บททั้งหมดของ อาณัติใต้เรน Under the Rain: บทที่ 41 - บทที่ 50

หลังจากฟ้าใสอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกดีขึ้นจริงๆ เรนได้สั่งอาหารมาเรียบร้อยแล้ว และขณะนั้นเมฆาก็ได้โทรมาบอกว่าเขาติดธุระ ถ้าเรนอยู่ที่นั่น เมฆาก็จะค้างที่คอนโดไม่กลับบ้าน เรนจึงจะค้างที่นี่กับฟ้าใสและน้องเอิร์ธขณะที่ฟ้าใสนั่งเล่นกับลูก เรนก็เดินออกไปสำรวจบริเวณบ้านทั้งสองหลัง ให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามเขามาถึงที่นี่ เวลาสามทุ่ม ท้องฟ้ามืดสนิท ชายหนุ่มแหงนมองแล้วสมองก็ครุ่นคิดถึงเชนทร์ ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน เขายังไม่ได้รับคำตอบเรื่องคืนนั้นจนถึงป่านนี้ ไอ้พี่เชนทร์มีเหตุผลอะไรกันแน่ถึงหอบเขาไปที่ห้องนั้นเขาเคยแฮ็กกล้องวงจรปิดของโรงแรมนั้นเพื่อดูเหตุการณ์ก่อนหน้าและหลังคืนนั้น แต่ปรากฏว่ากล้องเสีย แต่เรนเชื่อว่ามันไม่ใช่เหตุบังเอิญแน่ที่กล้องเสียและไฟดับไปจนถึงเกือบเช้าแบบนั้นและการที่เขานอนหลับใหลเหมือนคนตายสนิทไม่ได้ยินเสียงคนย่องลงจากเตียงเลยนั้น มันเป็นไปแทบไม่ได้ มันไม่ใช่นิสัยของสายลับอย่างเขาแม้แต่น้อย ถ้าเขานอนขี้เซาถึงขนาดนั้น ป่านนี้ก็คงโดนส่องด้วยลูกปืนไปเฝ้ายมบาลนานแล้ว เพราะฉะนั้นถ้ามันไม่เป็นเพราะเชนทร์เจตนาปกปิดผู้หญิงคนนั้นให้พ้นจากการรับรู้ของเขา เชื่อว่าเขาคงหาตัวเจ้าห

"พี่ไม่ผิดหวังอะไรอย่างที่ฟ้าว่าเลย ... และพี่ก็มีอะไรจะเล่าให้ฟ้าฟังด้วย...""อะไรเหรอคะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเขาด้วยสีหน้าสนใจใคร่รู้"เรื่องนี้พี่เองก็เพิ่งรู้นี่แหละ... ฟ้าจำเรื่องราวเกี่ยวกับพี่เชนทร์ได้ใช่ไหม""ได้ค่ะ เกี่ยวอะไรกับพี่เชนทร์คะ" แน่นอนว่าไม่มีใครในแก๊งไม่รู้ว่าเชนทร์คือเทพในร่างมนุษย์"คืนนั้นพี่เชนทร์เป็นคนที่ช่วยฟ้าเอาไว้... คือพี่เชนทร์คงรู้ว่าฟ้ากำลังถูกวางยาและกำลังอยู่ที่โรงแรมนั่น พี่เชนทร์เลยมุดอุโมงค์เวลาไปลากพี่มาจากอะพาร์ตเมนต์ในอเมริกา พี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็ถูกลากมาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่นแหละ พอเอาพี่ทะลุเวิร์มโฮลมาทิ้งในห้องนั้นแล้ว พี่เชนทร์ก็หายไปเลย"เรนเล่าถึงตรงนี้ก็เกิดความเงียบขึ้นในห้อง ฟ้าใสมองหน้าเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างและร่างสั่นระริก"อย่า อย่าบอกนะคะว่าผู้ชายคนนั้นคือ คือ..."พูดจบเธอก็ปล่อยโฮแล้วผวากอดเขาแน่นกว่าเดิม เรนยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเธอ"คืนนั้นฟ้าโดนยาปลุกเซ็กซ์ และไฟก็ดับ... ก็อย่างที่ฟ้าจำได้นั่นแหละว่ามันเกิดอะไรขึ้น... แต่ตอนพี่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว พี่ตามหา และดูกล้องวงจรปิดก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย

"จ่ายมา" คนขอทานกล่าว พร้อมกับแบมือไปข้างหน้า"มันขอเงินอะ มึงจ่ายดิไอ้ดิ๊ก""ไม่ให้หรอก ไปกันเถอะ กูแค่ลองเล่นๆ โว้ย" ไอ้คนชื่อดิ๊กทำท่าจะโกงเสียดื้อๆ เด็กหนุ่มพากันหัวเราะ แล้วเดินหนีเมฆาส่ายหน้าให้กับเด็กทุกวันนี้ เขาเดินตรงไปหยุดตรงหน้าขอทานคนดังกล่าว ล้วงเงินใบสีเทาออกมาแล้วหย่อนใส่ที่แก้วพลาสติก"ระวังหน่อยนะ กลางคืนแบบนี้กลับบ้านไม่ดีกว่าหรือหนู"ชายหนุ่มเดาว่าน่าจะเป็นเด็กสาวอายุไม่เท่าไหร่จากรูปร่างที่ผอมบางเหลือเกินนั่น เจ้าหล่อนเงยหน้ามามองเขา ดวงตาโตดำสนิทดูไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เธอเอียงคอเล็กน้อยขณะที่ยังคงจับจ้องเขาอยู่"เก็บเงินนั่นดีๆ ล่ะ ไปนะ" เมฆาไม่เสียเวลายืนอยู่ต่อไป ร่างสูงก้าวเดินไปตามทางเท้า ส่งข้อความไปหาฟ้าใสว่าเขามาถึงแล้ว จากนั้นก็พากันไปนั่งทานข้าวที่ร้านอาหารแถวนั้นเมื่ออิ่มกันแล้วและพร้อมกลับบ้าน ก็พากันเดินข้ามถนนมายังที่จอดรถ แต่ขณะที่ข้าม ถุงของเล่นในมือน้องเอิร์ธดันขาด ทำให้ของหล่น เด็กชายจึงรีบปล่อยมือลุงแล้วหันหลังวิ่งกลับไปเพื่อจะเก็บ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถยนต์คันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว"เฮ้ย เอิร์ธ!" เมฆาร้องตะโกนลั่น เขาเพิ่งรู้ว่าลูกปล่อยมือเพ

