Akong 88

At my young age I feel in love. Nasasabik ako na maranasan ang sinasabi nilang relasyon. Relasyon ng dalawang tao na nag iibigan. I am curious. I want to experience it too. Out of curiosity, I entertained every man who approach me. Until, Kenneth Jhon Jabilona the Ultimate Playboy in our campus confess his feeling's to me. My first crush. My first love. Sasabihin ko rin ba ang totoong nararamdaman ko para sa kanya? Handa ba akong mapabilang sa mga babaeng pinaglaruan niya? Handa ba akong masaktan kung sakaling maging kaming dalawa? Let's find out. Halina kayo at subaybayan ang aking kwentong pag-ibig. At kung tama ba ang kasabihan na "First Love Never Dies".

Hindi akalain ni Adela na masisira ang buhay niya nang isang gabi lang dahil sa pagpinagkakatiwalaan niyang kaibigan. AT ang masalimuot na gabing iyon ay ang gabing makikila niya si Desmond Kyle Aviel Monarco ang kinatatakutan at pinaka makapangyarihan sa larangan nang negosyo at isa sa mga mayayamang tao. pilit niyang kinakalimutan ito, kahit halos gabi gabi itong bumabalik sa mga alaala niya, Ngunit paano niya gagawin iyon kung kahit saan siya magpunta ay nagkikita sila, Sa bawat pagkikita nila ay sinusunggaban siya nang halik, mga halik na lalong nagpapgagulo sa puso at isipan niya, sa bawat haplos nito ang nagpapadingas nuoh ng init ng katawan niya. Inaangkin siyang pag aari nito, pilit man niya na iwasan ito ay lagi siya nitong nahahanap. "Where do you think your going baby hmmm" Saad niya sa akin na ikinaatras ko, madilim ang mga mata nitong nakatitig sa akin, umiigting ang tulisan nitong mga panga. "K-Kailangan ko nang bumalik sa trabaho ko" Sagot ko rito na ikinaatras ko na lalo naman nitong ikinalapit sa akin. "Are you avoiding me?" Madiin niyang saad sa akin na ikinaatras ko pa, malamig na pader na ang naramdaman ko sa likod ko. Itinokod nito ang isang kamay nito sa pader sa gilid ko, langhap na langhap ko ang pabango at amoy nitong alak sa bibig niya. Bago pa ako makapagreact ay sinunggaban niya agad ako nang halik, may dahas ang bawat halik niya pilit niyang ipinapasok roon ang dila niya sa bibig ko na napagtagumpayan niya. "Hmmmppp" daing ko na pilit siyang tinutulak, pinakawalan niya ang labi ko, hingal na hingal kami dahil sa halik "Don't you ever try to avoiding me or else i'll make you cry harder, screaming and begging like no mercy" madiin niyan sabi sa akin,na iniwan akong tulala at may kaba.

R18/RATED SPG! "Willing akong magbayad kahit ano. Huwag lang ang pera. Wala ako no'n." Sa kagustuhan ni Ayesha na makalaya kay Don Wilmar na gawing parausan sa pakikipagtalik. Kung hindi niya mababayaran ang utang ng kanyang Ina na namatay dahil sa isang vehicular accident. Siya ang hihingiing kabayaran nito. But she can't let herself to that. Bukod roon, ayaw rin niyang maging parausan sa isang matandang hukluban. Not until her friend recommended the best lawyer na wala pa 'rawng naitalong kaso. Kaya nang nireplayan siya nito dahil siguro'y nakulitan sa kanyang sandamakmak na mensahe sa confidential account nito. Ayesha was beyond happy. Subalit nang makita ang abogado sa Italian restaurant na usapan nilang tagpuan. Halos mangisay si Yesha sa hiya sapagkat ang abogado na kinukulit niya sa account nito ay ang lalaking nasampal pala niya sa Bigneous club! "Akala mo ba ay may ibang abogado pa ang tatanggap sa'yo bilang isang kliyente, lalo at wala ka namang pera? Come on, be rational. Libre nalang ang serbisyo ko sa'yo bukod doon dapat may kapalit. Isang natatanging kapalit." "Ano nga iyon?" "Sex." Now, is she going to continue what she's asking for him?

