3. สวัสดิการจากคุณธนัท

“จะว่าไป เธอใส่ชุดแบบนี้ก็ดูเหมาะเหมือนกันนะ” ธนัทพูดชมขณะที่ใช้สายตามองพินิจพิจารณาณดลตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังจากที่ให้เจ้าตัวมาลองชุดสูทของเขาเพื่อเตรียมสำหรับการทำงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัว

ณดลที่เปลี่ยนจากเสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงยางยืดตัวโปรดมาเป็นชุดสูททางการที่ค่อนข้างเข้ารูป ในสายตาของธนัทนั้นดูดีมากโดยเฉพาะช่วงเอวที่มีส่วนเว้าโค้งกับบั้นท้ายยกกลมงอนที่ดูแน่นหนึบหนับสะดุดตาจนอยากจะตีสักทีด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่เขาก็ต้องรีบดึงสติตัวเองกลับมาเพราะรู้สึกได้ว่าจะเผลอมองจ้องนานเกินไป และไม่อยากดูเป็นคนโรคจิตในสายตาของณดล

“แต่ผมว่ามันแปลกๆนะครับ” ณดลบอกด้วยท่าทางที่ดูไม่ค่อยไม่มั่นใจเพราะชุดที่ได้ลองใส่เป็นชุดสูทราคาแพงที่ค่อนข้างจะพอดีตัวไปสำหรับเขา ทำให้รู้สึกแน่นเวลาขยับตัวแต่ก็แอบดีใจที่ธนัทเอ่ยชมว่า เขาดูเหมาะกับชุดนี้

“แปลกยังไงฉันว่าดูดีออก” ธนัทลุกขึ้นมาช่วยจัดปกเสื้อและเนคไทให้กับณดล

“ขอบคุณครับ ว่าแต่งานที่คุณธนัทจะให้ผมทำคืองานอะไรเหรอครับ ต้องใส่ชุดรัดพุงแบบนี้ตลอดเลยรึเปล่า” ณดลเอ่ยถามออกมาด้วยความซื่อ

“เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน ส่วนเรื่องชุดจะขยับเพิ่มไซส์ให้ ไม่ต้องกลัวว่าจะรัดพุงนะ”

“ผู้ช่วยส่วนตัว!? มันจะดีเหรอครับ ผมโง่หนังสือให้ไปทำงานเป็นคนสวนหรืออะไรอย่างอื่นก็ได้ครับ” ณดลบอกอย่างรู้ตัวว่าเขาไม่ได้มีความสามารถมากพอที่จะทำงานอะไรแบบนั้นได้

“อย่าดูถูกตัวเองสิ”

“ผมไม่ได้ดูถูกตัวเองครับ แค่รู้ว่าความสามารถของผมมันมีแค่ไหน กลัวว่าถ้าไปทำงานนั้นจะทำให้คุณอับอายมากกว่าที่มีผู้ช่วยที่ไม่ได้เรื่องเรียนจบแค่ป.6อย่างผม แถมหน้าตาก็อัปลักษณ์ ตัวก็ใหญ่ ผิวก็ดำคล้ำแล้วยังพิการไม่สมประกอบอีก ผมขอบคุณมากเลยนะครับที่คุณธนัทเมตตาแต่คนอย่างผมไม่คู่ควรหรอกครับ” ณดลพูดอย่างเจียมตัว

“นี่แหละคือการดูถูกตัวเอง ถ้าเธอจะอ้างว่าเพราะอ่านไม่ค่อยออก เขียนไม่ค่อยได้หรือเรียนมาน้อยเลยคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถมากพอ แต่ทุกอย่างมีครั้งแรกเสมออยู่ที่ว่าเราอยากจะเรียนรู้และพัฒนาตัวเองไหม ฉันก็ไม่ได้มองว่าร่างกายของเธอที่บกพร่องจะเป็นอุปสรรคในการทำงานเลยนะ” ธนัทบอกพร้อมรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนทำเอาณดลต้องหลุบตามองต่ำเพราะรู้สึกร้อนที่หน้าแปลกๆ

