เด็กดี

เพราะคำว่าเพื่อนนั่นสำคัญกับเขาเสมอ เมื่อได้ลั่นวาจาไปแล้ว ก็ต้องทำตามที่พูด จะดูแลน้องสาวให้เพื่อน เมื่อเธอเลือกเข้ามาเรียนต่อในเมืองหลวง...

"คนอื่นอยากเป็นเสือ...แต่ผมอยากเป็นแมวให้ยัยเด็กเอ็นดูว่ะ" (คลั่งรักมาก!!)

เมื่อแค้นนี้เขาไม่เริ่ม เธอก็ไม่เกี่ยว แต่สุดท้าย ทั้งคู่กลับต้องเผชิญกับบาดแผลในหัวใจ ที่ไม่มีใครผิด ******************************* “พี่ให้โอกาสเธอที่จะพูดความจริงอีกครั้ง” ไม่มีเสียงตอบ ไฟแห่งความใคร่ที่มีความโกรธแฝงอยู่ในอารมณ์

[**ดาวเหนือ**] ครอบครัวของเธอกำลังเผชิญหน้ากับวิกฤติการเงินที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หลังจากที่พ่อของเธอไปค้ำประกันเงินกู้สำหรับการลงทุน แต่กลับถูกหลอกให้ขาดทุนหนัก จนยืมเงินหนึ่งพันล้านกับคุณแม่ของ เจ้าของธุรกิจใหญ่ แต่แล้วครอบครัวเธอก็ไม่สามารถชำระได้ ทางเดียวที่พ่อแม่ของดาวเหนือคิดได้ คือการบังคับให้เธอแต่งงานกับ [**เจเคน**] เพื่อหวังให้เขายอมผ่อนปรนหนี้สินที่กำลังจะทำลายชีวิตครอบครัวของเธอ แต่การตัดสินใจแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เป็นการตัดสินใจของเธอ

“อะไรนะคะ นี่พ่อจะให้หนูไปอยู่บ้านเจ้าหนี้ พ่อจะให้หนูไปทำงานขัดดอกหรอคะ”

เควิลนั่งเอนกายพิงพนักพิงเก้าอี้ตัวใหญ่ ในมือแกว่งไกว่แก้วไวน์ไปมา แล้วกระดกมันลงคอรวดเดียว เขามองหญิงสาวยืนก้มหน้า เธอมองมือตัวเองที่จิกกันไปมา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยเมื่อครู่ "เธอว่ายังไงนะ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนนิ่ง เธอยังคงก้มหน้ามองพื้น เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ "ถ้าพี่ยินดีช่วย ปราณยินดีขายความบริสุทธิ์ให้พี่" ปรรณพัชร์เอ่ยเสียงสั่น พยายามรวบรวมความกล้าของตัวเอง เธอมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความจำเป็น ไม่มีใครอยากขายความบริสุทธิ์แลกกับเงิน ไม่มีใครอยากทำในสิ่งที่น่าอับอาย แต่ที่เธอทำก็เพราะไม่มีทางเลือก "...." ชายตรงหน้าไม่พูดอะไร ปรรณพัชร์จึงเงยหน้าขึ้นมองเขา คนตัวโตที่นั่งอยู่ เขาดูเหมือนจะไม่พอใจที่เธอพูดแบบนี้ "ถะ...ถ้าพี่เควิลไม่ช่วย ปราณ..." "ถอดเสื้อผ้าแล้วมาหาพี่!"

เรื่องย่อ ตลอด6ปีที่เป็นแค่เพียงเพื่อนร่วมรุ่นในคณะแพทย์ ฐานะทางบ้านต่างกันสุดขั้วแค่คำว่าเพื่อนเฉยๆก็ไม่น่าจะใช้คำนี้ได้เลย แต่แล้วเธอกับเขาดันพลาดแค่คืนเดียวกับได้เบบี้ตัวน้อยมารับผิดชอบเลี้ยงดูร่วมกัน แนะนำตัวละคร อาเธอร์ : นักศึกษาแพทย์ปี 6 อายุ23ปี ลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่มีสาขาทั้งในประเทศและนอกประเทศ เพียบพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาภายนอกและฐานะทางการเงิน ลูกศร : นักศึกษาแพทย์ปี 6 อายุ23ปี หญิงสาวจากต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนคณะแพทย์ในเมืองหลวงของประเทศ เป็นลูกสาวคนเดียวฐานะทางบ้านมีที่ดิน40ไร่เป็นสมบัติของครอบครัวที่ส่งต่อจากรุ่นปู่ย่า แต่ต้องขายส่งเธอเรียนจนหมดเหลือไว้เพียงบ้านสวนเนื้อที่5ไร่ แบกรับความหวังของคนในครอบครอบเอาไว้หวังจะกลับไปทำงานในโรงพยาบาลประจำอำเภอที่บ้านเกิดพร้อมกับเปิดคลินิกเล็กๆแต่แล้วความหวังที่ตั้งเอาไว้ก็พังในเดือนสุดท้ายก่อนเรียนจบ น้องออกัส : เด็กชายวัย3ขวบ ลูกชายของพ่ออาเธอร์กับแม่ลูกศร เกิดเดือนสิงหาคม พ่อกับแม่เลยตั้งชื่อตามเดือนเกิดเป็นภาษาอังกฤษ 'ชอบกินมากอ้วนจนคุณแม่จะอุ้มไม่ไหวแล้วครับ'

