บทที่ 39 เพียงมีเธอ

ร่างสูงเปลือยเปล่ายืนอยู่ใต้สายน้ำ มือสองข้างยันผนังขณะปล่อยให้น้ำอุ่นไหลชโลมตั้งแต่หัวจรดเท้า ขณะนี้เขากำลังไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งกับการกลับมาเห็นฟ้าใสยังไม่เข้านอนในเวลาตีสามแบบนี้

"ระยำเอ๊ย..." เขาสบถเพื่อระบายความหงุดหงิด ไม่ได้โมโหเธอ แต่โกรธตัวเองและรู้สึกผิดที่เห็นดวงตาคู่งามสลดวูบลงไปและใบหน้าสวยซีดเผือดกับคำพูดของเขาเมื่อครู่ ต้องโทษตัวเขาเองที่ใจไม่แข็งพอเมื่อมันเกี่ยวกับฟ้าใส

เขาถอนหายใจแรงออกมาจัดการอาบน้ำสระผมจนสะอาดก็ดึงผ้ามาเช็ดตัวขณะหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป ไอ้คนที่เขาส่งมันไปเฝ้ายมบาลนั่น มันคือคนที่เคยตามเขากับฟ้าใสเมื่อหลายวันก่อนนั่นเอง เรนค้นข้าวของของมันและพบโทรศัพท์ซึ่งสามารถจะตรวจสอบว่ามันติดต่อกับใครบ้าง

เขาจะต้องคุยกับพ่อและร็อคในเรื่องนี้ องค์กรโกสต์ที่ไร้ตัวตนในสายตาของชาวโลก แต่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังกิจกรรมกวาดล้างอาชญากรรมมากมาย ขณะนี้กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง เพราะในองค์กรนี้มันมีคนที่พร้อมจะหักหลังและดับเบิลครอส ทรยศ ไปเข้ากับอีกฝ่ายเพื่อเอาตัวรอดหรือไม่ก็เพื่อเงิน การที่มีคนรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน... มันต้องได้รับมาจากคนในองค์กรเท่านั้น

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นมีชุดนอนวางอยู่ที่ปลายเตียง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

"ชุดนอนนี้ฟ้าซื้อมาให้ค่ะ ซักเรียบร้อยแล้ว" เสียงอ่อนเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างเพรียวบางถือแก้วชามะนาวเข้ามา

"พี่ไม่ใส่ชุดนอน"

ฟ้าใสกะพริบตากับน้ำเสียงราบเรียบติดเย็นชาของเขา

"เวลาทำงานพี่ต้องพร้อมจะลุยแม้ขณะนอน" เขาอธิบายเพิ่มเมื่อเห็นเธอหน้าเสีย

"อ๋อ ค่ะ งั้นเอาไปเก็บนะคะ" หญิงสาวพึมพำ แล้วเดินเอาน้ำชามะนาวไปวางที่โต๊ะ จากนั้นก็เดินไปหยิบชุดนอนที่เธอซื้อมาเมื่อตอนไปชอปปิงครั้งก่อนมาถือ ตอนไปชอปปิงครั้งก่อนเธอที่เห็นมันก็เลยนึกถึงเขา เพราะเห็นว่าเรนมีเสื้อผ้ามาด้วยไม่เยอะจึงซื้อทั้งชุดนอนและเสื้อผ้าอีกหลายตัวให้ และมันก็อยู่ในตู้นั่นแหละ

"ฟ้า..."

"คะ?"

"พี่ต้องทำตัวให้มีภาระน้อยที่สุด ฟ้าเข้าใจใช่ไหม แม้แต่พวกเสื้อผ้าพี่ก็ไม่ต้องมาก เพราะพี่ต้องพร้อมเคลื่อนย้ายตลอดเวลา"

เรนถอนหายใจหนักหน่วงเมื่อเห็นหน้าเธอหงอยลงไป เขาดึงร่างบางเข้ามากอด นี่ก็อีกข้อที่เขาแหกกฎของตัวเอง คือการที่เขาเริ่มติดสกินชิป ถ้าอยู่ใกล้เธอเป็นอยากกอดอยากนัวเนีย ทั้งหงุดหงิดทั้งฉุนกับความอ่อนของตัวเองในเวลานี้

