All Chapters of อาณัติใต้เรน Under the Rain: Chapter 31 - Chapter 40

ฟ้าใสรู้สึกร้อนระอุกับรสจุมพิตหนักหน่วงและเรียกร้องจากคนตัวสูง ไม่นานเสื้อผ้าเธอก็หลุดออกจากร่างด้วยฝีมือของเขา และผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวสอบก็ปลิวไปอยู่ปลายเตียง สองร่างเปลือยเปล่ากำลังกอดเกยแนบชิดกัน เธอเงยหน้าขึ้นครางพลิ้วเมื่อเขาเคลื่อนใบหน้าลงไปคลุกเคล้าเต้าทรวง ตวัดลิ้นทักทายยอดถันทั้งสองข้างและเม้มขบเบาๆ หญิงสาวสอดนิ้วเข้าไปขยุ้มผมสั้นของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน"พี่เรน..." เธอเพ้อชื่อเขาออกมา แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเขาจูบลงที่สะดือน้อย ไล้ลิ้นเลียวนจนเธอสยิวไปทั่วทุกอณู มืออุ่นแยกขาเธอออกจากกัน แล้วฝังใบหน้าลงไปตรงนั้น"พะ พี่เรน ฮื้อออ..." ฟ้าใสครางเสียงพลิ้วเมื่อลิ้นเปียกชื้นชำแรกแยกแคมธารของเธอออกจากกัน แล้วตวัดรัวใส่เม็ดกระสันอย่างไม่ให้เธอทันตั้งตัว หญิงสาวแอ่นหยัดร่างขึ้น มือกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น เขาสอดมือไปใต้สะโพกมน ยกขึ้นแนบปากแล้วอ้าอมเกสรสวาท ดูดดึงมันสลับกับเลียวนจนปุ่มเสียวเธอเต้นตุบๆ ฟ้าใสสั่นระริกไปทั้งร่าง"ไม่ ไม่ไหวแล้วพี่...ฟ้าจะ...""ปล่อยออกมาให้พี่" เรนเอ่ยเสียงพร่า ความหอมหวานของเธอทำให้เขาร้อนรุ่มไปทั้งร่าง ชายหนุ่มก้มหน้าไล้เลียจุดอ่อนไหวอย่างไม่ยอมหยุด

"เด็กขี้เซา ตื่นได้แล้ว" เสียงทุ้มของใครบางคนเรียกพร้อมกับดึงผ้าห่มออกพ้นร่าง คนถูกปลุกทำเสียงงึมงำขัดใจที่ถูกแกล้งแต่เช้า เธอปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ พบว่าภาพแรกที่เห็นคือชายร่างสูงดวงตาสีเขียวน้ำทะเลกำลังก้มมาจ้องมองเธออย่างขำๆ จมูกโด่งถูกกดลงที่หน้าผากของเธอ และริมฝีปากสีสดของเขาก็จุมพิตที่เรียวปากของเธออย่างแผ่วเบาฟ้าใสกะพริบตารัวๆ ... ไม่ใช่พี่เรน! ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงมาอยู่ในห้องเธอได้! เธอจำได้ว่าเมื่อคืนนี้นอนอยู่ในอ้อมกอดของเรนทั้งคืน แล้วตอนนี้เขาไปไหน...พลันหูก็คล้ายได้ยินเสียงคลื่นซัดหาดทรายแว่วๆ หญิงสาวรีบกวาดสายตามองไปโดยรอบ แล้วหัวใจเธอก็หล่นวูบกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป เธอกำลังนอนอยู่ในบังกะโลริมทะเล! ไม่ใช่ห้องนอนในบ้านของเธอ!"ที่นี่คือที่ไหน แล้วคุณเป็นใคร" เธอถามออกไปด้วยความตกใจ"ไม่ตลกเลยสาวน้อย ตื่นมาแล้วจำผัวตัวเองไม่ได้แบบนี้มันน่าจับกดรอบเช้าอีกสักรอบสองรอบ...ดีไหม" พูดแล้วเขาก็ล้มลงมาทาบทับเธอแล้วปล้ำจูบ"ไม่ ไม่นะ เป็นไปไม่ได้..." หญิงสาวกรีดร้องพร้อมกับดิ้น"ฟ้า! เป็นอะไร ตื่น! ฟ้า"เสียงคนเรียกและเขย่าร่างเธอ ฟ้าใสสะดุ้งเฮือกแล้วลืมตาโพลงขึ้นทันคว

