Fiction Zone

What happens when your life is just a lie? What happens when you finally find out that none of what you believe to be real is real? What if you met someone who made you question everything? And what happens when your life is nothing but a fiction carved by Mr. Fiction himself? "The truth is rarely pure and never simple." — Oscar Wilde. Disclaimer: this story touches on depression, losing someone, and facing reality instead of taking the easy way out. ( ( ( part of TBNB Series, this is the story of Clarabelle Summers's writers ))

On february 12, 2027. In Center for Disease and Pandemic District Hospital Washington, DC. So many staffs are busy working in there; And each of them as it's own position. Some of them are: Luis George, Jane Raymond, John, Fred and Margaret. It was past 8am, when Luis George that works mostly on blood samples came to drop a package that contains a zombie's blood on the desk of Mrs. Jane Raymond, who is the director of the District hospital. Luis told Mrs. Jane that, an anonymous person came to deliver a package and it read "A community is full of zombies search for it!" Later on, Luis betrayed Mrs. Jane.Margret and Fred argument leads to the blow off of the DC. After the DC was destroyed, those that survives gets to meet a lot of different people on their way while looking for shelter. One of those they met on their way, was named Michael. The world turns into hell when everybody started turning into zombies, then a fight began between the remaining survivors, Zombies, and Aliens. Vaccine that was created, was later distributed among the other survivors they met.Unfortunately, the vaccine expired which leads to another tragedy and that makes Michael the last man standing.

"Are you still afraid of me Medusa?" His deep voice send shivers down my spine like always. He's too close for me to ignore. Why is he doing this? He's not supposed to act this way. What the hell? Better to be straight forward Med! I gulped down the lump formed in my throat and spoke with my stern voice trying to be confident. "Yes, I'm scared of you, more than you can even imagine." All my confidence faded away within an instant as his soft chuckle replaced the silence. Jerking me forward into his arms he leaned forward to whisper into my ear. "I will kiss you, hug you and bang you so hard that you will only remember my name to sa-, moan. You will see me around a lot baby, get ready your therapy session to get rid off your fear starts now." He whispered in his deep husky voice and winked before leaving me alone dumbfounded. Is this how your death flirts with you to Fuck your life!? There's only one thing running through my mind. Lifting my head up in a swift motion and glaring at the sky, I yelled with all my strength. "FUC* YOU AUTHOR!" ~~~~~~~~~ What if you wished for transmigating into a Novel just for fun, and it turns out to be true. You transimigated but as a Villaness who died in the end. A death which is lonely, despicable and pathetic. Join the journey of Kiara who Mistakenly transmigates into a Novel. Will she succeed in surviving or will she die as per her fate in the book. This story is a pure fiction and is based on my own imagination.

80 million worth is the book. Danger zone is the past edit. Updates will be in 80 million worth and not Danger zone.

When naive college student Lily Watson is in dire need of money, she agrees to represent Edwards Collins, a mysterious billionaire. But Lily is unprepared for the passion that flares up between them, or Collins' dark family secrets, as she is drawn into a world of fame, riches, and danger.

“ฉันเสียสละร่างกายให้เธอศึกษา ไม่คิดเงินนะ ฟรี! แต่ถ้าเกรงใจเธอจะจ่ายเงินให้ฉันก็ได้นะ” “นายร้อนเงินเหรอ?” “ป่าว ร้อนหัวล่าง”

