Semua Bab Gear Trick วิศวะกลรัก : Bab 1 - Bab 10

Gear Trick #1 เป็นแฟนวิศวะกลิ่นฉุนของบุหรี่ที่เพิ่งได้กลิ่นมาเมื่อเช้า มันเป็นกลิ่นเย็นๆ คล้ายกับเมนทอล หากแต่ว่ามันกลับทำให้ฉันรู้สึกมึนหัวตอนได้กลิ่น อาจเป็นเพราะต้องสูดเอาทั้งควันรถรวมไปถึงควันบุหรี่เข้ามาในปอด จึงทำให้โสตประสาทแยกกลิ่นได้ย่ำแย่ เล่นงานเสียจนหัวหมุนทว่า... รุ่นพี่คณะวิศวะที่เดินผ่านฉันไปเมื่อกี้ เขากลับมีกลิ่นเมนทอลกลิ่นนั้นลอยคลุ้งมาแต่ไกล จังหวะที่สายตาของเราสองคนผสานเข้าหากัน ฉันเหมือนถูกนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นดึงดูดไปอยู่ในห้วงของมิติที่ไม่สามารถแยกได้ว่าอันไหนคือความจริงและอันไหนคือความฝัน แผ่นหลังกว้างเดินห่างออกไปไกล เส้นผมสีดำสนิทยาวจนรวบมัดไว้ตรงกลางศีรษะ ความสูงที่ทำให้เขาแลดูดีในหมู่รุ่นพี่คนอื่นที่เดินผ่าน ทุกอย่างบนตัวของเขาทำให้ฉันถึงกับเผลอมองจนเดินลับตาไปทำไมกลิ่นของเขาถึงได้เหมือนกลิ่นบุหรี่ที่ผู้ชายคนนั้นสูบเลย ฉันไม่รู้และไม่ได้มองว่าใครสูบบุหรี่ตอนที่ฉันนั่งวินมอเตอร์ไซค์เพื่อมามหาลัย เอาจริงฉันเองก็ไม่ใช่หมาที่แยกกลิ่นเก่งขนาดนั้น ช่างเถอะ“ลูบเสร็จหรือยัง”“เรียบร้อย ทีนี้จะได้มีแฟนวิศวะกับเขาสักที” มองร่างบอบบางของเพื่อนสนิทชื่อว่า ‘มุก’ ช

Gear Trick #2 เมนทอลฝ่ามือหนาลูบไล้หน้าท้องและค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาหวังจะตะปบมาที่ก้อนเนื้อทั้งสองข้าง ฉันรู้สึกตัวเสียก่อนจึงคว้าหมับมือหนาเอาไว้และเอนเอียงไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่กลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่รดรินอยู่บนกลีบปาก มันชวนให้รู้สึกคลื่นไส้เสียจนฉันต้องเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง“พี่คราม”“พี่คิดถึงหนู” น้ำเสียงยานคางเอ่ยพลางพรมจูบซอกคอฉัน “คิดถึงกลิ่นหนู ปั้นหยา”“พะ พี่ครามหยุด พี่เมา”แลดูพี่ครามจะไม่ได้สนใจเสียงร้องห้ามของฉันเลย ยามนี้เป็นเวลาหกโมงเช้า เขากลับมาตะวันกำลังจะขึ้นแถมยังมีกลิ่นเหล้าเต็มตัว ไม่พอยังทำตัวรุ่มร่ามกับฉัน จนตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ลำคอจนรู้สึกขยะแขยง ฉันเกลียด... กลิ่นเหล้าของเขาที่สุดเลย“หยา พี่ไม่ไหวแล้ว”“หยุดนะคะ”เอามือดันไหล่หนาให้ออกห่าง เห็นถึงแววตาแดงก่ำและดวงตาที่ปรือจะหลับอยู่แล้ว กระทั่งพี่ครามทิ้งศีรษะลงบนตำแหน่งลำคอฉัน ลมหายใจอุ่นร้อนรดรินบริเวณซอกคอ ฉันถึงหายใจหายคอได้สะดวกผลักร่างหนาให้นอนหงายบนเตียงที่นอนได้สองคน ภายในห้องพักที่ไม่ได้กว้างขวาง แต่มันถูกและทำให้เราสองคนอาศัยอยู่ด้วยกันได้ แถมอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยด้วย พ่นลมออกทางริมฝี

Gear Trick #3 พี่เกียร์ วิศวะโยธา“หล่อนเอาเสื้อแฟนมาซักเหรอ”“เปล่าค่ะ เป็นเสื้อของพี่คนหนึ่ง พอดีเขาช่วยหนูไว้... มั้ง” ตอบเจ๊นัตตี้เมื่อฉันแวะมาหาเจ๊แต่เช้าเพื่อแวะมาหาน้องสาว ช่วงสองสามวันมานี้พี่ครามไม่อยู่ห้องเลยเห็นบอกว่ามีไปทำงานกับเพื่อน จะเชื่อนะ แต่อย่างน้อยก็อยู่ให้ฉันถามเรื่องนั้นหน่อยก็ไม่ได้เลย“มั้ง? ยังไงอะ ตกลงเขาช่วยหรือไม่ได้ช่วย” เจ๊นัตตี้ผายมือพลางเสมองฉันที่กำลังพับเสื้อช้อปสีแดงเลือดหมูลงถุงกระดาษสีน้ำตาลลายต้นไม้แบบรักษ์โลก“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” ไม่รู้จะตอบเจ๊แกยังไงเพราะฉันเองก็ไม่รู้ว่าพี่คนนั้นทำไปเพราะเห็นเรื่องน่าสมเพชต่อหน้าต่อตาแล้วทนไม่ได้หรือทำเพราะต้องการช่วยฉันจริงๆ จะให้ไปถามเหรอ คงไม่ดีหรอก เขาเป็นพวกที่มนุษสัมพันธ์ค่อนข้างติดลบเลยล่ะ พูดก็น้อยด้วยทำให้จับใจความได้ยากนะบางที “เดี๋ยวหนูไปดูปลายฟ้าก่อนนะคะ”“อืม ไปเถอะ”ฉันวางของทุกอย่างไว้ด้านล่างก่อนจะขึ้นบันไดไปชั้นสองและเลี้ยวซ้าย เคาะประตูห้องก่อนเปิดเข้าไปในห้องก็เป็นห้องของเด็กผู้หญิงนั่นแหละ จะมีการตกแต่งด้วยโทนสีฟ้า ดวงตาทอดมองบนเตียงเห็นร่างเล็กกำลังนั่งพิงหัวเตียงและไถดูอะไรบางอย่างใ

