ตอนที่ 2

ข้อตกลงระหว่างหลานๆกับคุณหญิงอรอนงค์

            เมื่อพูดถึงข้อตกลงผู้ชายทั้งสี่ของครอบครัวสิขรานนท์ก็นิ่งฟังผู้เป็นยายเพราะไม่อยากที่จะขัดใจผู้เป็นยายเท่าไรเพราะว่ายายของพวกเขาก็สุขภาพร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก

หลังจากที่สูญเสียวิมลแม่ของหลานชายทั้งสามไป เธอก็อยู่โดดเดี่ยวจึงอยากที่จะมีเหลนไว้อุ้มชูสักคนจะได้ไม่ต้องเหงา หลังจากที่พยายามรบเร้าหลานชายทั้ง 3 ให้กลับไปอยู่กับเธอสักคนที่กรุงเทพฯ แต่ก็ไม่เป็นผล

เพื่อนของคุณหญิงอรอนงค์ที่เคยให้คำมั่นสัญญาว่าจะให้หลานของทั้งสองบ้านแต่งงานกัน เธอก็เห็นดีเห็นงามด้วยเผื่อว่าจะได้อุ้มเหลนและได้ไม่เหงาก่อนที่จะจากโลกนี้ไป มันคือความหวังของคนแก่ที่นั่งเหงาอยู่บ้านคนเดียวก็แค่นั้น

            “เอาอย่างนี้ถึงฉันจะเป็นยายของหลานๆแต่ยายก็ไม่อยากจะหักหาญน้ำใจพวกหลานๆมากนัก ยังไงมันก็เป็นคำพูดของผู้ใหญ่ยายก็ไม่อยากเสียคำพูด เราก็เจอกันคนละครึ่งทางก็แล้วกันนะ”

“ยายก็ไม่ใช่คนแก่หัวโบราณซะหน่อย ถ้ายายส่งหลานของคุณหญิงเพื่อนของยายมาทำงานที่ไร่ด้วยหลานๆจะว่ายังไง ส่วนเรื่องที่จะตกลงปลงใจแต่งงานหรือใครจะเป็นคนแต่งงานกับหลานสาวเพื่อนยาย ยายก็ไม่ว่าแต่ถ้าในที่สุดแล้วพวกหลานทั้ง 3 คนไม่มีใครถูกใจหรืออยากจะแต่งงานเลย ยายก็คงห้ามอะไรไม่ได้แต่ยายอยากจะให้ลองศึกษาดูใจกันไว้เผื่อยายจะยังมีหวังได้อุ้มเหลนอยู่บ้าง พวกหลานจะว่ายังไง”

            “โฮ คุณยายครับ ถ้าคุณยายอยากอุ้มเหลนคุณยายก็ให้เจ้าสามมันทำให้ก็ได้นี่ครับ ปกติเจ้าสามก็ทำทุกคืนอยู่แล้ว ไม่รู้วันไหนผู้หญิงจะวิ่งอุ้มท้องมาบอกคุณพ่อว่าท้องกับเจ้าสาม”

            “พูดอย่างนี้ก็สวยสิพี่สอง ทำไมอิจฉาในความหล่อของผมหรือยังไง”

“ถ้าพูดถึงความหล่อ ฉันว่าคนที่หล่อที่สุดในบรรดาพี่น้องน่าจะเป็นพี่หนึ่งมากกว่า นายมันก็แค่ไอ้หน้าตากระจอกปลายแถวจะมาเที่ยวพูดว่าตัวเองเป็นคนหล่อ นายไม่อายปากบ้างเหรอ”

            “พอได้แล้วพวกแกสองคนตกลงจะเอายังไง” ผู้เป็นพ่อดุขึ้น

            “เรื่องข้อเสนอของคุณยายจะตกลงไหม” ผู้เป็นพ่อรำคาญเพราะทุกครั้งที่ทั้งสองเจอกันทีไรก็เถียงกันไม่ยอมลดละ

            “เอายังไงเจ้าสอง” ผู้เป็นพ่อหันไปมองหน้าธีภพที่นั่งหน้าตึงใส่ไตรภพ ส่วนไตรภพน้องชายคนเล็กเอาแต่ทำหน้าตาไม่พอใจพร้อมยักไหล่

            “ผมได้หมดแหละว่าแต่พี่สองเถอะจะกล้ารับไหมล่ะ ข้อเสนอของคุณยาย” ไตรภพไม่วายที่จะพูดจาประชดพี่คนที่สองเหมือนเดิม

