คืนหนึ่งที่อ่าน 'Uzumaki' แล้วรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมไม่ใช่คนกลัวง่าย แต่พออ่านบทสัมภาษณ์ของจุนจิ อิโตะก็เข้าใจว่าทำไมงานของเขาถึงสั่นสะเทือนคนได้มากขนาดนี้
ในบทสัมภาษณ์ที่เขาพูดถึงแหล่งแรงบันดาลใจ มักจะเล่าถึงภาพเล็กๆ ในชีวิตประจำวันที่บิดเบี้ยวจนกลายเป็นความน่า
สะพรึง—สิ่งที่เริ่มจากรายละเอียดเล็กๆ เช่นรูปแบบของเกลียวหรือรูปร่างของรอยแผล แล้วขยายเป็นความน่ากลัวทั้งเรื่อง ผมชอบมุมที่เขามองว่า 'ความประหลาด' สามารถเกิดขึ้นได้จากสิ่งใกล้ตัว ไม่ใช่แค่สิ่งลี้ลับจากโลกอื่น
เมื่ออ่านสัมภาษณ์พวกนั้น ฉันมักนึกถึงตอนเด็กที่ดูหนังผีแล้วกลัวแต่ก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ รอยต่อระหว่างความคุ้นเคยกับความไม่คุ้นเคยในงานของอิโตะถูกอธิบายด้วยความเรียบง่ายในคำพูดของเขา ซึ่งทำให้ฉันเข้าใจว่าทำไม
เรื่องผีในแบบญี่ปุ่นถึงเน้นบรรยากาศและรายละเอียดจิ๋วๆ มากกว่าฉากหวุดหวิดยิ่งใหญ่ จบด้วยความรู้สึกว่าความน่ากลัวที่ดีมักมาไม่พร้อมเสียงดัง แต่มาในรูปแบบของสิ่งที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