Lahat ng Kabanata ng เส้นทางของนางร้ายอันดับหนึ่ง: Kabanata 1 - Kabanata 10

– บทที่ 1 –หงลี่ฮวาลุกขึ้นมาแต่เช้าเพื่อแต่งตัวงานชมบุปผาที่จวนสกุลจูได้จัดขึ้น วันนี้นางเลือกที่จะใส่สีน้ำเงินเข้ม สตรีในเมืองนี้มักจะแต่งตัวด้วยชุดที่มีสีอ่อน แต่สำหรับนางแล้วสีพวกนั้นดูจืดชืดยิ่งนักหญิงสาวนั่งมองใบหน้างดงามนั้นผ่านกระจก ใบหน้านี้เหมือนนางกับในโลกปัจจุบันไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่ร่างนี้ดูงดงามเย้ายวนมากกว่าเท่านั้นนางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใดจึงมาอยู่ในโลกแห่งนี้ รู้เพียงว่าก่อนที่จะตื่นมาอยู่ในร่างนี้ นางพลัดตกลงไปในน้ำขณะไปท่องเที่ยว รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างนี้แล้ว และเจ้าของร่างนี้ก็ตกน้ำเช่นกัน แต่ต่างกันตรงที่มีคนตั้งใจทำให้ตกน้ำและยังหาตัวคนผิดไม่ได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นสตรีผู้นี้คิดอะไรอยู่ถึงออกไปเดินเล่นตอนกลางคืนจึงทำให้ถูกผลักลงน้ำเช่นนั้นจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เกือบจะสองเดือนแล้วที่นางมาอยู่ที่นี่ เดิมทีนางคิดที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่มันก็ไม่เป็นดั่งที่นางหวังเลยแม้แต่น้อย ในทุก ๆ วันจะต้องมีเรื่องวิ่งเข้ามาหานางเสมอลี่ฮวาเดินออกจากเรือนหมู่ตานเพื่อไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่หน้าประตูใหญ่ ระหว่างทางก็พบเข้ากับน้องสาวที่กำลังจะเดินไปข

– บทที่ 3 –หานฟางเซียนที่ได้ยินแบบนั้นก็ปรายตามองบุตรสาว ใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวานและมีเมตตาอยู่เหมือนเดิม เจ้าลูกคนนี้ สร้างเรื่องให้นางอีกแล้ว“เยว่เอ๋อร์ยังเป็นเด็ก คุณหนูรองอย่าได้ถือสาเลย เดี๋ยวแม่รองจะสั่งสอนนางเอง”ผู้ที่เป็นหัวข้อสนทนาเอาแต่นั่งก้มหน้าลงอย่างรู้ความผิด ครั้งนี้เป็นนางที่ผิดจริง ๆ ถูกต่อว่าเช่นนี้ต่อหน้าบิดา วันหน้านางคงต้องลำบากอย่างแน่นอน“เด็กหรือ? อีกไม่นานนางก็สามารถแต่งออกไปได้แล้ว นี่ยังนับเป็นเด็กหรือไม่ น้องชายของนางอายุเท่านี้ยังรู้มารยาทมากกว่านาง” นางเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ “หากแม่รองสั่งสอนนางมิได้ ให้ข้าสั่งสอนนางให้ดีหรือไม่!!”หานฟางเซียนราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ หันหน้าไปมองผู้เป็นสามีด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อยเพื่อเรียกร้องความสงสารจากผู้เป็นสามี ทว่านางก็ได้รับเพียงแววตาที่เรียบเฉยกลับมาเท่านั้น“ไม่ต้องให้ถึงมือเจ้า เดี๋ยวกลับไปข้าจะสั่งสอนนางเอง” นางฝืนยิ้มออกมาให้ที่สุดลี่ฮวาได้แต่ยกยิ้มในใจ คิดจะหาทางทำให้นางอาละวาดเหมือนแต่ก่อนหรือ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก“สั่งสอนนางไปก็เท่านั้น มิสู้ให้นางคัดตำรามารยาทเสียหลายบทหน่อ