"ฉันจะแต่งค่ะ" "หือ?" ไวซ์ครางอย่างประหลาดใจ ผิดคาดที่คิดว่าพรีมจะปฏิเสธการแต่งงานกับเขา "แต่ฉันอยากตกลงอะไรกับคุณก่อน" พรีมรู้ว่าเงื่อนไขที่เธอคิดไว้มันอาจจะเห็นแก่ตัว เพราะไวซ์เองก็คงไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ แต่เธอขอเลือกความรู้สึกของตนเองก่อน "ว่ามาสิ" เธอกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ และตัดสินใจว่าจะพูดมันออกไปให้จบๆ "ฉันอยากให้การแต่งงานเป็นแบบสัญญาแต่สัญญาของเรามีระยะเวลาแค่หนึ่งปี" "..." "คุณตกลงมั้ยคะ" พรีมสบตากับไวซ์อย่างคาดหวัง ขณะที่เขาตีสีหน้าเรียบเฉยจนมองไม่ออกว่าจะปฏิเสธหรือตอบรับข้อเสนอของเธอ ผ่านไปหลายวินาทีเขาถึงจะตอบว่า "ต้องนอนด้วยกัน" "คะ?" "ถ้าผมกับคุณแต่งงานกันแล้วแปลว่าคุณจะกลายเป็นเมียผม นอนด้วยกันก็คงไม่เป็นอะไรถูกมั้ย" "มันก็ใช่ค่ะ แต่..." ไวซ์เลือกพูดความต้องการของตนเองแทรกข้อแม้ที่พรีมกำลังจะหยิบยกมาโต้แย้งกับเขา "แต่ถ้าคุณไม่โอเค ผมก็ไม่แต่ง อย่างน้อยหนึ่งปีที่ผมเสียไปต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง"

When I loved her, I didn't understand what true love was. When I lost her, I had time for her. I was emptied just when I was full of love. Speechless! Life took her to death while I explored the outside world within. Sad trauma of losing her. I am going to miss her in a perfectly impossible world for us. I also note my fight with death as a cause of extreme departure in life. Enjoy!

"พี่ไคท์ต้องการหาเพื่อนนอนเหรอคะ" "เราคิดว่าไง" "พี่ไคท์หาคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอคะ ขิมไม่มีประสบการณ์ คงทำให้พี่ไคท์พอใจไม่ได้" "พี่ไม่ติด พี่สอนเราได้" "..." "ถึงเราไม่คิดจะเปิดใจให้ใคร แต่การมีคนคอยรับฟังปัญหา มีคนกินข้าว ดูหนัง หรือทำอะไรในสิ่งที่เราชอบด้วยกันก็ดีไม่ใช่?" "ค่ะ" เหมือนกับความรู้สึกแรกเริ่มตอนที่นทีเข้ามาทำความรู้จักกับเธอเลย ตอนนั้นเธอแค่ต้องการคนแก้เหงา ด้วยความที่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่าจึงมีคุณสมบัตินั้น "แล้วพี่ไคท์จะได้อะไรจากการทำแบบนี้" "ได้เรา" "อ้อ" "หมายถึงได้อยู่กับเรา" "สองประโยคนั้นความหมายมันต่างกันมากนะ" เพลงขิมหัวเราะเมื่อเขาแก้ไขประโยค "ไม่ต้องแก้ตัวก็ได้ค่ะ"

"ถ้าพี่ต้องการแค่เพื่อนเที่ยวคงไม่นอนกับธาม ไม่พาไปเจอครอบครัว ไม่ต้องสนใจว่าพ่อแม่พี่จะคิดกับธามยังไง ไม่พามาที่ฮ่องกงด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ว่าธามมีตัวตนอยู่ในชีวิตพี่" ธามไทไม่จำเป็นต้องมีตัวตนเลยก็ได้ เพราะสถานะของเขามันก็แค่เด็กในปกครองของเธอ แต่เฮสเทียก็ให้สิทธิ์เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ รู้จักกับคนสำคัญในชีวิตซึ่งไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยก็ตาม "ธามอาจจะคิดว่าพี่เห็นแก่ตัว แล้วใครบ้างที่มันไม่เห็นแก่ตัว ใครจะอยากเจ็บ ใครมันจะอยากทำร้ายหัวใจตัวเอง ถึงคนอื่นให้คำนิยามว่าพี่เป็นเจ้าแม่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะควบคุมทุกอย่างได้นะ" เฮสเทียเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดให้เขารับรู้ เพราะเธอไม่อยากให้เขาเข้าใจอะไรผิด ๆ ว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นการให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แก่เขา "ธามคิดว่าธามพยายามอยู่ฝ่ายเดียวเหรอ พี่เองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกันนะ"