All Chapters of Gear Trick วิศวะกลรัก : Chapter 11 - Chapter 17

“ฟ้ากลัวจัง ตอนที่ถึงช่วงเวลานั้น” น้ำเสียงแผ่วเบาของปลายฟ้าทำให้ฉันถอนหายใจและเอื้อมมือไปเกี่ยวเส้นผมสีดำสนิทออกจากใบหน้า ฉันกับน้องมีใบหน้าที่ละหม้ายคล้ายกันมาก “ฟ้าจะไม่ตายใช่ไหม”“ห้ามพูดคำว่าตาย” สั่งเสียงเข้มทำให้ปลายฟ้าพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ “ฟ้าจะต้องปลอดภัยและหายดี”“อืม”“เราจะได้ให้เจ๊นัตตี้พาเราไปเที่ยวทะเลเป็นอาทิตย์ ถลุงเงินเจ๊ให้หมด” หัวเราะออกมาเบาๆ จนปลายหัวอมยิ้ม“แล้วฟ้าก็จะอ้อนให้เจ๊นัตตี้พาขึ้นบานาน่าโบ๊ท เอาให้เจ๊กระเด็กตกทะเลไปเลย ฮ่าๆ”เสียงหัวเราะของปลายฟ้าทำให้ฉันยิ้มขำกับความคิดของเด็กน้อย ปลายฟ้าพูดออกมาหมดทุกอย่างว่าอยากทำอะไรบ้างหลังจากที่ตัวเองหายและผ่าตัดสำเร็จ ฉันจะทำให้ฝันของน้องสาวเป็นจริง ทั้งเรื่องของการที่ปลายฟ้าอยากกลับไปเรียนอีกครั้ง อยากจะเจอกับเพื่อนใหม่ สำคัญเลยปลายฟ้าฝันอยากเป็นนักกีฬาแบดมินตันความฝันของน้องจะต้องเป็นจริงแน่... ฉันสัญญาว่าจะทำให้ปลายฟ้าหายและได้รักษาจากแพทย์เฉพาะทาง“ฟ้าต้องเข้มแข็งนะ พี่เองก็จะไม่ยอมแพ้”“พี่หยา” ปลายฟ้าลุกขึ้นนั่งก่อนจะเซล้มลงนอนบนตัก “ฟ้าสัญญานะ ถ้าฟ้าหายฟ้าจะเก่งและจะทำงาน หาเงินมาให้พี่หยา ถึงตอนนั้นพ

แม้ว่าจะเป็นของที่เขาซื้อมาด้วยความลืมหรืออะไรก็แล้วแต่นะว่าเพื่อนไม่ชอบ ฉันก็ต้องขอบคุณเขาที่อย่างน้อยบนแก้วก็มีตัวอักษรฮีลใจในวันที่ฉันต้องต่อสู้ต่อไป ความหวานและขมนิดๆ ของโกโก้ชั้นดีมันเป็นแบบนี้เองเหรอ ฉันไม่เคยได้สัมผัสมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว คิดแค่ว่าถ้าซื้อก็คำนวณเงินแล้วคำนวณเงินอีก สุดท้ายก็หยุดที่ดื่มน้ำเปล่าแทนแซนวิชทูน่าชั้นยอดคลุกเคล้ากับซอสสูตเฉพาะ ผักที่กรอบอร่อยและแซนวิชปูอัดมายองเนสที่เนื้อเน้นๆ ทำให้ฉันอิ่มท้องเมื่อมาถึงคลาสก่อนเข้าเรียนก็รีบกิน รีบยัดลงท้อง ส่วนแก้วโกโก้สามารถเอาเข้ามาในคลาสได้ พอเห็นมุกโบกมือเรียกก็เดินไปนั่งข้างเพื่อน“หือ เดี๋ยวนี้ซื้อโกโก้แบรนด์ xx กินแล้วเหรอเนี่ย”“เปล่าหรอกมีคนให้มา”“โธ่ นึกว่าจะซื้อกินซะอีก ตอนฉันจะเลี้ยงนะไม่ยอมให้เลี้ยง” เกรงใจนี่นา แก้วโกโก้กับแซนวิชได้มาจากพี่เกียร์ที่ซื้อมาผิด เลยไม่ได้รู้สึกเกรงใจสักเท่าไหร่ ถือว่าเป็นของเหลือที่พี่โฬมกับพี่เจคไม่กิน เอาจริงฉันไม่ได้คิดมากหรอกนะจะเป็นของเหลือฝาก ฉันกินได้หมดไม่เคยรู้สึกรังเกียจสักนิด “ไม่เห็นเธอมีเวลาให้พี่ครามบ้างเลย”“ฉันต้องทำงานนี่นา เดี๋ยวคืนนี้พี่ครามบอกจะรอน่ะ”

