LOGIN"เด็กขี้เซา ตื่นได้แล้ว"
เสียงทุ้มของใครบางคนเรียกพร้อมกับดึงผ้าห่มออกพ้นร่าง คนถูกปลุกทำเสียงงึมงำขัดใจที่ถูกแกล้งแต่เช้า เธอปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ พบว่าภาพแรกที่เห็นคือชายร่างสูงดวงตาสีเขียวน้ำทะเลกำลังก้มมาจ้องมองเธออย่างขำๆ จมูกโด่งถูกกดลงที่หน้าผากของเธอ และริมฝีปากสีสดของเขาก็จุมพิตที่เรียวปากของเธออย่างแผ่วเบา
ฟ้าใสกะพริบตารัวๆ ... ไม่ใช่พี่เรน! ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน ทำไมถึงมาอยู่ในห้องเธอได้! เธอจำได้ว่าเมื่อคืนนี้นอนอยู่ในอ้อมกอดของเรนทั้งคืน แล้วตอนนี้เขาไปไหน...
พลันหูก็คล้ายได้ยินเสียงคลื่นซัดหาดทรายแว่วๆ หญิงสาวรีบกวาดสายตามองไปโดยรอบ แล้วหัวใจเธอก็หล่นวูบกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป เธอกำลังนอนอยู่ในบังกะโลริมทะเล! ไม่ใช่ห้องนอนในบ้านของเธอ!
"ที่นี่คือที่ไหน แล้วคุณเป็นใคร" เธอถามออกไปด้วยความตกใจ
"ไม่ตลกเลยสาวน้อย ตื่นมาแล้วจำผัวตัวเองไม่ได้แบบนี้มันน่าจับกดรอบเช้าอีกสักรอบสองรอบ...ดีไหม" พูดแล้วเขาก็ล้มลงมาทาบทับเธอแล้วปล้ำจูบ
"ไม่ ไม่นะ เป็นไปไม่ได้..." หญิงสาวกรีดร้องพร้อมกับดิ้น
"ฟ้า! เป็นอะไร ตื่น! ฟ้า"
เสียงคนเรียกและเขย่าร่างเธอ ฟ้าใสสะดุ้งเฮือกแล้วลืมตาโพลงขึ้นทันควัน พอเห็นว่าเป็นเรน เธอก็ผวากอดร่างสูงเอาไว้แน่น เขาโอบกอดและลูบหลังปลอบประโลม
"ฝันร้ายเหรอ ร้องกรี๊ดใหญ่เลย แถมถีบพี่อีกต่างหาก" ชายหนุ่มก้มถามคนตัวบาง เธอตัวสั่นในอ้อมแขนของเขา ดวงตาเข้มเหลือบมองดูเวลา มันตีสี่กว่าเอง
"ใช่ค่ะ ฝันว่ามีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาปล้ำฟ้า"
"อ้าว นอนกับพี่แล้วฝันเห็นคนอื่นปล้ำได้ไง แบบนี้ต้องโดนจับกดรอบเช้าอีกสักรอบดีไหม จะได้จำแม่นๆ และไม่ฝันถึงไอ้หนุ่มคนไหนอีก"
น้ำเสียงหยอกเอินและประโยคที่คล้ายคลึงกับในฝันทำให้ฟ้าใสอ้าปากค้าง เงยหน้ามองเขาตาโต... มันเหมือนเดจาวูไม่มีผิด เธอกำลังสับสนระหว่างความจริงกับความฝัน พอหลับตานึกทบทวน คำว่า...ผัว ทำให้เธอหน้าร้อนซ่านขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ จดจำได้แม่นยำถึงใบหน้าและดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่นั้น
"เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ" เรนกล่าวเสียงจริงจังขึ้นเมื่อเห็นฟ้าใสยังอยู่ในอาการที่ไม่ค่อยปกตินัก เขากำลังคิดว่าในอดีตน้องเคยถูกรังแกหรือเปล่านะ เรื่องแบบนี้อาจจะฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอ ทำให้กลายเป็นฝันร้ายได้ และก่อนหน้านี้เธอก็มีอาการแพนิกแปลกๆ ด้วย
"จำไม่ค่อยได้ค่ะ ฟ้าฝันไร้สาระน่ะพี่ ไม่ต้องใส่ใจหรอกค่ะ"
เธออายเกินกว่าจะกล้าเล่าให้เขาฟัง แค่เรื่องที่เธอไม่รู้ว่าพ่อของน้องเอิร์ธเป็นใครนั่นก็ว่าแย่แล้ว เธอไม่อยากเล่าเรื่องที่น่าอับอายให้เรนฟังอีก กลัวเขาจะผิดหวัง เธอไม่อยากเป็นคนโง่ซื่อบื้อในสายตาของเขา อยากให้เขาจำเธอในแบบที่ไม่มีข้อตำหนิอะไรมากนัก
"กี่โมงแล้วคะเนี่ย" หญิงสาวถามเพื่อหันเหความสนใจของเขา พลางผละออกห่างเล็กน้อย