Gear Trick #421.45 น.ผับ LCแสงไฟจากป้ายร้านที่เป็นสีม่วงและสีแดงตัดกัน ทำให้รู้สึกแสบตาเล็กน้อยเมื่อเหลือบมองขึ้นบน ผู้คนกำลังกู่เข้าไปข้างในเพื่อเข้าไปดื่มหรือสังสรรค์กัน ที่นี่ค่อนข้างใหญ่และกว้างขวางมาก จนฉันเดินตัวลีบไปยังด้านหลังผับเพื่อมองหาเจ๊เป๊กกี้ พอเอ่ยถามกับพนักงานหลังร้านก็บอกให้เข้าไปข้างในได้เลย“มาแล้วเหรอหยา”“สวัสดีค่ะเจ๊” เจ๊เป๊กกี้รับไหว้ฉันและหันไปแนะนำให้รู้จักกับผู้จัดการผับ“นี่คุณดล เป็นผู้จัดการผับติดต่อเจ๊ให้หาพนักงานสาวๆ มาช่วยงานหนึ่งวัน ให้พันห้าอีเจ๊นัตตี้บอกแล้วใช่ปะ”“ค่ะเจ๊”“งั้นก็ให้คุณดลเขาแนะนำนะ เจ๊มารอหล่อนแค่นี้ล่ะ ต้องกลับไปตัดชุดให้อีเจ๊ปากมอมก่อน” ฉันฉีกยิ้มให้กับเจ๊เป๊กกี้ที่ตบบ่าฉัน ให้หลังเจ๊เป๊กกี้เดินจากไป คุณดลเจ้าของร้านก็ให้ฉันสวมผ้ากันเปื้อนเอวช่วงเอวสีขาวติดโล้โก้ร้าน“หนูต้องทำอะไรบ้างคะ”“หนูชื่ออะไร”“ปั้นหยาค่ะ” ให้คำตอบคุณผู้จัดการผับหรือคุณดลที่อายุอานามก็น่าจะประมาณ 40 ขึ้น เขาดูดีและดูสมาร์ทมาก“หนูเคยเสิร์ฟเหล้ามาก่อนไหม”“เคยบ้างค่ะ” ตามงานที่เจ๊นัตตี้หาให้นั่นแหละ ดังนั้นการมาทำงานเสิร์ฟที่ผับจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉั

Gear Trick #5ไร้ตัวตน(ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...)“โทรหาแฟนไม่ติดหรือไง”“ค่ะ”“หล่อนดูไม่ทุกข์ร้อนเลยนะที่แฟนหายไปทั้งคน”“มันเป็นปกติของพี่ครามน่ะค่ะ หนูเลยไม่ค่อยได้ใส่ใจ” เพราะมีเรื่องให้หนักใจยิ่งกว่าคือการทำงานหาเงินไงล่ะ ดังนั้นเรื่องนี้จึงเล็กน้อยถ้าเทียบกับว่าฉันต้องทำงานหาเงิน พี่ครามเป็นแบบนี้เสมอเวลาหายไปก็คือหายไปวันสองวัน ก็ช่างเขาอีกนั่นแหละ เดี๋ยวก็คงกลับมาเองเพราะฉะนั้นที่ต้องห่วงคือปลายฟ้าไม่ใช่เขา“คบกันจริงปะเนี่ย” เจ๊นัตตี้เอ่ยถาม ขณะไถมือถือและจดตารางงานของตัวเองที่มีลูกค้าโทรมาติดต่อให้ไปแต่งหน้าบ้าง ช่วงบ่ายก่อนจะเข้างานที่มินิมาร์ทเพราะร้านปิ้งย่างฉันทำตอนเย็นช่วงวันปกติ วันหยุดจึงเน้นงานที่มินิมาร์ทเพราะได้เงินเต็มจำนวนเลยแวะมาหาเจ๊นัตตี้กับปลายฟ้าที่ตอนนี้กำลังอาบน้ำเตรียมตัวไปเดินเล่นกับฉันที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ขนของพาน้องไปปิกนิกด้วย “นี่ถ้าเป็นอีเป๊กกี้ผัวในสต็อกหายนะ รีบแจ้นไปแจ้งความแล้ว”“หนูเคยชินกับการที่พี่ครามไม่ค่อยกลับห้องน่ะค่ะ” ถึงจะกลับหรือไม่กลับก็ไม่เป็นผลหรอก ยิ่งไม่กลับก็ดีกับตัวฉันคือไม่ต้องโดนทำรุ่มร่ามใส่ย