หย่าร้าง

"ต่อไปเราใช้ชีวิตกันแค่สองคนแม่ลูกก็พอนะลูก มีแค่สองคนเราก็มีความสุขได้เหมือนกัน" ....ในขณะที่หนิงซินคิดจะปิดใจ แต่เธอก็ได้พบกับตัวร้ายที่รักเธอ...เธอจะทิ้งเค้าไป...หรือจะรักในสิ่งที่เค้าเป็น

แต่งงานกันมาสามปี เวินเหลียงไม่ได้ทำให้หัวใจของฟู่เจิงอบอุ่นเลยสักนิด สิ่งตอบแทนของรักที่ไม่อาจเอื้อมถึง มีเพียงใบสำคัญการหย่าแผ่นหนึ่งเท่านั้น “ถ้าเกิดว่าฉันตั้งท้องลูกของเรา คุณยังเลือกที่จะหย่าอีกไหม?” เธออยากจะไขว่คว้าเป็นครั้งสุดท้าย ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาในตอนนั้นมีเพียงคำตอบอันแสนเย็นชา “ใช่!” เวินเหลียงหลับตาลง และเลือกที่จะปล่อยมือ ... หลังจากนั้น เธอนอนลงบนเตียงผู้ป่วยด้วยหัวใจที่ตายด้านราวกับเถ้าถ่าน ก่อนจะเซ็นชื่อลงไปในหนังสือข้อตกลงการหย่า “ฟู่เจิง เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว...” ทว่ามัจจุราชตัวเป็น ๆ ที่ตัดสินใจเด็ดขาดเสมอ กลับทรุดตัวลงอยู่ข้างเตียง ขอร้องเสียงอ่อนรั้งเธอไว้ “อาเหลียง อย่าหย่ากันเลยได้ไหม?”

แต่งงานห้าปี เจียงซู่ทำหน้าที่คุณผู้หญิงโจวอย่างดี โดยไม่ขาดตกบกพร่อง แต่กลับไม่เคยได้รับการยอมรับต่อหน้าทุกคนเลยแม้แต่คำเดียว ในขณะที่รักแรกของโจวซือเหย่ แค่ทำตัวออดอ้อนนิดหน่อยก็ได้รับทั้งสิทธิ์และความห่วงใยทั้งหมดที่คุณผู้หญิงโจวควรจะได้รับ ตอนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขายิ่งไปกันใหญ่ ทิ้งเธอไปช่วยชู้รัก โดยไม่สนใจชีวิตของเธอเลย เจียงซู่หมดหวังอย่างสิ้นเชิง วันหนึ่ง เธอแกล้งตายแล้วหลบหนีจากทุกอย่าง ตำแหน่งคุณผู้หญิงโจว เธอไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว! ต่อมา เมื่อได้พบกันอีกครั้ง โจวซือเหย่ ผู้ที่เคยรักศักดิ์ศรีและภาพลักษณ์ที่สุด กลับเหมือนเด็กที่ถูกทอดทิ้ง ทั้งอ่อนแอและหวาดกลัว พูดด้วยเสียงสะอื้นทั้งดวงตาแดงก่ำว่า “ที่รัก กลับบ้านกับผมนะ?”

'พราวนภา’ แม่ม่ายสาวทรงเสน่ห์ที่หย่าขาดจากสามีเก่าไปหลายสิบปี แต่จะเป็นเช่นไร หากพราวนภาโคจรมาพบกันกับสามีเก่าของเธอในวันงานอบรมในวงการน้ำหมึก

ขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสข้าได้รักเจ้าในอีกครา ขอบคุณฟ้าที่เมตตาต่อเราสอง นับจากนี้ขอเพียงเจ้าให้ตัวข้าได้ประคอง ข้ารับรองจักครองรักเพียงเจ้าแต่ผู้เดียว… *** ครั้งหนึ่งเขาตามืดบอด จึงไม่เห็นนางที่รักเขาอยู่ในสายตา แต่เมื่อวันนี้เขารักนางแล้วจนหมดใจ ใครหน้าไหน เขาก็ไม่สนใจทั้งสิ้น!

