Bl/gl

โบราณว่า “ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ” ทำไมคนโบราณต้องพูดถูกด้วย! อย่างนี้ต้องหนี แต่เขาจะหนีไปที่ไหนได้ ในเมื่อเขาดันไปเตะตาต้องใจ "นายเอก" เข้าโดยไม่รู้ตัว (แนะนำให้ใส่แว่นกันแดดในการรับชม)

“ถ้ากูหลุดเข้าไปในนิยายเกย์ของยัยฝน มีหวังชักตายแน่!” ภีม เด็กหนุ่มมัธยมปลายผู้จริงจังกับชีวิต เตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างมุ่งมั่น แต่ดันมีเพื่อนสนิทเป็นสาววายตัวแม่ที่วันไหนไม่ได้พูดถึงโอเมก้ากับอัลฟ่าคือวันนั้นโลกคงหยุดหมุน วันหนึ่ง หลังเรียนพิเศษ ฝนปวดท้องจนฝากนิยายวายเล่มโปรดไว้กับเขาโดยไม่ทันได้คิด... และแน่นอน ความซวยก็บังเกิด คืนเดียวกัน ภีมดันหลุดเข้าไปอยู่ในโลกนิยายวายที่ฝนคลั่งรัก! ไม่พอ—เขายังกลายเป็น "วิคเตอร์ เฮด" ตัวประกอบอัลฟ่าที่มีชะตากรรมต้องตายอย่างอนาถในตอนต้นเรื่อง ...ศัตรูหัวใจของพระเอกผู้คลั่งรัก! มีแมวดำพูดได้มาคอยชี้โพรง มีระบบนิยายสุดกาว และเนื้อเรื่องที่ควรจะดำเนินไปตามบทกลับค่อยๆ วนเบี้ยว เพราะ “ธีโอ ล็อกวู้ด” พระเอกผู้เย็นชา กลับจ้องเขาเขม็งเหมือนจะกินหัว ไม่สิ... จะกินอย่างอื่นมากกว่า!? เมื่อภีมต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดในโลกที่ทุกคนหล่อ รวย กล้ามแน่น และคลั่งรักกันเป็นว่าเล่น ภารกิจไม่ตายซ้ำรอบสองจะยังพอไหวอยู่มั้ย ถ้าหัวใจเขากำลังจะพังเพราะ...พระเอกนิยายนั่น!?

Dominic Pendragon, a ruthless mafia rules the city’s darkest empire with an iron fist—feared, ruthless, and untouchable. Love has no place in his world... until Matteo Rossi crashes in like a storm. Matteo’s street-smart, scarred by a past he can’t escape, and desperate to survive. When a botched scam puts him in Dominic’s sights, he expects death—but instead, Dominic offers him a dangerous deal. Drawn together by pain and secrets, these two men from opposite worlds share a fiery connection neither can deny. But trust is a luxury they can’t afford—and betrayal lurks in the shadows. As rival gangs close in and their hidden pasts unravel, Dominic and Matteo must choose: fight for a love that could destroy them... or burn everything to ashes. can they? Enemies. Lovers. Survivors. This is a story of power, passion, and a love forged in fire. #BL #MafiaLove #EnemiesToLovers #DarkRomance #ForbiddenLove #Angst #SecretPast #PowerAndObsession

"พอแล้วนาวิน เราจะไม่มีแรงอยู่แล้ว" "พี่ตัวหอมจัง ผมขอดมหน่อย" "นาวินนายจะหื่นตลอดเวลาไม่ได้นะ วันนี้หลายรอบแล้ว ยังไม่พออีกหรือ" "ผมยังไม่ได้พูดเลยว่าจะขอทำอีก แสดงว่าพี่อยากให้ผมทำอีกใช่ไหม" พระเอก - นาวิน หัวหน้าทีมวิศวกรออกแบบไฟแรงวัย 27 ปี รูปร่างสูง ขาว ตี๋ ใส่แว่น มีบุคลิกเป็นคนเงียบเงียบ หน้านิ่ง พูดน้อย ไม่ค่อยชอบแสดงความรู้สึก แต่ถ้าเป็นคนพิเศษของใจ เค้าจะกลายร่างเป็นเจ้าลูกหมาโกลเด้นตัวโตที่แสนจะขี้อ้อน เอาใจเก่ง และจ้องจะเลียปากเจ้านายอยู่เรื่อยไป นายเอก - ณัฐฏ์ ผู้ชายผู้จัดการฝ่ายขายมือหนึ่งของบริษัทวัย 29 ปี รูปร่างสูงโปร่ง คิ้วหน้า ตาโต ยิ้มมีเสน่ห์ พูดเก่ง อัธยาศัยดี เป็นที่รักของทุกคนที่ได้รู้จัก ได้พูดได้คุยด้วย และชีวิตที่แสนสนุกสนานของเขาต้องเปลี่ยนไป เมื่อเขาถูกโอนย้ายให้มาทำงานประกบคู่กับคุณวิศวกรหนุ่มหน้านิ่ง ที่ใครๆก็ว่าเขาคนนั้นโหด แต่เอ๊ะ..ทำไมไม่เหมือนกับสิ่งที่เขาเห็นเลย **พระเอก ที่คนอื่นเห็น = สุนัขพันธุ์บางแก้ว** **พระเอก ที่นายเอกเห็น = สุนัขพันธุ์โกลเด้น**

พยัคฆ์ร้ายมากวิชา เลื่องลือโจษจัน เอามาอยู่ใกล้ตัว มันจะยอมเชื่องเก็บเล็บเก็บเขี้ยวจริงหรือ?

Lorsque je suis allée refaire le certificat de liaison conjugale, l'agent du service administratif m'a annoncé : « Votre ancien certificat de liaison est un faux. Nous n'avons aucune trace de votre enregistrement ici. » Je n'en croyais pas mes oreilles et j'ai insisté : « Sébastien et moi sommes pourtant officiellement liés depuis cinq ans… Comment est-ce possible ? Pouvez-vous vérifier à nouveau, s'il vous plaît ? » Cyrille a compulsé une seconde fois nos dossiers et a conclu : « Les documents de l'Alpha Sébastien sont bien là… Mais selon nos archives, son partenaire officiel n'est pas vous. » Ma voix s'est brisée : « Qui, alors ? » « Lorie. » Sa réponse était nette. À ce nom, j'ai serré le dossier de la chaise jusqu'à blêmir, luttant pour ne pas m'effondrer. Avant que Cyrille ne prononce le nom de Lorie, j'espérais encore une erreur. Mais maintenant, tout prenait un sens terriblement cohérent. Lorie… n'était autre que l'amie d'enfance de Sébastien ! À cet instant, tant de choses trouvaient enfin une explication : ces cinq années passées comme son partenaire, sans qu'il ne me marque jamais. Notre cérémonie de liaison, cinq ans plus tôt, n'avait été qu'une mascarade. J'avais tout abandonné pour lui, croyant à un bonheur possible. Mais ces cinq années de « félicité » n'étaient qu'une illusion, soigneusement fabriquée par lui. Puisque rien de tout cela ne m'appartenait vraiment… il était temps de partir...