ตอนที่ 7 คนเราเปลี่ยนง่ายจริงเหรอ
“ป้านวน วันนี้มีอะไรกินค่ะ” วันนี้โรสไม่ได้กินอาหารที่บนห้องแล้ว เธอเลือกลงมากินข้างล่างเพราะรอยช้ำรวมถึงอาการเจ็บหายดีแล้ว
“คุณหนูหายดีแล้วเหรอคะ” ป้านวนถามอย่างเป็นห่วง
“หายดีแล้วค่ะ ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินป้ายังไม่บอกโรสเลยนะ” เธอตอบพร้อมกับทวงคำตอบของคำถามเดิม
“ข้าวต้มปูค่ะ หรือคุณหนูอยากทานอย่างอื่นมั้ยเดี๋ยวป้าทำให้ใหม่”
“ไม่ค่ะ เอาข้าวต้มนั่นแหละ” โรสบอกแต่ระหว่างที่เธอกำลังรอข้าวต้มมาเสิร์ฟแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่เธอไม่อยากเห็นหน้าที่สุดก็เดินเข้าบ้านมา
“หายดีแล้วเหรอถึงลงมาข้างล่างได้” ไฟถามขณะลากเก้าอี้ออกมานั่งข้างๆ เธอ
“คิดว่าไง” เธอตอบ
คนที่น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเธอหายดีหรือยังก็น่าจะเป็นเขานั่นแหละ เพราะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเป็นคนที่ทายาให้เธอทั้งเช้าและเย็น ไม่ว่าเธอจะห้ามหรือไล่ยังไงเขาก็ไม่ยอมหยุดจนเธอได้แต่ปล่อยเลยตามเลย แต่เธอไม่คิดว่านั่นเป็นบุญคุณหรอกเพราะว่าที่เธอเจ็บก็เพราะฝีมือของเขาไม่ใช่เหรอ
“คุณทนายมาแต่เช้าจัง จะรับข้าวต้มด้วยหรือเปล่าคะ” ป้านวนถาม
“ไม่ครับ ผมทานมาจากที่บ้านแล้ว ขอบคุณมากครับ” เขาบอก ป้านวนพยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปในครัว
โรสมองเขาที่พูดกับป้านวนอย่างสุภาพ ไม่ใช่แค่กับป้านวนหรอกกับทุกคนเลยยกเว้นเธอ
“ถ้าหายดีแล้ว วันนี้อยากออกไปไหนมั้ย” เขาถาม
“ทำไมถ้าฉันบอกว่าอยากออกไปนายจะพาไปหรือไง”
“ลองบอกมาก่อนสิว่าอยากไปไหน”
“ช่วงนี้นายผีเข้าเหรอ ทำไมถึงได้ทำดีกับฉันแปลกๆ หรือเป็นเพราะรู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำกับฉัน ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้นช่างมันเถอะ”
โรสวางช้อนก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับขึ้นห้องหลังจากกินข้าวต้มไปได้แค่ไม่กี่คำ วันนี้เธออุตส่าห์อารมณ์ดีเพราะไม่มีอาการเจ็บปวดมากวนใจ เลยคิดว่าจะมานั่งทานอาหารให้อร่อยๆ สักหน่อยแต่บรรยากาศต้องมาพังเพราะคนที่เธอไม่อยากเจอ
“โรสเดี๋ยวก่อน” ไฟที่เดินตามมาจับมือของโรสไว้ก่อนที่จะเธอเข้าห้อง โรสมองมือของตัวเองที่ถูกเขากุมเอาไว้หลวมๆ นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่แปลกไป เดี๋ยวนี้เขาจะจับเธอด้วยความเบามือต่างจากเมื่อก่อนที่เวลาเขาจับทีเธอเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด
“มีอะไร” เธอถามเขาเสียงห้วน
“วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอกตอนสิบโมง เธอไปด้วยกันมั้ย”
