All Chapters of ชะตาใหม่ของวันทองในจวนแม่ทัพ: Chapter 1 - Chapter 5

ตอนที่ 1 แย่กว่าเดิม “เลือด—! เลือดไม่หยุด!” สาวใช้วิ่งออกมาจากเรือน หน้าซีดเผือด มือเปื้อนแดงอีกคนรีบคว้าโคมไฟ พลางเร่งฝีเท้าไปยังเรือนหน้า“เร็วเข้า! ไปตามหมอประจำตระกูล!”เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินดังระรัวข่าวการตกเลือดของ อนุสี่กู้หวั่นถง แพร่ไปทั่วในเวลาอันสั้นเรือนจิ้งซู่ เรือนฮูหยินผู้เฒ่า เสิ่นเหล่าฟูเหริน เซี่ยเหวินหรู กำลังสวดมนต์เบา ๆ ใต้แสงตะเกียง เมื่อสาวใช้คุกเข่ารายงาน เสียงนั้นก็เงียบลงทันที“เกิดเรื่องใด”“อนุสี่…ตกเลือดหนักเจ้าค่ะ”เสิ่นเหล่าฟูเหรินนิ่งไปครู่หนึ่ง มือที่จับลูกประคำหยุดเคลื่อนไหว “เจ้าไปดูสักหน่อยเถอะ…”น้ำเสียงนั้นมิได้เร่งเร้า หากแฝงความเมตตาที่พึงมี“อย่างน้อย นางก็คลอดทายาทให้ตระกูลเสิ่น”“เจ้าค่ะ” สาวใช้รับคำแล้วรีบถอยออกไปเรือนจันทร์ฉายหลินจิ้งอี๋ยืนรออยู่หน้าห้อง นางกำมือแน่นดวงตาจับจ้องไปยังม่านประตูที่ยังปิดสนิทในที่สุด—ม่านก็ถูกแหวกออกหมอหลี่ก้าวออกมา สีหน้าอิดโรยกว่าตอนเข้าไป เคราขาวสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเขาหยุดยืนหลินจิ้งอี๋รีบก้าวเข้าไป “ท่านหมอหลี่…”เสียงนางเผลอสั่นเล็กน้อย “อาการของอนุสี่เป็นอย่างไรบ้าง”หมอหลี่ถอ

ตอนที่ 3 เสิ่นรุ่ยเหิน แม่นมหลิวเห็นท่าทีของหวั่นถง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที นางรีบก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม แต่แฝงความกดดัน“อี้เหนียงสี่” เสียงนั้นรีบเร่ง “ให้เป็นหน้าที่ของบ่าวเถอะเจ้าค่ะ”นางเหลือบมองเด็กน้อยในอ้อมแขนหวั่นถงแล้วกดเสียงลงต่ำอย่างระมัดระวัง “ท่านยังไม่ฟื้นดี…” น้ำเสียงอ่อนลง “ถนอมร่างกายไว้ก่อนนะเจ้าคะ”หวั่นถงมิได้เงยหน้าขึ้น มือยังคงลูบหลังเด็กน้อยอย่างช้า ๆ“ตอนนี้ข้าอยู่ตรงนี้” นางเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าจะแย่งเขาจากมือข้าหรือ” แม่นมหลิวสะดุ้ง รีบคุกเข่าลงทันที “บ่าว…มิกล้าเจ้าค่ะ”หวั่นถงไม่สนใจ นางคลายผ้าห่อตัวออกอย่างช้า ๆแม่นมหลิวเหลือบมองอยู่เงียบ ๆ ในใจกลับนิ่งกว่าที่แสดงออกอี้เหนียงสี่ยังเป็นสาว นี่ก็เป็นบุตรคนแรกร่างกายเพิ่งตกเลือดหนักจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว…จะมีน้ำนมได้อย่างไรต่อให้ตั้งใจพยายามเพียงใด เด็กก็ย่อมต้องร้องและในที่สุด—ก็ต้องพึ่งนางอยู่ดีเมื่อถึงตอนนั้น เรื่องนี้อาจกลายเป็นเหตุอันเหมาะสมให้ฮูหยินน้อยรับคุณชายสามไปดูแลคิดได้เช่นนั้น แม่นมหลิวจึงค่อย ๆ ถอยออกมารอเวลา ท่าทางของหวั่นถงนิ

ตอนที่ 5 เริ่มรุกหวั่นถงฟักฟื้นอยู่หลายวัน ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งป่วยต่อแล้ว นางลุกขึ้นอุ้มบุตรไว้แนบอกทอดมองใบหน้าเล็ก ๆ อย่างรักใคร่จากนั้นจึงส่งเด็กน้อยให้แม่นมหลิว กล่าวเพียงสั้น ๆ“ฝากแม่นมหลิวด้วย”แม่นมหลิวรับคำ อุ้มเด็กออกไปอย่างระมัดระวัง แม่นมหลิวออกไปแล้ว เหลือเพียงหวั่นถงกับชิงยวน ในขณะที่ชิงยวนกำลังเก็บอาภรณ์ หวั่นถึงจับจ้องครู่หนึ่ง ริมฝีปากสีซีดขยับ เสียงนั้นเบาจนแทบเป็นเพียงลมหายใจก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าเป็นคนของผู้ใด”ชิงยวนชะงัก ปลายนิ้วที่จับผ้าแข็งค้างแววตาเลือนลอย“บ่าว…บ่าวเป็นคนของฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ”“แล้วที่นี่ยังมีคนของฮูหยินน้อยอีกหรือไม่” ชิงยวนส่ายหน้าเบา ๆ “บ่าวเองก็ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ”หวั่นถึงจะเอ่ยต่อ “ต่อไปนี้ เจ้าเป็นคนของข้า...ทำทุกอย่างเป็นปกติทว่าสิ่งใดที่จะบอกต่อฮูหยินน้อย...ต้องบอกข้าเสียก่อน”“บ่าวทราบแล้ว”ในเรือนนี้นอกจากจะมีชิงยวน แล้วยังมีบ่าวอีกคนคือเสี่ยวจู่ที่ทำงานจิปาหวั่นถงจึงเอ่ยบอก “เจ้าไปตามเสี่ยวจู่เข้ามา” “เจ้าค่ะ” เสี่ยวจู่ก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสำรวมหวั่นถงเพียงถามไถ่ไม่กี่ประโยคก็รู้ได้ทันที—เสี่ยวจู่เป็นคน