"ตีสี่ครึ่งเห็นจะได้ วันนี้วันหยุด ฟ้าไม่ต้องตื่นเช้าส่งเจ้าหนูไปโรงเรียนนี่นะ นอนต่ออีกนิดดีไหม" เรนกดศีรษะเล็กให้แนบกับอก เธอกลับมาเป็นปกติแล้วตอนนี้ ทำให้เขาแอบโล่งใจ
"วันเสาร์ตื่นหกโมงได้ค่ะ ต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะที่ทำให้ตื่น"
"เปลี่ยนคำขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหม"
"เปลี่ยนเป็นอะไรคะ"
"ขออีกรอบ...นะครับ"
เขากระซิบขอพลางจูบลงที่เรือนผมของเธอ สังเกตว่าเรนชอบนัวเนีย เดี๋ยวจูบเดี๋ยวหอม แต่ฟ้าใสยอมรับว่าชอบที่เขาเป็นแบบนี้ ไม่คิดเลยว่าพี่เรนคนที่กวนประสาทเก่ง พออยู่บนเตียงเขาจะอ่อนโยน แคร์ และน่ารักน่าหลงใหลถึงเพียงนี้ เธอโดนเสน่ห์ของเขาเข้าอย่างจังโดยไม่อาจหาข้อแก้ตัวให้ตนเองได้เลย
"พี่ไม่เบื่อเหรอ เมื่อคืนก็หลายรอบแล้วนะ"
ฟ้าใสกล่าวอ้อมแอ้ม
"ไม่มีทางเบื่อ อยากกินฟ้าทั้งวันทั้งคืนถ้าเป็นไปได้"
คนตัวโตส่งสายตากรุ้มกริ่มพราวระยับมาให้ ฟ้าใสก็หน้าแดงเรื่อไปเท่านั้น เขาขยับตัวมาทาบทับ ซุกหน้ากับทรวงอกของเธอ จนหญิงสาวรู้สึกซ่านสยิวขึ้นมาอย่างไม่ต้องใช้เวลาอะไรเลย
"ฟ้าจำผู้ชายคนหนึ่งที่ภูเก็ตได้ไหม ที่ร้านอาหารน่ะ ผู้ชายตัวสูงและใส่แว่น คนที่ฟ้าหันไปทีไรก็เห็นว่าเขามองฟ้าอยู่"เรนลองสะกิดความทรงจำให้เธอ ฟ้าใสก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเมื่อนึกออก"จำได้ค่ะ เพราะคุยกับเขานิดหนึ่งที่หน้าห้องน้ำ เอ๊ะ... อย่าบอกนะคะว่านั่นคือ...พี่"เรนพยักหน้า..."ใช่...พี่เอง ตอนนั้นพี่กำลังทำงานอยู่""โห...มีอีกมั้ยคะ" เธอถามออกไปอย่างทึ่งจัดและคาดไม่ถึง"ที่ฟ้าได้เจอก็มีแค่นี้แหละ" ส่วนที่ไม่เจอก็ไม่ต้องพูดถึง... มันเยอะมากจนนับไม่ถ้วน ฉายาสายลับพันหน้านั้นไม่เกินจริงหรอกเพลงจบลงพอดี เรนโอบเอวฟ้าใสเดินออกจากฟลอร์ เหลือบสายตาไปเห็นว่าร็อคกับราชาวดียังคงเต้นรำเพลงต่อไปไม่หยุด พี่ชายของเขาทำเหมือนไม่ได้เต้นรำกับเมียมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ เพราะตอนนี้มันทิ้งลูกๆ เอาไว้ที่โต๊ะให้ปู่กับย่าดูแลเฉย แต่จะว่ามันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ปล่อยลูกๆ ไว้กับคุณตาคุณยายเหมือนกันเรนนึกถึงครั้งที่ร็อคบอกว่ามันกำลังบินมาเมืองไทยเพื่อช่วยเขาปิดจ๊อบแต่ไอ้พี่ชายกลับหายหัวไปเฉย เพิ่งมาเฉลยทีหลังว่ามันโกหก ที่จริงมันไปที่เกาะกลางทะเล จัดการเก็บกวาดลูกน้องของไอ้ฮอล์กจนเกลี้ยง แล้
"ไม่เอาค่ะ อย่าซนสิคะ... นี่มันดึกแล้วนะ เรานอนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มีนัดจะต้องไปที่บ้านริมน้ำนะ"หญิงสาวเตือนเบาๆ มารดาของเมฆานัดให้ไปลองชุดที่ท่านเป็นคนออกแบบให้ด้วยตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่อยากสาย เธอผลักอกกว้างเบาๆ แต่มีหรือเขาจะปล่อยง่ายๆ"แป๊บเดียวเอง น้ำเดียวแล้วจะให้นอน...นะครับ"เขากระซิบขอด้วยภาษาทะลึ่ง พร้อมกับมือไม้ก็ซุกซนไปทั่วตัวเธอไม่ยอมหยุด"คุณนี่นะ..."เธอบ่นงึมงำน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเริ่มอ่อนไหวไปกับสัมผัสหวามที่เขากำลังทำอยู่ มืออุ่นล้วงเข้าไปใต้เสื้อแล้วกลิ้งกลึงยอดถันที่ไวต่อความรู้สึก"อา ดีจัง...