บททั้งหมดของ อาณัติใต้เรน Under the Rain: บทที่ 21 - บทที่ 30

จุมพิตเร่งเร้าจากคนตัวบางทำให้หัวใจของเรนเต้นระส่ำอย่างช่วยไม่ได้ พยายามควบคุมอารมณ์ฝ่ายต่ำเอาไว้อย่างเต็มที่ นาทีต่อมาเมื่อเธอผละใบหน้าไปซุกไซ้ที่ลำคอของเขา ชายหนุ่มจึงถือโอกาสขยับขึ้นนั่งคร่อมที่กลางกายของเธอ ใช้มือจับแขนเรียวกดไว้ที่หน้าท้องเนียนเพื่อให้หยุดเคลื่อนไหวไขว่คว้าหาเขา"ฟ้า ฟังพี่... ตั้งสติก่อนสิ" เขาใช้มือตบแก้มเธอเบาๆ เพื่อให้โฟกัสและมองสบตากัน"พี่เรน... ฟ้ารู้ตัว แต่... แต่อารมณ์มันไม่ไหวจริงๆ ...ฮือออ ทรมานมาก มันร้อน ฮื้อออ" เธอพูดกระท่อนกระแท่น แอ่นหยัดร่างขึ้น ทำให้เต้าทรวงคู่งามชูช่อและเด้งส่ายไปมาอย่างเย้ายวนและยั่วราคะดิบเถื่อนที่ผู้ชายมีเลือดเนื้ออย่างเขาต้องขบสันกรามเพื่อข่มกลั้นเอาไว้แม่งเอ๊ย...เอาไงดีวะ โคตรสงสารน้องเลยตอนนี้ แต่ก็สงสารตัวเองด้วยที่อารมณ์ถูกปลุกจนแข็งปั๋งจนเป้าแน่นไปหมดในตอนนี้...ก็ดูรูปร่างเจ้าหล่อนสิ ถ้าเห็นขนาดนี้แล้วไม่แข็ง เขาก็คงบรรลุอรหันต์แล้ว"ทำเถอะพี่...ฟ้าไม่ไหวแล้ว" เธอวิงวอนร้องขอ"ก็พี่จะให้กินยาไง""ฟ้าไม่เอายา...จะเอาพี่เรน...ร้อน ฮื้ออ..."เรนอ้าปากค้าง น้องมันตรงได้ขนาดนี้เลยหรือวะ ปกติฟ้าใสไม่ใช่คนพูดจาแบบนี้ นั่นแสด

ฟ้าใสลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงเลื่อนเปิดประตูระเบียงห้องเบาๆ หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองไปโดยรอบ ... ห้องนอนของบ้านยายช้องนั่นเองอา... เธอไม่ได้ฝันไปสินะ ไอ้ที่ว่าได้นอนกับพี่เรนน่ะ มันเป็นความจริงแน่เลย ยิ่งเห็นร่างสูงกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงห้องฟ้าใสก็หัวใจขยับจังหวะเต้นแรงขึ้นมาทันที เขาหันมามองทั้งที่ยังมีโทรศัพท์แนบหูอยู่ ใบหน้าหล่อนิ่งเรียบ แต่ดวงตาคู่คมคล้ายมีกระแสไฟฟ้าที่ส่งผ่านอากาศมาถึงเธอได้ แก้มฟ้าใสร้อนเห่อขึ้นทันตาเห็น รีบผลุนผลันลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันควัน เธอขอตั้งสตินิดหนึ่งก่อน เพราะตอนนี้อายและสู้หน้าเขาไม่ไหวจริงๆเรนยกยิ้มมุมปาก รู้สึกขบขันที่คนตัวบางทำหน้าไปไม่เป็นตอนเห็นเขา เดาว่าเจ้าตัวคงจะจำได้ว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง"มึงสงสัยใคร"เสียงร็อคถามมาในโทรศัพท์ดึงสติให้กลับคืนสู่บทสนทนาที่กำลังดำเนินอยู่ เรนได้เล่าเหตุการณ์ที่ฟ้าใสถูกวางยาให้ร็อคฟังคร่าวๆ เพื่ออัปเดตสถานการณ์ปัจจุบัน"ไม่ใช่ว่ามึงเจาะเข้าไปดูระบบกล้องวงจรปิดของผับแล้วเหรอวะ" ร็อคพูดต่อ เพราะรู้นิสัยของน้องชายดี เรนเป็นแฮ็กเกอร์มือฉมังที่สามารถแฮ็กระบบคอมพิวเ