“นายแน่ใจเหรอที่ชวนฉันไป ไม่กลัวฉันไปก่อความวุ่นวายให้นายเหรอ”
“เธอก็อย่าทำสิ”
โรสมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย “ได้ สิบโมงใช่มั้ยแล้วเจอกัน”
ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงตามที่นัดแล้วแต่ไฟก็ยังไม่เห็นหญิงสาวที่นัดไว้ลงมา หรือว่าเธอลืมที่นัดกับเขาไว้ เขายังคงรอเธอจนตอนนี้เวลาก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ก็ยังไม่มีวี่แววหญิงสาว เขาเลยตัดสินใจที่จะลุกขึ้นไปตามเธอ ไฟกำลังจะเคาะประตูห้องของหญิงสาว แต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ข้างใน
“นายยังไม่ไปเหรอ” โรสถามไฟเพราะเห็นว่าเลยเวลาที่เขานัดเธอไว้สักพักแล้ว
“ก็เธอยังไม่ลงไป แล้วนี่เสร็จหรือยัง” ไฟมองสำรวจชุดที่หญิงสาวใส่ วันนี้เธอสวมชุดเดรสรัดรูปสีชมพูกลีบกุหลาบความสั้นก็ไม่ถือว่าสั้นมากอยู่ในระดับปกติ มีแขนเสื้อปิดไหล่ขาว อกเสื้อก็ปิดมิดชิด เรียกว่าเป็นชุดที่เรียบร้อยชุดหนึ่ง แต่ทำไมเขาถึงยังรู้สึกว่าเธอก็ยังคงเซ็กซี่อยู่ดี หรือมันจะไม่ได้เป็นเพราะชุด แต่เป็นเพราะคนใส่ เพราะรูปร่างของหญิงสาวที่มันเซ็กซี่อยู่แล้วเพราะฉะนั้นต่อให้เธอจะใส่ชุดแบบไหนมันก็ยังคงเซ็กซี่อยู่ดี
“ฉันนึกว่านายไปแล้ว เห็นว่าเลยเวลานัดไปแล้ว ไม่คิดว่านายยังรอ”
“แล้วสรุปเธอจะไปมั้ย ถ้าไม่ไปฉันก็จะไปแล้ว” ไฟพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขาไม่รู้ว่าที่หงุดหงิดแบบนี้เป็นเพราะเขาต้องมารอคนตรงหน้า หรือเป็นเพราะเขาหงุดหงิดการแต่งตัวของเธอ
“ไปสิ นายอุตส่าห์รอทั้งทีจะไม่ไปได้ยังไง” โรสยื่นกระเป๋าถือของเธอให้เขาก่อนจะเดินนำหน้าเขาไปที่รถ
ความจริงเธอแต่งตัวเสร็จนานแล้ว แต่เธอแค่ไม่ลงมาเพราะเธออยากพิสูจน์ว่าไฟเปลี่ยนไปจริงหรือเปล่า และเธอก็ได้ข้อสรุป เขาเปลี่ยนไปจริงๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงขึ้นมาด่าเธอแล้วถ้าเธอสายแค่วิเดียวหรือไม่ก็ไปโดยทิ้งเธอไว้ แต่นี่เขากลับรอเธอหรือว่าตั้งแต่ที่เธอพูดกับเขาวันนั้นเขาเลยเปลี่ยนไป ไม่ใช่หรอกคนเราจะเปลี่ยนง่ายอะไรขนาดนั้น เธอไม่กล้าหวังให้ใครมาทำดีกับเธอหรอก
“เดี๋ยวฉันต้องแวะเข้าสำนักงานไปเคลียร์งานก่อนพอดีมีงานด่วนเข้ามา เธอรอหน่อยนะ” เขาบอกเธอหลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดในตึกสำนักงาน
รถจอดที่หน้าตึกสำนักงานทนายความของเขา ก่อนที่เขากับเธอจะลงจากรถพร้อมกัน โรสมองตึกสำนักงานทนายความของเขาก่อนจะเดินตามเขาเข้าไปภายในตึก แต่ระหว่างทางที่เธอเดินตีคู่มากับเขาก็มีสายตาของพนักงานในสำนักงานมองตามเธอกับเขาที่เดินมาพร้อมกันตลอดทาง
