Semua Bab อดีตนักฆ่าไร้ใจในร่างสตรีไร้ค่า: Bab 41 - Bab 50

เช้าวันรุ่งขึ้น เมืองหลวงถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศแห่งความตกใจและความสับสน ข่าวการตายของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน แผ่กระจายไปในทุกตรอกซอกซอย ไม่ว่าจะเป็นขุนนางชั้นสูง หรือเหล่าพ่อค้าแม่ขาย ไม่มีใครสามารถเชื่อได้ว่าชายผู้ทรงอิทธิพลที่สุดคนหนึ่งของราชสำนักจะจบชีวิตลงได้ง่ายดายถึงเพียงนี้บรรดาขุนนางในราชสำนักบางคนแสดงความเสียใจ บ้างกล่าวว่าเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ที่อาจสั่นคลอนเสถียรภาพของบ้านเมือง แต่ท่ามกลางเสียงไว้อาลัยและความเสียดาย กลับมีเสียงกระซิบแผ่วเบาในหมู่ประชาชนทั่วไปที่รู้สึกตรงกันข้าม พวกเขาต่างลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก หากแต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงความโสมมของถังเหวยหมินอย่างเปิดเผย ความเลวร้ายที่เขาก่อไว้ถูกปกคลุมด้วยเกียรติยศปลอมๆ ที่ราชสำนักสรรสร้างขึ้นในขณะที่ผู้คนกล่าวขวัญถึงข่าวนี้ เยี่ยจิงหลินนั่งอยู่ภายในจวนของบิดา นางฟังข่าวลือที่แว่วมาอย่างใจเย็น พลางจิบชาอุ่นๆ ดวงตาคมกริบมองทอดไปไกล แต่ภายในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกเยือกเย็นที่ผสมด้วยความพึงพอใจ"ช่างโชคดีนักที่ข้าลงมือด้วยความรอบคอบ" นางคิดในใจ ความคิดถึงแผนการที่เพิ่งสำเร็จทำให้นางยิ้มออกมาเล็กน้อยการที่จะลบช

หลังจากที่เยี่ยจิงหลินได้เข้าร่วมสมาคมนักผจญภัย นางก็เลือกดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่าย โดยรับทำเพียงภารกิจที่ดูเหมือนไม่ค่อยท้าทาย ไม่ว่าจะเป็นการหาพืชสมุนไพรในป่าลึก หรืองานรับหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันพ่อค้าแม่ค้าระหว่างเดินทางขนส่งสินค้า ภารกิจที่นางเลือกล้วนแต่เป็นงานที่ไม่ต้องใช้พลังฝีมือมากมาย แต่กลับให้ความรู้สึกสงบและไม่เร่งรีบเยี่ยจิงหลินเดินทอดน่องอย่างสบายใจไปตามเส้นทางที่ถูกปกคลุมด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ขณะที่ในมือมีตะกร้าที่เต็มไปด้วยสมุนไพรสด เธอทอดสายตาไปยังทิวทัศน์รอบตัว พลางคิดว่าโลกภายนอกนี้มีเสน่ห์มากกว่าที่คาด นางไม่ได้สนใจเรื่องค่าตอบแทนจากภารกิจเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย เพราะในยามนี้ ทรัพย์สมบัติเงินทองที่นางครอบครองอยู่นั้นมากมายจนเกินพอ"เงินทอง... ของเหล่านี้ข้าไม่ต้องการเพิ่มอีกแล้ว" นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับส่งยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า งานที่นางทำในแต่ละวัน เป็นเพียงเพื่อฆ่าเวลาและค้นหาความสงบในจิตใจ นางไม่ได้ต้องการสร้างชื่อเสียงหรือไต่ระดับขึ้นไปในหมู่นักผจญภัยเลยแม้แต่น้อยหลายคนในสมาคมต่างรู้สึกแปลกใจที่หญิงสาวผู้มีฝีมือโดดเด่นขนาดนี้กลับเลือกทำแต่ภารกิจง่าย ๆ ราวกับคนไร้เ

ในช่วงหลายวันมานี้ แม่ทัพซุนเทาใช้ชีวิตประหนึ่งอยู่บนสรวงสวรรค์ ความเหนื่อยล้าจากภารกิจและแรงกดดันจากสนามรบดูเหมือนจะมลายหายไปเมื่อได้กลับมายังจวนของเขา ที่ซึ่ง ฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวิน ยังคงทำหน้าที่ภรรยาผู้แสนดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง นางดูแลเขาราวกับเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่เพียงแต่ชงชาอันเลิศรสที่มีกลิ่นหอมเย้ายวน นางยังพูดคำปลอบประโลมใจที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย"ท่านเหนื่อยล้ามามากแล้ว ข้าจะดูแลท่านเองนะเจ้าคะ" น้ำเสียงอ่อนหวานของนางและรอยยิ้มที่จริงใจทำให้เขารู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะทดแทนความสุขที่ได้รับจากฮูหยินของเขาได้แต่ในความเป็นจริงนั้น เขาหารู้ไม่ว่า…ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกถ้วยชาที่นางมอบให้ ล้วนเป็นดั่งการโรยหญ้าแห้งรอบกองไฟ หายนะกำลังคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบงันชาอันหอมกรุ่นที่เขาดื่มทุกวัน ชาแห่งความสุขที่นางกล่าวอ้างนั้น บัดนี้กลายเป็นเครื่องมือแห่งการล่มสลาย มันคือยาสลายลมปราณที่แม่ทัพไป่เฉินจัดเตรียมให้อย่างลับๆ ยานี้จะค่อยๆกัดกินพลังชีวิตและความแข็งแกร่งของเขาอย่างช้าๆ จนในที่สุด เขาจะกลายเป็นเพียงบุรุษที่ไร้เรี่ยวแรง ไม่ต่างอะไรกับคนที่รอวันตายในยามที่แม่ทัพซ