“Let’s get divorce, Gale.” Nahinto sa pagsasalita si Sunset dahil sa sinabi ng asawa. Sandaling hindi niya maiproseso ang sinabi nito. Nablangko ang kanyang isipan habang nakatingin sa seryosong mukha ni Lucian. “Let’s get divorce.” Sa pangalawang pagkakataong ulitin iyon ni Lucian, tila bombang sumabog sa kanya ang anunsyo ng asawa. Pagkalito ang sumunod niyang naramdaman nang iritableng inilayo ng asawa ang pagkakadikit ng hubad nilang katawan na para bang may nakakahawa siyang sakit na dumapo lamang pagkatapos nilang magniig. Ganoon na lang ba iyon, pagkatapos siya nitong makuha, ang tingin na sa kanya ay isang basura? “Hindi magandang biro iyan, Lucian—” “You don’t want to? Magkakaroon ka ng sariling buhay. Limang taon na ang kinuha ko sa ‘yo, dagdagan ko pa ba ang pang-aabala ko?” Tumayo mula sa pagkakahiga ang asawa niya. Ang nakatalikod na matipuno nitong katawan ay tinakpan ng roba. Kaagad namang naibalot ni Sunset ang hubad na katawan sa puting kumot. “M-may problema ba tayo, Lucian?” naguguluhan niya pa ring tanong sa asawa. “Kung may mali sa akin, susubukan kong baguhin. May nagawa ba akong ikinagalit mo? H-huwag mo lang akong iwan kase hindi ko kakayanin…” “Babalik na si Eveth dito sa Pilipinas.” Hinilot nito ang sentido na para bang naiinis na sa pagdadrama niya. “Masasaktan siya kapag nalaman niyang nandyan ka pa." “Naiintindihan ko…” “Saan ka pupunta?” gulat na tanong ng asawa nang makita siya nitong nagbibihis. “Saan ka sabi pupunta?” “Hindi mo ba nakikita?” May kalituhan na tumingin sa kanya si Lucian. Hindi nito inaasahan ang magiging reaksyon niya. “Ano bang akala mo, magmamakaawa ako?” natawa nang bahagya si Sunset bago mabaling ang tingin sa tseke na nasa ibabaw ng side table. “Akala ko namamalikmata lang ako kanina. Hindi ko lubos maisip na limang milyon lang pala ang halaga ko!”

Warning: Please be advised that this story contains TRIGGER WARNINGS, and POTENTIALLY OFFENSIVE LANGUAGE, VIOLENCE, SEXUAL HARASSMENT, SENSITIVE LANGUAGE ang MATURED THEMES, that not suitable for young audiences. _________ Akala ko ang pagkamatay ni mama at papa ang pinakamasakit na nangyari sa buhay ko hindi pa pala dahil may mas lalong masakit pa na nanaisin ko na lang ding mamatay para makasama si mama at papa. Ang hirap at sakit na dinanas ko sa poder ng tiyahin ko.Ang pagmalupet niga sa akin. Ang pagtalikod sa akin ng mga kaibigan ko noong kailangan ko sila. Ang ipagtabuyan ako ng taong mahal ko at ang pagkamuhi niya sa anak namin dahil isa akong biktima ng panggahasa. Imbis na tulungan,pinili nilang ako ay talikuran at pabayaan. Ngunit sa kabila ng lahat ng pinagdaanan ko may taong taos-pusong tumulong sa akin at inako ang lahat ng responsibilad na hindi niya dapat gawin sa akin. Ngunit ang hindi ko inasahan na ang taong tumulong pala sa akin ay siya pala yong taong sumira ng buhay ko ng buong pagkatao. Ang taong tumulong sa akin siya rin pala ang taong gumahasa sa akin. Gusto ko siyang maparusahan sa ginawa niya sa akin, ngunit sa anong paraan? Ipagkatiwala ko ba iyon sa batas o ako mismo ang gagawa? Ngunit, paano? Gayong sa puntong ito natutunan ko na siyang mahalin. Bakit sa ganitong paraan ako pinaglaruan ng tadhana? Makayanan ko bang ipakulong ang taong mahal ko? Maibigay ko pa ba ang hustisya para sa sarili ko kung ang taong iyon ay parte na ng buhay ko?

Ako si John. Dalawampu't dalawang taong gulang. Kasalukuyan akong nagtratrabaho bilang isang Nurse. Isang taon pa lamang akong naninirahan dito mula nang kunin ako ni Uncle Robert. Siya ang nagpa-aral sa akin mula Highschool hanggang Kolehiyo ko kaya malaki ang utang na loob ko sa aking Uncle. Ang mga magulang ko kasi ay isang hamak na magsasaka lamang sa aming probinsya. Kaya naman ang kapatid ng Papa ko na si Uncle Robert ang nag-alok na pag-aralin ako dahil nakakaluwag naman ito sa buhay. Isang Pulis si Uncle dito sa Maynila. Mayroon siyang asawa na si Auntie Mabeth at mayroon na rin silang anak. Aaminin ko, isa akong bakla. At alam iyon ni Uncle dahil noong bata palang ay nakitaan na nila ako ng pagiging mahinhin. Hindi naging handlang iyon kay Uncle para hindi ako pagtapusin ng pag-aaral. Nasa edad trenta'y singko na si Uncle Robert. Pero makikita mo parin ang kakisigan nito kahit na nasa ganoong edad na siya. Matipuno si Uncle. Ang baitang nito ay nasa 5'10" kumpara sa akin na nasa 5'5" lamang. Malaki ang katawan nito dahil kailangan niya iyon dahil sa uri ng kanyang propesyon. Aaminin kong may pagtingin ako sa aking Uncle. Alam kong mali ito, pero hindi ko lang talaga maiwasan na pagnasaan siya sa tuwing makikita itong hubad kapag inaayos ang kanyang sasakyan. O, kapag nakasuot ito ng kanyang uniporme at bumabakat ang batutang tinatago nito. Pero nitong mga nakaraang araw, nag-iba lalo ang tingin ko sa kanya nang umalis si Auntie Mabeth para mangibang-bansa. Mas lalo akong nagkaroon ng pagnanasa sa Uncle ko. Mas naging malawak at mapusok ang imahinasyong binubuo ko sa tuwing makikita ko si Uncle. Sa mga sandaling ito, hindi ko alam kung hanggang saan aabot ang pagnanasa ko sa aking Tiyuhin.