“ทำไมพนักงานของนายถึงได้มองฉันแบบนั้น ฉันมีอะไรแปลกเหรอ” โรสอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้ เพราะตลอดทางที่เดินมากับเขา พนักงานจะมองมาที่เธอแล้วทำสีหน้าตกใจ
“เธอไม่แปลกหรอก แต่ที่ทุกคนมองน่าจะเป็นเพราะว่าตกใจที่ฉันพาผู้หญิงมาที่สำนักงานมากกว่า” เขาตอบด้วยท่าทีนิ่งๆ ก่อนจะเปิดประตูห้องหนึ่งให้เธอ “เธอเข้าไปรอที่ห้องทำงานของฉันนะ ถ้าต้องการอะไรก็บอกคุณสุณีเธอเป็นผู้ช่วยฉัน คุณสุณีผมฝากโรสด้วยนะครับ” เขาแนะนำเธอกับผู้ช่วยก่อนจะขอตัวไปทำงาน ดูเหมือนเขาจะมีงานด่วนจริงๆ สินะ
“พอดีมีลูกความขอนัดพบกะทันหันนะคะ” สุณีอธิบาย เพราะเห็นโรสมองตามไฟที่เดินไป เธอไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กับเจ้านายของเธอมีความสัมพันธ์กันยังไง เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวอะไรให้เธอฟังถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยของเขาก็ตาม แต่การที่เขาพาผู้หญิงคนนี้มาที่สำนักงานแบบนี้เธอก็คงมีความสำคัญกับเขาไม่น้อย เพราะที่ผ่านมาไฟไม่เคยอนุญาตให้ใครหรือผู้หญิงคนไหนเข้ามาวุ่นวายที่สำนักงานของเขาเลย
“เธอไปทำงานเถอะไม่ต้องมาเฝ้าฉันหรอก” โรสบอกสุณีด้วยท่าทางไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร
“ค่ะ ถ้าคุณต้องการอะไรเรียกฉันได้นะคะ”
“อืม” โรสตอบรับสั้นๆ ก่อนที่สุณีจะเดินออกไป
หญิงสาวมองดูรอบๆห้องก่อนที่จะเดินสำรวจ เธอมองกองเอกสารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ
“อย่าบอกนะว่าหมอนั่นต้องอ่านหมดนี่ แค่เห็นก็ปวดหัวแล้ว” เธอมองสำรวจโต๊ะทำงานของเขาเรื่อยๆแล้วสายตาเธอก็ไปหยุดอยู่ที่กรอบรูปๆหนึ่ง เธอหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความอยากรู้ ก่อนจะมองรูปนั้นอยู่นาน
“หมอนี่ยิ้มเป็นด้วยเหรอ” โรสแอบแขวะไฟ รูปที่เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นรูปเขาตอนที่ใช่ชุดรับปริญญากำลังยืนยิ้มกว้างกอดผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งซึ่งเธอคิดว่านั่นน่าจะเป็นแม่ของเขา พอคิดได้แบบนั้นเธอก็วางรูปนั้นลงกลับที่เดิม พร้อมกับคว่ำมันลงเพราะไม่อยากเห็น
“แค่รับปริญญามีอะไรให้น่าดีใจกัน”
โรสหยุดการสำรวจห้องก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาด้วยความหงุดหงิด
โรสนั่งรอไฟได้สักพักใหญ่ก่อนที่เธอจะคิดได้ว่าทำไมเธอต้องมานั่งเสียเวลารอเขาแบบนี้ พอคิดได้แบบนั้นเธอเลยลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ทันทีที่เธอเดินมาถึงหน้าสำนักงานเธอก็เจอกับเหตุการณ์คนทะเลาะกัน ตอนแรกเธอก็กะจะเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ แต่ก็สะดุดตากับผู้หญิงคนนั้นที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ก็ยังคงยืนทะเลาะกับผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ยอมแพ้