ในช่วงเวลานี้ ร่างของแม่ทัพซุนเทาก็เสมือนตกลงไปสู่ขุมนรกชั้นที่ลึกที่สุด ไร้ซึ่งแสงสว่างไร้ซึ่งความหวัง มันลึกจนเกินกว่าที่จินตนาการของมนุษย์จะนึกถึง ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาถูกฉีกออกจากกัน ราวกับไม่มีสิ่งใดที่ยึดเหนี่ยวใจเขาอีกแล้ว ทุกความยิ่งใหญ่ที่เขาเคยสร้างมาตลอดชีวิตกลับล่มสลายลงในพริบตาแม่ทัพซุนเทาทรุดตัวลงบนเตียง ร่างของเขาไร้เรี่ยวแรง ทุกการเคลื่อนไหวแทบจะเป็นไปอย่างยากลำบาก น้ำตาของเขาไหลรินไปอย่างไร้การควบคุม เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ลึกจนเกินบรรยาย เกินกว่าที่หัวใจของเขาจะรับไหว การทรยศจากสตรีผู้เป็นที่รักยิ่งกว่าชีวิต กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำลายเขาอย่างรุนแรง นางไม่เพียงแต่มีชายอื่น แต่ชายผู้นั้นกลับเป็นศัตรูที่เขาหมายมั่นจะทำลายแต่สิ่งที่ทำให้เขาทนรับไม่ได้จริงๆ คือการที่บุตรชายที่เขารักมากที่สุด ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอีกต่อไป ซุนฮ่าว ผู้ที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของเขา กลับมีความสัมพันธ์กับศัตรูของเขามันเหมือนกับการที่โลกทั้งโลกถล่มทลายทับลงบนตัวเขาทุกคำพูดของแม่ทัพไป่เฉินที่แผดออกมา ดังก้องอยู่ในหูเขา ไม่สามารถขับไล่มันออกไปจากหัวได้ ซุนเทารู้สึกเหมือนทุกสิ่ง

เยี่ยจิงหลินยืนกอดอกพิงประตู ใบหน้าที่งดงามแต่เย็นชาของนางแฝงแววดูถูกในดวงตาอย่างปิดไม่มิด ขณะที่มองภาพท่านพ่อผู้เคยยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม บัดนี้เขากลับดูอ่อนแอยิ่งกว่าใครช่างน่าสมเพชเสียจริง นางคิดในใจ สายตาเฉียบคมกวาดมองไปยังร่างของแม่ทัพซุนเทาที่นอนเอนบนเตียงราวกับชายชราผู้หมดอาลัยตายอยาก ชายผู้ที่เคยถูกยกย่องให้เป็นตำนานแห่งสนามรบ บัดนี้กลับถูกทำลายจนย่อยยับโดยน้ำมือของสตรีที่เขาเคยรักหัวปักหัวปำ สตรีที่วางยาเขาจนต้องจมกองอุจจาระและปัสสาวะของตัวเองอย่างน่าอดสู นางไม่เข้าใจเลยว่า ชายผู้เคยครอบครองความยิ่งใหญ่เช่นนี้ กลับยอมให้ตัวเองตกต่ำได้ถึงเพียงนี้“เฮอะ...” นางหลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ แฝงไว้ด้วยความสมเพชเวทนา ขณะที่ซุนฮ่าวเอ่ยวิงวอนขอความเมตตาจากเขา เยี่ยจิงหลินก็ยิ่งรู้สึกเดือดดาล เพียงแค่ถูกลูกของหญิงแพศยานั่นพูดจาออดอ้อนสักนิด ท่านก็แทบจะลืมความเจ็บแค้นทั้งหมดไปเสียแล้วหรือ?ในดวงตาของเยี่ยจิงหลินไม่มีสิ่งใดนอกจากความเย็นชาและดูแคลน หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นผู้ให้กำเนิด นางคงตัดเขาออกจากชีวิตนางไปนานแล้วทำตัวอ่อนระทวยเหมือนทหารที่ยอมแพ้ต่อศึกสงครามตั้งแต่เสียงกลองยังไม่