ไม่คาดคิดเลยว่าจุดหักมุมที่ทำให้เรื่อง '
jirisan' เดินจากความลี้ลับไปสู่ความเจ็บปวดของความเป็นมนุษย์คือการเปิดเผยว่าภูเขาไม่ได้มีคำสาป แต่ถูกใช้เป็นที่ซ่อนความผิดของคนทั่วไป
ฉันยอมรับว่าช่วงแรก ๆ ดูเหมือนว่าภัยที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ แต่เมื่อมีการค้นพบห้องใต้ดินและของใช้ของผู้สูญหาย ความเป็นไปได้ทั้งหมดถูกเบี่ยงกลับมาสู่ฝ่ามือของมนุษย์ ความจริงที่ถูกเปิดเผยทีละน้อยว่าเหยื่อบางคนถูกล่อลวงและถูกทิ้งไว้เพราะความเห็นแก่ได้ของคนในชุมชน ทำให้ฉากที่เคยหวังพึ่งพาอารมณ์สยองกลับกลายเป็นบทวิพากษ์ทางสังคมอย่างหนัก
ตอนที่ได้ฟังบันทึกเสียงเก่า ๆ ที่เชื่อมโยงกับคนในท้องถิ่น ฉันรู้สึกว่าจุดหักมุมนั้นไม่ใช่แค่เซอร์ไพรส์ แต่เป็นการฉายภาพว่าความจริงเจ็บปวดกว่าการคาดเดาใด ๆ — มนุษย์ทำร้ายมนุษย์ โดยมีภูเขาเป็นพยานเงียบ ๆ และนั่นทำให้ตอนท้ายตรึงใจยาวนาน