Pablo Neruda Sonnet 17

Brenda thought her life was perfect, but her love story did not end up the way she wanted to. Her turned into a nightmare when her lover, Pablo, had an affair with a younger woman because she cannot conceive a child.

エテルヴォワ王国の名門、ヴァルメール学院に通う17歳の少年、レイフ・ヘーデンストローム。 王国では珍しい白銀の髪に、鋭く光るガーネットのような真紅の双眸。校則違反なんてお構いなしのシルバーアクセサリー。その目立つ容姿と悪評のせいで、彼は“不良”と噂され、学院の中ですっかりと孤立していた。 そんなある日、学院に新任の歴史教師が赴任してくる。 深い紺青色の長髪と、夜の光と闇を閉じ込めたように輝くタンザナイトを想起させる瞳。ヴィオレタ・ウルバノヴァと名乗るその女性教師は、人間離れした美貌を湛えながら、どこか濃密な死の気配を纏わせていた。 そして彼女との出逢いが、レイフの止まっていた時間を動かしてゆくことになる――。　　　　　　　　　　　　　　　※男女比5:5で楽しめるファンタジーを目指して書きました！是非、ご一読ください！！

Mhiya Anne, 17 years old, is a hardworking high school student juggling studies and work in the public market just to survive. Wala na siyang pamilya — mag-isa na lang siya sa buhay. Pero isang gabi, sa hindi inaasahang pangyayari, nabuntis siya ng kaklase niya matapos ang isang gabing di niya maalala—isang gabing lasing siya at walang matandaan. Pinatira siya ng pamilya ng lalaking nakabuntis sa kanya. Sa una, mabait. Pero nang mailabas ang anak niya, nagsimula ang totoong hirap. Pinilit siyang magtrabaho muli dalawang buwan pa lang ang nakakalipas mula sa panganganak, para raw “makabawi.” Ang mas masakit, ang ama ng kanyang anak may iba na — at never siyang pinanindigan. Hanggang sa isang araw, tumanggap siya ng text na bumasag sa puso niya: *“Dinala na namin sa ospital ang anak mo. Mataas ang lagnat. Maghanda ka ng malaking pera. Hindi kami magbabayad pang hospital ng anak mo. Kulang pa ang binibigay mo kada linggo.”* Luhaan siyang tumakbo sa ospital kahit walang-wala. Pero huli na ang lahat. Hindi na niya inabutan ang anak niya nang buhay. Doon gumuho ang buong pagkatao niya. Ang nag-iisa niyang dahilan para mabuhay… nawala. At sa araw ding ‘yon, wala na rin siyang dahilan para lumaban — hanggang sa isang hindi inaasahang babae ang lumapit sa kanya. Si Lorainne Montemayor. At isang alok ang magbabago sa buhay niya **Lorenzo Montemayor**, 30 years old. Gwapo. Matalino. Mayaman. Kilala sa mundo ng negosyo. Pero sa likod ng tagumpay ay isang pusong sugatan — iniwan ng kanyang long-time childhood fiancée, na nag loko pa at hindi kayang panindigan ang kanilang anak. Ayaw ng babae sa responsibilidad, iniwan ang lahat kay Lorenzo. Dalawang magkaibang mundo. Dalawang magkaibang sugat. Pero iisang dahilan kung bakit sila natutong lumaban — **ang kanilang anak.**

僕は辞世の句を齢17にして既に用意している。 特別に詠んであげよう。僕の最高傑作を。 『日高さん　来世もきっと　君が好き』 僕の人生のハイライトは全て日高さんで埋め尽くされている。 日高さんが目に映る1分1秒を胸に刻むことが僕の生き甲斐で、人生で、勉強よりも大事な日課なのだ。 「今必死に心のメモリーに録画してるんだから」 好きな子を見守る（？）男 月島律（つきしまりつ） × 見守られている優等生 日高すず（ひだかすず） 「私はね、君が思っているほど良い子じゃないよ」 ※物語の中で若干R18を含む表現がございます。ご了承の上、お読み頂くことを推奨致します。

Lahat ng lugar na nagamit sa kwentong ito ay kathang isip lang ng writer kung meron man kapareho ng mga pangalan ng lugar sa Pilipinas ay para bigyan lang ng sense of direction at reyalidad ang mga kwento sa nobelang ito. Ang mga pangalan ng mga tao ay parehong valing lang sa imaginatio ng author. Kinidnap ng hindi nakikilalang mga tao ng siya ay 1 year old pa. After 17 years nagbalik siya na isang maganda at masayahing dalaga na hindi kumpleto ang memorya. Nakabalik nga siya sa kanila ngunit meron na silang Prinsesa. Si Kendra naging adopted ng kanyang mga magulang na si Henry at Maritoni Luxx isa sa pinakamayaman pamilya sa buong Taguig City. Meron siyang Tatlong kapatid na lalaki si Arn, Jims and Zeke. Si Arn ay isang Doctor specializing in Medical Biology and Mental Energy, si Jims naman ay isang Engineer na mahilig sa mga cars at si Zeke ay isang Business Management Student sa De La Salle University sa Manila, at ang kanilang kapatid na babae ay si Kendra na ngayon ay grumadyet na ng Senior High at papasok na ng university at plano niya na doon sa school ng kanyang kapatid na si Zeke. Dahil sa selos ay binubully ni Kendra palagi si Zara pero most of the time ay si Kendra ang nailalim always sa hindi magandang sitwasyon. Kakayanin kaya niya mabuhay kasama ang kanyang mga magulang at mga kapatid including si kendra who happens to be the Princess of the Luxx family? Tunghayan ang buhay ni Zara Luxx habang kasama niya ang pamilya niya