Puno ako ng paghihiganti sa aking sarili! Hindi ko lubos akalain na mangyayari din sa akin ang nangyari sa aking ina!'' Sana Hindi ako nagpadala sa aking emosyon. Sana nanatili akong matapang at hindi iniisip ang salitang paghihiganti! Naging maayos sana ang buhay namin ng aking anak. Kakayanin ko ba o nang aking anak na makita ang kanyang ama na may anak na rin? Sana ''Hindi pa huli ang lahat!''

Kylee Nicole Montenegro, ako 'yun. Labing-walong taong gulang na at malapit ng mag-kolehiyo. Hindi na ako nagho-homeschool; malapit na akong maging normal na estudyante, tulad ng pangako ni Dad. Homeschooled ako mula nung ako'y limang taon dahil sa isang aksidente. Madalas sabihin ng mga tao na marami daw nangyari sa buhay ko noong bata ako, pero isang bagay lang ang matandaan ko — isang panyo. Isang hindi kakilalang bata ang nagbigay sa akin nito, at hindi ko alam ang pangalan niya. Malamang, hindi ko na siya makikilala matapos ang maraming taon, pero umaasa ako na isang araw ay makakita ako sa kanya para magpasalamat. Ang hindi kakilalang ito ang tumulong sa akin nang mawala ako sa mall. Naalala ko ang bahagi ng pangyayari, pero hindi lahat. Napapangiti ako nang hindi ko namamalay. Pagkatapos kong lumabas ng banyo, napansin ko ulit ang panyo at ngumiti. Mukhang may kaunting paghanga ako sa taong nagbigay nito sa akin. Ilang taon na itong nasa akin at hindi ko pa ito nalalabhan. May nakasulat ding salitang "TRIST" dito. Iniisip ko kung pangalan ba ito. Nagtango na lang ako dahil wala akong alam. Nahulog sa malalim na iniisip, isang katok sa pinto ang bumalik sa akin sa realidad. "PUPUNTA NA!" sigaw ko nang marinig ko si Ate Lena na nagpapaalam na ang almusal ay handa na. Isinilid ko ulit ang panyo sa aparador, may kakaibang tanong pa rin sa aking isipan. SINO KA?

In life, you don't know if you're always on top. Hindi mo alam kung kailan ka mananalo o matatalo-kung kailan ka paglalaruan ng tadhana. Destiny is our greatest enemy. Parang lahat kasi ng mangyayari sa buhay natin, nakatadha na-at wala kang magagawa kundi tanggapin ito. I have always been on top. All the people I know are proud of me-look up at me because I am good at everything. Pero tama nga silang hindi ka laging nasa taas. Sino bang mag-aakala na isang beses lang akong babagsak pero sobra iyon? Sobra-sobrang nahatak ako sa baba ng malaking trahedya sa buhay ko at hindi ko alam kung paano ako aahon. Mabuti na lang, bumalik siya. Siya ulit. Siya lang ang nag-iisang taong nagmamahal sa akin nang lubos kahit iniwan ko. It's always him. Walang iba.

Isang maunawain, masipag, malambing at mabait na asawa si Janine, kaya naman nakatagpo rin siya nang isang responsableng lalaki si Rigor. Masaya ang buhay mag-asawa nila, kahit na tila hindi tanggap ng kanyang ina si Rigor, ganun rin naman ang mama ni Rigor sa kanya. Ngunit hindi iyon naging hadlang sa pagbuo nila ng masayang pamilya. Ngunit sa hindi inaasahan ay makakagawa ng matinding kasalanan si Rigor iyon ay ang nagawa niyang pagtaksilan ang kanyang asawa. Magawa kayang patawarin ni Janine si Rigor para sa buo at masayang pamilya nila o tuluyan niyang kalimutan ito at baguhin ang sarili. Paano sa pagbabago niya ay muling may dumating na bagong lalaki sa buhay niya. Sino ang pipiliin niya ang lalaking minahal niya noon at winasak ang puso niya o ang lalaking muling nagparamdam ng pagmamahal sa kanya?. "Gusto ko nang makakausap, pero wala akong makausap." "Gusto kong umiyak, pero wala akong maiyakan." "Gusto kong umalis, pero wala akong mapupuntahan." "I need a comfort but nobody's care. I want to run to leave the problem. But the world was so cruel. My grief seems endless." -Janine Mhae Santos-