“เธอเป็นคนเก่งนะณดล รู้ตัวรึเปล่า” ณดลส่ายหัว

“ฉันเชื่อว่าเธอทำได้ณดล”

“ขอบคุณนะครับที่เชื่อในตัวผม…ผมไม่รู้ว่าจะทำได้ดีไหมแต่ผมจะพยายามให้ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างผมจะทำได้เพื่อตอบแทนคุณ”

“ตอบแทนอะไรฉัน” ธนัทถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ตอบแทนที่คุณธนัทเมตตาให้ที่อยู่ ที่กิน ให้งานให้เงินเดือนผม แถมยังเชื่อว่าคนอย่างผมจะทำงานแบบนั้นได้ บุญคุณครั้งนี้ผมจะมะ…” ณดลอธิบายเพราะขนาดยังไม่มีงานให้เขาทำธนัทยังยัดเงินสดใส่มือให้เขาตั้งหมื่น พร้อมบังคับให้รับโดยให้เหตุผลว่าไว้ใช้ซื้อของที่จำเป็นหรืออะไรที่อยากได้

“เป็นฉันต่างหากที่ติดหนี้บุญคุณชีวิตเธอ” ธนัทพูดแทรกขึ้นมา

“ผมไม่ได้คิดว่า…”

“ไม่ต้องเถียงกันหรอก มาวัดตัวดีกว่า ฉันจะได้ส่งไซส์ไปให้กับทางร้านตัดชุด” ธนัทพาเปลี่ยนเรื่อง

“ต้องยืนกางแขนแบบนี้ไหมครับ” ณดลยืนตัวตรงพร้อมกับยกแขนกางขึ้นทั้งสองข้าง

“ถูกต้อง” ธนัทหยิบสายวัดมาวัดตามส่วนต่างๆของณดลแล้วจดบันทึกไว้ ทำให้เขาได้ใกล้ชิดถึงขนาดที่ได้กลิ่นหอมสบู่อ่อนๆจากตัวของณดล และยังได้รู้ว่าถึงภายนอกจะดูตัวใหญ่แต่จริงๆแล้วสัดส่วนขอณดลก็จัดได้ว่าดีเลยทีเดียวทั้งช่วงเอวที่เข้ารูปกับสะโพกที่ผายออก

“เสร็จเรียบร้อยแล้ว”

“งานผู้ช่วยต้องทำอะไรบ้างเหรอครับ เหมือนแบบในละครรึเปล่าที่ต้องเข้าไปปลุกตอนเช้า จัดเตรียมเสื้อผ้าให้อะไรแบบนี้” ณดลถามออกมาด้วยความไม่รู้จึงอ้างอิงมาจากละครหลังข่าวที่เคยดู

“ไม่ถึงขนาดนั้นก็ช่วยงานตามที่ฉันมอบหมายคล้ายกับพวกงานเลขานั่นแหละ เพียงแต่ว่าขึ้นตรงกับฉันแค่คนเดียวแล้วก็มีฉันที่ไหนก็ต้องมีเธอตามไปด้วยทุกที่”

“แล้วพี่นทีละครับ พี่เขาก็เป็นผู้ช่วยของคุณธนัทไม่ใช่เหรอครับ”

“นทีเป็นผู้ช่วยประธานช่วยในเรื่องงานบริหาร แต่เธอเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉันเพียงคนเดียว” ธนัทอธิบายเนื้องานให้ฟังคร่าวๆ

“เข้าใจแล้วครับ…ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดแต่ถ้าผมทำผิดคุณธนัทอย่าพึ่งดุกันนะครับ ถึงผมจะสมองทื่อสมองช้าแต่สัญญาว่าจะตั้งใจเรียนรู้และไม่ขี้เกียจแน่นอนครับ” ณดลบอกด้วยท่าทางที่ดูฮึกเหิม

“ฉันดูเป็นคนดุเหรอ หน้าตาออกจะใจดี”