"พี่ขอโทษนะที่พูดไม่ค่อยดี แต่พี่แค่ไม่อยากให้ฟ้าต้องมาลำบากเพราะพี่ อยากให้ฟ้าใช้ชีวิตตามปกติเหมือนตอนที่พี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ใช่มานั่งรอพี่จนเสียสุขภาพอย่างนี้"

เขากล่าวจบก็ถอนหายใจอีกครั้ง ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเคร่งขรึม

"ฟ้าขอโทษค่ะ ที่ทำให้พี่รู้สึกอึดอัด ต่อไปจะไม่มาวุ่นวายแล้วค่ะ"

เธอพูดพร้อมกับแกะมือใหญ่ออกจากเอว ช่วยไม่ได้ที่รู้สึกน้อยใจเขา แต่ขณะเดียวกันก็เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

"ไม่เอาสิ อย่างอน เพราะพี่ง้อไม่เก่ง" เขาพูดเสียงอ่อนๆ และไม่ยอมปล่อยเธอจากอ้อมแขน

"ฟ้าไม่ได้งอนค่ะ แต่ เอ่อ แค่น้อยใจ แต่ก็เข้าใจที่พี่บอก ต่อไปนี้ฟ้าจะไม่มากวนพี่ที่นี่อีก ปล่อยค่ะ"

ฟ้าใสดิ้น แต่เขาไม่ยอมปล่อย ไปๆ มาๆ ก็ดึงเธอให้ล้มลงนอน แล้วกอดเอาไว้แนบอก

"จะตีสี่แล้ว พี่ง่วงจัง เอาไว้เราค่อยคุยกันใหม่ดีกว่านะ และพี่ขอโทษที่พูดแรงไป"

เรนขอโทษอีกครั้ง คิดว่าตอนนี้น้องงอนและน้อยใจไปแล้ว และเขาเองก็ทั้งเหนื่อยและง่วง พูดกันไปก็อาจจะแย่ลง

"วันอาทิตย์ฟ้ามีแพลนอะไรหรือเปล่า" ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง ดึงเธอขึ้นไปนอนหนุนหมอน แล้วดึงผ้ามาคลุม

"ไม่มีค่ะ" เธอตอบอย่างออมคำ เรนนอนตะแคงมองใบหน้าเรียว เธอไม่ยอมสบตาเขา และขยับนอนหันหลังให้ ชายหนุ่มจึงขยับเข้าไปกอดซ้อนหลัง ซุกหน้ากับต้นคอของเธอ

"ความจริงอยู่กับฟ้าพี่ไม่อยากใส่ชุดนอนหรือชุดไหนทั้งนั้นแหละ"

เขากระซิบพร้อมกับกอดกระชับที่เอวเล็ก เพราะการได้กลิ่นหอมละมุนจากร่างนุ่มทำให้เขาเกิดอาการแข็งขึงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ขยับเอาส่วนแข็งขึงเข้าเสียดสีที่สะโพกกลมกลึง เธอสะดุ้งแล้วขยับหนี

"ไหนว่าง่วงคะ นอนไปเลยค่ะ อีกเดี๋ยวฟ้าก็ต้องตื่นไปบ้านโน้นแล้ว"

"พี่ง่วง แต่ไอ้ส่วนหัวล่างมันดันตื่นน่ะสิ ทำไงดี" เขาทำเป็นถาม แต่ขยับเข้าถูไถเธอมากขึ้น

"ไม่ต้องทำไงทั้งนั้นค่ะ หลับไปเลย" เธอไม่ยอมโอนอ่อนกับเขาง่ายๆ เพราะยังคงน้อยใจอยู่

"อ่า ฟ้าง่วงก็หลับเถอะงั้น... เดี๋ยวพี่จัดการเอง" เรนนึกด่าตัวเองในใจที่เวลาอยู่กับฟ้าใสแล้วเขาเสียการควบคุมเจ้าหนูของตัวเองแบบนี้ นึกละอายใจที่เขาปากอย่างใจอย่าง ไม่อยากมีพันธะ แต่ก็อยากได้เธอไม่หยุดแบบนี้ มันเห็นแก่ตัวและเอาเปรียบเธอไปหน่อย