เจ้าอารมณ์

ชนิษฐารักคณิศร แต่เขารักอีกคน อ้อมกอดเขามีให้เธอ แต่ในใจเขาคิดถึงใคร ทำดีสักเท่าไร สุดท้ายคณิสรมองชนิษฐาเป็นเพียงเครื่องมือผลิตลูก การแต่งงานอันหลอกลวงต้องจบลง ถึงเวลาแล้ว ที่เธอจะหย่า!

เกิดเหตุบังเอิญที่ มุกมาริน มนัญญา นักร้องสาวในโรงแรมหรูต้องเข้าไปรับรู้ว่า พี่ชายของเธอทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ผู้หญิงคนนั้นแท้จริงคือคู่หมั้นสาวที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับ เรืออากาศเอก คิลเลียน แม็คไพรด์ ทายาทมหาเศรษฐีในตระกูลอันมั่งคั่งแต่เลือดร้อนและบ้าระห่ำ ลากตัวนักร้องสาวมาเค้นความจริงด้วยการทรมานต่าง ๆ นานา เขาจะตามฆ่ามัน! ไอ้ผู้ชายคนนั้นที่ทำให้คู่หมั้นอยู่ในขั้นโคมาร์ เสียงเพลงที่เธอขับขานจะกลายเป็นเสียงแห่งความทุกข์ทรมานอย่างสาหัส หากแต่เมื่อการทวงคืนใกล้สิ้นสุด กลับมีบางอย่างจุดประกายช่วงโชติ ท่ามกลางเพลิงแค้น

เดือนลดา เทอร์รี่ เมย์ ต้องบากหน้าไปหา เอเดรียน สมิธ เจ้าของโรงแรมหรูและบ่อนคาสิโนชื่อดังในลาสเวกัส เพื่อขอให้เขาลดหย่อนหนี้แก่มารดาบุญธรรม แต่สิ่งที่หญิงสาวได้รับกลับเป็นคำดูถูกเหยียดหยามจากเจ้าพ่อคาสิโนเขามองเธอเป็นผู้หญิงหิวเงิน ไร้ยางอาย และสิ่งที่มาเฟียหนุ่มผู้เย็นชาและทระนงจะช่วยเหลือได้ คือการยื่นข้อเสนอให้เธอเป็น นางบำเรอของเขา!!!

"โจวหว่านถิง  เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า" ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมานอนแผ่หลา  โจวหว่านถิงสำลักน้ำลุกขึ้นมา พอลุกขึ้นหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด ซ่างกวนหลิวหยางนั่งลง  ใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน "ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า  แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า  เทียบกับน้องสาวเจ้าๆนับเป็นตัวอะไร" โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก  มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ "ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว  ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง  ทำให้จริงสักที  ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ  ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า  ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง"

มีคนบางประเภทแสดงความรักด้วยการ ‘ทำร้าย’ คนที่รัก และมักแสดงออกในทางตรงข้ามกับความรู้สึกของตัวเอง สำหรับธรินดาแล้ว เธอไม่เคยหวังจะได้ ‘รัก’ จากคนที่ชอบรังแกเธอทุกครั้งที่โอกาสอย่างปรัชญ์ เพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นได้แค่พระจันทร์ในคืนแรม ที่ไม่เคยมีสิทธ์ิจะทอแสงใดๆ ในหัวใจของเขา

เขาคือลูกชายของผู้มีพระคุณ...เขาคือคนที่อยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง เขาเย็นชาและเขารังเกียจเธอมาตลอด แต่ทำไมวันนี้เขาถึงได้... สั่งให้คนที่เขารังเกียจมาตลอดอย่างเธอ... “จูบฉัน” “คะ?” “จนกว่าฉันจะพอใจ!”

ความรักเปรียบเหมือนไวรัสที่ลุกลาม สำหรับ นางเอก ฝ้ายนิล เป็นเจ้าสาวที่กลัวฝน ไม่กล้ารักใคร เพราะมีความหลังทรงจำที่เพื่อนถูกคนรักทำร้ายและพี่สาวถูกสามีหลอกลวงปอกลอก จนกระทั่งได้พบเจอพระเอก กริญจน์ เพลบอยหนุ่ม เขาสอนให้เธอรู้จักความรักที่อบอุ่น ถึงแม้ทั้งคู่จะเหมือนขมิ้นกับปูน

เธอคือรักที่ลมพัดมาข่วงเวลาแค่เพียงสั้นๆ อีกไม่นานก็ต้องเลิกกัน กับความรักที่ไม่มีวันจะได้ครอบครอง เมื่อคน 3 คนต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก คนหนึ่งแต่งงานเพื่อความมั่งคั่งและต้องการลืมความรักเก่าที่เจ็บปวด อีกคนจำใจแต่งงานเพื่อรักษาสถานภาพทางการเงินของครอบครัวให้มั่นคง และอีกคนแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกให้เพราะสูญเสียความทรงจำไป จึงเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความวุ่นวาย สุดท้ายใครกันจะได้ติดปีกโบยบินไปกับคนที่ตนเองรัก

หลังจากได้ช่วยคนจมน้ำจนตนเองตาย นางได้เกิดใหม่เป็นนางร้ายในนิยายเรื่องดัง ตอนอ่านว่าเกลียดพระนางของเรื่องมากแล้ว แต่พอได้เป็นนางร้ายกลับเกลียดยิ่งกว่า นางไม่ยินยอมตายเช่นในนิยายเป็นอันขาด

“ที่รัก พอหรือยัง ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะทูนหัว ผมอยากกลืนกินคุณซะแต่ตอนนี้เลยรู้ไหม” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากเสียงแหบพร่าเรียกสติสตังของสาวเจ้ากลับมา ก่อนเกิดจุดแดงน้อยๆ กระจายทั่วไปใบหน้า พัทตราก้มหน้างุดซ่อนความเขินอายที่เผลอตอบสนองเขาไปอย่างไม่รู้ตัว คิดที่จะด่าทอเขาแต่กลับบังคับริมฝีปากไม่ได้เสียนี่ “เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าที่รักของผมก็อยากเหมือนกัน” เสียงทุ้มแกล้งแหย่ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นก็จูบตอบเขาอยู่เหมือนกัน แม้จะไม่ประสีประสาเท่าที่ควร “ไอ้บ้า” เสียงอ้อมแอ้มเล็ดลอดดังออกมา ก่อนยกสองมือน้อยผลักร่างกำยำให้ออกห่าง เมื่อเจอคำกล่าวหาเข้าไป “โอ๋ๆ ทูนหัว อย่างอนสิ เรื่องแบบนี้ใครๆ ก็เป็นกันทั้งนั้นแหละ” ปลอบโยนด้วยถ้อยคำไม่พอ ริมฝีปากร้ายกาจก็โน้มลงมาบดเบียดเรียวปากนุ่ม แล้วผละออกมาเมื่อสาวสวยในอ้อมกอดดิ้นอึกอัก