บททั้งหมดของ อดีตนักฆ่าไร้ใจในร่างสตรีไร้ค่า: บทที่ 51 - บทที่ 60

บรรยากาศของตลาดในเช้าวันนี้เต็มไปด้วยความคึกคัก ผู้คนเดินไปมาอย่างเร่งรีบ แต่เมื่อแม่ทัพซุนเทาก้าวเข้าสู่ตลาด เขากลับดูสง่างามราวกับผู้ที่ไม่เหมาะจะอยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วยชุดที่เรียบง่ายแต่กลับดูแพงและสง่างาม ร่างกายที่แข็งแกร่งและท่าทางที่ดูมีอำนาจทำให้เขาดูโดดเด่นในทุกที่ที่เขาไปเขายังคงเดินอย่างใจเย็น คอยสังเกตท้องตลาดและผู้คนที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงชวนขบขันและการต่อรองราคาแทบจะไม่กระทบความสงบในท่าทางของเขา แม้แต่ใบหน้าที่แสดงความมั่นใจในตัวเอง ก็ยังคงความหล่อเหลาและเรียบง่ายอย่างมีเสน่ห์ แต่ในขณะที่เขากำลังเดินไปตามถนน เขาก็ชนเข้ากับสตรีคนหนึ่งที่กำลังเดินสวนทางมา และนั่นนางก็คือเป้าหมายของเขาเองแม่ทัพซุนเทาทันทำทีรีบขอโทษด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ขออภัยข้าไม่ได้ตั้งใจ"“ท่านแม่ทัพซุนเทา อย่างงั้นเหรอ ข้าคิดไม่ถึงว่าจะได้พบเจอท่านในสถานที่แห่งนี้” ฮูหยินชิงซูหยา พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน คล้ายกับสายลมเย็นที่พัดผ่าน ท่ามกลางความคึกคักของตลาด ช่างดูอบอุ่นและสงบอย่างยิ่งแม่ทัพซุนเทาทำทีแสดงสีหน้าที่เศร้าหมองเล็กน้อย ดวงตาของเขาหม่นลงเหมือนสะท้อนถึงความอ่อนแอที่ถูกซ่อนไว้ภาย

แม่ทัพซุนเทาเป็นบุรุษที่ไม่เคยลืมเลือนความแค้น ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ความอาฆาตในใจเขายังคงคุกรุ่นราวกับเปลวเพลิงที่ไม่มีวันมอดดับ"หากคิดจะฆ่าไป่เฉินง่ายๆ เกรงว่ามันจะสบายเกินไป..." เขาพึมพำกับตัวเอง ดวงตาทอประกายเย็นเยียบซุนเทาไม่ต้องการแค่ให้ไป่เฉินตาย แต่เขาต้องการให้มันรู้สึกถึงความทรมานอย่างถึงที่สุด ต้องการให้มันได้ลิ้มรสของความสูญเสีย ความสิ้นหวัง ความเจ็บปวดที่เขาเคยเผชิญมาก่อน"มันเคยทำให้ข้าต้องทุกข์ทรมานเพียงใด ข้าก็จะตอบแทนมันคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่า"วิธีใดที่ไป่เฉินเคยใช้เล่นงานเขาในอดีตซุนเทาจะทบต้นทบดอกให้ทั้งหมด ไม่เพียงแต่ร่างกาย แต่จิตใจของไป่เฉินจะต้องพังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดีและจุดเริ่มต้นของแผนการแก้แค้นครั้งนี้... ก็คือ ฮูหยินชิงซูหยา นางจะกลายเป็นอาวุธที่คมกริบที่สุดที่เขาใช้ปลิดชีพศัตรูของเขาอย่างช้าๆ และแสนทรมาน...ค่ำคืนนี้ไม่ต่างจากทุกคืนที่ผ่านมาหรืออย่างน้อยแม่ทัพไป่เฉินคิดเช่นนั้นในห้องโถงที่ประดับประดาด้วยโคมไฟสลัว ฮูหยินชิงซูหยาค่อยๆ รินชาใส่จอกด้วยท่วงท่าที่อ่อนช้อย กลิ่นหอมของใบชาชั้นเลิศอบอวลไปทั่วห้อง ร่างอ้อนแอ้นของนางนั่งอยู่ฝั่งตรงข้า

