Todos los capítulos de ย้อนเวลามาเป็นว่าที่พระชายาที่ถูกลืมของตัวร้าย: Capítulo 11 - Capítulo 20

บทที่ 10 ข้าไปเอาอะไรมาไม่ทราบ“กับข้าวธรรมดาเท่านั้นเจ้าค่ะ” เสิ่นลี่อิงเดินออกไปรับครอบครัวจินเหมยให้เข้ามานั่งภายในบ้าน“หอมเช่นนี้อร่อยน่าดู ข้านำเห็ดป่ามาฝากเจ้า” จินเหมยยื่นเห็ดป่าที่นางไปเก็บมาเองให้ลี่อิงแทนของขวัญ“ขอบคุณเจ้าค่ะ นี่ของขวัญจากข้าเจ้าค่ะเป็นเนื้อหมู ลู่เว่ยกำลังโตต้องกินมากหน่อย” นางเอื้อมมือลงไปลูบหัวลู่เว่ยที่ยังคงมีท่าทีเอียงอายเช่นเดิม“ถึงกับให้เนื้อหมูเชียวหรือนี่มากเกินไป”“ไม่มากไปเจ้าค่ะ พี่จินช่วยเหรอข้าไว้หลายครานัก ข้าย่อมต้องตอบแทน หมูนี้ไม่รับคืน เปาเปามาทักทายครอบครัวท่านป้าจินเหมยเร็ว”“สวัสดีขอรับ เปาเปาเป็นน้องชายของพี่สาว อายุกำลังจะสามหนาวแล้ว”“พูดเก่งดีจริง” ลู่จานเป็นฝ่ายกล่าวชมก่อนจะสะกิดให้ลูกชายตนพูดบ้าง “ข้าชื่อลู่เว่ย อายุแปดหนาว”“แปดหนาวมากกว่าข้า เจ้าเป็นพี่ข้า พี่น้อง เล่นด้วยกัน” เปาหลงเอ่ยเช่นนั้น เพราะจากความทรงจำของตน จวนขุนนางที่มีลูกมาก เมื่อมาร่วมงานเลี้ยงเด็กเหล่านั้นก็มักจะเล่นด้วยกัน แต่เสด็จพ่อห้ามไม่ให้เขาไปไหนเสมอ เพราะไม่มีพี่ที่โตกว่าพาไปเล่น ได้พบคนที่โตกว่าอยู่ใกล้ๆ เช่นนี้จึงคิดยึดมาเป็นพี่ตน เมื่อผู้ใหญ่

บทที่ 12 การหาเงินครั้งแรก เสิ่นลี่อิงตื่นแต่เช้าตั้งซึ้งนึ่งเสี่ยวหลงเปาก่อนเพียงสิบลูก นางจะเอาไว้แบ่งให้บ้านจินเหมยและเก็บเอาไว้ทานเองด้วย ขณะที่กำลังจะยกเสี่ยวหลงเปาที่นึ่งเสร็จร้อนระอุออกมา ก็ได้ยินเสียงลู่เว่ยมาร้องเรียกอยู่หน้าบ้าน“ลู่เว่ยเข้ามาได้เลย ข้านึ่งเสี่ยวหลงเปาเสร็จพอดี” นางหยิบจัดลงจานให้ไว้ และนำออกไปตั้งบนโต๊ะ เปาหลงและลู่เว่ยส่งสายตาเป็นประกายไปยังอาหารบนโต๊ะเด็กสองคนนี้มีท่าทางว่าน่าจะชอบกิน เมื่อวานหากนางไม่สั่งให้เหลือไว้ให้พวกนางกินหลังจัดการธุระเสร็จ ผู้ใหญ่ทั้งสามก็คงไม่ได้กินข้าวเย็นเป็นแน่แท้“นี่เรียกว่าเสี่ยวหลงเปา กินได้เพียงคนละสองลูกเท่านั้น เข้าใจหรือไม่”“กินเลยได้หรือไม่ขอรับ” ลู่เว่ยแม้จะอยากกินมากเพียงไหนแต่ก็ต้องยั้งใจรอให้เจ้าของบ้านคีบกินเสียก่อนจึงจะกล้าเริ่มตักบ้าง เมื่อเปาเปาน้อยและเสิ่นลี่อิงยังไม่ขยับ เขาก็ยังไม่คีบเสี่ยวหลงเปาลงจานไปเช่นเดียวกัน ลี่อิงเห็นเช่นนั้นจึงคีบส่งให้ลู่เว่ยและเปาหลงด้วยตัวเอง ก่อนจะคีบมาใส่ช้อนตนเองอันหนึ่งด้วยเช่นกัน “วิธีทานคือใช้ตะเกียบแหวกให้น้ำแกงไหลออกมา เป่าให้พอหายร้อนแล้วซดน้ำเข้าไปก่อน จ