            “เอาล่ะครับ ผมว่าข้อเสนอของคุณยายก็ไม่แย่” เอกภพที่นั่งนิ่งฟังข้อเสนออยู่นานก็ถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วหันไปคุยกับผู้เป็นยาย           “ข้อเสนอของคุณยายก็ไม่แย่ซะทีเดียว ถ้าคุยกับฝั่งนั้นแล้วเขาโอเค ผมว่าก็น่าจะลองดูนะครับ บางทีผมอาจจะเจอเธอแล้วตกลงปลงใจแต่งงานก็ได้” สมาชิกในวงสนทนาต่างนิ่งอึ้งกับคำพูดของเอกภพแล้วหันไปมองหน้าเขาเป็นตาเดียว

            “พี่หนึ่งเอาจริงเหรอครับ” ไตรภพหันไปถามพี่ชายคนโตที่พูดว่าอาจจะตกลงปลงใจแต่งงาน

“ผมว่าให้พวกเราสามคนลองศึกษาดูใจกับเธอก่อนเถอะครับ ดีไม่ดีอาจจะถูกใจใครคนหนึ่งอย่างที่คุณยายว่าก็ได้นะครับ” เอกภพที่พูดขึ้นมาอย่างมีเหตุผล อีกทั้งเขายังอยากให้ผู้เป็นยายสบายใจอีกด้วย

            “อะไรๆมันเกี่ยวอะไรกับผม” ไตรภพโพล่งขึ้นมาอย่างคนไม่ยอมลดละ ใครจะยอมให้คลุมถุงชนกันง่ายๆสมัยนี้แล้ว

“หยุดปากไปก่อนเจ้าสาม” เอกภพห้ามผู้เป็นน้องสุดท้องเอาไว้

            “ผมไม่ได้รับปากว่าผมจะศึกษาดูใจดูไส้ในกับใครนะครับ” ธีภพจึงใช้มือปิดปากผู้เป็นน้องเอาไว้ด้วยความหงุดหงิด

“ผมแค่อยากพูดกับคุณยายให้ชัดเจนว่าถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริงๆคุณยายก็คงต้องทำใจนะครับ ว่าแต่ทางโน้นจะรับได้ไหม ถ้าลูกสาวเขามาศึกษาดูใจกับเราอยู่ที่นี้แล้วไม่ได้แต่งงานกับหลานคุณยาย”

            “รับได้แน่นอน ฉันคุยกับทางโน้นแล้ว”

            “ถ้าอย่างงั้นก็โอเคครับ”

“ถ้าหลานตกลง ยายก็จะไปคุยกับทางนั้นให้เข้าใจตรงกันอีกทีนะ แต่ยังไงยายก็ขอบใจตาหนึ่งมากนะที่หลานเป็นคนใจกว้างแล้วก็เป็นผู้ใหญ่พอ ไม่ทำให้ยายนั้นต้องผิดคนสัญญาที่เคยให้ไว้กับคุณหญิงเขา”

            “ครับคุณยาย” ชายหนุ่มพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้ผู้เป็นยาย

“ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นจะมาอยู่ที่นี่นานไหมครับ เพราะว่าถ้าพวกเราทั้งสามคนไม่ได้ต้องการจะแต่งงานกับเธอ ผมก็อยากจะให้คุณยายพาเธอกลับไปให้เร็วที่สุดครับ ผมไม่อยากให้เธอต้องเสียชื่อเสียงและอีกอย่าง ถ้าเธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรา ผมไม่อยากให้เธอเข้ามายุ่งวุ่นวายในกิจการบ้านช่องของเราด้วยครับ”

            “ได้ๆๆ งั้นเอาสักปีเป็นไง หลานๆจะได้ดูใจกันไปนานๆ”

            “โฮ หนึ่งปีเลยเหรอครับ มันจะนานไปไหมผู้หญิงคนนั้นจะไม่ขึ้นคานทองไปเลยเหรอครับ” ไตรภพพูดแทรกขึ้นมาไม่ยอมหยุด จนในวงสนทนาเอือมระอาในท่าทีของเขา ธีภพหันไปต่อยที่ไหล่ของน้องชายด้วยความรำคาญ

            “ปากมาก”

“เจ็บนะพี่สอง” ไตรภพลูบต้นแขนด้วยท่าทางน้อยใจที่ไม่มีใครเห็นด้วยกับเขาเลย

“สามเดือนก็พอแล้วดูแค่นี้ก็เห็นแล้วครับคุณยาย” ธีภพพูดขึ้น

            “ไม่ได้หรอกตาสองเวลาแค่สามเดือนมันเร็วเกินไปเอาเป็นว่า      ปีนึงตามที่ยายว่าก็แล้วกัน ถ้าไม่มีใครที่จะแต่งงานกับหลานสาวของเพื่อนยายจริงๆ ยายก็จะมารับเธอกลับก็แล้วกัน”

