บททั้งหมดของ อาณัติใต้เรน Under the Rain: บทที่ 11 - บทที่ 20

เมยาร์รู้สึกมีความสุขมากตลอดเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่อยู่เมืองชายทะเลแห่งนี้ มิตรภาพระหว่างเธอกับนายแพทย์หนุ่มรูปหล่อดำเนินไปด้วยดี เธอเชื่อว่าความรู้สึกที่มีต่อเขานั้นมันเหมือน Like at first sight และยิ่งนานวันจากที่ชอบก็เริ่มขยับเป็นชอบมาก พร้อมที่จะขยับความสัมพันธ์ถ้าหากว่าเขาเอ่ยขึ้นมาก่อนวันนี้เธอกับเขาออกมาขี่เจ็ตสกีเล่นในทะเล เธอหัวเราะและกรี๊ดจนเจ็บคอเวลาเขาแกล้งขับฉวัดเฉวียน หญิงสาวรัดเอวสอบเอาไว้แน่น ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างมีความสุข"ไปที่เรือกันมั้ยคะ"เธอเอ่ยชวนเพราะเรือสำราญของบิดาอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้"พ่อคุณจะยิงผมไหม" คุณหมอหนุ่มถาม แต่ขณะเดียวกันก็หันเจ็ตสกีมุ่งสู่เรือยอช์ตเป็นคำตอบ เขาซ่อนรอยยิ้มพอใจเอาไว้อย่างมิดชิดกับความคืบหน้าของแผนการ"หลังจากนี้คุณจะกลับไปอยู่บ้านที่อเมริกาหรือเปล่า""ฉันยังไม่มีแพลนค่ะ แต่พ่อไม่เคยอยากให้อยู่ด้วย พ่อฉันเป็นนักธุรกิจที่ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกสาวอย่างฉันเท่าไหร่นักหรอกคุณ แล้วทำไมคุณถึงมาเป็นหมออยู่ที่นี่ล่ะคะ"เรนนึกถึงแผนการที่เขาสามารถปลอมเป็นนายแพทย์ที่โรงพยาบาลนั่นได้ เพราะโรงพยาบาลมันเป็นของพรรคพวกเดียวกันและทุกอย่างได้ถูกตระเตรี

นานมากแล้วที่เรนไม่ได้มาบ้านริมน้ำหลังนี้ เคยมาตั้งแต่สมัยยังเด็ก แต่ตอนโตนี่ไม่ได้มาเลย เพราะภารกิจของเขามันอยู่ทั่วทุกมุมโลก แม้แต่บ้านตัวเองยังแทบไม่ได้อยู่ นับประสาอะไรกับที่นี่แถวริมรั้วมีต้นดอกไม้ ซึ่งดอกของมันสีขาวและมีกลิ่นหอมชื่นใจ ร่างสูงหยุดเดินแล้วก้มลงเก็บดอกที่หล่นอยู่ขึ้นมาดม เขาจำได้ว่ามันชื่อลีลาวดี"มาหาใครฮะ"เสียงเล็กดังขึ้น เรนเงยหน้ามองไปยังร่างจ้อย เด็กชายผิวหน้าอมชมพูยืนอยู่ที่หน้าประตูซึ่งเปิดกว้างอยู่ เขาก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างไม่รีบเร่ง"สวัสดีหนุ่มน้อย"พอเห็นเขาใกล้ๆ เด็กน้อยก็ทำตาโต"ลุงร็อค!" เจ้าหนูตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้นดีใจ"ไม่ใช่ครับ นี่ลุงเรน" เรนแก้ไขความเข้าใจของเด็กให้ถูกต้อง แสดงว่าเจ้าหนูต้องเห็นร็อคมาแล้ว"ลุงเรนคือใครฮะ ทำไมหน้าเหมือนลุงร็อคเลย"เจ้าหนูเอียงคอถามด้วยสีหน้าฉงน"ลุงเป็นน้องชายของลุงร็อคครับ ไม่เคยได้ชื่อนี้เลยสินะ เราถึงได้ทำหน้าแบบนั้นน่ะ"เรนขยายความและถามอย่างหยอกเย้า เจ้าหนูก็ส่ายหัวรัวๆ มองเขาตาแป๋ว"พี่เรนมาแล้วเหรอคะ" เสียงฟ้าใสดังขึ้น พร้อมกับร่างเพรียวบางเดินเร็วๆ ออกมาหา"ไหว้ลุงเรนหรือยังลูก ลุงเรนเป็นน้องชายฝา

เวลาผ่านไปราวสิบนาทีเจ้าหนูก็หลับสนิท ฟ้าใสค่อยๆ จัดผ้าห่มคลุมถึงหน้าอกให้ลูกอย่างเบามือ เธอเงยหน้ามองคนตัวสูง เขาก็ส่งสัญญาณว่าจะออกไปรอข้างนอกหญิงสาวเปิดเพียงไฟหรี่ข้างเตียงให้ลูก จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง เจอร่างสูงที่ห้องนั่งเล่น จึงไปนั่งข้างๆ ดึงหมอนมากอด"เมฆจะกลับมาเมื่อไหร่" เรนเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อน"น่าจะดึกค่ะ พี่เรนไม่ได้ติดต่อใครที่เมืองไทยเลยหรือคะ" เพราะปกติเมฆาจะรู้ข่าวคราวของเรนอยู่บ้าง แต่ครั้งนี้ไม่เห็นพี่พูดอะไร"ไม่ มันเป็นภารกิจลับสุดยอด ความจริงพี่ไม่ควรมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ"กฎ ยิ่งแคร์...ยิ่งต้องห่าง ของเขาถูกแหกแล้วตอนนี้ ปกติขณะยังทำภารกิจลับอยู่เรนจะไม่ยอมติดต่อญาติถ้าหากไม่จำเป็นจริงๆ ถ้าคืนนั้นไม่ได้พบฟ้าใสกับเจ้าหนู เรนก็คงจะหายต๋อมไม่มาเข้าใกล้แน่ แต่พอได้เห็นแล้วก็รู้สึกผูกพันอยากอยู่ด้วยอีกสักนิด ก่อนที่จะหายตัวไปอีกหน"ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของพี่ใช่มั้ยคะ""ไม่น่าจะมีนะ เพราะพี่ไม่ได้ใช้ใบหน้านี้ในการทำงาน"ฟ้าใสทำตาโต เธอเคยได้ยินว่าเขาคือสายลับพันหน้า นี่คงเป็นที่มาของฉายานี้นั่นเอง"น่าตื่นเต้นจังค่ะ เหมือนในหนังไซไฟเลย""ใช่ตื่นเต้