เรนก้าวเข้าไปในบ้านสองชั้นหลังงาม ได้ยินเสียงเพลงดังมาจากห้องนั่งเล่น ร่างสูงเดินผ่านโถงกว้างไปยังห้องครัว ริมฝีปากคลี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างเพรียวบางในเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น เท้าเรียวขาวของเธอซ่อนอยู่ในสลิปเปอร์สีแดง เจ้าหล่อนกำลังเดินไปยังตู้เย็น แล้วหยิบไข่ออกมา พอปิดตู้เย็นและหมุนตัวเธอก็เห็นเขาเข้าพอดี ใบหน้านวลผ่องมีร่องรอยประดักประเดิดอยู่ชั่ววินาที ก่อนจะรีบปรับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางส่งมาให้"ฟ้าทำผัดพริกหยวกกุ้งไข่ดาว พอดีมีกุ้งเหลืออยู่ในช่องฟรีซ พี่เรนกินเผ็ดมั้ยคะ ถ้าเผ็ดฟ้าจะทุบพริกขี้หนูสวนเพิ่มลงไปให้" น้ำเสียงใสที่พยายามทำให้ปกติเอ่ยถาม เรนเดินไปถึงไอซ์แลนด์ขนาดใหญ่ที่วางเครื่องปรุงเอาไว้ครบถ้วน เห็นกุ้งแม่น้ำตัวโตเต็มจาน ลอกเปลือกออกอย่างพร้อมจะลงกระทะ"ฟ้าไม่มีคลังความรู้เกี่ยวกับพี่เลยเหรอ จำได้แต่ของเจ้าร็อคสินะ พี่ควรน้อยใจดีไหม" ชายหนุ่มแกล้งเย้าแหย่เพื่อให้บรรยากาศไม่อึดอัดเนื่องจากรู้ว่าคนตรงหน้ามีท่าทางไม่เป็นธรรมชาตินักเพราะยังเก้ออายกับเหตุการณ์เมื่อชั่วโมงก่อน"ก็พี่เรนเคยอยู่ให้ใครเลี้ยงนานๆ บ้างล่ะคะ และที่ฟ้ารู้เกี่ยวกับพี่ร็อคก็เพราะพี่วด

"อย่างน้อยฟ้าก็ต้องไล่พัดชาออก""อย่าเพิ่งให้รู้ตัว พี่บอกว่าจะจัดการให้ไง ตอนนี้ฟ้าเลิกคิดเรื่องนั้นไปเลย มาคุยเรื่องที่ฟ้าพูดค้างไว้ดีกว่า"เรนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพราะไม่อยากให้ฟ้าใสรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น"เรื่องอะไรคะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจ"ก็เรื่องอะไรล่ะที่เราพูดทิ้งเอาไว้แล้วก็วิ่งหนีมาไงล่ะ"ไม่ต้องให้เขาพูดซ้ำอีก ฟ้าใสก็แก้มร้อนเห่อทันที หญิงสาวปรับสีหน้าและอารมณ์ไม่ถูกเลยคราวนี้ ไม่คิดว่าเขาจะวกมาพูดถึงเรื่องนี้อีก"หมายความว่ายังไงที่ฟ้าบอกว่า ถ้าจะมีอะไรกันก็ไม่เกี่ยงน่ะ"เมื่อจั่วหัวข้อไปแล้ว ชายหนุ่มจำเป็นต้องไปต่อ ทีแรกเรนบอกตัวเองให้ปล่อยผ่านสำหรับเรื่องนี้ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถสลัดมันไปหลุดออกไปจากหัวได้ คิดแล้วก็คันยุบยิบที่หัวใจกับภาพที่เธอพูดไปหน้าแดงไปเมื่อเช้านี้"ไม่แน่จริงนี่นา พูดแล้วก็วิ่งหนี แล้วพี่จะให้คำตอบกับใครล่ะ" เขาแกล้งเย้าหยอกต่อเมื่อคนตัวบางยังเอาแต่นั่งปั้นหน้าไม่ถูก ยกมือขึ้นมากุมแก้มแดงปลั่งตัวเอง"พี่เรนลืมมันไปได้มั้ยคะ ฟ้าอายสุดๆ เลยตอนนี้ ไม่รู้เป็นบ้าอะไรถึงพูดออกไปแบบนั้น"เธอพูดขอร้องพร้อมกับเอามือปิดหน้าด้วยความเ

ตอนบ่ายของวัน ฟ้าใสนั่งเคลียร์งานอยู่ที่ระเบียง ส่วนเรนนั้นมีโทรศัพท์เข้ามาเห็นว่ามีงานด่วน เขาก็รีบออกจากบ้านไป ฟ้าใสครุ่นคิดเรื่องของพัดชา รู้สึกผิดหวังมากที่เธอไว้ใจคนมากเกินไป แต่เธอเชื่อว่าเรนจะจัดการให้ได้ตามที่เขารับปากไว้ จึงจะยังไม่ทำอะไรในตอนนี้ฟ้าใสไปรับน้องเอิร์ธ แวะซื้ออาหารและมาถึงบ้านในเวลาห้าโมงเย็น พี่ชายเธอมาถึงในเวลาครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เมฆาพาหลานชายว่ายน้ำออกกำลังกาย ต่อมาก็อาบน้ำ และได้เวลารับประทานอาหารค่ำที่ฟ้าใสซื้อมาจากร้านประจำหญิงสาวสอนการบ้านลูกจนเสร็จ คืนนี้ลูกชายขอนอนกับป๊าเมฆ ฟ้าใสจึงแยกตัวเข้าห้องนอนตัวเอง รอเวลาและการติดต่อจากใครบางคนด้วยความรู้สึกระวนกระวายใจเพราะเป็นห่วง เวลาเรนหายไปแบบนี้เธอไม่อาจนั่งอยู่อย่างสงบได้ หญิงสาวนึกอยากลองส่งข้อความไปหาจากแอปที่เขาให้ไว้ แต่ก็เกรงว่าจะเป็นการรบกวนสมาธิขณะที่เขาปฏิบัติภารกิจอยู่ จึงตัดสินใจไม่ส่งไปเวลาสามทุ่มจึงเดินข้ามไปยังบ้านยายช้อง พร้อมกล่องอาหารและน้ำชามะนาวที่ทำใส่เหยือกเอาไว้ เปิดไฟหน้าบ้านทิ้งไว้แล้วเข้าไปในครัว จัดการเอาอาหารและเหยือกใส่ตู้เย็น จากนั้นก็ไปนั่งรอเขาในห้องนั่งเล่นไม่ใช่ว่าเธ