ตอนที่7 เธอเป็นใคร

เมื่อวันที่พัดพารัชชาต้องทำหน้าที่ตรวจดูซุปเปอร์มาเก็ตในเครือของบริษัทสาขาที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น สาวเจ้าทำหน้าที่แฝงตัวเป็นลูกค้าพร้อมๆ กับเอส เธอตรวจดูราคาสินค้า ตรวจดูความเป็นระเบียบ หรือแม้กระทั่งทำตัววุ่นวายอยู่กับพนักงานขอให้ช่วยเหลือหลายอย่างอยู่ร่วมชั่วโมงกว่าแต่เธอก็ไม่เห็นความผิดปกติ จนเริ่มสงสัยว่าสาขานี้จะไม่มีปัญหาอย่างที่แฮร์ริคเป็นห่วง

“คุณเอสคะ ที่นี่ก็เรียบร้อยดีนี่คะ พลอยว่าเราลองเปิดเผยตัวว่าเป็นคนของบริษัทแล้วขอเข้าไปดูหลังร้านไหมคะ”

“อย่าดีกว่าครับ คุณแฮร์ริคไม่ชอบให้ใครทำอะไรนอกเหนือคำสั่ง เราทำหน้าที่ของเราได้ดีที่สุดแล้วนะครับ เราอยู่ที่นี่กันนานจนดูผิดปกติแล้วด้วย เรารีบเอาของในรถเข็นไปจ่ายเงินดีกว่าครับ”

“ก็ได้ค่ะ”

พัดพารัชชาเดินทางกลับมาที่โรงแรมเรียบร้อยก็รีบเตรียมพิมพ์รายงานส่งไปยังอีเมลของแฮร์ริค ทั้งยังตั้งคำถามต่อท้ายไปว่าพรุ่งนี้จะให้เธอไปดูงานที่สาขาไหนอีกหรือไม่ มือเรียวเริ่มกดพิมพ์ลงท้ายข้อความด้วยความสงสัยว่าทำไมท่านประธานของบริษัทถึงคิดว่าซุปเปอร์มาเก็ตสาขาที่ให้เธอไปดูวันนี้มีปัญหา ทั้งที่ทุกอย่างดูเรียบร้อย ถึงเรียบร้อยมากเสียด้วย ทว่าคำที่เอสเอ่ยขึ้นมาว่าแฮร์ริคไม่ชอบให้ใครทำอะไรนอกเหนือคำสั่งก็ผุดขึ้นมาในหัว เธอจึงกดลบข้อความนั้นไป

ติ๊ง... ยังไม่ทันได้ปิดจอโน๊ตบุ๊คข้อความของเอสก็เด้งมาขึ้นที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของพัดพารัชชา ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้าก่อนจะรีบเปิดอ่านข้อความนั้นทันที

(ผมอยู่ที่ริมทะเลสาป ตอนนี้บรรยากาศกำลังดีเลย คุณพลอยลงมาเดินเล่นด้วยกันไหมครับ)

“ค่ะ เดี๋ยวพลอยจะรีบออกไปนะคะ” สาวเจ้ารีบเก็บอุปกรณ์การทำงาน จากนั้นก็ลุกไปหยิบเสื้อคลุมพร้อมกระเป๋าสะพายออกไปจากห้องทันที คาดว่าจะต้องมีอะไรสวยๆ งามๆ ให้เธอได้ประทับใจแน่ ไม่เช่นนั้นแฮร์ริคคงไม่ส่งข้อความมาชวนเธอออกไป

พัดพารัชชาข้ามถนนไปยังริมทะเลสาป จากนั้นก็มองซ้ายมองขวาหาชายหนุ่มที่เป็นคนชวน แล้วเธอก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น เพราะตอนนี้เห็นชายหนุ่มกำลังยืนคุยอยู่กับสาวสวยผมสีบลอนด์ทอง เธอชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ทั้งสอง แอบเกรงใจพอสมควรเพราะไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังคุยธุระสำคัญกันอยู่หรือไม่