เนื่องจากภาระทางการเงินที่สามีขี้เหล้าสร้างขึ้น ฉันไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะงั้นฉันจึงยอมรับความช่วยเหลือจากคุณพ่อ แน่นอนว่าย่อมมีข้อแลกเปลี่ยน และข้อแลกเปลี่ยนที่ว่านั้นคือร่างกายของฉัน

แต่งงานมาสามปี เธอโรจน์รุ่งพุ่งแรง แต่รังเกียจสามีไร้ความสามารถ หลังจากหย่าแล้วถึงรู้ว่าสามีที่ถูกมองว่าไร้อนาคตคนนี้กลับเป็นคนที่สูงเกินเอื้อมสำหรับเธอ

ภามโดนผู้หญิงที่รักที่สุดบอกเลิก ความเมาของเขาทั้งหมดเลยเอามาลงที่น้องสาวบุญธรรมของเขา ที่เป็นตัวตนเหตุที่ทำให้เขาต้องเลิกกับคนรัก ความสัมพันธ์แสนลึกซึ้งเพียงชั่วคืนจากพี่ชายน้องสาวบุญธรรม ต้องแปรเปลี่ยนไปตลอดกาลเพราะพวกเขาได้สร้างอีกหนึ่งชีวิตขึ้นมา หญิงสาวได้แต่หอบความเจ็บช้ำกลับไป ทำได้เพียงมองแผ่นหลังกว้างของเขาเป็นครั้งสุดท้าย เพราะตั้งแต่คืนนี้ไป เธอจะไม่ขอพึ่งพิงใบบุญของคนบ้านนี้อีก แม้ว่าบ้านหลังนี้จะมีบุญคุณกับเธอมากขนาดไหน ทว่าคืนนี้เธอเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บจนไม่อาจจะอยู่สู้หน้าเขาได้อีก การจากลาของเธอในครั้งนี้ก็อาจจะช่วยให้เขามีชีวิตที่ดียิ่งขึ้น เพราะเธอมันได้ชื่อว่าเป็นตัวกาลกิณี อยู่กับใคร คนนั้นก็มีแต่เรื่องเดือดร้อนถ้าการจากไปของเธอจะช่วยให้เขาคืนดีกับแฟนของเขา เธอก็พร้อมยินดีที่จะจากไป ระยะเวลา 4 ปี ที่ผ่านมา เขาออกตามหาเธอไปทุกที่ จนในที่สุดเขาก็เจอเธอทว่าเขาเจอเธอกับเด็กผู้ชายแสนน่ารัก เพียงแค่เขามองแวบแรกก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กผู้ชายคนนี้เป็นลูกชายของเขาแน่ ๆ ชายหนุ่มจึงต้องคิดหาวิธีทำให้ลูกกับเมียของเขากลับมา

เหม่ยหลิง หม้ายสาวเจ้าของหอโคมเขียวบัวสวรรค์ นางเกิดจิตปฏิพัทธ์กับเหลียงหวู่ เมื่อครั้งแอบไปเห็นบุรุษหนุ่มร่างกำยกเริงสวาทกับนางโลม ก็แอบเอาไปจินตนาการพาตัวเองขึ้นสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า

คำโปรย "ปริมมาแล้วเหรอพี่กำลังหิวอยู่พอดีเลย" ชายหนุ่มพูดขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร หญิงสาวหยุดชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคนเป็นสามีเรียกผู้หญิงที่เขารัก เขาไม่เคยรอเธอเลยสินะ "มาทำไม" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเป็นภรรยาที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญเขาเปลี่ยนสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที "เอ่อ...ลินทำอาหารกลางวันมาให้ค่ะ" มาลินีฝีนยิ้มเมื่อเห็นอาการไม่พอใจของสามีที่แสดงออกมา "ใครสั่ง" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เอ่อ...ไม่มีค่ะ" มาลินีส่ายหัวไปมาก่อนจะก้มหน้ามองปิ่นโตในมือด้วยความเสียใจ "กลับไปซะแล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี้อีก" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง