วาสนาคนเขลา รีวิว เพลงประกอบและบรรยากาศช่วยเล่าเรื่องอย่างไร

โทนเสียงใน 'วาสนาคนเขลา' เลือกใช้องค์ประกอบไม่เยอะแต่ฉลาดพอจนทำให้บรรยากาศเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ ฉันรู้สึกได้ตั้งแต่ดนตรีเปิดที่ใช้คอร์ดเปียโนเรียบ ๆ ผสมเสียงสังเคราะห์บางเบา จนถึงการใช้เสียงพื้นหลังอย่างฝนหรือใบไม้ที่ทำให้ทุกฉากมีผิวสัมผัสต่างกัน

สิ่งที่ชอบเป็นพิเศษคือการใช้ธีมย่อยของตัวละครเป็นหมุดย้ำ บางครั้งธีมของคนสองคนจะประสานกันในช่วงเวลาเงียบ ๆ แล้วแยกออกเมื่อความขัดแย้งเริ่มขึ้น วิธีนี้ทำให้ฉากรักหรือการจากลามีน้ำหนักโดยไม่ต้องพูดมาก นอกจากนี้การมิกซ์เสียงที่ให้ความกว้างของมิติ—เสียงบางอย่างอยู่ใกล้ บางอย่างอยู่ไกล—ช่วยสร้างความรู้สึกโดดเดี่ยวหรืออบอุ่นได้อย่างมีชั้นเชิง สรุปคือเพลงกับการออกแบบเสียงของเรื่องทำงานร่วมกันอย่างละเอียดอ่อนจนเป็นหัวใจอีกชิ้นหนึ่งของการเล่าเรื่อง

เพลงประกอบของ 'วาสนาคนเขลา' ทำหน้าที่เหมือนเป็นภาษากลางที่พูดแทนอารมณ์ที่ตัวละครยังไม่กล้าพูดออกมา ความนุ่มของเปียโนเพียงโน้ตสองสามตัวในต้นเรื่องกับซินธ์แผ่วๆ ที่ขยายตัวเป็นพื้นหลัง สร้างความรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังรอคอยบางสิ่ง เพลงธีมหลักที่กลับมาเป็นระยะ ๆ ทำหน้าที่เป็นเส้นเลือดที่ร้อยผ่านทั้งเรื่อง ให้ความต่อเนื่องระหว่างอดีตและปัจจุบันโดยไม่ต้องใช้บทสนทนามากมาย

ผมชอบวิธีที่นักแต่งเพลงเลือกใช้เครื่องดนตรีแบบเรียบง่ายแล้วใส่เอฟเฟกต์สเปซมากกว่าการยัดฉากด้วยออเคสตราที่หนาแน่น ในฉากที่ตัวเอกเดินผ่านตรอกแคบ ๆ เสียงฝีเท้าและเสียงลมกลายเป็นจังหวะร่วมกับเมโลดี้หลัก ทำให้ฉากนั้นกลายเป็นทั้งภาพและเพลงในเวลาเดียวกัน ช่วงจังหวะเบรกที่ใช้ความเงียบเป็นองค์ประกอบสำคัญก็ทำให้ความตึงเครียดยืดออกไป คนดูจะรู้สึกได้ว่าการเงียบเป็นตัวละครอีกตัวที่กำลังสื่อสาร

บรรยากาศเสียงของเรื่องนี้ไม่เพียงแต่ช่วยเล่าอารมณ์เท่านั้น แต่ยังทำหน้าที่กำหนดมุมมองทางภาพด้วย เช่น ในฉากย้อนความทรงจำที่สีเฟดเป็นสีนวล ช่วงออเคสตราเบา ๆ กับโทนคีย์ต่ำ ๆ ทำให้ภาพที่หวานกลายเป็นขมเล็กน้อย ผมจึงรู้สึกว่าเพลงไม่ได้แค่ติดตามอารมณ์ แต่มันคอยตีกรอบความหมายให้กับทุกซีน คล้ายกับเทคนิคที่เห็นในงานภาพยนตร์บางเรื่องที่ใช้ซาวด์ดีไซน์เชื่อมโยงภาพและคำพูด จบเรื่องแล้วยังคงได้ยินเมโลดี้นั้นวนอยู่ในหัว เสมือนว่าตัวละครยังยืนคุยกับเราอยู่ต่อหลังเครดิตจบ