Amalia a 17 ans et vit avec son beau-père. Sa mère est décédée lorsqu' elle avait 9 ans et depuis, c'est l'enfer. Un soir, les meilleurs amis de son beau-père viennent dîner et tout part en ville. Amalia est droguée, violée et torturée par ces quatre hommes, finissant par être assassinée à la fin. Elle renaît trois mois avant ce tragique événement et choisit de faire tout en son pouvoir pour changer son destin... Par la suite, elle fera la connaissance de sa famille biologique, mais aura-t-elle la force de faire confiance à nouveau ? et qu'arrivera-t-il quand son passé la rattrapera ? arrivera-t-elle à surmonter ses blessures profondes ? J'espère que ce roman vous plaira...merci d'avance et bonne lecture.

Jalan hidup tidak ada yang tahu. Reina yang sebelumnya hidup di kota yang penuh dengan diskriminasi pada kaum minoritas. Kini dia kembali ke kota asalnya yaitu Distrik Kumuh. Gadis yang akan menginjak 17 tahun itu, tidak menyangka jalan hidupnya yang dikenal sebagai jenius pemecah misteri akan mengarah pada hal yang tidak pernah dipikirkannya yaitu menjadi putri sulung anak seorang mafia di kota itu. "Aku ingin tahu siapa yang membawaku ke kota terkutuk itu, juga siapa yang membunuh orang tuaku. Aku akan menghancurkannya sampai anak-cucunya"

☆世界観は、どこかの異世界みたいな感じで捉えてほしいです。時間軸は現代風ですが、いろんなことが曖昧ミーな状態です。生温かい目で閲覧していただけると幸いです。 登場人物 ☆砂漠と緑地の狭間でジュース売りをしている青年、ハサン。美少年の手で搾りたてのジュースが飲めることを売りにするために、幼いころから強制的に仕事を手伝わされた経緯があり、両親を激しく憎んでいる。ぱっと見、女性にも見える自分の容姿に嫌悪感を抱いている。浅黒い肌に黒髪、紫色の瞳の17歳。 ♡生まれつきアルビノで、すべての色素が薄く、白金髪で瞳がオッドアイのマリカ、21歳。それなりに裕福な家に生まれたが、見た目のせいで婚期を逃していた。ところがそれを気にいった王族の目に留まり、８番目の妾としてマリカを迎え入れることが決まる。輿入れの日までの僅かな時間を使って、自由を謳歌している最中に、ハサンと出逢う。自分にはないハサンの持つ色に、マリカは次第に惹かれていく。

La nuit précédant notre 17 èmes mariage, mon mari mafieux m'a promis que cette fois-ci, la cérémonie se déroulerait sans encombre. « Je te promets que tout se passera bien cette fois-ci, Vicky », sa voix était solennelle, « j'ai dit à Joanne que demain, quelle que soit l'importance de l'affaire, elle devra se débrouiller toute seule ». Le bébé dans mon ventre avait cinq mois. André et moi étions ensemble depuis trois ans, j'étais enceinte de cinq mois et la cérémonie de mariage n'a pas encore eu lieu. Car avant cela, il avait l'annulée seize fois. A chaque fois, c'était à cause de sa sœur adoptive Joanne. La première fois, elle a dit qu'elle avait de la fièvre, et je suis restée avec lui toute la nuit à l'hôpital sans changer ma robe de mariée, et j'ai découvert qu'elle n'avait qu'un léger rhume. La deuxième fois, elle a dit qu'elle avait des problèmes cardiaques, et André m'a laissée pour y aller, mais elle était en fait en train de prendre le thé avec une amie. La troisième fois, elle a dit qu'elle avait peur du tonnerre, et il m'a quittée au milieu de ses vœux, me laissant seule face à une maison pleine. Mais cette fois-ci, c'était différent. Il y a trois jours, j'ai reçu une lettre du nord de l'Italie, qui était une invitation à revenir de la part de mon père, l'ancien parrain de la famille Durant, lui-même. S'il partait pour Joanne pour la dix-septième fois, je serais partie pour de bon.