Sandaang Damit Buod

si Winston Lawrence ay ipinanganak ng kaniyang Ina sa tabi ng bundok na mga Basura at dito na lumaki at nagka isip si Winston Lawrence isang araw, habang pumapasok ito sa School, lagi itong binubully ng kaniyang mga kaklase dahil na rin sa Mabaho ang kaniyang mga damit at halos tatlong notebook lang ang dalaga nito araw araw at ang mga pinag tirahan lang ng mga kaklase at kapit bahay lang nito ang mga Notebook na ginagamit niya at minsan napupulot lang nito sa bundok ng basurahan kinuha niya ito ang mga walang sulat, at kaniyang pinag sama sama upang maging isang notebook. sa tindi ng hirap nang kaniyang, nag sikap si Winston Lawrence na mag aral ng mabuti, at lagi nitong sinasabi sa kaniyang magulang at mga kapatid pag ako naging mayaman, aalis tayo sa lugar na ito, at ititira ko kayo sa isang malaking bahay si Winston ay panganay sa Tatlong mag kakapatid, at tanging siya lang ang nag iisang lalake sa magkakapatid. isang araw, nasa 406,549,000 Million Pesos na ang Jockpot Price ng Lotto, at may isang lalake ang nanalo nito, ayon sa Balita ngunit pagkalipas ng isang Linggo, nabalitaan ng Lahat na patay na ang Lalake ayon sa Balita, pinatay ito dahil sa Ticket Lotto na kaniyang napanalunan ngunit ang lalakeng tumama sa Lotto ay nagawa nitong ilagay sa isang Sobre ang ticket at ito ay naka singit sa isang Notebook. dahil wala na ang kanilang Anak, kaya tinapon na lamang ng kaniyang Pamilya ang lahat ng gamit nito sa basura, at ang lahat ng gamit ng lalake ay itinabi sa isang maliit na bodega, isang araw nangangalakal si Winston ng Basura sa at napansin nito ang isang Notebook, ung una ito ay gagamitin niya lamang sa School ngunit dito pala magbabago ang buhay ni Winston Lawrence...

Prologo Yanking my hairs back tanong niya "nasaan tayo ngayon" bago pinilit ang kanyang mga labi sa akin, kinagat ko ang kanyang mga labi na lalong ikinainis niya. Sa loob ng isang kisap mata ay galit niya akong itinapon sa kama, itinapon ang kanyang tuwalya, mabilis niyang inabot ang aking damit na pinunit ang mga ito na naiwan akong na stranded lamang sa aking panty. Sinubukan ko siyang labanan pero maraming beses akong nasampal, hindi pa rin ako sumuko hanggang sa naipit niya ako kaya wala akong magawa." Hindi!" Napasigaw ako na nahihirapan pa rin sa kanya "hindi mo siya pwedeng hayaang manalo" patuloy na sumisigaw ang konsensya ko sa akin. Joe nanatiling pa rin enjoying ang view ng kanyang struggling, groaned out sa kasiyahan "damn your so sexy" siya cussed out bago devouring kanya. Siya ay sumigaw, umiyak at nagmakaawa sa kanya na huminto ngunit hindi niya pinansin ang paghampas nito sa kanya na parang isang mabangis na hayop hanggang sa siya ay nahimatay, paggising niya later on natagpuan niya ang sarili niya na hubo't hubad pa rin at nag iisa sa malamig na silid, iyon ay nang sumumpa siya na maghihiganti siya sa lahat ng gastos

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.

"Anak ko ang nakasalalay dito, Jessa, kaya hindi mo kami masisisi kung gumawa man kami ng bagay na kahit alam naming makakasakit para lang madugtungan ang buhay ni Clyde." Mapait siyang ngumiti. Tinignan niya si Xyrius na nakatingin sa kanya sari-saring emosyon ang nagsasalimbayan sa mga mata nito. Iniiwas niya ang tingin dito at bumaling kay Giselle. "Gusto kitang saktan, kung puwede nga lang patayin kita ngayon." Dumaan ang gulat ang takot sa mga mata ni Giselle. "Pero hindi ko gagawin dahil baka mamaya buntis ka na pala. Baka nakabuo na pala kayo ng asawa ko. Sayang yung sakit na nararamdaman ko kung mawawala lang yung batang magdudugtong sa buhay ni Clyde." Pinunasan niya ang luha niya gamit ang manggas ng damit niya. Saka tumayo ng tuwid. Naglakad siya at ng na sa tapat na siya ni Giselle huminto siya. Hinubad niya ang wedding ring niya at iniabot ang kamay nito saka inilagay roon ang wedding ring niya. "Tutal makapal naman ang mukha mo 'wag ka nang mahiya. Sa iyo na rin itong wedding ring ko. Sayong-sayo na si Xyrius..." aniya dito na ikinagulat nito. Saka niya ito nilagpasan at tinungo ang pinto pero hinabol siya ni Xyrius at pinigilan. Malamig ang mga matang nilingon niya ito. "I'm sorry..." umiiyak na anito. "Ayokong mawala si Clyde pero mas ayokong mawala ka sa buhay ko..." humahagulgol na anito. Hindi niya rin napigilan ang pagpatak ng luha niya. "Isa lang puwede mong piliin at pinili mo siya, X. Anong laban ko ro'n e, anak mo 'yon. Dugo at laman mo 'yon..." Marahan niyang tinanggal ang kamay nito sa braso niya. "Hanggang dito na lang ako... hindi ko na kayang magpatuloy na kasama ka. Goodbye, love... be a good father." Tinapik niya ang balikat nito at tumalikod na siya.

Paalala: Ang kwentong ito ay hindi angkop sa mga bata. "Hindi ako tatanda na kagaya ninyo na kuntento na lamang manilbihan sa mga Montero," Giit ni Mariz sa ina na katulong sa mansion at ama na katiwala sa hacienda. Gusto niyang makapagsuot ng magagarang damit , pagsilbihan na gaya ng isang Montero. Ang pamilya Montero kasi ang pinakamayaman at makapangyarihan sa buong San Mateo. Ito ang batas sa lugar nila at kung kaya't kinatatakutan at tinitingala ang buong angkan nito. Hanggang sa makilala niya at mapaibig ang isang Gerald Montero. Ito na ang pagkakataon niya . Gagamitin niya si Gerald upang maisakatuparan ang kanyang mga pangarap. Ngunit isang trahedya ang naganap. Pinasok siya sa kuwarto ng isang nakamaskarang lalaki at ni-rape. Kasabay niyon ay ang biglang paglaho ni Gerald sa buhay niya. Nagbunga ang malagim na sinapit niya. Ang kanyang kababata na si Jay-are ang nagligtas sa kahihiyan na sinapit niya. Pinakasalan siya nito at naging ama sa kanyang anak. After 7 years, muling nagbalik si Gerald Montero , this time nakatakda na itong ikasal kay Andrea , ang matindi niyang katunggali sa ganda at talino sa bayan ng San Mateo Muling nagkurus ang landas nila ni Gerald.Nagkaroon siyang muli ng pagkakataong akitin at paibigin si Gerald.Hanggang unti-unti ay masumpungan niya ang sariling nalulunod na sa sobrang pagmamahal niya kay Gerald. Balewala na sa kanya ang ang yaman at kapangyrihan nito. Mahal na niya itong talaga. Ano ang kaya niyang isakripisyo sa ngalan ng pag-ibig? Ngunit paano kung isang umaga ay natagpuan siyang duguan sa tabi ng wala ng buhay niyang asawa? Siya ba ang pumatay kay Jay-are? Bakit wala siyang maalala bago ito paslangin? At sino ang lalaking gumahasa sa kanya seven years ago? May pag-asa pa bang muling mabuo ang naudlot nilang pag-iibigan ni Gerald?