บทที่ 14 งานการมากมาย เสิ่นลี่อิงนำดินที่นางขุดออกมาจากมิติ และให้เปาเปานำขี้ทาเกลือคล้ายทรายมาผสมกับดินที่นางขุดมา เมื่อผสมเสร็จแล้วลี่อิงจึงนำถังไม้ขนาดกำลังดีออกมาสองถัง ถังหนึ่งนางใช้ตะปูตอกให้เป็นรูเล็กๆ เพียงสองรู และนำผ้าขาวบางรองไว้ที่ก้นถัง ก่อนจะสั่งให้เด็กน้อยนำดินที่คลุกผสมทั้งสองส่วนเรียบร้อยแล้วมาตักลงใส่ถังที่มีผ้าขาวบางรองไว้อยู่ “ครานี้เจ้าใช้มือกดลงไปให้แน่นๆด้วยแล้วค่อยเติมลงไปเพิ่ม หากไม่แน่นน้ำจะไหลผ่านเร็วและได้เกลือน้อย”“ขอรับ” เด็กน้อยรับคำสั่งและใช้มือของตนตบดินลงไปจนแน่น เสิ่นลี่อิงเห็นว่าเด็กน้อยทำสุดแรงของตนแล้ว นางจึงใช้มือของตนในการกดลงบ้าง เมื่อนางเห็นว่าแน่นดีแล้วก็พยักหน้าให้เปาเปาตักดินใส่ชั้นต่อไปได้ ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนเต็มถังไม้ เสิ่นลี่อิงวางถังไม้ที่มีดินอยู่ไว้ด้านบนและถังไม้ที่ไม่มีสิ่งใดไว้ด้านล่างนางตักน้ำใส่ถังที่มีดินลงไป ก่อนจะยกขึ้นดูเล็กน้อยว่ามีน้ำหยดออกมาหรือไม่ เมื่อเห็นว่ามีน้ำหยดแล้ว นางจึงรอให้น้ำด้านบนซึมลงไปก่อนจากนั้นค่อยตักน้ำใส่เพิ่มทีละน้อยทีละน้อย “เหลือเพียงแต่รอแล้ว หากน้ำไหลออกมาเต็มถังนี้ และเค็มเพียงพ

บทที่ 16 ท่านมีศัตรูมากไปหรือไม่“เสียนอ๋อง” หนึ่งในพระญาติของพระเอกและตัวร้ายที่รับบรรดาศักดิ์ต่อจากท่านปู่ของตน และก็นับว่าเป็นญาติผู้พี่ของนางด้วย ฝ่ายมารดาของเขาคือคนจากสกุลเสิ่น แต่จนถึงตอนล่าสุดที่ได้อ่าน นางก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ข้างใครระหว่าง ‘หนิงอ๋องหรือรัชทายาท’“ว่าที่พระชายาในหนิงอ๋อง แท้จริงแล้วก็ยังไม่ตาย แต่กลับมาอยู่ในที่ดินปกครองของข้าเสียได้ น่าประหลาดใจนัก”“คนนั้นยังไม่สลบ เขาได้ยินแล้วว่าข้ายังไม่ตาย” นางชี้ไปที่นักฆ่าคนหนึ่งที่เพียงแค่ตัวชากระตุกเพราะเครื่องช็อตไฟฟ้า และได้ยินญาติผู้พี่เฉลยตัวตนของเสิ่นลี่อิงออกมาจนหมดเปลือก เสียนอ๋องเห็นเช่นนั้นก็ให้สัญญาณกับองครักษ์ให้ฆ่าทิ้งเสีย แม้เสิ่นลี่อิงจะปวดใจเพราะงานของนางคือการช่วยคน แต่ในสถานการณ์ที่ต้องเลือกระหว่างชีวิตนางหรือชีวิตศัตรู นางย่อมเลือกตนเอง“คนที่นำดาบชี้ข้า มาใหม่หรือ” เสียนอ๋องพยักหน้า อ๋องหนุ่มสะบัดมือให้เหล่าองครักษ์หลบออกไปก่อน “จะเอาผิดหรือไม่”“ไม่ล่ะ เสียเวลา ท่านมาที่นี่ทำไม”“นี่มันเขตการปกครองของข้า เจ้าต่างหากยังไม่ตายเหตุใดจึงไม่กลับไป”“ถูกตามล่าเช่นนี้ หากกลับไปข้าย่อมลำ

บทที่ 18 หาเงินสำรองไว้        เมื่อกลับมาถึงบ้านไฉ่ตู้ก็นำรถเข็นมาส่งกับนางพอดีพร้อมๆ กันนั้นลุงไฉ่เองก็นำน้ำแกงบะหมี่ของวันมาส่งไว้ให้ด้วยเช่นกัน “แม่นางมาพอดี รถเข็นนี้บ้านป้าสู่ไม่ใช้แล้วขายให้เจ้าหนึ่งร้อยอีแปะ รถยังดีอยู่ ข้าว่าเหมาะสม” “ขอบใจมาก นำเข้าบ้านได้เลย ขอบคุณลุงไฉ่เช่นกันเจ้าค่ะน้ำแกงเดี๋ยวข้ายกเอง”        เสิ่นลี่อิงตรวจสอบรถเข็นที่ได้มาก็พบว่ายังดีอยู่จริงๆ หากจะซื้อของใหม่จากในเมืองมีราคาสูงถึงห้าร้อยอีแปะ แม้จะมีเงินมากแต่ผู้ใดจะล่วงรู้อนาคต หากวันใดที่นางต้องพาเปาหลงหนีก็คงออกมาหาเงินไม่ได้อีก “เปาเปาเจ้าเข้าบ้านก่อน ถึงเวลาดื่มนมแล้ว” นางเรียกเปาหลงที่กำลังวิ่งเล่นบนผืนดิน