“พ…พูดดักไว้ก่อนน่ะครับ ผมกลัวคุณจะโมโหเวลาที่สอนผมแล้วแต่ผมทำไม่ได้สักที”

“ฉันไม่ใช่คนดุแบบไม่มีเหตุผลนะ เอาเป็นว่าเวลาที่สอนงานจะค่อยๆสอน ส่วนเธอถ้าสงสัยอะไร ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้เลย ฉันยินดีที่จะอธิบายให้จนกว่าเธอจะเข้าใจ”

“แล้วเริ่มงานพรุ่งนี้เลยไหมครับ”

“ฮ่าๆ ใจร้อนซะจริง ต้องรอร้านตัดชุดของเธอให้เสร็จก่อน ระหว่างนี้ก็ถือว่าพักผ่อนหลังจากที่ทำงานหนักมาตลอดไง” ธนัทเอ็นดูในความรีบอยากทำงานของณดล

“นานไหมครับ” ณดลถาม

“ไม่แน่ใจเพราะร้านนี้คิวเยอะมากอาจจะเป็นเดือน”

“งั้นให้ผมช่วยงานอะไรไปก่อนไหมครับ ผมอยู่เฉยๆแบบไม่ทำอะไรได้ไม่นานหรอกครับ มันไม่ค่อยชิน”

“ไม่มีงานให้ทำน่ะสิ”

“งานอะไรก็ได้ครับ งานบ้านทั่วไปผมก็ทำได้ครับ”

“เธอบอกว่าอ่านไม่ค่อยออกเขียนไม่ค่อยได้ งั้นก็ใช้ช่วงเวลาที่พักลองฝึกเรียนเขียนอ่านไปก่อนดีไหม เวลาทำงานจะได้มั่นใจในตัวเองขึ้น” ธนัทเสนอความคิด

“เป็นความคิดที่ดีมากเลยครับ ได้เตรียมตัวให้ดีก่อนทำงาน” ณดลเห็นด้วย

“งั้นเราออกไปซื้อของกันสักหน่อยดีกว่า”

ธนัทพาณดลมาเดินที่ห้างสรรพสินค้าในเครือของ เพชรศิริ กรุ๊ปที่พ่อของเขายกให้น้องชายที่เกิดจาดภรรยาคนที่สองดูแลกิจการต่อ โดยที่เขาก็เป็นผู้ถือหุ้นอยู่แต่ไม่ได้เข้าไปยุ่งเรื่องการบริหารรับเพียงเงินปันผลรายปีเท่านั้น

ณดลที่ไม่เคยได้มาเดินในสถานที่แบบนี้ก็เบิกตาโตกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่เห็นบ้านของธนัทเสียอีก

“นี่เหรอครับที่เขาเรียกว่า ห้างของคนเมืองกรุง ใหญ่โตมาก!! ข…ขอโทษครับ” ณดลที่เก็บอาการไม่อยู่เผลอพูดเสียงดังออกมาจึงรีบยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองแล้วหันไปพูดขอโทษธนัทที่ต้องมาตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้างด้วยพฤติกรรมของเขา

“บ้านนอกเข้ากรุงครั้งแรกเหรอ”

“คงจะใช่ ดูจากสภาพแล้ว” เสียงหญิงสาวสองคนที่เดินผ่านไปพูดขึ้นพร้อมสายตาที่มองเหยียด ณดลได้แต่ทำหน้าหงอยเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้ธนัทต้องมาอับอาย

“ฉันพามาเปิดหูเปิดตาทั้งทีต้องทำหน้าดีใจสิ” ธนัทยกมือขึ้นมาลูบหลังของณดลเบาๆเพื่อปลอบ

“นั่นสิครับ ได้มาเที่ยวในที่ใหม่ๆทั้งทีก็ต้องมีความสุข” ณดลสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป

