยู่

          “โอเค งั้น ผมฝากโปรเจกต์นี้ไว้กับคุณขวัญรดาเลยล่ะกันครับ มีปัญหาติดตรงไหน ก็ปรึกษาผมได้ตลอดเลยครับ”

          “ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณกวินท์ ที่ไว้ใจให้ดิฉันและทีมงานได้ทำโปรเจกต์นี้ค่ะ”

          “โอเค ในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมคิดว่า คงไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนเลิกประชุมได้เลยครับ”

กรวิชญ์ประธานบริษัทเตชะวรากูลเอนจิเนียร์ จำกัด เป็นผู้ปิดประชุมในครั้งนี้

          “ครับ/ค่ะ”

          “ไปกันชินทร์”

กวินท์หันไปชวนเพื่อน ที่นั่งนิ่งเงียบขรึม ทำไมเพื่อนของกวินท์ถึงได้ดูจริงจังขนาดนี้ เอาจริงๆ ลุคนี้ของเตชินทร์สลัดคราบผู้ชายเพลย์บอยออกไปจนหมดสิ้น เหลือแต่หนุ่มหล่อมาดเข้มนักธุรกิจใหญ่เท่านั้น

          “โอเค...” เตชินทร์ลุกขึ้นยืน พร้อมกับปรายตามองไปที่ใครบางคน เธอยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับ ตลอดระยะเวลาเกือบสามปี เธอดูเปลี่ยนไป ดูสุขุมขึ้นตอนนี้เธอน่าจะอายุ 21 แล้วสินะ

          “...” เกวลินนิ่งเงียบ รอให้ขบวนท่านประธานและผู้บริหารระดับสูงเดินออกจากห้องไป ทีละคน จนเหลือคนสุดท้าย ก็คือเธอ สมองของเกวลินประมวลผลอะไรไม่ทันเลย เจอเขาวันนี้ ทำให้เธอตกใจมาก ไม่คิดว่า อยู่ดีๆ เขาจะปรากฏตัวแบบกะทันหันที่นี่

          @ ห้องทำงานรองประธานบริษัท...

          “กูว่า ตอนนี้น้องรหัสมึง คงตกใจยังไม่หายแน่เลยชินทร์ ที่จู่ๆ มึงก็โผล่มาที่บริษัทกู”

          “คงไม่น่าจะตกใจหรอกมั้ง น้องเขาไม่ได้สนใจกูอยู่แล้ว เจอกูในฐานะแบบนี้ ยิ่งจะไม่อยากเข้าใกล้กูไปอีก มึงเห็นตอนที่น้องเขาจะออกจากห้องไปมั้ย กูคิดว่า น้องเขาไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ คือไม่สน และไม่แคร์กูเหมือนเดิม”

          “ถึงไม่สนหรือไม่แคร์มึง แต่วันนี้ น้องข้าวตู ก็คงได้เห็นมึงลุคใหม่แล้วแหละ เอาจริงๆ วันนี้มึงแต่งตัวมาเต็มยศแบบนี้ ดูหล่อ มาดเข้มเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแห่งปีเลยนะโว้ย...ชินทร์”

          “มันก็ไม่ได้ทำให้น้องข้าวตูจะสนใจกูอยู่ดี”

          “มึงก็ไม่เห็นจะต้องเครียดเลยนี่หว่า...ชินทร์ ตอนนี้มึงพึ่งเริ่มต้นเองนะ”

          “กูเริ่มจะไม่หวังอะไรกับน้องเขาแล้วว่ะ ถ้าไม่โอเค กูก็จะปล่อยน้องเขาไปจริงๆ แล้ว”

          “อ่าว...ทำไมอยู่ดีๆ มึงถึงเปลี่ยนใจแบบนี้ล่ะชินทร์ อะไรวะ มึงป๊อดแล้วเหรอ กะอีแค่น้องเขาไม่มองมึงวันนี้เหรอวะ ที่จะทำให้มึงตัดสินใจ ปล่อยน้องเขาไปอ่ะ”

          “เออ...ก็ประมาณนี้แหละ บางครั้งกู ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเบื่อที่จะต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครแล้ว มาคิดอีกที จริงๆกูเป็นตัวเองแหละดีสุด ใครจะชอบกู หรือไม่ชอบกู ก็แล้วแต่เลย”

          “มึงพูด เหมือนกับว่าตอนนี้มึงท้อและจะไม่จีบน้องข้าวตูต่อแล้วงั้นเหรอ...ชินทร์ แล้วไอ้ที่มึงลงทุนแปลงโฉมตัวเองขนาดนี้ล่ะ เพื่ออะไร”

          “เพื่องานไง ตอนนี้กูเริ่มคิดที่จะทำงานแล้ว ป๊ากูดีใจมากรู้มั้ย ที่กูคิดจะทำงานทำการซะที ส่วนเรื่องข้าวตู กูก็ไม่ได้หวังอะไร เอาจริงๆ นะ กูทำตัวแบบนี้แหละ น้องเขาจะชอบ หรือไม่ชอบกูก็แล้วแต่น้องเขาเลย...”

          “มึงนี่มันเป็นพวกอารมณ์หลายขั้วจังเลยนะชินทร์ เดี๋ยวก็ชอบ เดี๋ยวก็ไม่ชอบ กูตามมึงไม่ทันเลยจริงๆ ว่ะ”

          “กูไม่ได้บอกว่าจะเลิกชอบน้องเขานะ แต่กูแค่ จะบอกมึงว่ากูจะใช้ตัวตนของกูนี่แหละ เข้าหาน้องเขา ไม่พยายามที่จะเป็นแบบใคร ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ การทำงาน กูก็ยังเหมือนเดิม อาจจะมีบ้าง ที่กูกับน้องเขาจะต้องทำงานร่วมกัน มันก็เท่านั้นเอง”

          “จริงๆ กูเข้าใจมึงนะชินทร์ กับคนอื่น มึงก็คงจะไม่อะไรเท่าไหร่ แต่กับน้องเขามึงดันคลิก แต่สาเหตุของการคลิกกับน้องเขา อาจเป็นเพราะมึงไม่เคยเจอใครปฏิเสธมึงมาก่อน ซึ่งน้องเขาก็เป็นคนแรกที่ปฏิเสธมึง”

          “บางครั้ง ในความคิดกู ก็อยากจะสั่งสอนน้องเขากลับบ้างนะ ไม่สน ไม่แคร์กู ทั้งที่ตัวเองเสียเปรียบ กูก็จะเปลี่ยนเป็นคนชอบเอาเปรียบน้องเขาบ้างก็ได้”

          “มึงทำได้อย่างที่พูดป่ะล่ะ”

          “ได้สิ วันนี้กูเห็นน้องเขาแล้ว ดูไม่สนใจกูเลย มันก็ทำให้กูคิดว่า คนแบบน้องเขา ไม่ต้องใช้วิธีอะไรที่มันนิ่มนวลหรอก นิสัยเพลย์บอยแบบกูนี่แหละ ที่อาจจะจัดการน้องเขาได้”

          “วันนี้มึงทำให้กูอึ้งมากเหมือนกันนะชินทร์ มึงคิดได้ตั้งแต่ตอนไหนวะ”

          “วันนี้แหละ วันที่กูเห็นน้องเขา”

เตชินทร์เห็นแววตาที่หวาดกลัวของเธอออกมาอย่างชัดเจน การเจอเธอวันนี้ มันทำให้เตชินทร์ได้เข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง บางครั้งพยายามมากเกินไป ก็ไม่ดี...