เศรษฐี

“ใช่ค่ะ ดิฉันคืออดีตภรรยาที่เพิ่งเซ็นใบหย่ากับคุณสิงห์เมื่ออาทิตย์ที่แล้วค่ะ” “จริงเหรอเนี่ย” แขกในงานนั้นพูดกันเซ็งแซ่ “นี่เธอ หยุดนะ” เสียงแหลมของผู้เป็นเจ้าสาวดังขึ้นจากทางด้านหลัง รติรสหันไปส่งยิ้มเหยียดให้พิมรสา “หุบปากไปก่อนนะคะ คุณเจ้าสาว” “แต่ทุกท่านรู้ไหมคะด้วยเหตุผลอะไรของดิฉันถึงได้หย่ากับเจ้าบ่าวคนนี้เพราะว่าพ่อแม่เจ้าบ่าวไม่เห็นด้วยค่ะ และพ่อเจ้าบ่าวก็จับได้ว่าดิฉันถูกคุณสิงห์จ้างมาแต่งงานค่ะ เพราะอะไรเหรอคะ” เธอหยุดยิ้มเพราะเสียงพูดที่สั่นเครือ รติรสพยายามตั้งสติให้มั่นและสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ดิฉันอยากจะบอกว่าเหตุผลสำคัญที่ดิฉันมาในวันนี้ ก็คือดิฉันมีเรื่องที่จะมาแสดงความยินดีกับลูกชายเจ้าของโรงแรม ไม่ใช่เพราะว่าเขากำลังจะแต่งงานกับเจ้าสาวคนนี้หรอกค่ะ แต่เหตุผลนั่นก็คือ...” ทุกคนในห้องจัดเลี้ยงก็นั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อจนคนที่นั่งข้างกันเงียบจนได้ยินเสียงของลมหายใจของกันและกัน “มีผู้หญิงคนหนึ่งได้แต่งงานกับสามีมาเป็นเวลาเกือบสี่เดือนแต่แล้วจู่ ๆ วันหนึ่งเราก็ต้องหย่ากันหลังจากหย่าเธอจึงรู้ว่ากำลังตั้งครรภ์”

เมื่อเสือหาญต้องเห็นพ่อถูกโจรฆ่าตายต่อหน้าต่อตา ความแค้นถูกสลักลึกในหัวใจ… วันที่เขาเติบใหญ่ เขากลับมาเพื่อล้างบัญชีเลือด แต่ในเส้นทางแห่งการแก้แค้นนั้น เขากลับได้พบ “รักแท้” กับลูกสาวตำรวจผู้ซื่อสัตย์… รักที่เปรียบเสมือนแสงสว่างเดียวในชีวิตที่เต็มไปด้วยความมืดมิดของเขา

เธอถูกพ่อเลี้ยงขายมาเเพื่อจะมาเป็นแม่พันธ์ผลิตทายาทให้กับเศรษฐี เธอจึงต้องเป็นนางบำเรอชั้นดีให้กับเขา ผู้สืบเชื้อสายหนึ่งเดียวในตระกูล

นนนทีแต่งงานกับน้ำผึ้งแค่เพียงในนาม เพื่อตอบแทนบุญคุณของบิดาของน้ำผึ้งที่เสียสละชีวิตช่วยเหลือเขาให้รอดพ้นจากความตาย แต่น้ำผึ้งที่ในตอนนั้นวัยเพียงแค่สิบห้าปีกลับคิดฝันว่าที่เจ้านายของบิดาแต่งงานด้วยก็เพราะว่ารักและเอ็นดูในตัวของตนเอง การปกป้องดูแลของนนนทีที่มอบให้มานั้นทำให้เด็กสาวยิ่งถลำใจรักเขายิ่งขึ้น เฝ้ารอวันที่เขาจะมอบความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาแท้จริง แต่แล้วเมื่อวันที่เขาเดินทางกลับมาจากอิตาลี หลังทอดทิ้งเจ้าสาวสิบห้าเช่นหล่อนไปนานถึง 5 ปีเต็ม น้ำผึ้งดีใจที่ได้พบกับนนนทีอีกครั้ง แต่ความดีใจก็ค่อยๆ สูญสลายไป เมื่อได้ยินความต้องการของนนนที

