ดราม่า

เธอแค่อยากลองใจโดยการให้ของขวัญสุดพิเศษกับคนรัก แต่...เขาดันไม่ดีใจ แล้วมาบอกให้เราอยู่ห่างกันสักพัก ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอท้องลูกของเขา ผัวเฮงซวยเอ๊ย!!! อยากไปก็ไป ฉันจะหาพ่อใหม่ให้ลูก ไปแล้วอย่ามาหอนทีหลังนะ ชิ! ***************************** คำโปรย "นี่พี่จะโทษว่ามี่ตั้งใจปล่อยท้องงั้นเหรอ" "เปล่า พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่ว่า...พี่ยังไม่พร้อมจะแต่งงานหรือมีลูกตอนนี้ มี่เข้าใจพี่หน่อยได้ไหม" มิรันดาสะอึกเมื่อได้ฟังเหตุผลห่วยแตกของเขา คำว่าไม่พร้อมนั่นคืออะไร "พี่ไม่พร้อมแต่งงาน ไม่พร้อมมีลูก แต่พร้อมจะไปจากมี่ นี่หรือเปล่าที่พี่อยากให้มี่เข้าใจ" หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตาที่ไหลรินกลบภาพคนรักตรงหน้าจนมองไม่เห็นความรักในดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว คนหนึ่งหมดรัก หมดใจ แต่อีกคนกลับยังรักหมดใจ ใครควรเจ็บกว่าถ้าไม่ใช่เธอ "พูดกันให้รู้เรื่องตอนนี้เลยดีกว่า ในเมื่อพี่รู้ว่ามี่กำลังจะมีลูก พี่ก็ยังอยากไปอยู่ใช่ไหม"

ในวันครบรอบแต่งงานห้าปีกับฉินเฟิงคืนนั้น เขานอนทับหรงจิ้งเพื่อนสนิทของฉันลงบนเตียงแต่งงานของเรา เสียงอ่อนวัยของลูกชายดังเล็ดลอดกล้องเข้ามา “น้าเสี่ยวจิ้ง ผมจะเฝ้าหน้าประตูให้ดี ไม่ให้แม่เข้ามาเด็ดขาด!” หรงจิ้งจูบเป็นรางวัลให้ฉินเฟิงทีหนึ่ง “ลูกชายคุณไม่เลวเลยนี่ ไม่คิดอยากมีลูกกับชิงชิงอีกคนเหรอ?” ชิงเฟิงเอาหมอนปิดหน้าเธอไว้ เขาพูด “แค่ผมเห็นแผลเป็นบนหน้าท้องเธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว”

ไม่รู้โชคช่วยหรือดวงซวย! เลขาฯ หนุ่มลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส ‘André Bernard’ เลยได้มาเป็นเลขาฯ คนที่แปดของเจ้านายสาวเรื่องเยอะ ลูกสาวคนเดียวของบ้านคุณหญิงวริศรา ทายาทไฮโซ ร่ำรวยลำดับต้น ๆ ของเมืองไทย

เขาแค้นที่เธอทำร้ายหัวใจเขาอย่างไม่ใยดี เมื่อถึงวันเอาคืนเขาจะขังเธอไว้ในกรงสวาทให้เธอได้เจ็บปวดทรมานมากกว่าที่เขาเคยได้รับ

เพื่อรักษาโรคมะเร็งตับอ่อนของลูกสาว ฉันจึงใช้อายุขัยที่เหลือแลกยารักษากับระบบ สามีฉันทำมาว่าฉันเสียสติ แต่แล้วเขากลับแอบเอายานี้ไปมอบให้ผู้หญิงในดวงใจของเขาเพื่อรักษารอยแผลเป็นบนหน้าของเธอ

“หนี้รักราชันสีเลือด” นิยายจีนโบราณโรแมนติก ดรามา เนื้อหาเข้มข้น เมื่อชิงอี้หรานได้มอบความรักและหัวใจอันบริสุทธิ์ให้กับหนิงซีโย่ว แต่เขากลับใช้เธอเป็นเพียงหมากในกระดานแห่งการแก้แค้น หัวใจที่เธอมีถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี ความรักที่เริ่มต้นด้วยความหวานชื่นกลับต้องพบกับความเจ็บปวดทรมาน เธอจึงต้องลุกขึ้นสู้เพื่อครอบครัวของเธออีกครั้ง "ท่านคิดว่าเรื่องราวเหล่านี้จะลืมได้ง่ายเช่นนั้นหรือ ท่านคิดว่าข้าจะสามารถลืมความทุกข์ที่ท่านได้ก่อให้ข้าได้อย่างนั้นหรือ ข้าทนข้าทุกข์ข้าทรมาน แต่ท่านกลับบอกข้าให้ลืมอย่างง่ายดาย ท่านไม่ใจร้ายกับข้ามากเกินไปหรือ" "หากท่านรักข้าจริงอย่างที่ท่านพูด ได้โปรดปล่อยข้าและครอบครัวข้าได้หรือไม่ หนี้ระหว่างท่านและข้า ชาตินี้ไม่อาจลบเลือน ขอเพียงเราทั้งสองไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก หนี้ที่มีก็ปล่อยมันพัวพันเช่นนั้นไปเถิด" “ข้าหวังเพียงท่านจะทำเพื่อข้าสักครั้งหนึ่ง โปรดมอบอิสระให้แก่ข้าเถิด” แล้วชะตาชีวิตของชิงอี้หรานจะเป็นเช่นใดต่อไป โปรดติดตามใน “หนี้รักราชันสีเลือด”

