รู้สึกผิด

            “ทำไม ไม่อยากไปตายแล้ว ฉันก็พาเธอไปอยู่นี่ไง      “

            กายของทั้งสองเปียก น้ำฝนไหลเข้าตา มือน้อยยกขึ้นลูบใบหน้า ดวงตาแสบหยิบไปทั้งดวง และใช่ เธอจะด่าเขาอีกรอบแน่ ถ้าไม่ติดว่าหันไปมองน้ำที่กำลังไหลทะลักเข้าใส่ต้นกล้าของเธอ น้ำเชี่ยวกรากพัดพาทุกสิ่งทุกอย่างไปกับหน้ากับตา

            “ไม่จริง” นาราไม่อยากเชื่อ “ไม่จริงใช่มั้ย” หญิงสาวจะเดินเข้าไปใกล้ให้เห็นกับตาตัวเอง แล้วในตอนนั้นเองที่สิงหราชกระชากแขนเธอไว้

            “ยัยโง่ อยากตายรึไง”

            นาราตะโกนแข่งกับสายฝน

            “คุณไม่เข้าใจหรอก กล้าฉันกำลังจะตาย มันพัดไปกับน้ำ ปล่อยฉัน ฉันจะไปดูมัน!”

            “ไปดูให้หายไปกับน้ำเหรอ” มือใหญ่กระชากคนตัวเล็กเข้าไปในอ้อมกอด รวบลำแขนกอดเอวบางไว้ เขาไม่ได้พูดเล่น เข้าไปตอนนี้นาราคงได้ตายจริง ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายไม่เชื่อกันเลย เธอยังดื้อดึง ทุบตีเขา

            “ปล่อยฉัน ฉันจะเข้าไปดู”

            “เข้าไปทำไม! มันหายไปแล้ว มีแต่มันจะพัดเธอไปด้วย”

            “แต่นั่นเป็นต้นไม้ที่ฉันปลูกเองนะ ถ้ามันตาย ฉันก็เหมือนตายไปด้วย ปล่อย ฉันจะไปดูมัน” อยากดูอีกสักครั้ง อยากรู้ว่าตนยังพอมีหวังอยู่มั้ย รอยยิ้มที่ผ่านมาของเธอ เฝ้ารอต้นกล้าเติบโต บัดนี้มันกลับหายไปต่อหน้าต่อตา ทำลายย่อยยับไม่มีชิ้นดี

            ทั้งสองยื้อแย่งกันอยู่แบบนั้น นารากรีดร้องออกมาระหว่างทาง เธอพยายามผลักไสสิงหราช ทว่าชายหนุ่มกอดไว้ไม่ปล่อย

            “ปล่อยฉัน ปล่อย!” และคงเพราะทนความเหนื่อยล้าและสายฝนเย็นเฉียบไม่ไหว ร่างเล็กที่กำลังดิ้นๆอยู่ถึงได้หยุดชะงักหมดสติไป

            “นาค!” สิงหราชเขย่าคนในอ้อมแขน แล้วต้องพบว่านาราสลบไปแล้ว ใจด้านซ้ายเต้นรัวแรง ร่างสูงรีบย่อตัวเอาหญิงสาวขึ้นมาบนบ่า สาวเท้ายาวไปที่บ้านอย่างรวดเร็ว

            ความร้อนระอุและปวดหนึบแผ่กระจายไปทั่วศีรษะส่งผลให้คนที่เพิ่งตื่นขึ้นมานิ่วหน้า มือน้อยลูบคลำขยับตัวเอง มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงสว่างของพระอาทิตย์สาดเข้ามา เช้านี้ดูสดใสต่างจากในยามค่ำคืนที่มืดมิดและน่าหดหู่และใช่  เพียงเธอตื่นขึ้นมาภาพเมื่อคืนย้อนเข้ามาในหัว ความเจ็บปวดกัดกลืนนาราอีกครั้งจนหยาดน้ำใสไหลออกจากตาสายหนึ่ง

            “ตื่นแล้วเหรอคะ” นงรักเดินเข้ามาในมือถือกะละมังและผ้ามาด้วย เธอยิ้มให้หญิงสาวบนเตียงอย่างเอ็นดูแฝงไปด้วยความสงสารเมื่อรู้ว่าเด็กสาวกำลังเผชิญหน้ากับอะไร

            “เช็ดตัวสักหน่อยค่ะ ไข้จะได้ลด”

            “เมื่อคืน” นาราพยายามเค้นเสียงแหบแห้งออกมา รู้ว่าการพูดถึงเรื่องเลวร้ายน่าปวดใจไม่น้อย ทว่าการไม่พูดถึงยิ่งเป็นการกดทับความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นที่กำลังปะทุอยู่แตกสลายภายใน

            “ต้นไม้ของหนูเป็นยังไงบ้างคะ”

            มันแย่อย่างเมื่อคืนมั้ย

            นงรักลอบถอนหายใจแต่การกระทำของเธอไม่ทำให้นาราเห็น หญิงวัยป้ายิ้มสดใสอีกครั้ง

            “คุณนาคไปดูเองเถอะค่ะ แต่ตอนนี้ต้องกินยากับเช็ดตัวก่อน เมื่อคืนคุณสิงเช็ดให้แล้ว ดีขึ้นมั้ยคะ”

            คนตัวเล็กนิ่งไป อะไรนะ สิงหราช เขาเนี่ยนะเช็ดตัวให้เธอ

            “นายสิงน่ะเหรอคะ” นาราถามย้ำเพื่อความมั่นใจ นงรักยังคงระบายยิ้ม พยักหน้าให้

            “ใช่ค่ะ หลังจากที่คุณสลบ นายหัวก็เช็ดตัวให้คุณ เขาดูตกใจมาก มือนี่สั่นเลยละค่ะ”

            นารายังคงเงียบ พิจารณาสิ่งที่ได้ยิน เมื่อคืนเธอไม่น่ารักกับเขาเลย ด่าเขา ตีเขา และถ้าเขาไม่ห้ามเธอไว้ ป่านนี้นาราอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไม่ควรขาดสติเลยจริงๆ

            ถ้าเขาเป็นคนทำให้เธอ เธอก็ขอบใจ ทว่าให้เขากลับมาแตะต้องตัวกันเหมือนเดิมนั้น นารานึกไปถึงรูปภาพเขากับผู้หญิงอีกคน

            เธอคงทำแบบนั้นไม่ได้อีก ตอนนี้คนอย่างเธอเป็นแค่ลูกหนี้ หาเงินใช้เขา ไม่มีสิทธิ์คิดอะไรกับใครแม้แต่นิดเดียว

            ดวงตาฝ้าฟางมองเด็กสาวนิ่งไป ก็ถอนหายใจออกมา คิดไปว่าทำไมระหว่างคู่นี้มันยากนักนะ มีแต่จะแย่ลงๆ เธอไม่เข้าใจว่านายหัวคิดอะไรอยู่ แต่ถ้ามีความรู้สึกต่อกันจริงๆทำไมไม่สารภาพเลยล่ะ มัวแต่ง้องอนกันทำไม แต่ช่างเถอะ นงรักคิดอย่างปลงตก เธอมันแก่แล้ว อาจไม่เข้าใจความรักระหว่างหนุ่มสาว

            “เช็ดตัวก่อนนะคะ แล้วกินข้าวกันค่ะ” นงรักทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด โดยการดูแลทุกคนในบ้าน เธอประคองนาราขึ้นมา ก่อนจะบรรจงเช็ดตัวให้เธอ มือลากผ่านผิวเนื้อสาวไปก็ได้แต่สงสารในใจไป ชีวิตเด็กคนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ ใช้หนี้แทนครอบครัว พอจะทำอะไรดีๆก็เจอมรสุมนัก ได้แต่ขอให้เด็กสาวผ่านมันไปไวๆ

            ไม่เหลืออะไรเลย

            นารากวาดมองที่กว้างซึ่งบัดนี้มีเพียงซากกิ่งไม้ ดิน โคลน ปาดเปื้อนไปทั่วบริเวณ ก่อนหน้านั้นที่มีต้นไม้แบ่งเป็นหลุมๆอย่างสวยงาม ตอนนี้ราวกับเป็นผืนดินพังๆ ถูกกัดเซาะจนความสวยงามหายไปหมด

            ตอนนี้อยากร้องไห้ ทว่าร้องไม่ได้ เพราะไม่มีน้ำตาสักหยาดหยดบนกายเธอ นาราได้หลั่งมันไปแล้ว

            “น้องนาค” วิกรเดินเข้ามา เขามองซากของมรสุมเมื่อคืน ก่อนจะหันมามองคนตัวเล็ก เห็นถึงความเสียใจบนหน้าสวยอย่างไม่ปิดบัง ใจเขาก็ปวดหนึบขึ้นมาไม่น้อย เขาเข้าใจว่าเธอกำลังรู้สึกอะไร

            แหลกสลาย

            ตอนนี้นาราคงรู้สึกแบบนั้น

            “มันไปหมดเลยพี่กร” เสียงนาราราวกับจะขาดใจ เธอไม่มีเสียงจะเปล่งออกมาด้วยซ้ำ

            “ต้นไม้ที่นาคปลูกมันไปหมดเลย ไม่มีเหลือเลย”

            อาจเพราะความอ่อนแอนาราจึงอยากมีที่พักพึง เธอเข้าไปสวมกอดวิศวกรรมเกษตรหนุ่ม ความร้อนผ่าวที่ขอบตาปะทุออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายมันก็ไหลอย่างกลั้นไม่อยู่

            “ไม่เป็นไรนะ” มือใหญ่ตบไหล่เล็ก ปลอบประโลมหญิงสาวในอ้อมกอด เขาหวังว่าตอนนี้นาราจะมีไฟสร้างมันขึ้นมาใหม่ ไม่ท้อแท้ไปก่อนก็พอ แล้วเขาจะช่วยเธอเอง ช่วยทุกอย่างที่เธออยากให้ช่วย

            “ทำอะไร”

            ตอนนั้นเองที่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

            “ไอ้สิง” วิกรครางในลำคอ

            ผลัวะ!

            กำปั้นหนักๆชกเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลา ก่อนมือใหญ่จะกระชากเอาคนตัวเล็กออกมาจากชายหนุ่มตรงหน้า

            “นี่คุณ!” นารามองวิกรที่กุมปากตัวเอง ก่อนดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นคนข้างๆทำท่าจะเข้าไปทำร้ายวิกรใหม่

            “นี่มันอะไรกัน! คุณชกพี่กรทำไม” นาราเอาตัวเขาไปขวางวิกรไว้ ทำให้กำปั้นใหญ่ลดมือลง เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่เวลานี้มีความเกรี้ยวกราดและไม่เป็นมิตรเสียเหลือเกิน แต่เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาทำบ้าๆแบบนี้

            “แล้วเธอทำอะไรกับมันล่ะ พลอดรักกันกลางไร่เนี่ยนะ ฉันไม่ฆ่ามันก็บุญ”

            พลอดรัก? พูดพล่ามอะไรของเขา

            “ฉันไม่ได้ทำอะไร คุณนั่นแหละ ทำร้ายพี่กรทำไม”

            “มานี่” สิงหราชไม่ฟังอะไรอีกแล้ว เขาลากเธอออกไป แต่นาราไม่ยอมเธอขืนตัวไว้ เขามันบ้า เพราะแบบนั้นหญิงสาวเลยตบหน้าเขาไปทีหนึ่ง

            ราวกับโลกหยุดหมุน แม้ใบไม้ยังไม่ติ่งไหว นารามองรอยมือของตนที่บัดนี้ปรากฏเป็นสีแดงปื้นบนใบหน้าของสิงหราช ตางามสั่นระริก ทว่าด้วยความรวดเร็วหญิงสาวพยายามเก็บซ่อนมันไว้

            “ออกไปได้แล้วฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” ออกปากไล่ พร้อมกับเดินเข้าไปเคียงข้างวิกร  พยายามเก็บข่มความปวดหนึบไว้ในใจ นาราออกแรงเยอะมากจริงๆ เยอะจนมือของเธอชาไปหมด แล้วใบหน้าของเขาก็คงเจ็บมากเช่นเดียวกัน

            นายหัวของไร่ไม่ทำอะไรอีก เป็นครั้งแรกที่เงียบขนาดนี้ ร่างสูงค่อยๆหันหลังกลับไป เดินจากไปเงียบๆ

            ทว่า...

            ตรงกันข้ามกับหัวใจของนาราเลย มันสั่นไหวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง

            เธอทำแรงไปหรือเปล่านะ