ตอนที่ 49นัดเจรจาครั้งที่สองช่วงสองวันที่ผ่านมา โรสรู้สึกว่าเธอชดชื่นกว่าในทุกวัน เพราะเธอตื่นขึ้นพร้อมความรู้สึกที่เหมือนกับปมแน่นในอกที่แบกมานานหลายปี…คลี่คลายลงแล้วการได้เล่าความจริงในอดีตให้ไฟฟังในคืนนั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้หายใจเต็มปอดอีกครั้ง ไม่ต้องหลบ ไม่ต้องฝืนเข้มแข็ง ไม่ต้องปั้นหน้าว่าไม่เป็นไรอีกต่อไปวันนี้โรสแต่งตัวสวยจัดเต็มเพราะว่าเธอมันนัดสำคัญ เธอเดินออกจากห้องนอนในชุดเรียบหรูพร้อมออกไปข้างนอก ไฟที่รออยู่ด้านล่างเงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น“พร้อมมั้ย?”“อืม” โรสพยักหน้าเบาๆ “ไปกันเถอะ”วันนี้ไม่ใช่วันของเธอโดยตรง แต่เป็นวันสำคัญของเพื่อนสนิทนั่นคือสิวันนี้เป็นวันนัดเจรจาหย่าระหว่างสิ กับสามีเก่าของเธอ ผู้ชายที่เคยทำให้สิร้องไห้มานับครั้งไม่ถ้วน และวันนี้โรสตั้งใจไว้ว่าจะเป้นวันสุดท้ายที่สิจะได้เจอกับอดีตสามีเฮงซวยของเธอเมื่อถึงศาล สิเดินทางมาพร้อมกับวี ผู้ชายที่ก่อนหน้านี้ไฟบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทสิ แต่ช่วงนี้ดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งสองดูจะเปลี่ยนไป โรสมองแววตาที่วีมองสิแล้วก็อดยิ้มไม่ได้“ตกลงวันนี้มาเจรจาเรื่องหย่า หรือว่ามาเปิดตัวว่าที่สามีใ
ตอนที่ 48อตีดที่เจ็บปวด"ตอนนั้นฉันอายุสิบห้า...และพัชชาก็เป็นเหมือนพี่สาวที่ฉันรักที่สุดคนหนึ่ง"โรสเริ่มพูดช้า ๆ เสียงของเธอนิ่ง แต่มีอะไรบางอย่างสั่นอยู่ในน้ำเสียงนั้น"เราสนิทกันมาก พัชชามักจะมาหาฉันที่บ้านบ่อย ๆ เพราะพ่อของเธอเป็นทนายประจำตัวของพ่อฉัน”โรสพูดเธอขยับตัวนิดหน่อย เพื่อให้เพื่อให้ไฟกอดเธอได้ถนัดขึ้น เพราะเธอต้องใช้ความกล้าอย่างมากที่จะเล่าเรื่องนี้“พัชชาเป็นคนใจดี ฉลาด แล้วก็...เหมือนรู้จักโลกมากกว่าฉัน เธอเป็นคนเดียวที่กล้าดุฉันในเวลาที่ฉันทำผิด ซึ่งต่างจากคนอื่นๆ ที่มักจะปล่อยผ่าน” พอเล่าถึงตรงนี้โรสก็ยิ้มออกมาเบาๆ เธอมีความสุขจริงในตอนนั้น“ฉันเคยคิดว่าเธอเป็นแบบอย่างของผู้หญิง ที่ฉันอยากเติบโตไปแล้วเก่งให้ได้ครึ่งของเธอ”ไฟยังคงลูบผมของโรสอย่างตั้งใจ ไม่ขัดจังหวะการเล่าของเธอแม้แต่นิดเดียว"จนวันหนึ่งฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับทศ...ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกไม่สบายใจมันมาจากไหน แต่ทศไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย เขาชอบมองฉันด้วยสายตา...ที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้ แต่ฉันรู้ว่าไม่ใช่สายตาของคนดี"โรสกลืนน้ำลาย สีหน้าของเธอเริ่มเจ็บปวดมากขึ้น"ฉันไม่กล้าบอกพัชชา เพร
