นารูโตะ ตอนที่ 105 เป็นตอนฟิลเลอร์หรือคานอน?

วันที่ออกอากาศของตอน 105 ยังคงอยู่ในกรอบเวลาของปลายปี 2004 ที่แฟนๆ ยุคแรกๆ พูดถึงกันเสมอ: ตอนนั้น 'Naruto' กำลังไต่ระดับความนิยมอย่างต่อเนื่องและฉากต่อสู้กับความตึงเครียดของเรื่องดึงคนดูได้มาก บ่อยครั้งฉันนั่งเปิดเทปหรือดีวีดีย้อนดูบรรยากาศเก่าๆ แล้วนึกถึงวันที่ตอน 105 ออกอากาศครั้งแรกซึ่งเป็นวันที่ 30 กันยายน 2004 ในญี่ปุ่น การฉายเกิดขึ้นทางทีวีในช่วงเวลาที่ผู้ชมภาษาญี่ปุ่นได้รับชมตอนใหม่แบบสัปดาห์ต่อสัปดาห์ และแม้จะมีตอนฟิลเลอร์ปะปนบ้าง แต่ความต่อเนื่องของพล็อตหลักยังทำให้แฟนๆ ติดตามไม่ขาดสาย ความทรงจำส่วนตัวคือเสียงหัวเราะและการคุยกันหลังฉายจบกับเพื่อนบ้านในคอนโด การกลับไปดูตอนนั้นอีกครั้งให้ความรู้สึกเหมือนย้อนกลับสู่ยุคที่แอนิเมะแบบนี้เป็นส่วนหนึ่งของไลฟ์สไตล์ประจำสัปดาห์จริงๆ

ย้อนกลับไปตอนที่ดูครั้งแรก ความรู้สึกคือมันไม่ค่อยต่อเนื่องกับเนื้อหามังงะเท่าไหร่ — 'นารูโตะ' ตอนที่ 105 เป็นตอนที่จัดอยู่ในหมวดอนิเมะออริจินัลหรือที่คนเรียกกันว่าฟิลเลอร์ ซึ่งหมายความว่าเนื้อเรื่องในตอนนั้นไม่ได้ตรงกับบทไหนในมังงะต้นฉบับโดยตรง ในฐานะแฟนที่ติดตามทั้งสองเวอร์ชัน ผมมักจะมองตอนฟิลเลอร์เป็นพื้นที่ให้ตัวละครมีมุมเสริม เหมือนกับตอนฟิลเลอร์ของ 'One Piece' บางตอนที่ขยายความสัมพันธ์ตัวละครหรือใส่ภารกิจเล็กๆ เพื่อเติมจังหวะระหว่างบทใหญ่ๆ นั่นแหละ ในกรณีของตอนที่ 105 จะเห็นได้ชัดว่าทีมงานอนิเมะเพิ่มฉากและบทสนทนาเพื่อเชื่อมช่องว่าง ไม่ใช่การยกฉากจากมังงะมาทั้งดุ้น สรุปง่ายๆ คือถาต้องจับตรงๆ เรื่องนี้: ไม่มีบทมังงะที่ตรงกับตอน 105 อย่างเฉพาะเจาะจง แต่ถ้าใครอยากอ่านมังงะเพื่อเข้าถึงแก่นเรื่องหลัก แนะนำข้ามตอนฟิลเลอร์พวกนี้แล้วกลับมาที่จุดที่มังงะดำเนินต่อจะได้เนื้อหาแน่นกว่า

พูดถึงตอนที่ 105 ของ 'นารูโตะ' แล้วรู้สึกเหมือนเข้าไปยืนกลางเรื่องราวเล็ก ๆ ที่มีความหมายมากกว่าที่เห็นจากภายนอก ฉากเปิดพาเราไปพบกับการเผชิญหน้าระหว่างกลุ่มนินจาที่กำลังทำภารกิจย่อย ซึ่งเป็นการผสมระหว่างความตึงเครียดและการสื่อสารที่มีนัยสำคัญ ขณะที่เหตุการณ์ดำเนินไป จะมีช่วงสั้น ๆ ที่เปิดเผยแง่มุมส่วนตัวของตัวละครตัวรอง ทำให้ฉากสู้ไม่ใช่แค่การปะทะทางกายแต่ยังเป็นการปะทะของความคิดและแรงจูงใจ ฉันมองว่าสิ่งที่ทำให้ตอนนี้เด่นคือการใช้ช่วงเวลาสั้น ๆ เพื่อขยายโลกของเรื่องโดยไม่เบียดเสียดจังหวะหลัก เช่น การแลกเปลี่ยนบทสนทนาที่ดูธรรมดาแต่กลับเผยแผนการหรือความกลัวของตัวละคร ฉากจบของตอนวางตำแหน่งให้เรารู้สึกถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา ทั้งในด้านพันธะสัญญาระหว่างเพื่อนและความเสี่ยงของภารกิจ ซึ่งเป็นวิธีเล่าเรื่องที่ฉันชอบเพราะมันทำให้ตัวละครดูมีชีวิตและเหตุผลในการกระทำมากขึ้น

