ตอนที่ 1 ความศิวิไลซ์ที่มาพร้อมกับความมืดมิด

ในยุคที่เทคโนโลยีและความเจริญรุ่งเรืองได้ก้าวไปไกลเกินกว่าที่เคยมีมาก่อน ความเจริญนั้นกลับไม่ได้ทำให้หัวใจของผู้คนสว่างไสวขึ้นแต่อย่างใด แต่กลับเพิ่มความมืดมิดที่ซ่อนอยู่ภายในจิตใจของมนุษย์ ความโลภ ความทะเยอทะยาน และความปรารถนาที่จะครอบครองอำนาจ กลายเป็นแรงผลักดันที่ไม่มีที่สิ้นสุด โดยเฉพาะในหมู่ผู้ที่มีอำนาจ เมื่อความสำเร็จยังไม่เพียงพอและอำนาจก็ยังไม่เคยเต็มที่ การกำจัดคู่แข่งจึงกลายเป็นทางเลือกที่จำเป็นในการรักษาอำนาจของตนเอง และในยุคแห่งความทันสมัยนี้ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเข้าถึงได้ในพริบตา กลับเป็นช่วงเวลาที่องค์กรนักฆ่าได้เฟื่องฟูอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ในยุคนี้ นักฆ่ามือดีไม่ได้รับการว่าจ้างจากแค่คนธรรมดา แต่จากเหล่าผู้มีอำนาจที่ต้องการการลอบสังหารที่ไร้ข้อผิดพลาด เพราะในเกมแห่งการฆ่าฟันนี้ ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวอาจหมายถึงการสูญเสียชีวิตและอำนาจของตน ความต้องการในนักฆ่าที่มีความสามารถระดับสูงจึงเพิ่มมากขึ้น และในหมู่พวกเขามีเพียงหนึ่งคนที่ได้รับการยกย่องในระดับสูงสุดนักฆ่าที่ไม่มีใครสามารถจับต้องได้ นักฆ่าที่ทั้งเงียบสงัดและเฉียบคม นั่นคือ ซีโร่

ชื่อของซีโร่กลายเป็นสัญลักษณ์ของความตายที่ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้ หากซีโร่เริ่มเคลื่อนไหว หมายความว่าโชคชะตาของเหยื่อคนนั้นได้จบสิ้นลงแล้ว ไม่มีผู้ใดที่สามารถหลบหนีจากการลอบสังหารของเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของซีโร่ได้ แม้กระทั่งในหมู่ผู้นำขององค์กรนักฆ่าก็ยังรู้สึกหวาดระแวงและเกรงกลัวเธอ การใช้ซีโร่ในภารกิจใดๆ จึงเต็มไปด้วยความเสี่ยง พวกเขารู้ดีว่าถึงแม้ซีโร่จะรับคำสั่งจากพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าเมื่อใดที่เธอจะหันกลับมาทำร้ายพวกเขาเอง

แต่ที่ไม่ค่อยมีใครรู้คือ ซีโร่แท้จริงแล้วเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่ถูกเลี้ยงดูในเงามืดขององค์กรนักฆ่า เธอถูกสร้างให้เป็นเครื่องจักรสังหารตั้งแต่ยังเด็ก ทุกการฝึกฝน ทุกการเรียนรู้ ทุกอุปสรรคที่เธอผ่านมาคือการบ่มเพาะให้เธอเป็นอาวุธที่สมบูรณ์แบบ ซีโร่ถูกฝึกให้ไม่รู้จักความอ่อนแอ และไม่เคยมีความสงสารในใจ เธอไม่มีความรู้สึกหรืออารมณ์ใดๆ ที่จะมาขัดขวางการทำภารกิจของเธอ เธอคือสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาเพื่อฆ่า ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งเธอได้

แต่สิ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือ เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มสงสัยในตัวเอง และสงสัยในโลกที่เธอถูกสร้างขึ้นมา เธอเริ่มคิดว่าอาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเธอได้ อะไรบางอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับการฆ่าฟันและความมืดมิดของโลกใต้ดิน เธอจึงได้ตัดสินใจที่จะลบเลือนตัวตนของนักฆ่าผู้นี้และหาหนทางที่จะใช้ชีวิตในแบบที่เธอต้องการ แต่ในขณะเดียวกัน ก็ยังคงมีบางสิ่งที่ตามเธอมาเงามืดของอดีตที่ไม่เคยปล่อยให้เธอไปไหนได้

“เหอๆ... เธอคิดจะวางมือจริงๆ อย่างงั้นเหรอ ซีโร่? นี่มันคือเรื่องตลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา!" ผู้บริหารองค์กรหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกที่ขบขัน พร้อมทั้งมองไปที่รูปถ่ายในมือของซีโร่

"เอาเถอะ ข้าเองก็ไม่ชอบบังคับฟื้นใจใครนัก" เขาพูดเสียงต่ำ ใบหน้าของเขาคงจะเต็มไปด้วยความเย็นชาและยากที่จะเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไร "ถือว่าเป็นภารกิจสุดท้ายของเธอแล้วกัน"

ซีโร่ยืนเงียบในห้องหรูหราของผู้นำองค์กร เธอไม่ตอบอะไร แค่รับรูปถ่ายใบหนึ่งมาในมือ รูปนั้นคือภาพของชายคนหนึ่งที่เธอต้องลอบสังหาร ภารกิจที่เธอได้รับมอบหมายคือการกำจัดนักธุรกิจผู้มีอำนาจในวงการ การลบล้างคนที่เป็นอุปสรรคต่อการเติบโตและขยายอำนาจของกลุ่มผู้มีอิทธิพล