            “เธอจะมาเมื่อไหร่ล่ะครับ”

            “อาจจะเป็นภายในเร็วๆนี้แหละ แต่ว่ายายขอกลับไปคุยกับเพื่อนอีกสักหน่อยนะแล้วยายจะโทรมาบอกตาหนึ่ง” ตาหนึ่งช่วยเป็นธุระให้ยายหน่อยนะ”

“ครับคุณยาย” คุณหญิงอรอนงค์ลูบแขนของหลานชายคนโตที่เธอรู้สึกว่าเขานั้นเป็นผู้ใหญ่ สุขุมมีเหตุผล และเป็นผู้ชายที่อาจจะช่วยรักษาสัญญาที่เธอให้กับเพื่อนไว้ได้ แต่ไม่วายสายตาของผู้สูงวัยก็เหลือบมองผู้เป็นพ่อของหลานชายทั้งสามที่พาลูกสาวคนเดียวมาอยู่ไกลหูไกลตาเธอถึงขอนแก่นจนในที่สุดลูกสาวคนเดียวของเธอก็จากไปโดยที่ยังไม่ได้ร่ำลากัน ทำให้เธอเดินทางมาดูใจลูกสาวไม่ทัน เรื่องนี้เธอยังโกรธวิฑูรย์ไม่หายแต่ด้วยคุณหญิงอรอนงค์อยากที่จะได้อุ้มเหลนจึงต้องแบกหน้ามาหาวิฑูรย์ถึงที่ เพราะว่าคุยทางโทรศัพท์กันไม่ค่อยจะรู้เรื่องและวิฑูรย์ก็ไม่กล้าจะเป็นคนตัดสินใจแทนลูกๆทั้งสามคน

“แล้วคุณยายจะอยู่ที่นี่นานไหมครับ”

            “ยายก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่นานนักหรอกตาสอง” ผู้เป็นผู้เป็นยายหันไปคุยกับธีภพ ธีภพที่หันมองหน้าผู้เป็นพ่อแต่วิฑูรย์ก็ยังนั่งนิ่งเขามีท่าทางเรียบเฉยไม่ได้พูดอะไรมากนัก

            “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวคุณยายไปพักที่รีสอร์ตของผมไหมครับ” ไตรภพพูดขึ้นคุณหญิงอรอนงค์หันมายิ้มให้หลานชายคนเล็ก

            “อย่าเลยครับคุณยายไม่ต้องไปพักให้ไกลหรอกครับ”

            “คุณยายก็มาถึงเหนื่อย ๆ คุณยายพักอยู่ที่นี่ล่ะครับ เดี๋ยวผมจะดูแลคุณยายเอง” เอกภพพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะไม่อยากให้คุณหญิงอรอนงค์นั้นเดินทางอีกเพราะกลัวว่าจะเป็นลมเป็นแล้งไป

            “เดี๋ยวยายอยู่ที่นี่ก็ได้สักสองคืนพอหายเหนื่อยแล้วยายก็จะกลับกรุงเทพฯไปคุยกับเพื่อนว่าหลานสาวของเขาพร้อมจะมาเมื่อไหร่”

            หลังจากที่อรอนงค์อยู่ที่บ้านกับหลานชายได้สองวัน เธอก็อยากจะรีบกลับไปที่กรุงเทพฯเพื่อไปคุยเรื่องคู่หมั้นคู่หมายของหลานชาย

            “พร้อมหรือยังครับคุณยาย” เอกภพที่พับแขนเสื้อและกำลังเดินลงมาจากบันได

            “ไหนตาสามล่ะ”

“อ๋อ! เห็นว่าจะไปเจอกับคุณยายที่สนามบินเลยนะครับ”

            “แล้วเมื่อคืนตาสามไม่ได้กลับบ้านเหรอ”

“ไม่ครับคุณยาย เจ้าสามน่าจะนอนค้างที่รีสอร์ตมั้งครับ ผมก็ไม่ได้ถามน้อง”

“หนึ่งหลานเองก็เป็นหลานคนโตยาย ยายฝากหลานสาวคุณหญิงด้วยนะ ยายกลัวว่าตาสองกับตาสามจะรวมหัวกลั่นแกล้งเธอ ถ้ารู้ไปถึงหูเพื่อนยาย แล้วถ้าเขาโทรมาโวยวายยายเสียผู้ใหญ่เอาได้ เข้าใจไหมลูก”

            “ครับ คุณยายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับทางเราจะต้อนรับเธอเป็นอย่างดี” มือหนากุมมือเหี่ยวย่นตามกาลเวลาของคุณหญิงอรอนงค์ไว้ด้วยรอยิ้มและความเคารพรัก

“หลานพูดแบบนี้ยายก็สบายใจหน่อย”