นายหัวอัสลานผู้อุปากระมาหยา ตอนนี้ อายุ 19-20 ปี เรียนจบ ม.6 แล้ว ตลอด 5 ปีที่อุปการะไม่เคยไปดูนอกจากส่งลูกน้องไปดูแลให้การศึกษาดูแลอย่างดี แต่เขาไม่ชอบเด็กเลยส่งไปอยู่กับแม่นมในสวน จน 5 ปี ไม่เคยเห็นหน้าจนเกิดอุบัติเหตุทำให้ได้เห็นหน้ากัน และพอเห็นหน้าดันหลงชอบเด็กในอุปการะคนนี้เข้าอย่างจัง แต่หารู้ไหมคู่แข่งบานเลย หัวกระไดบ้านไม่แห้งตัวเองก็หวงจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง คู่แข่งตัวเป้งคือ นายหัวใหญ่ เจ้าของบาร์และเจ้าของร้านที่มาหยาเช่าร้านขนมอยู่ “หนูชื่อมาหยาจ้ะ หนูชอบทำขนมแล้วอยากจะมาขายขนมที่นี่ได้ไหมจ้ะ” “ได้ซิ ฉันคิดค่าเช่าเธอเดือนละ 3500 จ่ายล่วงหน้า 3 เดือนสัญญาเช่าซื้อให้ 2 ปี เธอตกลงไหม”ความจริงค่าเช่าที่เดือนละ 40000 บาท แถมสัญญาเช่าปีต่อปี แต่นายหัวใหญ่ที่อยากจะเห็นหน้าเด็กคนนี้ทุกวันก็ยอมลดทุกอย่างแถมโปรโมชั่นให้เด็ก ม.5 ที่น่ารักคนนี้ เอาแซ่นายหัวใหญ่ผู้เปย์ก่อน นายหัวอัสลานผู้อุปการะ ใครมันจะชนะใจ มาหยาได้กันนะ

เพียงแค่ไม่อยากเห็นเพื่อนสนิทของเธอเสียใจ เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อความสบายใจของเขา แม้แต่การใช้ร่างกาย ตัวเองปลอบโยนเขา..... แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นจากความรักของเธอเพียงฝ่ายเดียว อย่างน้อยเธอก็ทำมันได้อย่างเต็มที่แล้ว.....

"นะ ...นายครับ เธอเด็กมากเลยนะครับนาย เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอกครับ" "หึ! มึงคิดว่ากูควรไว้ชีวิตเด็กนี่เหรอ" เขาปรายตามองร่างเล็กเล็กน้อยแล้วเสหน้ามองอย่างอื่น "เมตตาเธอสักนิดเถอะครับนาย" "ดูเหมือนมึงจะพูดเยอะเกินไปแล้วนะอำพล" "พ่อแม่เด็กก็ไม่อยู่แล้ว ญาติพี่น้องเธอก็ไม่มีแล้วครับนาย แค่นี้ก็ทุกข์ทรมานมากแล้ว ผมอยากให้นายเมตตาเธอสักนิด" อำพลเอ่บอย่างหนักใจ "กูต้องฟังคำพูดมึงเหรอ" "ธะ...เธอยังเด็กเธอไม่เกี่ยวกับเรื่องของผู้ใหญ่ ตอนนี้เธอสูญเสีย เธอไม่เหลือใครแล้ว" แม้จะเกรงกลัวผู้เป็นเจ้านาย แต่อำพลก็ไม่อาจเพิกเฉยปล่อยให้เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเป็นอะไรไปต่อหน้าได้ "ถือว่าผมขอร้องเถอะครับนาย เธอไม่เหลือใครแล้วจริงๆ"