ตอนที่ 47ความสาเหตุของความเจ็บปวด หลังจากที่ไฟพาโรสมาอยู่ที่บ้านของเขา เวลาก็ผ่านไปเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่โรสไม่ออกไปไหน เธอไม่กลับบ้านบ้านและไม่ออกไปเจอใคร ไฟมองดูโรสที่กำลังนั่งดูทีวีและทานผลไม้ที่แม่เขาเป็นคนปลอกให้ มันคงจะเป็นภาพที่เขารู้สึกมีความสุขที่สุด ถ้าภาพนี้มันเกินเพราะเธอคนนั้นมีความสุขจริงๆ ไม่ใช่เพราะฝืนมีความสุขแบบตอนนี้ “ผมกลับมาแล้ว” ไฟพูด หลังจากที่เขาเข้ามายืนอยู่ในบ้านได้สักพัก แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขา โรสหันมามองไฟ “ฉันได้ยินเสียงรถแล้ว” เธอตอบ ก่อนจะหันไปมองทีวีตามเดิม ไฟเดินมานั่งที่โซฟา เขาวางกระเป๋าเอกสารไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะมองโรสที่กำลังตั้งใจดูทีวี ส่วนแม่ของเขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น โรสเคยอาสาเข้าครัวไปช่วยแม่เขาทำครัวอยู่ครั้งหนึ่ง แต่ด้วยความสามารถของเธอที่มีเยอะมากเลยเกือบทำครัวเขาไหม้ แม่ของเขาเลยสั่งห้ามไม่ให้หญิงสาวเข้าครัวโดยเด็ดขาด “วันมะรืนคุณสิมีนัทเจรจารอบที่สอง เธอจะไปด้วยมั้ย” “ไปสิ” โรสตอบโดยที่ไม่ยอมล่ะสายตาไปจาก
ตอนที่ 46ฉันไม่มีวันทิ้งเธอไฟมายืนอยู่หน้าบ้านของสิ ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าเมื่อคืนเขาเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องของโรสทั้งคืนจนถึงเช้า แต่ช่วงที่เขากลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน พอเขากลับมาก็ไม่เจอโรสที่ห้องแล้ว เขารู้ว่าโรสอยู่ที่นี่ เพราะสิเป็นคนเดียวที่โรสจะหนีไปหาได้เวลานี้ประตูรั้วบ้านของสอเปิดออก สิยืนกอดอกมองทนายความของเธออย่างใช้ความคิด“ฉันควรจะให้คุณทนายเข้าไปดีมั้ย” เธอถามเสียงเรียบ“ผมแค่อยากเจอเธอ ให้ผมได้มีโอกาสได้อธิบายกับโรสหน่อยได้มั้ย”สิมองไฟนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินหลบออกข้างเพื่อให้ไฟได้เดินเข้าไปในบ้าน แต่ก่อนที่ไฟจะเดินเข้าไป สิก็พูดขึ้นมา“เธอแค่กลัวค่ะ กลัวว่าจะต้องเสียคุณให้กับผู้หญิงคนนั้นไปอีกคน” “คุณมั่นใจได้เลย ผมจะไม่มีวันไปจากเธอ ต่อให้เธอไล่ผมแค่ไหนก็ตามไฟพูด เขาก้าวเดินเข้าไปในบ้านของสิด้วยความมั่นใจ โรสนั่งอยู่บนโซฟาเธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูสวนเล็กๆ ข้างข้างของสิด้วยสายตานิ่งๆ แสงแดดยามสายส่องลงกระทบผิวซีดของเธอ“โรส” ไฟเรียกเธอเบาๆโรสไม่ได้หันมา แต่เธอก็พูดกับเขาด้วยเสียงแผ่วเบา“ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใ
ตอนที่ 45 ความเสียใจ อีกครั้ง“ใช่ ฉันรักพัชชา”สิ้นคำพูดของพ่อเธอโรสก็รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงที่กลางตัวเธอ เธอชาไปทั้งตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเสียใจ“พ่อพูดว่าอะไรนะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “พ่อบอกว่าพ่อรักมันเหรอ พ่อทำแบบนี้ได้ยังไง พ่อรักมันได้ยังไง”โรสถามเสียงดังด้วยความโมโห เธอหันไปมองพัชชาที่ร้องให้น้ำตานองหน้าด้วยแววตาโกรธแค้น ก่อนจะเดินเข้าไปหาพัชชาเพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือของโรสที่กระทบเข้าที่แก้มซ้ายของพัชชาจนเกิดเสียงดัง จนพัชชาถึงกับเซ โรสกำลังจะเข้าไปตบพัชชาซ้ำอีกครั้ง แต่ไฟก็จับตัวเธอไว้ก่อน“ยัยโรส! หยุดเดี๋ยวนี้!”เสียงของอนุวัตดังก้องห้องนอน แต่มันไม่อาจดับไฟโกรธในหัวใจลูกสาวของเขาได้เลยโรสยืนตัวสั่น ดวงตาแดงก่ำมองพัชชาที่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ อยู่ตรงหน้า ความอดทนของเธอหมดไปตั้งแต่วินาทีที่เห็นภาพที่ไม่ควรเห็นนั้น“เลิกเอาแต่ร้องไห้ได้แล้ว!” โรสคำราม ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยแรงอารมณ์ “แกบอกมานะว่าแกทำอะไรพ่อฉัน พ่อฉันถึงได้หลงแก” โรสพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของไฟ ที่รั้งตัวเธอไว้พัชชาสะอึก ตัวสั่นเหมือนเด็กน้อยที่ไร้ที่พึ่ง ใบหน้าชื้นไปด้วยน้ำตาแต่กลับไม่พูดตอบอ
ตอนที่ 44 จบเรื่อง และความจริงเรื่องใหม่เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ ดังสม่ำเสมอ บ่งบอกถึงค่ำคืนที่เงียบสงบไม่ต่างจากหัวใจของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน ที่วันนี้เปี่ยมไปด้วยความหวังอีกครั้ง หลังจากที่ไกรสรถูกจับและทุกอย่างเริ่มคลี่คลายไฟนั่งอยู่หน้าเต็นท์ชั่วคราว ที่พวกชาวบ้านใช้เป็นศูนย์กลางในการรวบรวมหลักฐานและให้คำปรึกษาทางกฎหมาย เขายังคงสวมผ้าพันแผลที่แขน แม้หมอจะสั่งให้พัก แต่เขากลับเลือกจะใช้เวลาช่วยชาวบ้านยื่นเรื่องฟ้องเพื่อเอาที่ดินคืน“คุณไฟครับ นี่คือรายชื่อเจ้าของที่ดินที่พร้อมจะฟ้องในรอบแรกครับ” ชาวบ้านคนหนึ่งยื่นแฟ้มมาให้ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม“ดีมากครับ เดี๋ยวผมจะจัดเรียงตามลำดับและแนบคำร้องไว้ให้ทุกคนในวันพรุ่งนี้” ไฟตอบกลับอย่างใจเย็น“ยืนยันตามราคานี้อีกครั้งนะคะ” โรสพูดกับผู้ใหญ่ทองคำ ตัวแทนกลุ่มชาวบ้านที่มาเจรจาในวันนี้ “ฉันจะซื้อที่พวกคุณในราคาที่มากกว่าตลาดกลางร้อยละห้าสิบ…เพราะมันควรค่ากับชีวิตของทุกคนที่ปกป้องมันไว้”ผู้ใหญ่ทองคำยิ้มออกมาอย่างซาบซึ้ง เขาไม่คิดว่าสาวสวยจากกรุงเทพฯ ที่ดูภายนอกเหมือนจะเป็นนักธุรกิจเย็นชา จะพูดคำพูดแบบนี้กับเขา“หนูโรส…ขอบใจแทนทุกคนในหมู่บ้า