ธนัทพาเดินเข้ามาในร้านโทรศัพท์ที่มีพนักงานสาวสวยยืนยิ้มรอให้บริการอยู่ ทันทีที่เห็นว่าทั้งสองคนเดินเข้ามาเธอก็รีบเดินเข้ามาสวัสดีทักทายด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ สอบถามได้นะคะ” เมื่อเห็นว่าลูกค้าที่เดินเข้ามานั้นเป็นธนัทหนึ่งในผู้ถือหุ้นของที่นี่ทำให้เธอต้องดูแลและให้บริการเพื่อความประทับใจเป็นพิเศษ

“อยากดูรุ่นใหม่ล่าสุดของยี่ห้อนี้ครับ” ธนัทบอกด้วยความสุภาพ

“เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานสาวเดินนำพาทั้งสองมาหยุดที่ตู้โชว์สินค้า ก่อนจะพูดแนะนำและอธิบายความแตกต่างและจุดเด่นของแต่ละรุ่นให้ฟังอย่างตั้งใจ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีแค่ธนัทที่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเพียงคนเดียว ชายหนุ่มที่มาด้วยอีกคนเอาแต่กวาดสายตามองไปมารอบร้าน แล้วทำหน้าอึ้งเมื่อเธอบอกราคาของโทรศัพท์แต่ละเครื่องให้ฟัง

“เธอชอบเครื่องไหน” ธนัทหันมาถามณดลที่ไม่กล้าแม้แต่จะลองจับโทรศัพท์ที่พนักงานสาวยื่นมาให้ทดลองใช้เพราะกลัวว่าจะซุ่มซ่ามทำอะไรเสียหาย เงินเก็บที่มีในบัญชีตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของราคาเครื่องเลยด้วยซ้ำ

“ผมไม่กล้าชอบสักเครื่องเลยครับ” ณดลบอก

“งั้นช่วยเลือกมาสักเครื่องสิ” ธนัทพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ

“คุณจะซื้อให้ใครเหรอครับผมจะได้ช่วยเลือกถูก”

“ให้เธอ” เมื่อได้ยินคำตอบณดลก็ส่ายหัวรัวเป็นการปฏิเสธ

“ผมไม่เอาหรอกครับ โทรศัพท์ของผมก็มียังใช้ได้อยู่” ณดลหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าแบบปุ่มกดขึ้นมาให้ดู

“อย่าดื้อ ผู้ใหญ่ให้ของห้ามปฏิเสธ”

“ผมไม่มีเงินจ่ายครับ” ณดลพูดกระซิบเบาๆเพราะรู้สึกอายพนักงานสาว

“ใครจะให้เธอจ่าย ฉันจ่ายเอง”

“แบบนั้นยิ่งไม่เอาเลยครับ ผมเกรงใจ”

“งั้นผมเอาเป็นรุ่นนี้ครับ ส่วนเครื่องใหญ่เอาเป็นรุ่นนี้แล้วกันครับ สีนี้ทั้งสองเครื่องเลย” ธนัทตัดสินใจเลือกให้เองเพราะดูท่าแล้วณดลคงจะไม่ยอมง่ายๆ

“เดี๋ยวจะเอาเคสมาให้เลือกนะคะ เป็นของแถมค่ะ” พนักงานสาวรับบัตรเครดิตจากธนัทไป ก่อนจะรีบจัดแจงเตรียมของให้

“ผมไม่เอานะครับ”

“ซื้อให้แล้วก็ต้องเอา”

“งั้นหักจากเงินเดือนผมก็ได้แต่ขอผ่อนจ่ายนะครับ”

“ฉันซื้อให้”

“ได้ไงครับ ราคาตั้งแพง แพงมากๆด้วย”

“เป็นสวัสดิการจากฉันเอง” ธนัทพูดอ้าง

“จริงเหรอครับ” ณดลถามพร้อมขมวดคิ้วแล้วมองมาอย่างไม่เชื่อ

“จริงสิ”

“แปลว่าพนักงานทุกคนได้แบบนี้ด้วยเหรอครับ”

“มีแค่เธอ”

“อ้าว…” ณดลไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อพนักงานก็เอาเคสและของแถมอื่นๆมาให้เลือกพอดี

