ปฐมบท 2

ปฐมบท 2

ซ่า .....

ผมยืนมองสายฝนตกพรำรุ่งเช้าก่อนไปโรงเรียน สองสามปีมานี้ ผมตัวสูงขึ้นอีกนิดคงราวสิบเซนติเมตรเห็นจะได้ รู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะแม่ของผมมักจับผมวัดกับที่วัดส่วนสูงลายยี่ราฟซึ่งแม่ติดไว้กับเสาบ้านทุกเช้าน่ะสิ แต่ผมว่ามันไม่ได้มาตรฐาน เพราะมันเป็นของที่ขายตามตลาดนัด - - ผมคิดเอาว่าผมน่าจะสูงกว่านั้น

“ปืน รถมารับแล้ว”

“ครับแม่”

ผมกระวีกระวาดคว้าเป้สีดำอย่างเด็กมัธยมชั้นปีที่หนึ่ง วิ่งออกไปด้านนอกจึงเห็นรถกระบะคันยาวแบบดัดแปลงใส่หลังคา วางเก้าอี้ไม้ยาวทั้งสองฟากสำหรับนั่ง แล้วผมก็เห็นเธอ เด็กหญิงแก้ม

เฮ้อ...

ไม่น่าเชื่อว่าผมและเธอยังคงต้องเจอกัน โดยเฉพาะต่อไปนี้ไปอีกหกปี เพราะเราทั้งคู่เข้าเรียนโรงเรียนเดียวกัน ไม่ห่างไกลจากหมู่บ้านจัดสรรนี้มากนัก

ผมชำเลืองมองเธอเพียงแวบเดียวแล้วหลุบตาลงมองชื่อ ญาดา แสงทัด  ผมแค่นเสียงในใจ ผมว่าชื่อของผมเท่กว่าเป็นไหน ๆ ติณณ์ เตชะ ผมนี่... เวลาเดินไปไหนยืดอกใส่ทุกคนในโรงเรียนด้วยภาคภูมิใจ เหลือบตาขึ้นจากชื่อปะทะสายตากับเด็กนิสัยเสียก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้ การยั่วโมโหเธอคงกลายเป็นนิสัยเสียเพียงอย่างเดียวของผม จากนั้นจึงตัดสินใจนั่งชิดด้านนอก เสี่ยงตกรถยังดีกว่านั่งใกล้เธอ

เราสองคนอยู่หมู่บ้านเดียวกัน บ้านห่างกันเพียงสองหลัง บางวันออกมาช่วยแม่รถน้ำต้นไม้ยังอุตส่าห์ออกมาเจอเธอรดน้ำต้นไม้เช่นกัน

บ้านผมเลี้ยงแมว บ้านเธอเลี้ยงหมา แต่แปลก ... แมวผมมักแอบไปตบหน้าหมาเธออยู่เรื่อยจนผมได้ยินเสียงเธอตะโกนด่ากระทบผมอยู่เนือง ๆ - - ต้องโทษไอ้เสือ มันเสือกดุ

ผมลอบถอนหายใจ ถึงโรงเรียนเสียที ร่างที่สูงขึ้นกว่าสองปีที่แล้วรีบกระโดดผลุงออกเดินไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีก

โรงเรียนต่างจังหวัดสวมใส่ชุดนักเรียนตามแบบมาตรฐาน ผมสั้นติ่งหูและทรงผมผู้ชายที่เรียกกันว่าทรงรองหวี ยามเช้าแดดเปรี้ยงยังคงให้เด็กยืนตากแดดเหงื่อไหล

ผมตัวเริ่มสูงขึ้นแล้วได้ยืนอยู่ด้านหลังมองไปทางห้องควีนส์ (แน่นอนผมเรียนเก่งได้อยู่ห้องคิงส์) จึงเห็นเด็กแสบ ผมเอียงคอมองอยู่ครู่จึงสังเกตว่าความสูงของยายนั่นเหมือนโดนสต๊าฟไว้เท่าเดิม - - ฮึ ยายเตี้ย

โป๊ก!!

“เหม่ออะไรมึง”

ผมนิ่วหน้ายกเท้าเตะขาเพื่อนพลางลูบหัวปรอย ๆ พลันสังเกตว่ามีเสียงหัวเราะจึงหันกลับไปดู เด็กหญิงแก้มเจ้าเดิมจ้องมองมาทางผมแล้วหัวเราะเสียงดังกับเพื่อนผู้หญิงที่ยืนต่อท้าย ก่อนก้มลงกระซิบอะไรสักอย่างที่ผมคาดว่าไม่ดีแน่ ๆ เพราะพวกเธอยิ่งหัวเราะเสียงดัง

“ปืน มึงรู้จักเหรอ”

“ใคร”

“ก็เด็กห้องควีนส์ไง น่ารักดี กูอยากจีบว่ะ มึงช่วยกูหน่อย”

ผมอึ้งไปสักพักตายังมองยายเตี้ยกวาดสายตาหัวจดเท้า - - น่ารัก ตรงไหน?