ในความยุติธรรมย่อมมีอธรรม มีนรกย่อมมีสวรรค์ ดินแดนสวรรค์มีเทพเซียน นรกอเวจีย่อมมีจอมมาร นางผู้ละทิ้งทางโลกหนึ่งในเทพเซียนผู้สูงศักดิ์ต้องจำใจเป็นจอมนางเคียงคู่จักรพรรคดิ์จอมมารผู้กระหายในไอเลือด จากความอคติสู่ความรักแท้จริง…

ในวันที่เจ็ดหลังจากที่ฉันเสียชีวิต สามีของฉันพาผู้หญิงที่เขาถวิลหามาร่วมรักบนเตียงแต่งงานของฉัน เขามีสีหน้าเหมือนคนสมหวังอย่างเต็มเปี่ยม “ในที่สุดก็ไม่ต้องเห็นหน้ายัยสาวนั่งดริ๊งอีกแล้ว” ต่อมา เขากอดข้าวของที่ฉันทิ้งไว้สารภาพผิดว่า “เฉี่ยนเฉี่ยน ทำไมเธอยังไม่กลับมาอีก?” เหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าฉันถูกเขาบีบบังคับให้ตายในค่ำคืนนั้นเพื่อที่จะปลูกถ่ายไขกระดูกให้ผู้หญิงที่เขารัก จนกลายเป็นหนึ่งศพสองชีวิต

"อาชา" ประธานจอมเจ้าเล่ห์ ส่วน "พอใจ" เป็นผู้ช่วยเลขาจอมพยศ ****** “จะหนีไปไหน” อาชารีบจอดรถดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงมาถามพร้อมกระชากดึงกระเป๋าเดินทางในมือเธอมาถือไว้ทันที “กลับบ้าน” พอใจตอบสั้นๆ แล้วยื่นมือไปหมายจะแย่งกระเป๋าเดินทางตัวเองกลับมา “งั้นก็ไปด้วยกัน บ้านเธอคือบ้านฉันเท่านั้นทูนหัว บอกแล้วไงว่าเธอเป็นเมียฉันพอใจ” พูดจบก็กระชากดึงร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่งตัวเองแล้วก็ปล่อยมือจากกระเป๋าเดินทางมารั้งท้ายทอยเธอให้แหงนเงยขึ้นแล้วบดกระแทกจูบปากอวบอิ่มแสนหวานของคนดื้อทันที “อ่ะ อื้อ” มือเล็กทุบตีอกแกร่งคนตัวโตพร้อมกับพยายามบิดเบือนหน้าหนีแต่ก็ยากเหลือเกินเมื่อแรงเขาเยอะกว่า “อ่า เห็นไหมเธอคือของฉันพอใจ ไปกับฉัน” อาชาถอนจูบออกมาเอ่ยย้ำให้คนดื้อจำใส่ใจว่าเขาคือใครและหล่อนคือใครก่อนจะดึงลากเดินเธอไปทางฝั่งนั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูยัดเธอเข้าไปและเปิดประตูหลังโยนกระเป๋าเดินทางเธอตามไปด้วย “อย่าคิดแม้แต่จะหนี ฉันรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหนฉันตามถึงที่แน่” เขาขู่หล่อนเมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเปิดประตูรถหนี และมันได้ผล

ฉันให้กำเนิดลูกทั้งหมดห้าคนกับฉินเฉิน แต่ลูกทั้งสี่คนของฉันต้องจากไปโดยกะทันหัน ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ จนกระทั่งวันที่ฉันนำกับข้าวไปให้ฉินเฉิน และบังเอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับผู้ช่วยเข้า "โชคดีที่เด็กคนนี้เข้ากับไขกระดูกของซินซินได้" "ไม่งั้นฉันคงต้องทุบเขาให้ตายไปด้วยอีกคน " ตอนนั้นเองที่ฉันได้ตาสว่าง แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวายอะไร เพียงแค่เงียบสงบเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา จนกระทั่งถึงวันที่บริษัทของเขาก้าวเข้าสู่ตลาดหุ้น ฉันได้เปิดโปงเรื่องราวทั้งหมดต่อหน้าทุกๆคน ว่าเขาคือคนที่ทำให้ลูกทั้งสี่คนของฉันต้องตาย ในวันนั้นเอง ฉินเฉิน ผู้บริหารที่หยิ่งยโสแบบเขา ก็คุกเข่าลงบนพื้นแล้วร้องไห้อย่างน่าสมเพช พร้อมพูดว่าขอโทษฉัน