ผมชอบที่คุณจุดติดเร็วแบบนี้"แววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาปนเว้าวอนของเขาทำให้ซิมใจอ่อนยวบพร้อมกับร่างกายที่อ่อนระทวยตาม เธอไม่เคยใจแข็งกับเมฆาได้เลยสักครั้ง"ไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงอ้อมแอ้มเขาไม่ตอบ แต่ก้มมาปิดปากและจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เมฆารู้ว่ายังไงเมียก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว ซิมรักเขามาก เขารู้ดี และเขาเองก็รักเธอมากพอกัน ตอนนี้ก็แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอเสียทีและแล้ววันแต่งงานก็มาถึง...พิธีว
"จริงเหรอคะ? ซิมไม่ได้สังเกตเลยเนี่ย" หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบริเวณขอบตาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมฆาคลี่ยิ้มขำที่เธอเชื่อคำกระเซ้าแซวของเขา บุคลิกภายนอกทั่วไปซิมเหมือนผู้หญิงบอบบางและซื่อใส แต่เวลาทำงานตัวตนของซิมจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอสามารถสั่งจัดการคนได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอใจแกร่ง เด็ดขาด และกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายหลายคนสู้ไม่ได้ เป็นคนสองบุคลิกอย่างแท้จริง เมฆารักเธอทั้งสองเวอร์ชัน และรู้สึกมันเขี้ยวมากเวลาเห็นซิมตามมุกของเขาไม่ทันแบบนี้"ไม่เชื่อก็ไปส่องกระจกบนห้องดูสิ ปะ ผมจะพาไปเอง"ชายหนุ่มกล่าวพลางฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น ซ่อนรอยยิ้มพราวเอาไว้"ซิมยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ" เธอทักท้วงเสียงอ่อน"เอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนกับผัวนะที่รัก"สีหน้ากรุ้มกริ่มของเขาทำให้ซิมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเขาต้องการจะพักผ่อนจริงๆ แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึง จนกระทั่งเข้าไปในห้องนอน พอเขาผลักเธอเบาๆ ให้ล้มลงไปบนเตียง หญิงสาวก็รู้ความนัยว่าไอ้ที่เดาไว้น่ะ...ไม่ผิดเลยสักนิด"คนเจ้าเล่ห์" เธอต่อว่าต่อขานทันที แต่เขาก็ยิ้มรับหน้าตาระรื่น"กับคุณ... ถ้าไม่เจ้าเล่ห์...ผมก็อดจู๋จี๋ด้วยน่ะสิ ทุกวันนี้
กลางดึกของคืนที่มีสายฝนตกโปรยปราย เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายกำลังอยู่เวรที่ด่านตรวจ พวกเขารู้สึกเซ็งและเบื่อหน่ายกับสภาพอากาศแสนอึมครึมและเปียกแฉะนี้เหลือเกิน เวลาค่อนคืนอย่างนี้ก็คงมีแค่คนมีเวรอย่างพวกเขาเท่านั้นแหละที่จะต้องมานั่งถ่างตาทำงานเพื่อให้คนอีกหลายสิบล้านคนได้นอนหลับอย่างเป็นสุขในนิทรารมณ์จนกระทั่งเวลาเลยเที่ยงคืนไปเล็กน้อยก็มีเสียงครืดคราดของวิทยุสื่อสารดังขึ้น เรียกสติที่กำลังเคลิ้มของจ่าหมีให้เงี่ยหูฟังก่อนจะหยิบขึ้นมาดู มันเหมือนคลื่นวิทยุที่ยังจูนไม่ตรงสถานีจึงเกิดเสียงซ่าไม่หยุด"อะไรวะเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่องเลยโว้ย ห่าเอ๊ย"จ่าสบถขรม แต่ก็ตั้งใจฟังต่อไป พอมองหาว่ามันมาจากคลื่นความถี่ไหน เขากลับเห็นแต่ตัวเลขยาวเหยียด คล้ายกับว่ามันไม่ได้มาจากแหล่งสื่อสารปกติของพวกตำรวจ ชั่วแวบหนึ่งจ่านึกถึงคำเล่าขานที่ว่าในช่วงสองสามปีมานี้มันมี คลื่นรบกวนพิเศษ ที่ไม่ทราบแหล่งที่มาคอยแจ้งเบาะแสเรื่องพวกกระทำผิดกฎหมายทำให้ตำรวจสามารถจับกุมพวกเดนนรกพร้อมของกลางได้หลายเคสจนเป็นข่าวอยู่เนืองๆ"เตรียมสกัดจับรถเก๋งสีดำ ยี่ห้อโตโยต้า ป้ายทะเบียน กค 781... มียาบ้า... ค้นใต้เบาะและท้ายรถที่มีการต่
