All Chapters of Rome Game วิศวะเกมรัก : Chapter 11 - Chapter 17

ทิฐิก่อนหน้านั้นที่มีต่อพี่โฬม มลายหายไปจนหมดสิ้น เขาไม่เคยทำร้ายใคร การพนันของเขาไม่ได้ทำให้คนรอบข้างเดือดร้อน การเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง เขาที่เป็นคนอื่นมันดีเสียกว่าเล่าให้เพื่อนฟัง ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจเพื่อนนะ บางเรื่องฉันควรเก็บมันเอาไว้เพื่อที่จะรับมือกับความเจ็บปวด“กินสิ พี่พาไปส่ง” ส้อมที่จิ้มขนมปังปิ้งสังขยาจดจ่อมาที่กลีบปาก ทำให้ฉันลังเลที่จะงับมัน แต่พอพี่โฬมคะยั้นคะยอฉันก็เลือกที่จะกินมันผ่านมือที่เขาป้อน พี่โฬมแลดูขำขันเล็กน้อยก่อนจะเลิกพูดเรื่องที่ทำให้ต้องคิดมาก “หนูอยากไปดูแข่งรถอีกหรือเปล่า”“หนูไปได้เหรอคะ”“ถ้าหนูอยาก” ฉันเม้มริมฝีปากตัวเอง เพราะวันนั้นที่ไปมันทำให้ฉันสมองโล่งมากเลยนะ ถ้าหากพี่โฬมพยักหน้าเป็นอันว่าเขาอนุญาตใช่หรือเปล่า“อยากไปค่ะ”“งั้นก็...” พี่โฬมเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย ล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงยีนส์ ยื่นมือถือสุดหรูมาตรงหน้าฉัน “ต้องแลกเบอร์กันนะ ไม่งั้นเวลาพี่จะไปพี่จะบอกหนูได้ยังไง จริงไหม”“อยากได้เบอร์หนูก็บอกตรงๆ”“หึ” ผุดขำออกมาเล็กน้อยฉันก็กดเบอร์ของตัวเองลงไปและกดโทรออกเข้าเครื่องตัวเองเป็นอันเสร็จ “ไม่กลัวพี่จะหลอกไปปล้ำแล้ว”“หนูรู้ว

“ฉันไปก่อนนะ” พออาจารย์ปล่อยปุ๊บฉันก็จับของส่วนตัวยัดลงกระเป๋า “เจอกัน”“เดี๋ยวดินินิว จะรีบไปไหนวะ!” ทอยตะโกนไล่หลังฉันจึงโบกมือให้เพื่อนและวิ่งออกจากคลาสเรียน กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปทางด้านหลังตึกวิศวะ มาถึงลานจอดรถนอกจากจะจำรถของเขาได้ ร่างสูงที่ยืนพิงท้ายรถสูบบุหรี่พ่นควันสีเทาออกจากริมฝีปากก็ทำให้ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าเขา“มาแล้วเหรอ”“รอนานไหมคะ”“ไม่นาน หนูรีบวิ่งมาทำไม” พี่โฬมอมยิ้มพลางเอื้อมมือมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากฉันผ่านเส้นผมสีดำสนิทที่ปล่อยให้ดูเซอร์ๆ และมัดรวบเป็นมวยไว้กลางศีรษะ “ไปกัน พี่หิวแล้ว”ทิ้งกรองบุหรี่ลงบนพื้นเขาก็เหยียบจนไฟมอดลงก้มตัวหยิบทิ้งลงถังขยะ ยกมือลูบตำแหน่งหน้าผากของตัวเอง ปลายนิ้วอุ่นร้อนของพี่โฬมยังคงตราตรึงไม่จางหายไปเลย ฉันรีบขึ้นรถของพี่โฬมทันทีที่ขึ้นมานั่งเพลงสากลก็ถูกเปิดคลอเบาๆ จากนั้นรถของเขาก็แล่นออกจากมหาลัยสู่ท้องถนน“วันนี้เพื่อนพี่ถาม”“ถามอะไรคะ”“ไอ้เกียร์น่ะ” พี่เกียร์งั้นเหรอ... แล้วพี่โฬมจะบอกฉันทำไมกัน “มันได้กลิ่นน้ำหอมจากเสื้อช้อปพี่”“อ๋อ”“บอกพี่เอาน้ำหอมผู้หญิงมาฉีดทำไม”“พี่โฬมตอบพี่เกียร์ว่าอะไรเหรอคะ” ราวกับรอให้ฉันสงสัยและถาม