ซีโร่จ้องมองใบหน้าของชายในภาพอย่างละเอียด ก่อนที่สายตาของเธอจะแข็งกร้าว ความเยือกเย็นในแววตาของเธอสะท้อนถึงประสบการณ์อันยาวนานในโลกของการฆ่า เธอจดจำทุกสิ่งที่เห็นไว้ในใจ และเมื่อรู้รายละเอียดเกี่ยวกับชื่อและที่อยู่ของเขาแล้ว เธอก็เริ่มลงมือทำ

ทุกการเคลื่อนไหวของซีโร่เป็นไปอย่างเงียบงัน ไม่มีใครสามารถจับเคลื่อนไหวของเธอได้ ราวกับว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเงาที่เคลื่อนที่ไปตามรอยแยกของโลก เธอทำลายหลักฐานทุกอย่างที่อาจจะเปิดเผยเส้นทางของเธอให้คนอื่นติดตาม ก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

ร่างของเธอหายไปกับความมืดในทันที พร้อมกับเสียงเงียบสงัดที่บ่งบอกว่าเธอกำลังเริ่มภารกิจสุดท้ายในชีวิตของนักฆ่าที่มีชื่อว่า ซีโร่ ภารกิจนี้จะต้องไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อยหากพลาดแม้แต่นิดเดียว อนาคตของเธอและคนที่จ้างเธอก็จะจบสิ้นลงทันที

ยามที่ท้องฟ้ามืดมิด ร่างของซีโร่ยืนอยู่ท่ามกลางย่านธุรกิจใจกลางเมือง ที่รายล้อมไปด้วยตึกสูงเสียดฟ้า ดวงตาของเธอมองไปข้างหน้าอย่างนิ่งสงบ แม้จะมีฝูงชนเคลื่อนไหวอยู่รอบๆ เธอก็ไม่หวั่นไหว พวกเขาไม่อาจสังเกตเห็นเธอได้ แม้เพียงก้าวเดียว เพราะในสายตาของทุกคน เธอแค่สาวน้อยธรรมดาที่เดินไปมาท่ามกลางผู้คน แต่ในความจริง เธอคือผู้หญิงที่เงียบสงัดและเป็นนักฆ่ามืออาชีพที่สามารถซ่อนตัวได้อย่างไร้ร่องรอย

ซีโร่เดินไปอย่างเงียบเชียบ จนถึงลิฟต์ที่พาเธอขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึกสูงที่เป้าหมายของเธอซ่อนตัวอยู่ เมื่อถึงชั้นบนสุด เธอก็พบกับห้องพักสุดหรูที่เงียบสงัด ไม่มีเสียงใดดังขึ้นนอกจากเสียงลมหายใจของผู้คนที่อยู่ภายใน

เมื่อเข้าไปในห้อง เธอพบเขาชายวัยกลางคนในชุดหรูหรา ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องที่เต็มไปด้วยแสงสลัวจากหลอดไฟในห้อง ซีโร่ไม่รอช้า เธอจับมืนในมือและเตรียมพร้อมที่จะลั่นไก แต่ทันใดนั้น เสียงร้องขอจากชายคนที่เคยมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองก็ดังขึ้นมา

"ได้โปรด... อย่าฆ่าผม!" เสียงเขาสั่นเครือ ความหวาดกลัวที่ปรากฏชัดในแววตาของเขา "ผมขอร้อง... อย่าฆ่าผม!"

ซีโร่ไม่ได้ตอบอะไร แต่อย่างไรก็ตาม เธอเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่คาดคิด ภายในห้องนี้ เธอได้ยินเสียงเด็กสาวร้องไห้ เสียงสะอื้นที่ดูเหมือนจะมาจากที่ไหนสักแห่งในมุมมืดของห้อง เมื่อมองไปที่มุมหนึ่งของห้อง ซีโร่พบกับเด็กสาวตัวน้อยที่ซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ ขณะที่เธอเริ่มร้องไห้และยื่นมือไปป้องพ่อของเธอ

"พ่อ... ฮือ ฮือ..." เสียงของเด็กสาวสะท้อนในห้อง เธอกอดขาเขาแน่นราวกับไม่อยากให้เขาจากไป

ซีโร่ยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ราวกับว่าเธอกำลังพยายามต่อสู้กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของเธอ มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน ความรู้สึกสับสน และความสงสารที่ไม่ได้รับเชิญกลับทำให้เธอรู้สึกท่วมท้น

ในขณะที่เธอเตรียมตัวที่จะฆ่า แต่ในครั้งนี้มันแตกต่างออกไป หัวใจของเธอเริ่มสั่นไหว ความเย็นชาในดวงตาของเธอเริ่มจางหายไป เมื่อเธอเห็นเด็กสาวที่กำลังร้องไห้และกอดพ่อของตัวเอง ความรู้สึกผิดแปลกๆ เกิดขึ้นในใจของเธอ

สุดท้ายแล้ว ซีโร่ตัดสินใจที่จะไม่ฆ่าชายคนนี้ เธอหันหลังกลับและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณรีบหนีออกไปจากที่นี่ซะ... ถ้าไม่อยากตาย มีคนคิดที่จะหมายเอาชีวิตของคุณอยู่"

ชายวัยกลางคนพยายามพูดขอบคุณ แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ ซีโร่ก็จางหายไปในความมืด เหมือนกับเงาที่เลือนหายไปในโลกที่ไม่มีใครสามารถจับเธอได้ เมื่อเธอหายไปแล้ว ความเงียบในห้องกลับมาอีกครั้ง ไม่มีเสียงใดเหลืออยู่ นอกจากเสียงสะอื้นของเด็กสาวที่ยังคงกอดพ่อของเธออย่างแน่นหนา