เพลงที่ทิ้งร่องรอยไว้ให้ผมมากที่สุดในตอนนั้นคือตัวเมโลดี้ช้าพร่าของเพลง 'Sadness and Sorrow' ซึ่งฟังแล้วน้ำเสียงไวโอลินกับเปียโนมันซึมลึกจนทำให้บรรยากาศในฉากค่อยๆ ถอยออกจากความวุ่นวาย กลายเป็นความเงียบที่หนักแน่น ฉากใน 'นารูโตะ' ตอนที่105 ที่เพลงนี้โผล่มาไม่ได้เป็นฉากบู๊ แต่เป็นช่วงเวลาที่ตัวละครต้องหยุดคิดและรับรู้ความสูญเสีย—เสียงของเพลงช่วยดันอารมณ์ให้คนดูรู้สึกร่วมไปกับภาวะเหงาและความคิดถึง ผมชอบการวางสัดส่วนของเครื่องสายที่ค่อยๆ เพิ่มน้ำหนัก ทำให้ช่วงเวลานั้นกลายเป็นหนึ่งในโมเมนต์ที่จำง่ายเมื่อย้อนดูอีกครั้ง สรุปแล้วสำหรับผม 'Sadness and Sorrow' ทำหน้าที่เป็นตัวเชื่อมระหว่างภาพและอารมณ์ได้ดีมาก มันไม่หวือหวา แต่เป็นเพลงที่ติดอยู่ในหัวตลอดหลังจากฉากจบ ไปเดินเล่นหรือดูซ้ำฉากนั้นเพลงนี้ยังทำให้ผมย้อนนึกถึงความเงียบและความหนักแน่นของเรื่องได้เสมอ

ประเด็นนี้ชวนให้ผมคิดถึงความต่างระหว่างการอ่านกับการดูทีวีจริงๆ ถ้าพูดถึงตอนที่ 105 ของ 'นารูโตะ' โดยสรุปคือแกนเรื่องหลักจากมังงะยังอยู่ แต่รายการโทรทัศน์ใส่รายละเอียดเสริมและยืดจังหวะให้เห็นมุมของตัวละครมากขึ้น ผมรู้สึกว่าอะนิเมะมักเติมซีนสนุกๆ หรือบทสนทนาเพิ่มเพื่อไม่ให้จังหวะรวดเร็วเกินไปสำหรับคนดู รายละเอียดเล็กๆ อย่างการยืดช็อตมุมกล้อง บทพูดขยายความความสัมพันธ์ตัวละคร หรือฟุตเทจฉากต่อสู้ที่ยืดออก ล้วนทำให้ความรู้สึกต่างจากการอ่านมังงะทันที มุมมองส่วนตัวคือถ้าต้องการเนื้อหาหลักและเหตุการณ์สำคัญ ควรกลับไปอ่านมังงะ แต่ถาต้องการอรรถรสแบบภาพเคลื่อนไหวและเพลงประกอบ ตอนโทรทัศน์ก็มีเสน่ห์แบบของมันเอง ถึงจะไม่ตรงเป๊ะ แต่ก็ให้ประสบการณ์อีกแบบหนึ่งที่ทำให้ฉากบางฉากน่าจดจำกว่าตอนอ่านมากเลย

มุมมองแรกที่อยากเล่าเป็นแบบแฟนคลับวัยรุ่นที่หัวใจพองโตเมื่อเห็นพัฒนาการของตัวละคร ตอนที่ 105 ของ 'นารูโตะ' เป็นจุดที่ความตั้งใจและแรงผลักดันของพระเอกถูกเน้นอย่างชัดเจน ฉากต่อสู้ไม่ได้มาเพื่อโชว์คอมโบอย่างเดียว แต่ทำให้เราเห็นว่าตัวละครมีเหตุผลในการกระทำ การตัดสินใจเล็กๆ ในตอนนี้ส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครและทิศทางของเรื่องในภายหลัง ผมชอบวิธีที่ฉากอารมณ์ถูกขับให้หนักขึ้นด้วยรายละเอียดเล็กๆ เช่นท่าทางสายตาและบทสนทนาแม้สั้น ๆ มุมมองนี้ยังชอบว่าตอนนี้เติมพลังให้กับธีมเรื่องการเติบโต: ความพ่ายแพ้และความพยายามถูกบาลานซ์กันได้ดี ทำให้รู้สึกว่าเหตุการณ์ในตอน 105 เป็นเหมือนกระดูกสันหลังเล็ก ๆ ของอาร์คต่อจากนี้ไป คล้ายความรู้สึกตอนที่เห็น 'One Piece' จัดฉากเปลี่ยนจังหวะแบบพลิกความคาดหวัง เหมาะแก่การหยิบมาดูซ้ำเมื่ออยากเห็นว่าทำไมตัวละครถึงเดินมาถึงจุดนี้