เรนตื่นขึ้นมาในเวลาแปดโมงกว่าพบว่าข้างกายของเขาว่างเปล่า มีคนแอบหนีกลับบ้านโดยไม่บอกกล่าวกันสักคำ ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ กลิ่นหอมกรุ่นของเธอยังคงติดอยู่บนที่นอนและบนตัวเขาชั่วขณะหนึ่งที่คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันในท่าครุ่นคิด ตอนนี้เขารู้แล้วว่ากลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ในฤดูฝนนี้เป็นกลิ่นประจำตัวของฟ้าใส และมันติดอยู่ในความรู้สึกส่วนลึกของเขามาก่อน ความรู้สึกส่วนลึกที่บอกว่าเขาคุ้นกับกลิ่นนี้ไม่น้อย และมันก็ไม่น่าจะใช่จากความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เจอกันในงานแต่งรัลดาน้องสาวของเขาแน่ เพราะคราวนั้นเขาแทบพูดกับเธอนับคำได้ และไม่ได้ใกล้ชิดสาวน้อยขนาดนี้ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ออกกำลังกายอยู่ราวครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็อาบน้ำ เขาคว้าเสื้อยืดกางเกงยีนสีเข้มมาสวม หยิบโทรศัพท์แล้วก้าวออกจากบ้านตรงไปยังบ้านหลังที่อยู่ติดกันกลิ่นหอมของอาหารโชยมาปะทะนาสิกจนทำให้ท้องไส้ร้องครวญครางทันทีด้วยความหิว เงยหน้าขึ้นไปเห็นเมฆากำลังชูแก้วกาแฟทักทายอยู่บนเฉลียงชั้นสองของตัวบ้าน"มอร์นิ่งครับ""มอร์นิ่ง เป็นไงไอ้เสือ ทุกอย่างโอเคไหม"เรนโบกมือให้หนุ่มรุ่นน้อง ที่เขา

เมื่อตอนกลางวันเรดาร์จับสัญญาณพิเศษได้ที่ห้างสรรพสินค้านั่น จึงเดินตามหา แต่ไม่ทันเจอสัญญาณก็ดับหายไปเสียก่อน ตามหาจนค่อนคืนจึงกลับเสียงย่างเท้าดังขึ้นในความเงียบ เขาปวดแผลที่มือเป็นอันมาก เลือดไหลทะลักไม่หยุด รีบขดตัวแนบกับผนังปูนแล้วเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงตระหง่านในชุดดำทั้งชุด ปกปิดใบหน้าเหลือเพียงด้วงตาสีเขียวน้ำทะเลที่โดดเด่นท่ามกลางแสงไฟกะพริบติดๆ ดับๆ"อีกคำถาม... มีใครอีกบ้างที่ตามหาฟีนิกซ์"โทนเสียงถามทำให้คนฟังขนลุกเกรียว พร้อมกับปืนที่จี้มาที่ศีรษะ"ไม่ ไม่รู้ กูไม่รู้ อย่าฆ่ากูเลย..."แต่เสียงอ้อนวอนพร้อมกับกระเสือกระสนไปหาปืนที่ทำหล่น ไม่ทันได้หยิบขึ้นมาก็ชะงัก เพราะลูกปืนเก็บเสียงเจาะเข้าที่อกด้านซ้ายอย่างแม่นยำ และขณะที่เขากำลังอ้าปากพะงาบๆ เพื่องับเอาอากาศเฮือกสุดท้ายนั้น ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะตาพร่าเบลอเองหรือว่าเป็นความจริงที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน แสงไฟติดๆ ดับๆ ก่อให้เกิดภาพประหลาด เมื่อมันสว่าง มัจจุราชร่างทะมึนได้ดึงที่คลุมศีรษะออก ใบหน้าปรากฏต่อสายตาราวกับต้องการเมตตาคนใกล้ตายให้ได้เห็นความจริงสักครั้งใบหน้าสลับสับเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังดูหนังไซไฟ

ร่างสูงขยับพลิกตัวนอนหงาย สะกดกลั้นอารมณ์ดิบเถื่อนและหิวเซ็กซ์ไม่รู้จักเวล่ำเวลาเอาไว้ แต่นาทีต่อมาคนตัวบางก็หันมาเผชิญหน้า ต่างมองสบตากัน โดยไม่มีใครพูดอะไร กระทั่งมือบางขยับมาวางที่แผงอกของเขาใช้ปลายเล็บเกาสะกิดที่หัวนม เรนก็สบถ แล้วขยับพลิกร่างขึ้นทาบทับ"ให้ตายเถอะ...ยั่วพี่เหรอ""เปล่าซะหน่อย แค่สงสารคนไม่ใส่ชุดนอนแค่นั้นเอง"หญิงสาวพูดแล้วก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ เวลานี้อารมณ์น้อยใจของเธอจางหายไปเกือบหมดไปแล้ว ตั้งแต่เห็นอาการแข็งขึงของเขานั่นแหละ รู้สึกสงสารคนที่กำลังทรมานอยู่แต่อุตส่าห์เกรงใจเธอ ฟ้าใสไม่อาจทำใจแข็งกับเรนได้จริงๆ จะโกรธหรือน้อยใจก็ทำได้ไม่นานเพราะหัวใจมันเหมือนตกอยู่ใต้อาณัติของเขาไปเรียบร้อยแล้ว แม้จะแสร้งหลอกตัวเองต่างๆ นานาว่าไม่ได้รัก แต่เอาจริงๆ ฟ้าใสรู้ดีว่าเธอรักเขาเข้าไปแล้วเต็มๆ"เด็กบ้า...แกล้งปั่นหัวพี่ดีนัก ถ้างั้นก็ไม่ต้องนอนมันแล้ว มาเถอะ...มาปั่นหัวล่างให้พี่ เอาให้แตกเยอะๆ เลยนะ"ภาษาทะลึ่งตึงตังของเขาทำให้ฟ้าใสหน้าแดงด้วยความอาย หญิงสาวผลักร่างสูงที่แกล้งทับเธออยู่"คนลามก... ฮื้อออ" ตอนท้ายเธอต้องครางอื้อในลำคอเมื่อปากหยักนุ่มก้มมาปิดปากของเธอแล้