ท่อนเปียโนช้า ๆ สลับกับออร์เคสตราเต็มรูปแบบ สร้างภาพฝันที่ทั้งงดงามและเจ็บปวด — 'What Dreams May Come' ทำให้แผ่นดินหลังความตายดูเหมือนพื้นที่ที่ภาพวาดซ้อนทับกัน
การจัดวางเสียงในผลงานนี้มีความนิ่งและลึก มันไม่รีบร้อนจะอธิบายเหตุผล แต่เลือกที่จะพาเข้าไปสัมผัสความโหยหาในแบบที่
เปล่งออกมาเป็นโทนสีของซาวด์แทร็ก ฉากที่ตัวละครเดินผ่านทุ่งสีและความทรงจำเก่า ๆ เพลงจะค่อย ๆ เพิ่มชั้นเสียงจนรู้สึกว่าทุกความเจ็บปวดถูกทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดมันกลายเป็นความสวยงามที่มีรอยแผล
วิธีการที่ดนตรีไม่ยอมให้ทุกอย่างกลายเป็นคำตอบเดียว แต่วางความไม่แน่ใจไว้กลางฉาก ทำให้ฉันรู้สึกว่าแม้หลังความตายจะมีความสละสลวย แต่มนุษย์ยังคงถือความรักและความเสียใจไปด้วย — นั่นเป็นความตราตรึงที่อยู่กับฉันนานหลังเครดิตจบ