เสียงผ้าขูดพื้นในมุมมืดสามารถทำให้สมองเราเติมเรื่องราวสยองได้ทันที — นี่คือของเล่นชั้นดีของคนทำหนังสยองขวัญเมื่ออยากทำให้ 'ผีผ้าห่ม' มีตัวตนที่น่ากลัวโดยแทบไม่ต้องโชว์หน้าแบบเต็ม ๆ
ผมมักชอบสังเกตว่าผู้กำกับจัดแสงกับผ้าอย่างไรเพื่อปลุกจินตนาการของคนดูขึ้นมา อย่างแรกคือการใช้แสงย้อน (backlight) ทำให้ผ้าบาง ๆ ดูโปร่งและมีเงาเป็นทรงคลุมคล้ายร่างคนที่ไม่ชัดเจน เทคนิคนี้เห็นได้บ่อยในหนังที่เน้นบรรยากาศ เช่นฉากที่มีผ้าไหวไปมาเบื้องหน้าหน้าต่าง กล้องมักจะเลือกช็อตระยะใกล้เพื่อจับรายละเอียดเนื้อผ้าและการเคลื่อนไหวช้า ๆ ส่งผลให้สมองเติมเต็มให้เกิดรูปร่าง แล้วใช้ความเบลอของพื้นหลัง (shallow depth of field) ทำให้ผู้ชมโฟกัสที่ความผิดปกติของผืนผ้านั้นแทนที่จะพิจารณาเหตุการณ์โดยรวม
อีกมุมที่ผมชอบคือการเล่นจังหวะการเปิดเผย: เริ่มจากแค่เสียง ใบหน้าไม่เห็น แล้วค่อย ๆ เผยส่วนที่คลุมอยู่เป็นระยะ เทคนิคการคัทแบบยืดเวลา (long take) ก่อนจะตัดไปที่ปฏิกิริยาของตัวละคร ทำให้คนดูรู้สึกว่ากำลังถูกล่าช้าและรอคอยสิ่งเลวร้าย การเคลื่อนไหวของผ้าก็มีรายละเอียด เช่นการใช้สายลมจากพัดลมเล็ก ๆ เพื่อให้ผ้าวิ่งเป็นคลื่นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ หรือการเย็บโครงสร้างภายในผ้าเพื่อให้เกิดทรงที่ดูเหมือนมีร่างอยู่ใต้ผ้า เทคนิคผสมผสานนี้ผสมกับการจัดกรอบภาพที่ใช้มุมกล้องต่ำหรือเอียงเล็กน้อยเพื่อเพิ่มความอึดอัดใจ — สิ่งเหล่านี้ช่วยสร้างภาพลวงตาว่ามีสิ่งมีชีวิตซ่อนอยู่
ด้านเสียงเป็นอีกปัจจัยสำคัญในการสร้างความสยอง ผมชอบการใช้เลเยอร์ของเสียงที่เริ่มจากเสียงผ้ารูด เบากว่าเสียงหายใจ แล้วเพิ่มเสียงหายใจอันหนัก ๆ และซับเบสที่ทำให้ร่างกายสั่น (infrasound-like effect) การใช้เสียงกระซิบหรือเสียงย้อนกลับ (reversed whispers) ใต้เสียงผ้าเพิ่มความรู้สึกผิดปกติ นักออกแบบเสียงมักจะเล่นกับความเงียบเป็นช่วง ๆ ก่อนจะปล่อยเสียงดังขึ้นอย่างฉับพลันเพื่อทำให้คนดูสะดุ้ง นอกจากนี้การใช้เสียงแบบไบโนรัลหรือสเต
อริโอที่เคลื่อนจากซ้ายไปขวาทำให้ผู้ชมรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวรอบตัวจริง ๆ ตัวอย่างที่ชวนจดจำคือการผสมเสียงธรรมชาติ เช่นใบไม้และผ้าผสานกับเสียงสังเคราะห์ที่ต่ำ ๆ เหล่านี้ปรากฏในหนังสยองขวัญหลายเรื่องที่เน้นบรรยากาศอย่าง 'The Babadook' หรือฉากลึกลับใน 'The Conjuring' ซึ่งแสดงให้เห็นว่าการไม่เปิดเผยหน้าแต่เล่นกับแสงเงาและเสียงเพียงพอจะทำให้ผีผ้าห่มกลายเป็นสัญลักษณ์ของความกลัวได้อย่างทรงพลัง
พูดสั้น ๆ ว่าผมเชื่อว่าความสยองของผีผ้าห่มมาจากการผสมผสานภาพที่พร่ามัว การเผยบางส่วน และเสียงที่กระตุ้นร่างกาย — เมื่อสามอย่างนี้ลงตัว ผืนผ้าธรรมดาก็กลายเป็นสิ่งที่ทำให้ใครหลายคนกลั้นหายใจได้ทันที