แล้วฉันจะต้องมาคิดมากเรื่องนี้ทำไมกันปั้นหยา? สมองเธอมีเรื่องให้คิดอีกมากมายนะ ไม่ใช่แค่เรื่องพวกนี้ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเองเลยสักนิด เฮ้อ พอทีเถอะ ตลอดชีวิตเธอโฟกัสแค่ปลายฟ้าคนเดียวเท่านั้น มันใช่เรื่องที่จะมาโฟกัสเรื่องของคนอื่นหรือยังไงกันติ๊ง~P’Khram : คืนนี้พี่ไม่กลับนะ อาจจะถึงสุดสัปดาห์เลย พี่ต้องไปหาพ่อกับแม่Punya : อ้าว เรื่องที่จะคุยกันล่ะคะP’Khram : เอาไว้พี่กลับมาจะคุยกับหนูอีกที พ่อพี่ป่วยพี่ต้องไปหาPunya : โอเคค่ะ ไม่เป็นอะไร หนูรอได้P’Khram : พี่รักหนูนะปั้นหยาP’Khram : พี่ไม่มีเงินติดตัวนั่งรถไปหาพ่อกับแม่ พี่ยืมเงินหนูสัก 2500 ได้ไหม?เป็นอีกครั้งที่พี่ครามคุยกับฉันเรื่องนี้... เป็นแบบนี้ตลอดจนฉันเริ่มเอือมระอา เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบลงสักทีนะ ฉันอยากให้ปลายฟ้าเข้ารับการรักษาจะได้โฟกัสแค่ตรงนั้น มีข้ออ้างไม่ให้เขายืม สุดท้ายฉันก็หลับตาลงกดส่งข้อความไปว่า ‘ได้ค่ะ’ จากนั้นก็กดโอนเงินเข้าบัญชีให้พี่ครามที่บอกมาแค่ว่า ‘พี่รักหนูที่สุดเลยรู้ไหมปั้นหยา กลับมาพี่จะฟัดหนูให้หายคิดถึง’ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา นอกจากเงินที่ยืมไปจะทยอยคืนไม่ให้หายเข้ากลีบ

มันต่างกัน... ใช่ ต่างกันยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะเขาไม่ได้มาคนเดียว แต่มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ควงแขนเขาอยู่ เธอสวมชุดนักศึกษาที่เซ็กซี่และดูจากท่าทางคือเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟัน ด้วยสีผมที่เหมาะกับเธอคือสีน้ำเงินเข้ม เธอกำลังคุยอะไรกับเขาอย่างออกรส ยกเว้นก็แต่เขาที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงแลดูไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่าหล่อนจะพูดอะไร‘เด็กวิศวะโยธา เจ้าชู้จะตายไป’‘ถ้าไม่เห็นกับตาก็อย่าเพิ่งไปเชื่อ’ตอนนี้มาเห็นกับตาตัวเองเป็นที่เรียบร้อย ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือแฟนหรือเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ควงของเขา มันกลับทำให้ฉันยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน ทำไมต้องมายืนนิ่งแบบนี้ล่ะปั้นหยา ราวกับถูกสตาฟเอาไว้แม้แต่จะก้าวเท้าไปข้างหน้า ยังทำได้ยากเลย จะยืนอยู่ตรงนี้ให้พี่เกียร์เห็นไม่ได้นะแต่มันก็คงจะสายไปเสียแล้ว ยามที่ดวงตาคมตวัดมามองฉัน แน่นอนว่าทุกครั้งพี่เกียร์จะมองเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน มันเป็นปกติของเขา กลับเป็นฉันเองที่ดันรู้สึกเหมือนถูกนัยน์ตาสีดำสนิทจ้องไม่วางตา“พี่เกียร์ เป็นอะไรเหรอคะ ไปกันเถอะหนังใกล้ฉายแล้ว” ผู้หญิงข้างกายเขย่าแขนเขา เสียงของเธอเหมือนเป็นตัวฉุดรั้งให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด ก็มันนานเป็นอาทิตย