แฟนบางส่วนให้คะแนนตอนนี้สูงในด้านอารมณ์และการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร โดยเฉพาะฉากที่เน้นความตึงเครียดระหว่างเพื่อนและศัตรู ทำให้หลายคนรู้สึกว่าช่วงนี้ของ 'นารูโตะ' เข้มข้นและมีน้ำหนักกว่าตอนกลางๆ ของซีรีส์ ผมมองว่าคะแนนที่แฟนๆ ให้มีความหลากหลาย—บางคนให้คะแนนเต็มเพราะชอบมู้ดเพลงประกอบและการตัดต่อที่ช่วยขับอารมณ์ ขณะที่อีกฝ่ายก็ติว่าคลิปแอ็กชันบางเฟรมดูขาดๆ เกินๆ และจังหวะเล่าเรื่องเคลื่อนช้าไปนิด เหมือนกับหลายๆ ซีรีส์รุ่นเก่า ที่มีทั้งฉากแจ่มและฉากที่ต้องพึ่งจินตนาการของผู้ชม เมื่อเทียบกับงานที่เน้นการเดินเรื่องยาวอย่าง 'One Piece' ผมคิดว่าตอนนี้ของ 'นารูโตะ' ถูกชื่นชมในแง่ของความเข้มข้นเฉพาะฉากมากกว่าเป็นรีเลย์เรื่องยาว นั่นทำให้แฟนบางกลุ่มยอมรับข้อบกพร่องด้านเทคนิคเพื่อแลกกับอิมแพ็คทางอารมณ์ ส่วนแฟนสายวิเคราะห์ก็ให้คะแนนกลางๆ เพราะอยากเห็นความต่อเนื่องของโทนและการวางแผนเรื่องที่ชัดเจนขึ้น

มีรายละเอียดเกี่ยวกับสินค้าที่ระลึกจาก 'นารูโตะ' ตอนที่105 ที่ฉันอยากแชร์แบบเป็นภาพรวมก่อนว่า สินค้าที่ระลึกสำหรับตอนเดียวกันมักออกมาในรูปแบบของชุดวางขายพิเศษหรือแผ่นบันทึกภาพ (DVD/Blu-ray) แบบลิมิเต็ด ซึ่งจะมาพร้อมการ์ดอาร์ตหรือโปสการ์ดลายพิเศษและบางครั้งมีสติกเกอร์เซ็ตด้วย ราคาของแผ่นลิมิเต็ดแบบนี้โดยทั่วไปจะอยู่ที่ประมาณ 1,000–4,000 บาท ขึ้นกับว่ามีของแถมอะไรบ้าง ถ้าเป็นบรรจุกล่องพิเศษพร้อมบุ๊คเลต อาร์ตการ์ด และกล่องสวย ราคามักไต่ไปถึง 3,500–6,000 บาท นอกจากแผ่นอย่างเป็นทางการแล้ว สินค้าที่มักเห็นเฉพาะตอนนั้นๆ ก็มีเช่น 'อะคริลิกสแตนด์' ลายฉากจากตอนซึ่งราคาประมาณ 250–900 บาทต่อชิ้น, แฟ้มใสหรือ 'คลียร์ไฟล์' ลายพิมพ์ 80–250 บาท, และเซ็ตสติกเกอร์ลิมิเต็ด 60–200 บาท การตั้งราคาจะแปรผันตามแหล่งซื้อ (ของใหม่ vs มือสอง ตลาดนอกประเทศ ฯลฯ) การ์ดลายพิเศษหรืออาร์ตพริ้นต์ขนาดเล็กที่แนบมากับสินค้าอย่างเป็นทางการอาจมีมูลค่าเพิ่มเมื่อของหมดตลาดแล้ว ถ้าคนชอบเก็บฉันมักเลือกแผ่นลิมิเต็ดที่มีบุ๊คเลตเป็นหลักเพราะคุ้มค่าทางเนื้อหาและความทรงจำมากกว่าชิ้นของจุกจิกเล็กๆ