“ไม่ มึงอยากจีบก็จีบเอง กูไม่ยุ่ง”

“อะไรว่ะ”

ตอนนี้แดดช่วงแปดนาฬิกากับอีกสามสิบนาทีพอดิบพอดี ส่องเข้าลูกกะตาจึงยกมือป้องตา ใจรู้สึกหงุดหงิดไม่มีสาเหตุ เดาเอาเองว่าคงเพราะเช้านี้ผู้อำนวยการพล่ามนานมากไปหน่อย

“ปืน”

“ครับแม่”

ผมละมือจากการบ้านขยับลุกไปยังห้องครัวด้านหลังชะโงกเพียงหน้าเข้าไป

“เรียกผมเหรอ”

“ใช่ เอาแกงไปให้บ้านน้าจิตรหน่อย”

‘น้าจิตร’ จะใครที่ไหนก็แม่ของยายเตี้ยอยู่บ้านถัดไปสองหลัง

“ไม่อ่ะขี้เกียจ”

ปับ!

บางอย่างลอยออกมาจากมือแม่ผมโดนเข้าที่หัวพอดี แต่ไม่เจ็บเท่าไร - - ยังดีเป็นแค่หัวหอม

“ก็ได้แม่ อย่างเดียวเหรอ”

“อย่างเดียว อ๋อ อีกอันรอเดี๋ยว”

ผมเห็นแม่มุดหน้าเข้าไปในตู้เย็นรื้อ ๆ ค้น ๆ เป็นพักก่อนยืดกายกลับมาแล้วยื่นถุงขนมมาตรงหน้า

“อันนี้ของแก้ม”

คิ้วผมเริ่มขมวดเหลือบตามองแม่ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าแม่แกล้งผม เพราะใคร ๆ ในหมู่บ้านล้วนรู้กันหมดว่าผมกับยายเตี้ยไม่ถูกกัน

“เอ้า! รับไปสิไอ้ลูกคนนี้ รีบไปรีบกลับอย่าเถลไถล จะได้กินข้าวทำการบ้าน”

“คร้าบบบ”

ผมรับถุงขนมแล้วหยิบเถาปิ่นโตใส่แกงเดินไปยังบ้านที่อยู่ถัดไป เดินช้าสักหน่อยพลางนับก้าว จากรั้วบ้านผมสุดรั้วของอีกบ้าน หนึ่งก้าว สองก้าว... มองต้นไม้นกกา ห้าก้าว... มองหมาบ้านโน้น ยี่สิบก้าว ....แวะทักคนบ้านนี้ แล้วถอนหายใจเมื่อครบห้าสิบก้าวพอดีไม่เคยเปลี่ยนและราวสิบกว่านาทีเท่านั้น ในที่สุดก็ถึงบ้านแก้ม  - - เฮ้อ....

อ๊อด....

“อ้าว..ปืน”

“น้าจิตรครับ แม่ให้เอาแกงกับขนมมาให้ครับ”

“เออ เข้ามาก่อน รอก่อนนะ น้าจะเอาไปใส่ถ้วยแล้วปืนถือปิ่นโตกลับไปเลย”

ผมชะเง้อหายายเตี้ยก่อนอันดับแรกแต่พอไม่เห็นค่อยยิ้มออกมาแล้วเดินเข้ารั้ว

“วันนี้ไม่มีคนอยู่ เจ้าแก้มพาไอ้ตุ่นไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าหมู่บ้าน”

ปืนยิ้มแห้งยกมือลูบท้ายทอยแก้เก้อเพราะโดนจับได้ ก่อนเดินไปนั่งรอตรงโต๊ะม้าหินอ่อน หน้าโต๊ะเป็นตารางหมากฮอสมีคนเล่นค้างไว้ - - กระจอกแท้ว่ะ

แปะ...เดินหมากกินสะเลย

“ปืน นี่ได้แล้ว”

“ครับน้าจิตร ผมกลับเลยครับ”

“เดินดี ๆ เดี๋ยวนี้ถนนหมู่บ้านเรากลายเป็นถนนสาธารณะซะแล้ว ไอ้พวกซิ่งมอไซขับผ่านทุกวัน”

“ครับ”

ปืนรับปิ่นโตกลับมาแล้วเดินออกนอกรั้วมองทางซ้าย บ้านของน้าจิตรอยู่หัวมุมพอดีทำให้รถผ่านหนาตากว่า แม่ก็บ่นเหมือนกันว่าตั้งแต่ยกถนนของหมู่บ้านให้เป็นสาธารณะทำให้พวกมอเตอร์ไซค์หน้าหมู่บ้านใช้เป็นทางลัดทะลุไปท้ายหมู่บ้านเข้าซอยอีกซอย กำลังก้าวเดินพลันได้ยินเสียงรถ

บรื้น.....เอี๊ยด....โครม!!

