Inferno Bl

ผมชื่อโยธิน ผมมีคอนโดฯ หนึ่งห้องที่ได้มาจากการขายบ้านหลังเก่า หลังจากที่พ่อแม่ของผมพากันลาจากโลกนี้ไป ทิ้งผมไว้เพียงลำพังบนโลกที่โหดร้ายใบนี้ และตอนนี้ผมเองก็กำลังจะตายตามไป เพราะมีใครก็ไม่รู้มาบอกกับผมว่าเขาเป็นเจ้าของห้องนี้…!! “มะ เมื่อกี้คุณพูดว่ายังไงนะครับ!?” “ผมบอกว่า คุณต้องย้ายออกจากห้องนี้ภายในเดือนนี้ ได้ยินชัดเจนไหมครับ” “ย้ายออก! ทำไมผมต้องย้ายออกด้วย นี่มันห้องของผม ผมซื้อ ผมมีหลักฐาน” “ครับ เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ห้องนี้ถูกขายให้ผมแล้ว”

ภาคต่อของย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตัวละครหลักในภาคแรกได้หลงเข้าไปในยุค90 เขาได้พาคนรักในยุค90กลับมาในอนาคตด้วย แต่ต้องพบกับความเปลื่ยนแปลงในปัจจุบันที่ส่งผลมาจากอดีต และเมื่่อเขาต้องกลับไปในอดีตอีกครั้ง แต่คนรักของเขาต้องอยู่ในอนาคต เขาต้องหาทางกลับไปในอนาคตอีกครั้ง

ย้อนวันวานไปกับชีวิตมัธยมปลายช่วงวัยของรักแรก การจับมือ การจูบ การกอดรวมถึงการออกกำลังกาย(บนเตียง) คุณอยู่ในช่วงไหน? ส่วนของผมนั้นเกิดขึ้นตอนม.ปลาย เรื่องนี้จะรวมชีวิตสุดโก๊ะโบ๊ะบ๊ะสารพัดสารเพในช่วงวัยม.ปลายให้หายคิดถึง เรื่องย่อ เป็นเรื่องราวของ กันต์ ชายที่โดนบูลลี่ กลั่นแกล้ง รังแกสารพัดหนำซ้ำยังมีปมเรื่องหน้าตาหลังถูกปฏิเสธความรักในวัย14ปีจากนั้นเขาก็สูญเสียความมั่นใจในตัวเองโดยการใช้ชีวิตปกปิดใบหน้ามาตลอดและในช่วงม.ปลายเขาได้ย้ายโรงเรียนไปที่แห่งใหม่แรกๆชีวิตก็สงบสุขดีแต่หลังจากมีเด็กใหม่ย้ายเข้ามาหน้าตาที่ปกปิดไว้มาตลอดกลับถูกเปิดเผยอย่างไม่คาดคิด

นักศึกษาหนุ่มในยุคปัจจุบันได้หลงเข้าไปในอดีตยุค90 เขาต้องไปเป็นนักศึกษาในยุค90 และเจอคนที่เขารักในยุคอดีต แต่เมื่อกลับมาในยุคปัจจุบันเขาอายุมากกว่าเป็น20ปี นักศึกษาหนุ่มต้องฟันฝ่าอุปสรรครักนี้ไปให้ได้

เรื่องราวของเพื่อนสนิทสองคนต้องผิดใจกัน เพราะรักผู้ชายคนเดียว จึงทำให้เกิดเรื่องราวที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

◯あらすじ ロックバンド〝フロントライン〟のヴォーカリスト久遠冬馬は、ギタリストの篠塚迅に、山あいのログハウスに呼び出される。 そこで待ち構えていた迅は冬馬を昏倒させ、監禁してしまった。 しかし、元々ヘタレの迅は、最初の勢いはどこへやら、徐々に主導権を冬馬に奪われてしまう。 ◯この物語は 監禁ホラー物を装った、ブラックコメディです。 表紙：Len

視力を失った鷹取雅史は、バディの真鍋美津留に「療養」と称して隔離される。 その場所は外界から完全に遮断された〝部屋〟。 優しさに満ちた真鍋の世話は、徐々に鷹取の自由意志と尊厳を奪っていく。

親友兼相棒にこぼした当時の山上の心情と、関監察官の視線の先に映る、お相手は誰なのか!? 決定的な失恋をした彼の前に、突然現れた人物。 「一夜限りでいいから、相手になって下さい」と――。

IT企業に就職して５年目。AI開発部で働く颯（かける）は、新しいプロジェクトに配属される。
そこで再会したのは、大学時代に密かに想いを寄せていた先輩、春海悠斗。
当時、大学院生だった春海は理性的で、決して感情を乱さない人だった。
颯は彼に惹かれながらも、想いを伝えることができなかった。
再会した春海は、昔と変わらず冷静で、颯に対しても必要以上に距離を取る。
仕事の相手として割り切ろうとするほど、忘れていた想いが蘇っていく。

คนบางคนมีค่าไว้พียงแค่มอง เราไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ ดั่งกระต่ายที่หมายพระจันทร์ คนบางคนมีค่าสูงส่ง แต่ตีคุณค่าของตนเองไว้ต่ำต้อย ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์งดงามดั่งน้ำค้าง คนบางคนซื๋อตรงต่อใจตนเอง ดั่งพระอาทิตย์ที่มอบแสงสว่าง และความอบอุ่นเท่าเทียมกัน