การให้อภัย

“เป็นแบบนี้ทุกตัวเลยครับ ทุกครั้งที่ภาพจับผู้หญิงคนนี้ได้” “มึงจะบอกว่า ที่กล้องจับภาพผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ เป็นเพราะเธอ มากกว่ากล้องเสีย?” ดวงตาคมกริบมองจ้องลูกน้องในชุดสูทของตนพร้อมกับเลิ่กคิ้วพร้อมตั้งคำถาม “..เอ่อ คือ” “ระหว่างผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนกับกล้องเสียเพราะพวกมึงไม่ดูแล” “….” “….อันไหนเป็นไปได้มากกว่า?” พลางเลิ่กคิ้วถาม “….” “ไปจัดการให้เรียบร้อย” “ครับ!”ลูกน้องในชุดสูทก้มหัวคำนับก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน ของชายร่างสูงสง่า ไหล่กว้าง รอยสักตั้งแต่ต้นคอยาวลามยันแขน แม้จะเป็นเพียงแค่ข้างเดียวแต่ก็สร้างความน่าเกรงขามให้กับทุกคนที่พบเห็น ด้วยสมญานามที่ไม่มีใครไม่รู้จัก ชื่อของเขาโด่งดังไปทั่วทุกสารทิศ… เจ้าของร่างกายกำยาเดินไปหยิบขวดไวน์มาตั้งที่โต๊ะ พลางรินมันอย่างเชื่องช้า ก่อนจะกรอภาพวงจรดังกล่าว ถึงแม้ว่ามันจะถูกตัด… ไม่สิ ราวกับมีสัญญาณรบกวนมากกว่า เพราะทันทีที่กล้องกลับมาบันทึกภาพต่อ ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปเสียเเล้ว

หยูเพ่ยอันบุตรอนุของจวนขุนนางขั้นสอง ได้รับราชโองการให้แต่งงานกับท่านอ๋องอี้เหวิน แต่เขานั้นคืออ๋องตกยากถูกริบทรัพย์และบรรดาศักดิ์ไปจนสิ้น เหลือเพียงแต่ตัวและถูกส่งมาให้อยู่ด้วยกันในจวนร้างเล็กๆ แถมเขานั้นยังพิการขาหักเพราะป้องกันการก่อกบฏจนตนเองบาดเจ็บ แต่สุดท้ายด้วยความหวาดกลัวว่าเขานั้นจะขึ้นไปเป็นใหญ่เสียเอง จึงได้กำจัดเขาโดยป้ายสีในความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ และให้แต่งงานกับบุตรของอนุของขุนนางขั้นสองที่มิได้มีอำนาจใดจะช่วยเกื้อหนุนเขาได้ และอ๋องผู้นี้ยังมีลูกติดหนึ่งคนอีกด้วย หยูเพ่ยอันจึงจำต้องดูแลทั้งพ่อและลูกในเรือนร้างแห่งนี้……

เขาเหนี่ยวรั้งกักขังเธอไว้ปรนเปรอสวาท เพราะหลงใหลในเรือนร่าง หรือเพราะซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้

ทำไม?เวลาที่เขาเห็นหน้าสวยนั่น เขาชอบหงุดหงิด ตลอดเวลา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั่งๆที่เขากับผู้หญิงคนนั้น ก็ไ่ม่เคยรู้จักกันมาก่อน นี่ถ้าเป็นผู้ชาย เขาจะท้าต่อยซะเลย อย่าเผลอล่ะกัน ระวังตัวให้ดีเถอะ

ในอดีต 'ซูเหยา' หลงรัก 'องค์ชายหานเย่ว์' จนยอมเป็นภรรยาโง่เง่าที่ถูกเขาทอดทิ้งให้ตรอมใจตายอย่างเดียวดาย เมื่อสวรรค์เมตตาให้ ปลายพู่กันจันทรา ได้เริ่มเขียนชีวิตบทใหม่ นางจึงไม่ขอหวนกลับไปสู่เส้นทางรักที่พังพินาศอีก ชาตินี้ข้าจะไม่เป็นเพียงภรรยาในเงาของใคร ข้าจะใช้ไหวพริบและความรู้ที่มีสร้างอาณาจักรผ้าไหมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแคว้น แต่ไฉนเลย องค์ชายหานเย่ว์ ผู้นั้นที่เคยเย็นชาใส่ข้า ถึงได้มานั่งเฝ้าหน้าโรงเตี๊ยมของข้าทุกวัน ท่านเจ้าคะ... ท่านมาขอคืนดีหรือมาขอแบ่งกำไรจากร้านของข้ากันแน่ เมื่อท่านยอมลดศักดิ์ศรีมานั่งปอกผลไม้ในครัวให้ข้า ข้าก็ต้องยอมรับว่า...'ท่านอดีตสามีผู้เย็นชา' เริ่มมีท่าทางน่ารักจนใจข้าหวั่นไหวเสียแล้ว

เขา...ผู้เป็นเหมือนหลักให้ยึดเหนี่ยวเพียงหลักเดียวที่มีอยู่ในชีวิต เธอจึงไม่ปฏิเสธจะที่ไขว่คว้า แม้รู้ดีว่า ‘เขา’ ไม่ใช่คนของเธอ ความรัก...มักจะเข้ามาทักทายโดยที่เรายังไม่ทันตั้งตัวเสมอ ทว่าความรักครั้งนี้ไม่ได้เป็นของเธอตั้งแต่ต้น แล้วเธอจะยึดเขาเอาไว้ให้ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของเธอโดยสมบูรณ์ หรือปล่อยให้เขาจากไป...