– บทที่ 5 –“ท่านแม่ ลูกทนไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ” หงจินเยว่เอ่ยบอกมารดาอย่างเคี่ยวเข็ญในใจ เหตุในสตรีผู้นั้นจึงได้ดีกว่านางไปเสียทุกเรื่อง วันนี้เย่ฮองเฮาก็เรียกไปเข้าพบ แม้นางจะรู้เหตุผลอยู่แล้วว่าทั้งสองนั้นเป็นญาติกัน แต่นางก็อดที่จะอิจฉาไม่ได้“เจ้าต้องใจเย็น ๆ อย่างไรตำแหน่งภรรยาเอกของหลงจื่อก็ต้องเป็นของเจ้า” ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะเอาตำแหน่งนี้มาให้บุตรสาวของนาง นางจะไม่ยอมให้บุตรสาวของนางต้องกล้ำกลืนฝืนทนเช่นนาง“เจ้าค่ะ ท่านแม่ต้องช่วยลูกให้ได้นะเจ้าคะ” นางเอ่ยออกมาอย่างหมายมั่น อย่างไรท่านพี่หลงจื่อก็ต้องเป็นของนาง ผู้อื่นไม่มีสิทธิ์“อย่าห่วง ตำแหน่งภรรยาเอกเหมาะกับเจ้าเพียงผู้เดียว” อันดับแรกต้องกำจัดนางเด็กเหลือขอนั่งเสียก่อน เพื่อให้นางได้ขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งฮูหยินใหญ่“วันนั้นมันไม่น่ารอดมาได้เลยนะเจ้าคะ มิเช่นนั้นทุกอย่างคงจะง่ายกว่านี้” วันนั้นมันไม่น่ารอดมาได้เลย ปานนี้นางคงได้เป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไปแล้ว ท่านแม่ก็คงไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจเช่นนี้“อย่าคิดอะไรง่าย ๆ ทุกวันนี้คนในจวนก็คิดว่าเจ้าเป็นคนผลักนางลงไปในน้ำแล้ว” เรื่องที่มีคนผลักหงลี่ฮวาตกลงไปในน้ำ ยังหาตัวคนผิดไม่ได

– บทที่ 7 –เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก นางมีเพียงเวลากลับไปเก็บของครู่หนึ่งก่อนจะถูกส่งเข้าไปอยู่ในวังหลวงกับฮองเฮา นางทิ้งให้มี่ฟางอยู่ที่เรือนและทิ้งองครักษ์ให้อยู่เป็นเพื่อนนางสองคน เพราะนางเข้าไปอยู่ในวังคงยังไม่ต้องใช้องครักษ์ในตอนนี้ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนทุกคนในจวนก็ไม่สามารถตั้งตัวได้ แม้แต่บิดาของนางเองก็ยังงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น“ต้องรวดเร็วถึงขั้นนี้เลยหรือ” หงหยางเฉิงเอ่ยถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เหตุใดต้องรีบถึงเพียงนี้ หรือว่ามีเรื่องอันใดเกิดขึ้น“ฮองเฮาทรงพระประชวร จึงอยากให้ข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าค่ะ” นางตอบผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง นางพยายามมองหาข้อดีของคนผู้นี้แล้วแต่นางก็ไม่พบมันเลยสักข้อ บุรุษผู้นี้ทำทุกอย่างเพื่ออำนาจของตนเอง ไม่เคยสนใจเลยว่าบุตรที่ใช้เป็นหมากจะเป็นตายร้ายดียังไง“เจ้าก็ดูแลฮองเฮาให้ดี” เขาพยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ เขาคิดว่าเย่ฮองเฮาคงเหงา จึงได้เรียกบุตรสาวของเขาไปอยู่เป็นเพื่อน“เจ้าค่ะ” นางรับปากอย่างว่าง่าย ที่นางรับปากมิใช่ว่าเพราะคำสั่งของเขา แต่เพราะฮองเฮานั้นดีกับนางมาก หลังจากตกน้ำก็คอยส่งหมอหลวงมาตรวจดูอาการนางอยู่บ่อยค

– บทที่ 9 –หงลี่ฮวาหยุดมองน้องสาวด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สตรีผู้นี้ช่างไม่รู้จักเก็บงำอารมณ์เสียจริง นางน่าจะรู้ความมากกว่านี้ หากรอให้มารดาของนางจัดการก็คงไม่ต้องมาทำเรื่องไร้ปัญญาเช่นนี้ดี!! ตอนนี้นางกำลังอารมณ์ไม่ดี ระบายอารมณ์ใส่นางก็คงจะดีไม่น้อย“ทำไม เจ้าจะทำอันใดข้า” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ ทำเอาหญิงสาวตรงหน้ารู้สึกกลัวไม่น้อย แต่ก็ทำใจดีสู้เสือเอ่ยออกมาอย่างไม่เกรงกลัว“เป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่ที่บังคับให้สกุลเซี่ยมาทำการหมั้นหมายกับเจ้า!!” ตอนนี้นางคิดออกเพียงอย่างเดียว หาไม่แล้วสกุลเซี่ยที่เฉยเมยต่อเรื่องนี้มาตลอด จะเอ่ยปากเรื่องการหมั้นหมายได้อย่างไร“เจ้าว่าข้ามีอำนาจขนาดนั้นเลยหรือ” สตรีผู้นี้ช่างโง่จริง ๆ คิดออกมาได้อย่างไรว่าเป็นนางที่ไปบังคับสกุลเซี่ยให้มาทำการหมั้นหมาย“ไม่เช่นนั้นเขาจะมาขอเจ้าหมั้นหมายหรือ” นางปักใจไปแล้วว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของลี่ฮวา หรือไม่นางก็ให้องค์รัชทายาทไปบังคับสกุลเซี่ยอย่างแน่นอน“หากข้ามีอำนาจขนาดนั้น แล้วเหตุใดจึงไม่กลัวในอำนาจของข้าเลยเล่า” นางขยับเข้าไปใกล้ ๆ อีกฝ่าย อย่างต้องการข่มขวัญ“จะ...เจ้ามันสตรีแพศยา แพศยาเหมือนกับแม้