ทว่าไม่ทันที่เธอจะเดินถึงตัวของชายหนุ่มดี จู่ๆ เอสก็เข้ามาจูงมือของเธอไปยืนตรงหน้าผู้หญิงที่เธอไม่คุ้นหน้า จากนั้นเขาก็โอบไหล่ของเธอเอาไว้

“เธอเป็นใคร”

พัดพารัชชากลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อประสานสายตากับหญิงสาวตรงข้าม คนตรงหน้ามองเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทั้งน้ำเสียงที่เปล่งออกมาเป็นภาษาอังกฤษยังดูแข็งกร้าวแสดงออกถึงความไม่เป็นมิตร ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับเอสกันแน่ ถึงสงสัยแค่ไหนเธอก็ยังไม่กล้าที่จะอ้าปากถามชายหนุ่ม

“ผมคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ตอนนี้ผมมีคนรักใหม่แล้ว เราอย่ายุ่งกันเลยดีกว่า” พูดจบเอสก็หันมาขยิบตาเป็นสัญญาณให้พัดพารัชชาตามน้ำกับเขาไป

นั่นยิ่งทำให้พัดพารัชชายิ่งคาใจเข้าไปอีกว่าตกลงหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ทองคนนี้ต้องมีความสำคัญอะไรกับเอสแน่นอน อีกทั้งเขายังทึกทักว่าเธอเป็นแฟนเพื่อหลอกอีกฝ่าย ทว่าเธอก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธ ทำได้แค่ตามน้ำไปกับเขา หลังจากนี้ค่อยถามที่มาที่ไปกับการกระทำของชายหนุ่มอีกที หวังว่าเธอจะไม่เจอเหตุการณ์ที่หญิงสาวตรงข้ามเข้ามาลงไม้ลงมือกับเธอเพราะไม่พอใจที่เธอได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเอสหรอกนะ

“เอส!”

สิ้นเสียงแผดของหญิงสาวเจ้าของผมสีบลอนด์ทอง เอสก็รีบพาตัวของพัดพารัชชาเดินห่างออกไปจากที่นี่ทันที

ทั้งสองเดินจากหญิงสาวคนนั้นเลาะถนนที่เต็มไปด้วยต้นซากุระครู่หนึ่ง พัดพารัชชาก็พอจะเดาออกว่าผู้หญิงคนนั้นทำไมถึงดูหึงหวงเอส

“เธอเป็นแฟนเก่าคุณเอสเหรอคะ” สาวเจ้าเอ่ยถามชายหนุ่มเสียงอ่อน นึกเกรงใจอีกฝ่าย ทว่าความสงสัยก็มีมากกว่าที่จะทำให้เธอเงียบแล้วรอให้เขาอธิบายทุกอย่างเอง

“ครับ เอเลน่าเธอเป็นคนอเมริกา เราคบกันตอนเธอมาทำงานอยู่เยอรมันครับ แต่เธอก็ทิ้งผมไปคบกับผู้ชายที่รวยกว่า แต่ก็ไปกันไม่รอด พอหลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยายามขอคืนดีกับผม ผมเลยตัดขาดเธอทุกช่องทางติดต่อ แต่เธอก็ยังไม่เลิกตอแย  ถ้าเธอรู้ว่าผมมีแฟนใหม่แล้วก็คงไม่กล้ายุ่งกับผมแล้วล่ะครับ ขอโทษที่เมื่อกี้ต้องบอกกับเอเลน่าว่าคุณเป็นแฟนผม”

“ฉันเข้าใจค่ะ แล้วคุณเอสไม่คิดที่จะมีใครใหม่เหรอคะ หรือว่ายังรักเอเลน่าอยู่” จะว่าไปเธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าหัวใจของเขายังมีที่ว่างสำหรับรักครั้งใหม่หรือไม่ จะว่าไปก็รู้สึกอายตัวเองไม่น้อย เพราะลึกๆ เธอก็ตั้งคำถามนี้ด้วยความหวังว่าหัวใจของเขาจะยังว่าง

“ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้รักเธอแล้ว แต่ที่ผมยังไม่ได้มีใครใหม่เพราะผมไม่รู้ว่าใครจะมาสนใจคนขับรถอย่างผมจริงๆ” เอสตัดพ้อพร้อมยกยิ้มเย้ยหยันให้ตัวเอง

“อย่าด้อยค่าตัวเองแบบนั้นสิคะ คนเราเท่ากันหมดนั่นแหละค่ะ” เธอไม่อยากให้ใครแม้แต่คนเดียวที่เธอรู้จักคิดกับตัวเองเช่นนี้

“คนส่วนน้อยครับที่คิดแบบนั้น”

“เอ่อ... คุณเอสคะ...” พัดพารัชชาก้มหน้างุด ขบเม้มริมฝีปากแน่น เธอกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะพูดความรู้สึกในใจออกไปดีหรือไม่ เพราะอยากให้เขารู้ว่าเขาเป็นคนที่มีค่าสำหรับเธอมากๆ ในตอนนี้ เขาเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ แล้วก็เป็นเหมือนพ่อที่ทำให้เธออุ่นใจเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ แล้วก็เป็นคนที่ได้หัวใจของเธอไปแล้วด้วย ไม่ใช่คนไม่มีค่าอย่างที่เจ้าตัวคิด

“มีอะไรเหรอครับ”

สาวเจ้าเริ่มประหม่าขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสายตาของเอสประสานกับเธอ จู่ๆ

“คือ...พลอยอยากจะอยู่ที่นี่นานๆ จังเลยค่ะ” และแล้วเธอก็ไม่กล้าที่จะบอกความในใจกับเขาอยู่ดี ยิ่งต้องมาอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ความกล้าของเธอหายหมด เหมือนเต่าที่ต้องหดหัวอยู่ในกระดองไม่กล้าเงยหน้ามามองฟ้าอย่างไงอย่างงั้น

“คุณพลอยชอบที่นี่มากเลยเหรอครับ”

“ค่ะ คุณเอสล่ะคะ มีประเทศไหนที่ชอบแล้วอยากไปพักผ่อนไหมคะ”

“ผมชอบประเทศไทยครับ ชอบไปเชียงใหม่ตอนสิ้นปี”

“จริงเหรอคะ”

“ครับ ผมมีโอกาสผมก็อยากจะไปทุกปี ที่นั่นอากาศดี อาหารอร่อย เงียบสงบ ผู้คนก็เป็นมิตร”

“พลอยเป็นคนไทยยังไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่นั่นเลยค่ะ”

“คุณพลอยไม่ชอบเที่ยวเหรอครับ”

“ก็ชอบนะคะ อยากไปมาก... แค่ไม่ค่อยมีทุนทรัพย์เที่ยวน่ะค่ะ” กลายเป็นว่าเรื่องที่เธอพูดเป็นเรื่องติดตลกไป ทว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีความตลกเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าผมไปประเทศไทยอีกครั้ง ผมจะออกเงินเที่ยวให้คุณพลอยเองครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้พลอยมีเงินแล้ว” เธอรีบส่ายหัว แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายใจดีแต่เธอก็ไม่คิดที่จะเอาเปรียบเขา อีกทั้งยิ่งเห็นอีกฝ่ายใจดีกับเธอแบบนี้เธอก็ยิ่งรู้สึกดีกับชายหนุ่มมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า คนอย่างเขาไม่สมควรที่จะถูกใครทิ้งด้วยซ้ำ ทว่าเธอก็เองก็รู้ว่าความพอใจของคนเราไม่เท่ากัน แต่หากเป็นเธอ แค่ได้คนดี จริงใจ มีหน้าที่การงานพอจะเลี้ยงตัวเองได้ แค่นี้ก็พอแล้ว

กึก “ว๊าย...” สาวเจ้าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ทันระวัง เท้าของเธอก็เลยไปสะดุดกับก้อนหินเข้า ขณะที่กำลังล้มคว่ำหน้าไปกับพื้นก็ยังโชคดีที่เอสรับตัวของเธอเอาไว้ได้