สามปีต่อมาฟ้าใสกำลังกล่อมหยาดธาราหลับตอนบ่ายอยู่ในคอกที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดทีวีทิ้งเอาไว้เป็นเพื่อน“จากกรณีเรือสำราญซาฮาราถูกเจ้าหน้าที่ยึดจับและตรวจพบเฮโรอีนจำนวนมากพร้อมกับใต้ท้องเรือมีเด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่าสิบแปดปีกว่าสิบคนซ่อนอยู่นั้น เวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ทำการขยายผลและจับกุมนักการเมืองระดับรองหัวหน้าพรรคพร้อมตำรวจระดับนายพลอีกจำนวนสี่คน... ส่วนเบาะแสการจับกุมนั้นเจ้าหน้าที่ไม่อาจเปิดเผยผู้ให้ข้อมูลได้ แต่เท่าที่คนขุดข่าวทราบ เห็นว่าเป็นแหล่งเดียวกันกับเบาะแสคดีทลายบ่อนเถื่อนใจกลางกรุงเมื่อเดือนที่แล้ว...และคดีค้าประเวณีและทารุณกรรมเด็กที่พัทยาเมื่อต้นปีที่ผ่านมา”ฟ้าใสหันไปให้ความสนใจมากขึ้น และเมื่อฟังจบริมฝีปากงามก็คลี่เป็นรอยยิ้มจางๆ แหล่งข่าวปริศนามันจะเป็นฝีมือของใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่...เรนตอนนี้องค์กรใต้ดินมีบอสใหม่ที่เป็นคนดีและมีอุดมการณ์หนักแน่น ทำให้เรนยอมช่วยเหลือเป็นครั้งคราว แต่ห้ามไม่ให้องค์กรมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาเด็ดขาด เรนขู่ไปว่าถ้ามีใครมายุ่งเขาจะถล่มเกาะเหี้ยนั่นให้มันจบๆ ไป ทุกวันนี้ชีวิตของพวกเขาจึงอยู่อย่างสงบสุขอย่างที่เรนปรารถนา“หลับแล้วเหรอ”
ฟ้าใสฉี่ใส่แก้วเสร็จก็เอามาวางที่เคาน์เตอร์ เรนเอื้อมมือมา แต่เธอรีบตีเพียะ“ไม่ต้องเลยค่ะ ฟ้าจะทำเอง พี่ยืนอยู่เฉยๆ พอ” เธออายจะตายอยู่แล้วตอนนี้ แต่ก่อนที่จะได้ตรวจ ฟ้าใสก็ทำท่าจะขย้อนของเก่าอีกรอบ รีบหมุนตัวไปยังชักโครกแล้วโก่งคออาเจียนยกใหญ่เรนรีบขยับมาลูบหลังให้หญิงสาวอย่างเป็นห่วง“พี่บอกแล้วว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” เขาทำบ่นให้เธอ แต่มือก็คอยลูบหลังและจับผมให้ คว้าทิชชูมาส่งให้เช็ดปากอย่างเอาใจใส่ แล้วก็กดชักโครกให้เสร็จสรรพ“นั่งตรงนี้ พี่จะทำให้เอง”เขาประคองเธอให้นั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบหยอดปัสสาวะใส่อุปกรณ์ ทำตามคำแนะนำข้างกล่องอย่างเคร่งครัดฟ้าใสนั่งมองร่างสูงที่กำลังวุ่นวายกับอุปกรณ์ตรวจฯ เธออดที่จะยิ้มบางออกมาไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ มันเหมือนฝันที่เป็นจริงไม่เคยบอกใครเลยว่าเมื่อนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งเคยมีผู้ชายในฝันกับเขาเหมือนกัน เธอแอบซุกซ่อนความลับนี้เอาไว้อย่างลึกสุดใจ แม้แต่ตัวเธอเองก็แกล้งทำเป็นลืมๆ มันไปซะ เพราะคิดว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้ พี่เรนคนที่มีชีวิตลึกลับและจับต้องไม่ได้คนนั้นไม่มีทางที่จะมองฟ้าใสเด็กกะโปโล