แกร๊ก~“มึงช่วยกูหน่อยดิ กูโทรหาน้องเป็นร้อยสายแล้ว น้องไม่ยอมรับ ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปหลงอยู่ที่นะ...!”ฉันเกือบจะทำแก้วเซรามิคในมือร่วงหล่นบนพื้น เมื่อบานประตูถูกเปิดขึ้นด้วยร่างสูงคุ้นตา มือซ้ายถือสมาร์ทโฟนแนบข้างใบหู สีหน้าหล่อเหลาแลดูไม่สบอารมณ์อย่างมาก พอเงยหน้าจากการถอดรองเท้าก็ต้องเบิกตากว้างไม่ต่างจากฉัน“พะ พี่โฬม”“นินิว นี่หนูมาอยู่ที่ห้องพี่ได้ยังไง?” ห้องของพี่โฬมเหรอ เดี๋ยวนะ ที่พี่เจคบอกว่าเจ้าของน่าจะอนุญาต เขาหมายถึงว่าห้องนี้เป็นของห้องของพี่โฬมอย่างนั่นเหรอ “มึงแค่นี้ก่อน กูเจอน้องแล้ว... ทำไมไม่รับสายพี่ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”“หนูงงไปหมดแล้ว นี่ห้องของพี่โฬมหรือของพี่เจคกันแน่”“ห้องพี่” ร่างสูงเท้าเอวมองฉันที่นั่งเอ๋องงเป็นไก่ตาแตก “ไอ้เจคมันมานอนค้างที่ห้องพี่”“เอ่อ...”“นินิว หนูทำไมไม่รับสายพี่ พี่โทรหาหนูเป็นร้อยสาย”“พี่จะมาโทรหาหนูทำไม หนูแค่โทรผิด พี่ก็ไม่เห็นจะต้องใส่ใจหนูเลย” พอเห็นหน้าเขา อารมณ์โกรธก็ตีกันวุ่นไปหมด “หนูจะกลับบ้าน”“ไหนบอกว่าไม่อยากกลับ” พี่เจคเรียกรั้งเท้าฉันเอาไว้ก่อนจะได้คว้ากระเป๋ามาสะพาย“ถ้าเป็นห้องพี่เจคหนูก็จะอยู่”“ทำไม เป็นห้

ความรู้สึกที่ฉันกำลังบีบๆ คลำๆ นี่คืออะไรกันแน่นะ? รู้แค่ว่ามันนุ่มนิ่มและเต็มไม้เต็มมือ มันอาจจะใหญ่กว่ามือของฉันก็ได้ เพราะยิ่งบีบยิ่งนวดมันก็เหมือนจะยิ่งแข็งแรงสู้มือ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันนิ่มเสียจนเหมือนกำลังบีบตุ๊กตาหมีที่ห้องเลยล่ะ“อื้อ” เสียงครางดังเล็ดลอดผ่านบนศีรษะ ทำให้ฉันที่ได้ยินเสียงจำต้องลืมตาขึ้นเมื่อมองว่าเสียงที่ว่ามันคืออะไร กระทั่งแสงสว่างจากกระจกใสที่ไม่ได้ปิดผ้าม่าน ถึงแม้จะมืดครึ้มก็ทำให้ได้รู้ว่าร่างสูงที่นอนให้ฉันกอดก่ายอยู่ตอนนี้...พะ พี่โฬม! ฉันแทบจะหลุดกรี๊ดออกมาแล้วถ้าไม่ตั้งสติของตัวเองเอาไว้เสียก่อน ใช่สิ เมื่อคืนฉันกับพี่โฬมนอนด้วยกันบนเตียงในห้องนอนของเขา หากแต่ว่าฉันแล้วที่มือกำลังจับคลำอยู่ตอนนี้มันคืออะไรกันแน่“อย่าเล่น” น้ำเสียงแหบพร่าครางเล็กน้อยเอ่ยห้าม “หนูหยุดบีบได้แล้ว”“คะ” สายตาคมตวัดมามองฉันด้วยสีหน้าที่เจ็บร้าวราน ฉันไปทำอะไรให้พี่โฬมต้องเจ็บปวดกันล่ะเนี่ย“ใกล้แข็งแล้วนินิว” ยังคงสับสนและงุนงง กระทั่งไอ้ตัวที่ฉันบีบอยู่มันเริ่มขยายสู้มือฉันอีกต่างหาก พอหลุบสายตามองมือของตัวเองก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อมันไปหยุดอยู่ตำแหน่งเป้าก