ทันทีที่ออกจากร้านขายโทรศัทพ์ธนัทก็พาณดลเดินเข้ามาที่ร้านขายหนังสือและเครื่องเขียนที่อยู่ใกล้ๆต่อ

“ซื้ออะไรเหรอครับ” ณดลถามด้วยความไม่รู้

“ซื้อหนังสือให้เธอฝึกเขียนไง เธอบอกว่าลายมือไม่ค่อยสวยไม่ใช่เหรอ” ธนัทบอกขณะที่กำลังเลือกดูหนังสือให้ณดล

“ขอบคุณนะครับ” ณดลยกมือไหว้อย่างซึ้งใจ

“อยากได้อะไรเพิ่มหยิบเลยเป็นสวัสดิการจากฉัน”

“สวัสดิการจากคุณธนัทอีกแล้วเหรอครับ”

“ใช่ อยู่ตรงนี้เธอเลือกไปก่อนเอาหลายๆเล่มเลย เดี๋ยวฉันไปดูพวกเครื่องเขียนให้”

“ได้ครับ”

“โอ้ะๆ ดูสิผมเจอใคร สวัสดีครับพี่ชาย” ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายธนัทที่กำลังยืนเลือกเครื่องเขียนอยู่ด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร(?)

“มีอะไรรึเปล่า” ธนัทถามกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่นิ่งเฉยราวกับไม่ยินดีที่ได้เจอ

“เปล่าครับ พอดีมีคนบอกมาว่าพี่มาเดินที่ห้างของผมก็เลยอยากจะแวะมาทักทาย” ธนพลน้องชายต่างแม่ของธนัทที่เกิดกับภรรยาคนที่สองจงใจพูดเน้นเสียงในคำว่าห้างของผมเพื่อตอกย้ำให้ธนัทรู้ว่าตอนนี้กำลังยืนอยู่ในสถานที่ของเขา

“ถ้าแกถือหุ้นของที่นี่ครบ100%เมื่อไหร่ค่อยมาใช้คำว่าห้างของผมกับฉัน เพราะที่นี่เป็นของทุกคนในเพชรศิริกุลตามพินัยกรรมที่พ่อทำไว้” ธนัทพูดตอบกลับไป

“แต่ก็ถือเยอะกว่าพี่ก็แล้วกัน แถมผมยังได้นั่งเก้าอี้ผู้บริหารอีก” ธนพลยิ้มเยาะ

“งั้นก็ฝากบริหารให้ได้กำไรเยอะๆหน่อยนะ ผู้ถือหุ้นอย่างฉันรอฟังข่าวดีตอนรับเงินปันผลอยู่” ธนัทพูดตัดบทและเดินหนีเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนที่ชอบเอาชนะอย่างธนพล

“เอาอะไรอีกไหม” ธนัทไปหาณดลและถาม

“นี่ใคร คนของพี่เหรอ” ธนพลชี้มาทางณดลแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ใช่ ผู้ช่วยส่วนตัวคนใหม่”

“ห้ะ! ผู้ช่วยส่วนตัว ฮ่าๆๆ พี่อย่ามาตลกหน่อยเลย เอาคนสภาพแบบนี้มาเป็นผู้ช่วยเหรอ นายน่ะช่วยตัวเองให้รอดก่อนจะดีกว่าไหมอ่ะ” ธนพลหัวเราะออกมาราวกับว่าเป็นเรื่องขบขัน

“เป็นผู้บริหารก็ควรจะวางตัวให้เหมาะสมกว่านี้นะ ทัศนคติที่มีก็ควรจะปรับเปลี่ยนได้แล้ว” ธนัทพูดเตือนด้วยความหวังดีและอยากปกป้องณดลที่ตอนนี้กำลังยืนหน้าหงอยอยู่ข้างๆ เขารู้ว่าณดลคงไม่พูดอะไรกลับไปแต่เขาจะไม่ยอมให้ใครมาพูดต่อว่าดูถูกคนของเขาได้ง่ายๆ