Nakakabulag ang pag-ibig at hindi natin minsan mahinuha ang kayang abutin nito. Isa si Aia sa nasilo ng pakiramdam na ito. Minahal niya ang lalaking buong akala niya ay ang totoong nagmamahal sa kaniya, ngunit sa paglipas ng mga panahon ay nalaman niyang may isang katauhan pa pala sa likod ng lalaking kaniyang minahal. Sa lihim na pagtingin ng CEO kay Aia ay hindi na niya mapigilan ang bugso ng damdamin, dito ay natagpuan niya ang sariling walang saplot katabi ng kanyang amo. Sobrang sakit ng ulo niya nang maalala niya ang mga maiinit na tagpong pinagsaluha nila nung gabing yaon. Tinitigan niya ang maamong mukha ng lalaki at inilapit ang labi sa ilong nito. Napaluha siya at agad na bumangon ng kama para pulutin ang mga damit na walang pigil na inalis ng lalaki mula sa kanyang katawan. Gulong gulo ang utak na lumabas ng silid, tinakasan niya ang lalaking kaulayaw niya kagabi. Ang daming tumatakbo sa utak niya. Hindi niya alam kung paano haharapin ang kanyang amo. Nag-iwan ito ng note bilang tanda ng pag-alis niya sa trabaho, "This will serve as my last day, sir."

Sonya is not your typical woman. Hindi siya nagsususuot ng mga damit na sexy, hindi rin siya nag-aayos ng sarili. Manang at Baduy kung tawagin. Madalas din siyang hindi natatanggap sa mga ina-applyan na trabaho dahil sa itsura at pananamit niya kaya naman laking tuwa niya ng may isang tumanggap sa kanya. Ang akala ni Sonya ay magiging normal na ang pag-ikot ng kanyang mundo. But despite of being Manang and Baduy, her boss began to show actions that he's beginning to likes.

Matapos siyang maging sa isang lugar na wala nang kahit anong damit,at nawala ang iniingatan niyang puri pati na ang kanyang pinakamamahal na ama. At labis siyang nasaktan ng hindi na natuloy ang kasal ng kanyang fiancé. Dahil ang pakakasalan na nito ang kanyang step sister. Sa huli, napilitan siyang umalis at nagpakalayo-layo. Pagkalipas ng limang taon, bumalik siya kasama ang isang pares ng magagandang kambal.

I am staring at the city lights while having a smoke. It’s been a while since the last time I stayed in this condo. “Mist,” the man called me and I just gave him a boring look. “I want—” “Us back again?” sarkastiko kong sabi, tumango siya kaya tumawa ako. “Sorry, but killing is now my passion, so kill that love of yours.” “Isn’t it love is your passion?” naiiyak na sabi niya. “People change, and I ended that passion.” Iniwan ko na siya sa veranda saka nagtungo sa kwarto nag-ayos ng damit isinuot ang agent suit. Again, I am ready to kill. “Love? What the heck is that, I won’t beg, even if he does, hindi na ako papasok sa mundong yon, that place is chaotic, it is poisonous, venomous that can make you feel ill and numb.” Zyra Mist Alejandro, too tired of loving. If come inside of my heart you can only see words saying ‘end of passion’ because love is a killing potion.

Yung bata na iniligtas ko noong maliliit pa kami ay lumaking isang possessive at obsessive na CEO. Sampung taon niya akong kinontrol, gamit ang sakit ng lola ko bilang pang-blackmail para pilitin akong magpakasal sa kanya. Sinubukan niyang gawin ang lahat para makuha ang loob ko—kahit anong paraan, ginawa niya,pero hindi ko siya kailanman minahal. Dahil sa sobrang galit, nakahanap siya ng babaeng halos kamukha ko para pumalit sa akin. Ipinagmalaki nila ang relasyon nila sa harap ng lahat, at may mga bulung-bulungan na natagpuan na raw ng CEO ang tunay niyang pag-ibig. Pero isang araw, dumating ang babaeng iyon sa villa kasama ang mga alipores niya, gamit ang atensyon at pagmamahal ng CEO bilang lakas ng loob. Isa-isa niyang binali ang mga daliri ko, sinugatan ang mukha ko gamit ang utility knife, at inalis ang damit ko para ipahiya ako. “Kahit nagparetoke ka pa para magmukhang ako, palalagpasin ko na ‘yun. Pero natuto ka pang magpinta nang kagaya ko? Grabe kang mag-aral! Tignan natin kung paano ka makakaakit ng mga lalaki ngayon!” Habang duguan na ako at halos mawalan ng malay, sa wakas dumating ‘yung obsessive na CEO. Hinila ako ng babae sa harapan niya at mayabang na nagsumbong, “Honey, itong babaeng ‘to ay nagtatago rito sa villa, tinatangkang akitin ka. Siniguro kong hindi siya magtatagumpay!”