การแย่งชิงสตรีคนรักของคนอื่นนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ชั่วช้าไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้นตัวของแม่ทัพซุนเทาก็ไม่ได้รู้สึกผิดบาปแม้แต่เพียงสักนิดเดียว เพราะชายผู้นี้ยังลักลอบมีความสัมพันธ์สวาทกับฮูหยินของตนมา 20 กว่าปี แล้วทำไมตัวของเขานั้นจะแย่งชิงคนรักของมันไม่ได้? ยิ่งคิดตัวของแม่ทัพก็ยิ่งแค้น จิตใต้สำนึกของเขานั้นลุกโชนดุจเปลวไฟที่ไม่อาจดับลงได้ ความเกลียดชังและความต้องการที่รุนแรงกลายเป็นเชื้อเพลิงที่ผลักดันให้เขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเลเมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว แม่ทัพซุนเทาก็ไม่สามารถยับยั้งความต้องการที่พุ่งพล่านในใจได้ เขาเดินเข้าไปใกล้ฮูหยินชิงซูหยา นัยน์ตาของเขาฉายแววของความปรารถนาอย่างรุนแรง เมื่อมือของเขาแตะสัมผัสร่างอันบอบบางของฮูหยิน ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจได้แปรเปลี่ยนเป็นการกระทำที่ไม่อาจย้อนกลับได้ รสจูบที่เขามอบให้กับเธอไม่เพียงแค่เป็นการแสดงออกถึงความรักที่มีต่อฮูหยิน แต่ยังเป็นการตอบสนองถึงความโกรธแค้นที่เขาสะสมมานานแม่ทัพไป่เฉินถึงกับเบิกตากว้าง แขนและขาที่ถูกตึงด้วยโซ่ล้วนแล้วแต่เกิดอาการสั่นเทาในตอนนี้ เขารู้ซึ้งอย่างแท้จริงแล้วว่าการถูกแย่งชิงคนที่ร

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่เงียบๆ ดวงตาคมกริบทอดมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า นางไม่พูด ไม่ทักท้วง และไม่แสดงท่าทีใดๆ ต่อการตัดสินใจของบิดาตั้งแต่ต้นจนจบ นางเป็นเพียง ผู้ติดตามสถานการณ์ เท่านั้นนางรู้ดีว่าแม่ทัพซุนเทาเป็นบุรุษที่เย็นชา ไร้หัวใจ และเต็มไปด้วยความเคียดแค้น การที่เขาจะลงมือเช่นนี้ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร แต่เมื่อได้เห็นไป่เฉิน ถูกเฉือนความเป็นชาย ต่อหน้าต่อตา นางก็อดไม่ได้ที่จะทึ่งในความโหดเหี้ยมที่เกินมนุษย์ของบิดาและเมื่อได้ยินคำสั่งให้ ขาย แม่ทัพไป่เฉินไปยัง ย่านเริงลม นางก็ยิ่งประจักษ์ชัดถึงความไร้ปรานีของบุรุษผู้นี้การลงทัณฑ์เช่นนี้ไม่ได้เป็นเพียงการทำลายร่างกาย แต่มันคือการบดขยี้ศักดิ์ศรีของบุรุษอย่างสิ้นซากไป่เฉิน... แม่ทัพผู้เคยสง่างาม ผู้เคยได้รับการสดุดีจากเหล่าทหารนับพัน บัดนี้กลับถูกผลักไสให้กลายเป็นสินค้าชิ้นหนึ่งของสถานเริงรมย์ที่เต็มไปด้วย บุรุษที่ถูกซื้อขายเพื่อความหฤหรรษ์ จนกระทั่งชีวิตของเขาต้องจบลงในสถานที่แห่งนี้ทุกค่ำคืนที่แม่ทัพซุนเทากำจัดศัตรูคู่แค้นไปได้อีกหนึ่ง ชีวิตของเขาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความสุข สุขที่เกิดจากการล้างแค้น สุขที่เกิดจากการได้บดขยี้ศัตรูให้พิ

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องทั่ววังหลวง องค์ชาย ฟู่เทียนเฉิง คือบุรุษที่ผู้คนพากันยกย่อง นับถือเสมือนแสงแห่งปัญญาแห่งราชวงศ์ พระองค์เป็นบุรุษรูปงาม ผู้มีใบหน้าขาวสะอาด รอยยิ้มละมุนละไม และดวงตาที่เปี่ยมด้วยความเมตตา ทุกการเคลื่อนไหวล้วนสำรวม สง่างามราวเทพเซียน บุคลิกอันนอบน้อมอ่อนโยนทำให้ผู้คนต่างหลงใหล บัณฑิตพากันสรรเสริญ ขุนนางพากันเทิดทูน แม้แต่องค์ฮ่องเต้เองก็ทรงโปรดปรานโอรสผู้นี้มิใช่น้อยทว่า… หากสวรรค์มีแสง ย่อมต้องมีเงา หากมนุษย์มีศีลธรรม ก็ย่อมมีราคะ องค์ชายฟู่เทียนเฉิงเองก็มิใช่ข้อยกเว้นภายใต้ใบหน้าที่แสนอ่อนโยนนั้น มีแต่ความดำมืดที่ค่อยๆ กลืนกินจิตใจของเขาภายในห้องลับของวังหลัง หรือแม้แต่ในเงามืดของป่าภูเขาห่างไกล มีเพียงไม่กี่ผู้คนที่ล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงขององค์ชาย หน้ากากสุภาพบุรุษที่เขาสวมใส่เป็นเพียงฉากบังตา หากแต่ตัวตนที่แท้จริงของเขากลับเต็มไปด้วยความเลวทรามต่ำช้าเขาคือจอมมารในคราบนักปราชญ์ในค่ำคืนที่จันทร์ส่องแสงเพียงเลือนราง มีกองโจรกลุ่มหนึ่งที่ออกปล้นฆ่ากระทำอาชญากรรมโหดร้าย น้อยคนนักจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว มันคือกองกำลังลับขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง พวกมันมิใช่โจรกระจ