"ขอบคุณค่ะ จริงๆ ฟ้าได้ไอเดียมาจากลูกน่ะค่ะ" และทุกวันนี้ก็ได้เจ้าตัวน้อยนี่แหละเป็นนายแบบให้"ต่อไปถ้าพี่เรนแต่งงานมีตัวเล็ก ต้องอุดหนุนน้องนะ" ฟ้าใสพูดพลางยิ้ม เรนหัวเราะหึในลำคอ"พี่ยังไม่เคยคิดเรื่องนี้ เรื่องแต่งงานมีลูกมันไม่ได้อยู่ในแพลนชีวิตพี่เลย" เรนบอกไปตามตรง สายลับอย่างเขามีศัตรูเยอะ เรียกว่าทั่วโลกเลยก็ว่าได้ ไม่อยากเสี่ยงดึงใครเข้ามาซวยด้วย เขาคิดว่าจะไม่แต่งงานสร้างครอบครัว แค่ลูกของพี่ชายและน้องสาวก็เกินพอแล้วล่ะสำหรับตระกูลเดลสัน"ตอนนี้ยังไม่คิด แต่สักวันหนึ่ง ถ้าพี่เจอคนที่ใช่ พี่ก็จะคิดเองแหละค่ะ การมีลูกมันดีนะคะ อย่างที่ฟ้ามีน้องเอิร์ธ ชีวิตมันเหมือนมีคุณค่าและมีความหมายมากขึ้นอีกเป็นกองเลยล่ะค่ะ""พี่ถึงบอกว่าฟ้าเก่งไง" เรนชมอีกครั้ง ฟ้าใสเป็นคนพิเศษมากในสายตาของเขา การเป็นแม่เลี้ยงเดี๋ยวมันไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องเข้มแข็งทั้งกายและใจ และฟ้าใสได้พิสูจน์แล้วว่าเธอผ่านฉลุย"ฟ้าไปสั่งงานแป๊บนะคะ" หญิงสาวกล่าว และปล่อยให้เขานั่งรอในห้องทำงานของเธอเรนมองตามร่างเพรียวบางที่เดินไปยังโซนตัดเย็นเสื้อผ้าที่เห็นคนกับจักรนั่งทำงานกันอย่างจริงจัง โทรศัพท์ของเขาสั่นเมื่อมีข้อค

ในผับหรูแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท เสียงเพลงดังอึกทึกครึกโครม และในห้องโถงใหญ่ก็เต็มไปด้วยนักท่องราตรี ต่างกำลังดื่มกินและสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน และแถวหน้าเวทีมีสายแดนซ์กำลังวาดลีลาและลวดลายกันอย่างเมามันบนโซฟาหนังรูปโค้งครึ่งวงกลมในห้องวีไอพีชั้นสอง เมยาร์กำลังดื่มไวน์ขณะที่นั่งเอนตัวพิงไหล่กว้างของนายแพทย์หนุ่ม เธอมากรุงเทพฯ ด้วยเหตุผลเดียวก็คือ ตามธรณ์มาโดยเฉพาะ ตอนนี้แม้ว่าเขาทำท่าเหมือนจะชอบเธอไม่น้อย แต่ก็ยังคงความสุภาพและคงเส้นคงวา สถานะน่าจะประมาณว่า คนคุย แต่เมยาร์ก็ไม่มายด์หรอก เพราะเธอเองก็ไม่ได้เร่งรีบอะไรกับความสัมพันธ์ ชอบเหมือนกันกับการค่อยเป็นค่อยไปเช่นนี้"คุณพ่อคุณคงชอบเมืองไทยมากสินะครับ ป่านนี้ยังไม่กลับอเมริกา" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะที่เติมไวน์ให้หญิงสาว"ใช่ค่ะ พ่อฉันรักเมืองไทยมากถึงขนาดสร้างบ้านไว้ที่ภูเก็ต เขาใหญ่ และกรุงเทพฯ เลยล่ะคุณ เห็นว่าเดือนหน้าจะเชิญเพื่อนๆ มาเลี้ยงฉลองบ้านหลังล่าสุดที่เขาใหญ่ด้วยนะ" หญิงสาวเอ่ยเล่าด้วยน้ำเสียงร่าเริง"ดีจังนะครับ"เรนซ่อนความพึงพอใจเอาไว้ขณะยกไวน์ขึ้นจิบด้วยท่าทางรีแล็กซ์ เขารับนัดเมยาร์เพื่อจะสืบหาว่าพ่อของเจ้าหล่อนกำลังค