เพราะหน้าตาที่เหมือนกันราวกับแกะทำให้เธอต้องรับกรรมแทนพี่สาวฝาแฝด และเมื่อการแก้แค้นจบลงเธอก็ได้อิสระคืนแล้วจากไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อยสองดวง "เขาเป็นลูกผมใช่ไหม" "เขาไม่ใช่ลูกคุณอย่ามาพูดจามั่ว ๆ" "จะไม่ใช่ได้ยังไงดูจากหน้าตาก็รู้แล้วว่าเขาเป็นลูกใคร" "พ่อของเขาคือคนรักของฉันที่อยู่นอร์เวย์...ไม่ใช่คุณ" "งั้นคุณกล้าพิสูจน์ไหมละ" "คุณยังทำชีวิติฉันพังไม่พอใช่ไหมถึงต้องตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก" "ผมก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดไปไม่ได้มีเจตนาไม่ดี"

อุตส่าต์หนีไปดามใจที่กรุงเทพตั้งห้าปี กลับมาเจอเธอที่เป็นอดีตและไอ้ที่เกาะขาหนึบนั่นก็คงจะลูกของผัวใหม่ล่ะสิท่า เหอะ! หน้าไม่เห็นเหมือนพ่อเลยสักนิด “ถ้าได้ฉันเป็นพ่อนะไอ้หนู สาวกรี๊ดแกจนตดแตกแน่”“พี่กล้า_” “พี่กล้ามีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?” “ผัวไปไหน?” “ไม่มีจ้ะ” “เหอะ” “มันทิ้งไปมีเมียใหม่ หรือเห็นผู้ชายแล้วบอกว่าตัวเองไม่มีผัวล่ะ?” กลับบ้านมาคนว่าง ๆ แบบเขาก็ควรจะทำอะไรที่มันมีประโยชน์สักหน่อยสิ อย่างเช่นการไปแอบมองอดีตแบบเธอ ขับรถวนรอบหมู่บ้านอย่างกับรถเติมน้ำเปล่าไม่ใช่น้ำมัน แล้วถามคำถามกวนส้นตี_แบบนี้ เขาสะใจมากที่ได้เยาะเย้ยคนแบบเธอ ผู้หญิงใจร้ายที่ทำเขากินไม่อิ่มหลับไม่เต็มตามาห้าปีเต็ม แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเจอหน้ากันเขาต้องใจอ่อน แพ้ให้กับความใสซื่อไร้เดียงสาของเธอตลอด แถมเจ้าเด็กน้อยหน้าหล่อลูกชายที่เกาะเธอหนึบด้วยอีกคน เขาทั้งเเกลียด ทั้งสงสาร จนกระทั่งวันที่เขาต้องมารู้ความจริงบางอย่าง… “แล้ว…แล้วถ้าเป็นลูกกูจริงทำไมน้ำค้างถึงไม่บอกกูวะ”

ในวัยเด็กทั้งสองต่างเป็นเพียงเพื่อนสนิท เติบโตขึ้นกลายเป็นเพื่อนแนบสนิท คนหนึ่งผูกพันเกินเพื่อนจนอยากเป็นคนพิเศษ อีกคนลังเลไม่แน่ใจ เกิดความห่างเหิน เย็นชา สุดท้ายห่างหาย แยกย้าย กลับมาเจอกันอีกครั้ง กลายเป็นคนแปลกหน้า ที่มี เด็กน้อยคนหนึ่ง อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง :::::::::::::::::::::::::::: "ใจคอจะไม่พาฉันไปทำความรู้จักกับลูกชายเธอหน่อยเหรอ" "ไม่จำเป็นหรอก!" เธอตอบกลับเสียงห้วน แต่หลบสายตาคาดคั้นของเขา "อัย ฉันให้อภัยเธอได้นะ ที่เธอหักอกฉัน แต่เรื่องอื่นฉันไม่แน่ใจ!" "ทำไม ร็อกจะทำอะไร!" "เธอก็รู้ ที่ผ่านมา เธอเป็นข้อยกเว้นทุกอย่าง ที่ฉันไม่เคยทำอะไรร้ายๆ ใส่ ไม่ว่าเธอจะร้ายกับฉันแค่ไหน แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว ถ้าเธอร้ายกับฉันก่อน ฉันก็ไม่ละเว้น!" ::::::::::::::::::::::::::::::

ร่างบางดำดิ่งลึกลงเรื่อยๆ ร่างกายทุรนทุรายเพื่อความอยู่รอด แต่ใจเธอยอมแพ้แล้ว มันอึดอัด มันหนาวเหน็บ นี่สินะความตาย ความตายของเธอที่พี่อิสร์ต้องการ เอมทำให้แล้วนะคะ หวังว่าการกระทำของเอมในครั้งนี้ จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เอมทำให้พี่อิสร์มีความสุข ขอให้ความรักความแค้นระหว่างเราจบลงแค่นี้ เอมเจ็บ เจ็บจนไม่อยากจะหายใจแล้วเช่นกัน ขอบคุณที่บอกให้เอมมาตาย มันน่าจะเป็นหนทางดับทุกข์ที่ดีที่สุดของเอมแล้ว ลาก่อนค่ะพี่อิสร์...