Semua Bab อดีตนักฆ่าไร้ใจในร่างสตรีไร้ค่า: Bab 31 - Bab 40

ถังเหวยหมิน อัครมหาเสนาบดีผู้ทรงอำนาจในแผ่นดิน ชายที่คนทั่วไปมองว่าเป็นผู้มีบารมีและเกียรติยศ กลับแสดงธาตุแท้อันแปดเปื้อนด้วยความเห็นแก่ตัวและตัณหาราคะอย่างไร้ขอบเขต การกระทำของเขาไม่ต่างจากสวะที่พร้อมจะเหยียบย่ำทุกสิ่งเพื่อบรรลุเป้าหมายอันน่ารังเกียจ เป้าหมายในยามนี้ของเขาคือ เยี่ยจิงหลิน สตรีผู้เลอโฉมที่เลื่องชื่อไปทั่วในฐานะดอกไม้งามแห่งยุค และพรสวรรค์ที่นางครอบครองก็ยิ่งทำให้ชื่อเสียงของนางเจิดจรัสในหมู่ชนแต่สำหรับถังเหวยหมิน เยี่ยจิงหลินกลับเป็นเพียงเป้าหมายของความปรารถนาอันหยาบช้า เขาปรารถนาจะครอบครองเรือนร่างของนางด้วยความคิดต่ำทรามของชายผู้ถูกกิเลสครอบงำโดยสมบูรณ์ ความละโมบที่ไร้ยางอายของเขาไร้ที่สิ้นสุด ทว่าผู้ที่หยิ่งทะนงในอำนาจและความใคร่เช่นเขากลับไม่รู้เลยว่าความคิดนี้จะกลายเป็นหายนะอันใหญ่หลวงของชีวิตเยี่ยจิงหลิน แม้จะมีรูปลักษณ์อันอ่อนโยนงดงาม แต่ในสายตาของนาง ถังเหวยหมินก็ไม่ต่างจากเหยื่อโฉดชั่วตัวหนึ่ง ศัตรูเช่นเขาเหมาะที่จะถูกจัดการอย่างไร้ปรานี ชาติก่อนของนาง ได้พิสูจน์แล้วว่า นางมิใช่หญิงที่ควรถูกมองข้ามหรือประเมินต่ำ พวกคนใหญ่คนโตมากมายต้องดับสูญเพราะนาง วาจาของ

“อื้อ… สุรานี้รสชาติดีนะเจ้าคะ…” นางยิ้มบางๆ ขณะจิบสุราอีกจอกโดยไม่มีทีท่าลังเล ดวงตากลมโตที่สะท้อนแสงไฟดูไร้เดียงสาอย่างที่สุด นางยื่นถ้วยกลับไปยังชายร่างอ้วนด้วยท่าทีไร้พิษภัย “ขออีกจอกเถอะนะเจ้าคะ ข้าไม่เคยลิ้มรสสุราที่หอมหวานเช่นนี้มาก่อนเลย…”ถังเหวยหมิน ชายร่างอ้วนผู้ที่รอยยิ้มของเขาบิดเบี้ยวจนดูน่ากลัว รีบเติมสุราให้นางอีกครั้ง มือของเขาสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น สายตาปูดโปนของเขาจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างอ่อนช้อยของหญิงสาวตรงหน้า ในใจของเขาร้อนรนด้วยความหวังและความกระสันที่กำลังพลุ่งพล่าน“ดื่มเถอะ… ดื่มอีกเยอะๆ…” เขากล่าวด้วยเสียงแหบพร่า พยายามซ่อนอารมณ์ที่เดือดพล่านไว้ภายใต้คำพูดที่ดูหวังดี “สุรานี้ข้าจัดเตรียมมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ เจ้าจะต้องรู้สึกเหมือนก้าวเข้าสู่โลกที่เจ้าไม่เคยรู้จักมาก่อน…”เยี่ยจิงหลินยิ้มเล็กๆ นางจิบสุราต่อไปอย่างเพลิดเพลิน ท่าทีของนางช่างดูไร้เดียงสาเกินไปจนไม่เหมาะสมกับสถานการณ์ หากแต่ว่าภายในใจของนางนั้นกลับเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง นางรู้ดีว่าสุรานี้ไม่ธรรมดา แม้มันจะมีกลิ่นหอมละมุน แต่ภายในมันเต็มไปด้วยสิ่งที่เจ้าอ้วนผู้นี้แอบซ่อนเอาไว้ในทางกลับกัน ถังเ