อุษาจะทำเช่นไร เมื่อการหวนกลับมาของชายผู้เป็นรักแรกอัดแน่นไปด้วยไฟแค้น! “ตอนนี้ปัจจุบันเท่านั้นที่คุณควรจะนึกถึง ปัจจุบันที่ผมคือเตชิน รักษ์สุทธิสาร เป็นเจ้าหนี้ของคุณ...” อุษาสะอึกสะอื้นทรมาน ในขณะที่เตชินยิ้มเยาะสะใจ “และก็เป็นผัวของคุณด้วย” แก้มสาวร้อนจัด ความน้อยใจเปลี่ยนแปลงความอับอายให้กลายเป็นการต่อต้าน หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา มองคนใจร้ายด้วยความเสียใจ “แต่คุณจะไม่ใช่ผัวคนเดียวของฉันหรอกค่ะ” หวังว่าเขาจะเจ็บปวดบ้าง แต่เปล่าเลย เขาไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด “ถึงอนาคตอาจจะไม่ได้เป็นคนเดียว แต่ผมก็เป็นผัวคนแรกของคุณ” เขาขยับเข้ามาหา โน้มหน้าต่ำลงมาใกล้ ใกล้จนหล่อนได้กลิ่นลมหายใจแสนเซ็กซี่ของเขา “จริงไหมครับ คุณหนูอุษา” หญิงสาวกัดฟันแน่น กำมือทั้งข้างเป็นกำปั้น พร้อมกับเชิดหน้าสบประสานสายตากับคนใจร้าย “คุณเข้าใจผิดไปแล้วล่ะค่ะ” เขาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง “ฉัน... ไม่ใช่สาวพรหมจรรย์” คนที่ทำหน้านิ่ง ระบายยิ้มหยันออกมา ก่อนจะไหวไหล่เปลือยน้อยๆ อย่างไม่แยแส

สำหรับเขาผู้หญิงก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ เขาไม่เคยมีความรักไม่เคยรักใคร แต่พอได้มาเจอเธอ เพื่อนของน้องสาวเขา ใจที่ด้านชากลับเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง…

❝นี่คุณอยู่กับผมมาโดยที่ไม่รู้ถึงสถานะตัวเองเลยเหรอครับ❞ ❝ก็เรา-❞ ❝ผมจะพูดอีกครั้ง ผมซื้อคุณมาสามปี เป็นสามีของผมและพ่อของเด็กแค่สามปี ดังนั้นต่อจากนี้อย่าทำ หรืออย่าคิดอะไรเกินหน้าที่ เข้าใจไหมครับ❞

แม่ทัพหยางเหวินเย่ทิ้งภรรยาหลังแรกวิวาห์ ปล่อยให้นางรอนานกว่าห้าปีจึงยอมพบหน้า ทว่าเถียนเถียนน้อยกลับมิได้อัปลักษณ์ดั่งที่จำได้ ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็อันตราย ล่อลวงหัวใจไร้รักให้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง...

เขาเข้าหาเธอเพื่อต้องการมีความสัมพันธ์แบบลับๆ แต่พอเขาได้เธอมาครอบครองกลับกลายเป็นว่ามันไม่เคยพอ ได้แล้วก็อยากจะได้ซ้ำๆ จนอยากเก็บเธอไว้เป็นของเขาคนเดียว คาร์เตอร์ (21ปี) | วิศวกรรมโยธาปีสี่ มหาวิทยาลัยA | นิ่ง ดุ เย็นชา เข้าถึงยาก "...นอนกับพี่สิ" ... "แคร์เป็นของพี่ จำไว้" แคร์ (18ปี) | นักศึกษาแพทย์เฟรชชี่ปีหนึ่ง มหาวิทยาลัยA | พูดน้อย อ่อนโยน อ่อนหวาน "พูดบ้าอะไร ออกไปนะ" ... "ฮึก~ไม่ แคร์ไม่ใช่ของพี่" หากผู้ใดละเมิดนำไปเผยแพร่ ทำซ้ำ หรือดัดแปลง นปก.Sherlina จะดำเนินตามกฎหมายคุ้มครองสิทธิทางปัญญา พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ 2537 ทั้งจำและปรับ

เธอเป็นของเขาตั้งแต่เกิดมาเลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างที่เป็นของเธอก็คือของฉัน ร่างกาย จิตใจ เป็นของฉันทั้งหมด!… ร่างบางก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของคนตัวโตที่จ้องมองเธอตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องนี้ “คือฉัน ฉัน...” จะพูดออกได้ยังไง เล่นมองซะขนาดนี้ “ว่าไง” คนตัวโตยื่นใบหน้าหล่อร้ายเข้าไปใกล้พลางเอียงคอถามอย่างมีนัย ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขาปลายจมูกแทบติดกัน “ค..คุณถอยออกไปก่อนได้ไหมคะ ฉันหายใจไม่ออก” “ไม่ คุยกันแบบนี้แหละ” “คือฉันมาเอาของที่ลืมไว้บนรถคุณค่ะ” “ฉันยกให้เธอแล้ว แต่เธอลืมเองนะ แล้วจะมาขอคืนแบบนี้มันไม่ง่ายไปเหรอ” พุ่งเข้ามาคว้าเอวคอดร่างแบบบางไว้ในอ้อมกอดมือหนาจัดการรวบมือเล็กสองข้างขึ้นไว้เหนือศีรษะ “นี่คุณ ปล่อยฉันนะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” “เธอไม่รักษาของเองนะ” ทำเป็นหวงตัวเข้าไป กอดคนนั้นบ้างไปกับคนนี้บ้าง อย่าคิดว่าเขาไม่เห็น “ขอโทษค่ะ คุณคืนให้ฉันเถอะนะคะ” เธอจะเก็บไว้อย่างดีเลย และไม่มากวนใจเขาอีก “ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”