เรนออกไปทำงาน ตอนนี้เรื่องแดนนี่กำลังคืบหน้าเป็นที่น่าพอใจ นี่ก็เพิ่งกลับจากเขาใหญ่ เขาไปเตรียมการบางอย่างสำหรับงานเลี้ยงที่บ้านไอ้แดนนี่ซึ่งจะถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้"อย่าค่ะ เดี๋ยวพี่เมฆจะเห็น""ไม่เห็นเป็นไร ปกติพี่ก็หอมฟ้าแบบนี้อยู่แล้วนี่" เขาเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมเธอ มันก็จริง พวกเขาในฐานะคนมีเชื้อสายตะวันตกเวลาเจอกันนอกจากไหว้ทักทายแล้วก็ยังกอดและหอมแก้มกันอยู่แล้ว แต่เพราะหัวใจเธอมันมีพิรุธเลยกลัวและระแวงไปหน่อย"แล้ววันนี้มันกลับมาบ้านได้ด้วยเหรอ"เรนถามถึงเมฆาขณะที่เดินเข้าไปในบ้าน ฟ้าใสปิดประตูลงล็อกแล้วก็เดินตามหลังเขาไปติดๆ จนกระทั่งถึงห้องครัว"ช่วงที่พี่เรนไม่อยู่ พี่เมฆก็กลับมานอนบ้านค่ะ และวันนี้ก็เกิดเหตุวุ่นๆ นิดหน่อย" "หือ? เกิดอะไรขึ้น" เรนขมวดคิ้วชนกันทันควัน"คือ ตอนหัวค่ำฟ้ากับลูกไปเดินตลาดนัดกันค่ะ แล้วเอิร์ธก็เกือบถูกรถชน แต่พอดีคุณคนนี้เธอกระโดดไปช่วยเอาไว้"ฟ้าใสพูดจบ เรนก็หันไปมองแผ่นหลังของหญิงสาวคนหนึ่งที่ฟ้าใสชี้ให้ดู ร่างสูงเดินอ้อมไปยืนตรงหน้าเคล้ง!เสียงช้อนหล่นจากมือคนที่กำลังกินอยู่ เจ้าหล่อนมองเรนตาไม่กะพริบเรนเลิกคิ้วก่อนจะขมว

"ขอบคุณมากครับ" เรนรู้สึกอุ่นใจที่มีแบ็คอัปเป็นแก๊งนี้พวกเขาคุยกันต่อเรื่องแผนการจากนั้นก็บอกลาและวางสายชายหนุ่มปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินไปยังบ้านข้างๆ พอเข้าไปภายในก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมา เขาเริ่มเคยชินกับการตื่นมาแล้วมีคนทำกับข้าวให้กินแบบนี้เสียแล้ว รู้สึกถูกสปอยล์ชอบกลร่างสูงชะงักเท้าเมื่อเห็นว่าน้องเอิร์ธกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ที่ห้องนั่งเล่น และข้างๆ เด็กน้อยก็มีหญิงแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย เจ้าหล่อนกำลังเล่นเกมกับน้องเอิร์ธเสียด้วยสิ เขาจึงเดินไปหยุดอยู่ด้านหลัง แล้วยืนมอง"โอ้โห เก่งโคตรเลยน้า เจ๋งสุดๆ" น้องเอิร์ธกล่าวชมคนที่เพิ่งยิงถล่มฐานของฝ่ายตรงกันข้าม ฆ่าตัวร้ายเบอร์ใหญ่ได้หลายตัวเรนยืนมองอย่างสนใจ... คนบ้าคนนี้สมองบางส่วนยังใช้การได้อยู่... ไม่อย่างนั้นคงเล่นเกมไม่ได้ เพราะเจ้าหล่อนจำได้ว่าเคยเล่นมันถึงเล่นได้จริงไหม... นั่นแสดงว่าความทรงจำยังมีหลงเหลืออยู่ เพียงแต่ต้องกระตุ้นให้จำได้ขณะนั้นหญิงสาวหันมาเห็นเขาเข้าพอดี ใบหน้าซีดอยู่แล้วก็ซีดเผือดลงไปอีก... หล่อนกลัวเขาเรนเลิกสนใจแล้วเดินไปยังห้องครัว พบร่างเพรียวระหงกำลังสาละวนทำอาหารอยู่"ให้พี่ช่วยอะไรไหม"ฟ้าใสเงยหน้า