เสียง "โฮ่ง! โฮ่ง!" ของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ดังลั่นจนก้องไปทั่วทั้งห้องโถง เสียงเห่านั้นแหลมเสียดแทงประสาทหู ราวกับจะเย้ยหยันเกียรติยศและอำนาจที่เขาเคยครอบครอง ใครเลยจะคาดคิดว่าชายผู้เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดในราชสำนัก บัดนี้กลับคลานอยู่กับพื้นดั่งสัตว์เลี้ยงไร้ศักดิ์ศรีเยี่ยจิงหลินยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ แต่ดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นางเอนกายลงเล็กน้อย จัดการกับอาหารตรงหน้าไปอย่างสบายใจ พร้อมทั้งมองดูถังเหวยหมินที่กำลังส่งเสียงและเคลื่อนไหวเหมือนสุนัข นางหยิบผลไม้ขึ้นมาช้าๆ แล้วกัดเบาๆ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะที่ดังกว่าเดิม"คิก คิก... ฮ่าฮ่า! ช่างเป็นภาพที่หาได้ยากยิ่งนัก ท่านอัครมหาเสนาบดี... ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าท่านมีพรสวรรค์ในการแสดงละครสัตว์ด้วย" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้าแหย่ ราวกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องตลกที่ทำให้นางสนุกสนานยิ่งกว่าเรื่องใดที่มุมหนึ่งของห้องโถง ร่างสูงใหญ่ของทหารคู่ใจของถังเหวยหมินยืนอยู่ ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองไปยังภาพที่เกิดขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างชัดเจนจนแทบจะปิดบังความรู้สึกไว้ไม่มิด ชายผู้นี้ถือว่าเป็น

เยี่ยจิงหลินใช้โซ่ตรวนล่ามร่างของทหารคู่ใจของถังเหวยหมินเอาไว้อย่างแน่นหนา ชายผู้นี้คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ในยามนี้แขนและขาของเขาถูกตรึงไว้กับพื้นจนไม่อาจขยับหนีได้ เยี่ยจิงหลินค่อยๆ ถอนเข็มเงินออกจากจุดสำคัญบนร่างของเขา หลังจากที่เขาถูกทำให้อยู่ในสภาวะหลับใหลเป็นเวลานาน สติของชายคนนั้นก็ค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมาอย่างช้าๆเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและตกตะลึง สายตากวาดมองสภาพร่างของตนเองในยามนี้ แขนและขาที่เคยปลดปล่อยพลังได้อย่างอิสระ บัดนี้กลับถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนราวกับนักโทษในคุกลึก เสียงลมหายใจหนักๆ ของเขาแผ่วเบาในตอนแรก ก่อนที่เขาจะรับรู้ถึงสถานการณ์อันน่าขายหน้า"นางสารเลว! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงตะโกนของเขาดังลั่นห้อง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและความอับอาย แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็ยังพยายามใช้ฝีปากกล้าโจมตีเยี่ยจิงหลินเยี่ยจิงหลินไม่ได้ตอบสนองต่อคำพูดนั้นทันที นางเพียงหัวเราะเบาๆ "คิก คิก..." รอยยิ้มของนางปรากฏขึ้นบนใบหน้า "ตัวท่านช่างสมกับเป็นชายชาตรี ฝีปากคมกล้านัก จนทำให้สาวน้อยเช่นข้าหวาดกลัวไปหมดเชียว" นางกล่าวพร้อมน้ำเสียงเย้ยหยัน และดวงตาเย็นชา

ในความโกลาหลที่ปะทุขึ้นภายในจวน เยี่ยจิงหลินที่เคยเฝ้าสังเกตการณ์จากในเงามืดก็ต้องออกมาแสดงฝีมือเพียงเล็กน้อยเพื่อควบคุมสถานการณ์ให้สมดุล หากปล่อยให้ทหารภายในจวนจัดการกันเอง พวกเขาคงพากันล้มตายเสียก่อนที่จะกำจัดชายผู้นี้ได้สำเร็จนางเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว ร่างบางของนางเหมือนแสงสว่างที่พุ่งผ่านความมืด ทักษะอันแหลมคมและการเคลื่อนที่ที่เปี่ยมไปด้วยชั้นเชิงทำให้ทหารในจวนที่ยังมีสติถึงกับหยุดชะงักมองตามนางด้วยความตกตะลึง เยี่ยจิงหลินใช้นิ้วเรียวบางหยิบเข็มเงินที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมา ซัดเข็มนั้นด้วยพลังปราณที่แม่นยำและรุนแรงเข้าใส่ร่างของอดีตคนสนิดของอัครมหาเสนาบดี เข็มเงินปักเข้าไปในจุดพลังปราณสำคัญภายในร่างกายของมัน ร่างของชายผู้นั้นกระตุกทันทีเมื่อสัมผัสพลังแฝงของเข็มเงินชายคนนั้นพยายามที่จะรีดพลังปราณในตัวออกมาเพื่อต่อสู้ แต่กลับพบว่าพลังของเขาไม่ตอบสนอง มันหันมาจ้องเยี่ยจิงหลินด้วยความตกใจและโกรธแค้น "เจ้าคิดว่าแค่เข็มเงินจะหยุดข้าได้หรือ?!" มันตะโกนด้วยความโมโห ก่อนพุ่งตัวเข้ามาหานางเยี่ยจิงหลินไม่หวั่นไหว เธอรับมือกับการโจมตีของมันอย่างง่ายดาย นางประมือกับชายผู้นั้นด้วยการเคล