เสียงชนบางอย่างกระแทกแรงจนรู้สึกได้ถึงพื้นถนนสะเทือน ปืนรีบวิ่งไปยังหัวถนนโค้งจึงค่อยเห็นไอ้ตุ่นนอนนิ่งบนพื้น ส่วนมอเตอร์ไซค์ซิ่งหนีหายไปแล้ว

“ฮื้อออ ไอ้ตุ่น อืออ ไอ้บ้า ไอ้พวกใจร้าย ตุ่น ตุ่น”

ยายเตี้ย!!

ผมยืนลังเลจะเข้าไปช่วยดีหรือเปล่า แต่จะกลับบ้านไปเลยก็ใช่ที่ จึงเดินไปใกล้จนแก้มเงยหน้าขึ้น

“ปืน ฮื้ออ ทำไงดี ปืน ตุ่นโดนรถชน”

“รอนี่เดี๋ยวพาไปหาหมอ”

เอาว่ะ ยังไงก็เพื่อนบ้านกัน ผมวิ่งสับขาถี่กลับบ้าน ขาไปใช้เวลาสิบนาที หนนี้นาทีเดียวก็ถึง

“แม่ ๆ ๆ ไอ้ตุ่นโดนรถชน เดี๋ยวผมเอามอไซคพามันไปหาหมอโต้งหน้าหมู่บ้านนะแม่”

ผมตะโกนเข้าไปในบ้านแล้วคว้าเอามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าที่ใช้ไปตลาดขับออกมา มองตรงกลางถนนยังเห็นยายเตี้ยกอดอไอ้ตุ่นไว้แน่น

“อุ้มมันขึ้นรถ”

ไม่พูดพร่ำทำเพลงพอจอดรถเทียบผมรีบสั่งยายเตี้ยทันที แต่ด้วยไอ้ตุ่นมันเป็นหมาพันธุ์ทางตัวค่อนข้างใหญ่และหนัก ยายเตี้ยเลยอุ้มมันไม่ไหว - - หน้าที่นี้จึงตกมาเป็นของผมโดยปริยาย

ภาพที่คนในหมู่บ้านเห็นเย็นนี้คือแก้มซิ่งมอเตอร์ไซค์ราวพวกตีนผีโดยมีผมนั่งซ้อนท้ายใบหน้าซีดเผือดกอดไอ้ตุ่นไว้แน่น

“ฮื้อออ อือออ ปืน มันจะเป็นอะไรไหมอือออ”

แก้มยังร้องไห้ไม่หยุดแม้ว่าไอ้ตุ่นมาถึงมือหมอแล้ว ร่างเล็กกว่ากำลังตัวโยนเสียใจ แล้วผมเองก็ไม่รู้จะปลอบยังไงดีนอกจาก ...

“ไม่เป็นอะไรหรอกแก้ม ไอ้ตุ่นมันอึดจะตาย ขนาดโดนไอ้เสือตบหน้ามาหลายปียังไม่เป็นอะไร”

แก้มตวัดตาขึ้นมองและพอผมเห็นน้ำฉ่ำรื้นรินไหลอาบแก้ม ตาแดง หูแดง น้ำมูกไหล ผมจึงถอนหายใจแล้วจึงยกแขนของตัวเองโอบไหล่แก้มไว้ดึงเข้าหา

“พูดเล่นหรอก ไม่อยากให้เสียใจ หมอโต้งเก่ง รับรองเดี๋ยวมันก็เดินออกมา”

ผมรู้ว่ามันเกินไปหน่อยยามมองมือตัวเองบนหัวไหล่เล็กผอม แต่ร่างของแก้มนุ่มนิ่มดีและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแป้งเด็ก

“เอา ๆ ไม่ต้องร้องเด็ก ๆ ไอ้ตุ่นมันไม่เป็นอะไร มันแค่งงจนมึน เดี๋ยวสักพักก็กลับบ้านได้”

เสียงหมอโต้งเดินออกมาจากห้องทำแผลด้านในพร้อมเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนทำให้ผมและแก้มผละออกจากกัน ตอนนี้ผมก็รู้สึกเก้อเขินไม่รู้จะเอามือตัวเองไปวางไว้ตรงไหน เลยนั่งซุกมือเข้าในกางเกงนักเรียนสีมอซอ

“ขอบใจนะปืน”

“อืม..”

นั่นล่ะคือเหตุการณ์สำคัญ จุดเปลี่ยนของเราสองคน