All Chapters of เมียอ้วนในความลับ: Chapter 11 - Chapter 20

“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณน้อง พี่เห็นนั่งเขี่ยข้าวตั้งแต่เขาเอามาเสิร์ฟแล้ว หรือว่าอกหักรักคุด”สุริยาเอ่ยแซวกลั้วหัวเราะ ทว่าคนถูกพูดถึงกลับไม่มีท่าทีขำขันตามเหมือนทุกครั้ง ใบหน้ากลมนั้นหม่นหมองจนเขาต้องชะงัก และหุบยิ้มทันทีก่อนจะขยับนั่งตัวตรง“สรุปหล่อนเป็นอะไร มีอะไรจะเล่าให้ฟังไหม”คราวนี้ฟาริศายอมเงยหน้าขึ้นมองหัวหน้าแผนกตัวเอง ก่อนวางช้อนในมือลงบนจานแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง“เมื่อวาน ... น้องสาวฟาไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นมา จนต้องไปโรงพักน่ะค่ะ ดีที่เขาไม่เอาเรื่องต่างฝ่ายต่างขอโทษกันเรื่องก็เลยจบง่ายๆ”“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วจะมานั่งเครียดทำไม...”สุริยาว่าอย่างงง ๆ ก่อนจะชะงักไปเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้“แต่เดี๋ยวนะพี่จำได้ว่าฟามีน้องสาวนี่นา...”“ใช่ค่ะ แล้วคู่กรณีก็เป็นผู้ชายด้วย”เขาถึงกับย่นคิ้ว สีหน้าเหมือนกำลังประมวลผล ก่อนมุมปากจะฉีกยิ้มออกมาพร้อมเอ่ยเสียงดัง“เลิศ! น้องสาวเธอก็เปรี้ยวใช่เล่น”“มันไม่น่าภูมิใจตรงไหนเลยนะคะ!” ฟาริศาทำหน้าเหนื่อยใจ “ส่งให้ไปเรียนมวยไทยเอาไว้ป้องกันตัว กลายเป็นเอาไปซัดหน้าคนอื่นจนได้ขึ้นโรงพัก...”“แต่ยังดีนะที่อีกฝ่ายไม่เอาเรื่อ

ที่พึ่งสุดท้ายที่เธอนึกถึงคงหนีไม่พ้น ‘ใบหม่อน’ เพื่อนสนิทคนสุดท้าย และคิดว่าน่าจะพอมีให้เธอยืมมากที่สุด เพราะเธอเป็นเจ้าของผับชื่อดังย่านใจกลางเมือง“ซาวันนี้อยู่ช่วยแม่ขายของไปก่อนนะ พี่มีนัดกับคุยธุระกับเพื่อนน่าจะกลับดึก ฝากบอกแม่ด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง”ฟาริศายกข้อมือดูนาฬิกาบนข้อมือเห็นว่าจะห้าทุ่มแล้ว ใบหม่อนน่าจะเข้าไปดูงานที่ผับ เธอคว้ากระเป๋าสะพายออกไปเลย โดยลืมไปว่าตัวเองแต่งตัวไม่เรียบร้อยเท่าไรซาริตามองตามหลังพี่สาว ยังไม่ทันจะอ้าปากขานรับร่างอ้วนนั้นก็เดินหายไปกับฝูงคนที่มาเดินเลือกซื้อของกินในตลาดนัดกลางคืนแล้วเธอไม่มีเวลามากพอที่จะคิดสงสัย หันกลับไปคุยกับลูกค้าต่อ แล้วรับหมึกเสียบไม้ที่พวกเขาเลือกส่งไปให้แม่ย่างทางด้านหลังหลายวันมานี้ฟาริศารู้ว่าแม่เพิ่มปริมาณสินค้ามากขึ้น เพื่อที่จะได้เพิ่มรายได้ในการขาย ทั้งเธอและแม่ต่างช่วยกันหาเงินคนละทาง สิ่งไหนประหยัดได้หรือว่าไม่จำเป็นก็จะตัดทิ้งออกไปเลยเรื่องภาระหนี้สินของที่บ้าน ไม่มีใครบอกซาริตาสักคนเพราะเห็นว่าช่วงนี้กำลังสอบ และใกล้ขึ้นเรียนชั้นปีที่สี่แล้ว จึงไม่อยากให้มานั่งเครียดเรื่องนี้วินาทีที่คนเจ้าเนื้อก้าวเข้าม

คำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวคือผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร หรือจะเป็นอย่างที่ข่าวเขาลือกันว่า คุณธีรณัฐมีคนรักอยู่แล้ว ... ทว่าอีกข่าวลือหนึ่งก็บอกว่าเขาไม่เคยลืมแฟนเก่า“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ แต่เขาก็ดูเหมาะสมกันดี...”ไม่เป็นไรนะฟา แค่ได้แอบมองอย่างนี้ก็ดีแล้ว เรากับเขามันห่างกันคนละชั้น ยังไงความเป็นจริงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่ดีมุมปากฉีกยิ้มให้กับตัวเองในเงามืด ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วกระชับกระเป๋าสะพายเอาไว้แน่น ก่อนจะเดินไปเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านพอมาถึงเธอเห็นแสงไฟที่บ้านยังเปิดอยู่ทั้งที่เวลาก็ล่วงเลยจะเข้าตีหนึ่งแล้ว เปิดประตูเข้ามาด้านในก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรอยู่ในห้องครัว“แม่ยังไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ”“อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก แม่กำลังเตรียมของไว้ขายน่ะ”ปากว่าแต่มือก็ยังคงง่วนอยู่กับการเสียบหมึกใส่ไม้ ฟาริศาเดินเข้าไปใกล้กำลังจะถกแขนเสื้อขึ้น แต่ผู้เป็นมารดาร้องห้ามเสียก่อน“ไม่ต้อง ๆ ขึ้นไปอาบน้ำนอนได้เลย มันจะเสร็จแล้ว”“ช่วยกันแป๊บเดียว แม่จะได้ขึ้นไปอาบน้ำนอนพร้อมหนูไง”อินตามองหน้าลูกสาวที่มักจะรั้นคำสั่งของเธอ แล้วถอนหายใจออกมา ห้ามไปก็เท่านั้น ฟาริศาไม่เคยฟั

พอรู้ว่าลุงนัยที่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อ คือผู้ก่อตั้งบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ แถมยังเป็นพ่อของเจ้านายคนปัจจุบัน เธอก็ได้แต่ยืนอึ้งมองสลับไปสลับมาระหว่างบุคคลทั้งสองมืออวบยกขึ้นเขกหัวตัวเองเบา ๆ ทำงานมาตั้งนานทำไมไม่เคยรู้ประวัติประธานคนเก่าเลยนะ ธีรนัยถึงกับหัวเราะออกมาแล้วเดินไปโยกหัวทุย ๆ ด้วยความเอ็นดู ซึ่งนั้นทำให้ธีรณัฐถึงกับแปลกใจ“พ่อรู้จักกับเธอด้วยเหรอครับ”“รู้จักสิ ลูกสาวเพื่อนสนิทพ่อเอง” ชายชราหันกลับไปตอบผู้เป็นลูกชายพอธีรนัยเอ่ยว่าเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิท ฟาริศาก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้าง รู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่โลกของความเป็นจริงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม“ถ้างั้น ... ตอนที่ลุงไปนั่งกินหมึกที่ร้าน ลุงก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอคะว่าฟาทำงานอยู่ที่นี่?” เธอถามเสียงแผ่วเบา อย่างคนไม่แน่ใจ“รู้สิ”ใบหน้าเหี่ยวย่นแย้มยิ้มขึ้นแล้วเปลี่ยนเป็นหัวเราะเบา ๆ มองหญิงสาวอ้วนกลมตรงหน้าด้วยความเมตตา ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ“แถมยังแอบฟังหนูเหวี่ยงลูกค้าบริษัททางโทรศัพท์ด้วยนะ ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กจ้ำม่ำคนนั้นจะโตเป็นสาวเก่งแบบนี้”ฟาริศาทำหน้าไม่ถูกขึ้นมาทันที เธอจำได้ดีว่าเคยบ่นลูกค้าจอมเรื่องมากกลางร้า

ธีรณัฐที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เลื่อนมือไปจับส้อมกับมีดแน่นขึ้นอีกนิดหนึ่ง เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ธีรนัยก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน“อมรา คุณกำลังจะบอกว่าพนักงานที่ไม่ได้จบอินเตอร์ หรือมีโปรไฟล์หรู ๆ ไม่มีสิทธิ์มานั่งร่วมโต๊ะกับเราอย่างนั้นเหรอ?”น้ำเสียงของชายชราทุ้มต่ำ ทว่าเต็มไปด้วยคำตำหนิ “ผมเคารพทุกคนที่ทำงานด้วยใจ และผมก็ไม่เคยลืมว่าผมโตมาจากอะไร”“ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น…” อมรารีบเถียงออกไป น้ำเสียงเริ่มมีแววหงุดหงิดปนเคือง “แต่คุณก็รู้ว่าบริษัทของเรา...”“ไม่ต้องพูดถึงบริษัทของเราให้มากนัก ถ้าตัวคุณยังมองไม่เห็นหัวคนหรือพนักงานของเรา” ธีรนัยตัดบทเสียงเข้ม และเอ่ยต่อ“หนูฟานี่แหละที่เป็นหนึ่งในคนทำงานที่มีความรับผิดชอบมากที่สุดคนหนึ่ง ผมติดตามผลงานมานานแล้ว”ฟาริศานิ่งงัน… เธอไม่ได้คาดคิดว่าเสียงที่ปกตินุ่มละมุนของลุงนัยจะเข้มขึ้นขนาดนี้เพื่อปกป้องเธอ แต่ก็อดรู้สึกอบอุ่นในใจไม่ได้อมราเม้มริมฝีปากแน่น ยกผ้าเช็ดมุมปากลวก ก่อนจะวางผ้าเช็ดปากลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นช้า ๆ“ขอตัวไปดูของหวานในครัวก่อนนะคะ” เธอพูดเสียงเรียบ แล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องอาหาร ทิ้งบรรยากาศไว้เงียบกริบอีกครั้ง