EP 4 หึงหรือหวง

"เข้างานได้แล้ว"

ร่างใหญ่โอบกอดร่างเล็กที่ดูจะกลัวเขาทำให้เธอตายเดินเข้างานไปอย่างสงบ เวลาญาลินกลัวอะไรเธอน่าปกป้องเสมอและก็น่าอยู่ใกล้เพื่อตักตวงกลิ่นหอมจากกายของเธอมากที่สุดถึงจะต้องการอย่างอื่นที่เธอให้ไม่ได้มากกว่าก็ตาม

“บราวนี่”

ร่างเล็กที่เดินเคียงคู่มากับบอดี้การ์ดของตัวเอง ที่ดูคล้ายคู่รักเดินโอบกอดกันมามากกว่ารีบเผยรอยยิ้มสดใสทันทีและสะบัดร่างใหญ่ให้ออกห่างจากตัวเธอ บราวนี่เพื่อนสาวที่แสนจะรักและสนิทมากที่สุดกำลังเดินออกมาเพื่อต้อนรับเธอเข้างานและเธอก็ไม่อยากให้ภาพความเป็นคุณหนูที่มีบอดี้การ์ดคอยดูแลต้องการมีการเข้าใจผิด

“ญาลิน นึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว”

หญิงสาวในชุดราตรีสีชมพูยาวลากพื้นตัดกับผิวสีน้ำผึ้งชวนมอง สวมกอดเพื่อนสาวด้วยความคิดถึงและดีใจที่ได้เจออีกครั้งหลังจากที่ไม่เคยได้เจอเลยตั้งแต่จบไฮสคูลและญาลินก็ลาไปเรียนต่อสัตวแพทย์คนละมหาลัยกับเธอ

“มาสิ ยังไงปีนี้ฉันก็ต้องมา”

“แล้วนี่ใคร แฟนเหรอ”

ร่างใหญ่ยืนนิ่งฟังเธอกับเพื่อนคุยกันอย่างเงียบๆ จนอดสงสัยไม่ได้ว่าเพื่อนของเธอจะพาแฟนมาเปิดตัว เธอถึงกับต้องเสียมารยาทถามต่อหน้าคนทั้งสอง

“บอดี้การ์ดไง เธอจำไม่ได้เหรอ”

ญาลินยิ้มปนขำให้เพื่อนสาว บราวนี่ไม่เคยพลาดที่จะจดจำใครทำไมวันนี้ถึงพลาดตกม้าตายได้ทั้งที่เคยเจอบอดี้การ์ดของเธอมาตั้งหลายครั้งแล้ว

“พี่ธามเหรอคะเนี้ย บราวนี่จำแทบไม่ได้เลย”

“ไม่เจอกันแค่ปีเดียวคุณบราวนี่สวยขี้นจนพี่เองก็จำแทบไม่ได้เหมือนกัน”

เขาจำเธอได้ดี ผู้หญิงแสนเรียบร้อยอ่อนหวานที่เป็นเพื่อนรักของญาลิน ไม่ว่านานแค่ไหนที่ไม่ได้เจอเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนนอกจากจะโตขึ้นตามอายุเท่านั้น

“บราวนี่ก็เหมือนเดิมนะคะไม่ได้สวยขึ้นอะไร พี่ธามสบายดีนะคะ”

จากที่ทักทายเพื่อนกลับหันมาคุยกับคนที่เธอนับถือในฐานะพี่ชายแทน ไม่เจอพี่ชายคนนี้นานเธอก็มีคำถามมากมายอยากจะถาม

“ครับพี่สบายดี”

“บราวนี่แขกของเธอเดินเข้างานมาอีกแล้วไปต้อนรับก่อนเถอะ เดี๋ยวเราค่อยมาคุยกันต่อ”

ญาลินทนฟังสองคนนี้คุยกันต่อไปไม่ได้ ยังไงเธอก็ต้องหยุดคนทั้งสองให้ได้ไม่รู้ว่าเหตุผลเพราะอะไรแต่มันรำคาญในทนฟังต่อไปไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปสนิทสนมกันมากมายขนาดนี้มาตอนไปถึงได้มองตาคุยกันอยู่ตั้งนานสองนาน

“จริงด้วยสิ เดี๋ยวเจอกันนะ”

บราวนี่หันมากอดลาเพื่อนรักอีกครั้งก่อนจะขอตัวเดินไปต้อนรับแขกคนสำคัญที่เดินเข้างานกันมาอย่างรู้มารยาท

“คุณหนูบราวนี่สวยขึ้นเป็นกองเลยนะ”

เจ้าของความสวยที่เขากำลังชมเดินจากไปแล้ว คงเหลือแต่เด็กดื้อที่เขาต้องคอยดูแลยืนฟังอยู่ด้วย ใบหน้าหวานของญาลินที่ถูกแต่งแต้มสีสันกำลังงองุ้มอย่างน่ารักสงสัยจะโมโหที่เขาไปชมคนอื่นเหมือนอย่างเคย งานนี้คงต้องแกล้งซะให้เข็ดจะได้ไม่อยากออกมานอกบ้านในเวลากลางคืนแบบนี้อีก

“ทำไมไม่เดินตามไปดูแลเขาละ จะได้ไปชมความงามของเขาให้เต็มตา”

ร่างเล็กที่ไม่มีใครคอยมาโอบกอดรีบเดินหนีเข้างานไปเพียงลำพัง ไม่อยากทนยืนฟังเขาชมคนอื่นทั้งที่กอดเธอเดินเข้างานมายังไม่มีคำชมหลุดออกมาจากปากสักคำ

“จะไปไหนญาลินหยุดนะ”

สองเท้ารีบก้าวเดินตามหญิงสาวที่กำลังเดินหนีเขาเข้าไปในงานที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา

“ไม่มีทางหยุด หนูญาออกจะน่ารักไม่เคยชมสักคำไปชมคนอื่น ไอ้บ้าธาม โอ๊ย”

ร่างเล็กก้าวเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาตาม ความคิดที่จะหนีเขามีอยู่เต็มหัวด้วยความน้อยใจ แต่ร่างเล็กของเธอกลับไปชนกับร่างของใครอีกคนจนล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น

“ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนไหมครับ”

ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่กำลังเดินกลับมาเอาของที่รถ เขาไม่ทันระวังตัวจนไปชนกับร่างนุ่มนิ่มของใครบางคน ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกันทั้งคู่

“ไม่เป็นอะไรคะ ขอโทษนะคะที่เดินไม่ระวังจนไปชนคุณเขา”

ร่างบางรีบลุกขึ้นและรีบปัดมือเขาออกจากตัว ผู้ชายคนนี้ไม่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด ไม่รู้จักกันทำไมถึงกล้าเขามาถูกเนื้อต้องตัวเธอได้ ธามอยู่ไหนทำไมไม่พาเขาออกไปให้ห่างจากตัวเธอ

“คุณหนูเป็นยังไงบ้างครับ”

ธามที่วิ่งตามเขามาช้าไปเพียงก้าวเดียวไม่ทันจะช่วยคุณหนูของเขาไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นได้ แต่เขาก็มาทันพาเธอออกมาให้ห่างจากผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น

“ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ”

ร่างเล็กตรงหน้าเขาช่างงดงามอย่างกับภาพวาดที่มีชีวิตออกมาเดินได้ เธอไปอยู่ที่ไหนมาทำไมเขาถึงเพิ่งจะได้เจอเธอทั้งที่เขาก็รู้จักผู้คนมากมายไม่น่าจะพลาดคนสวยน่ารักแบบเธอไปได้

“ขอตัวนะครับ”

เขากอดเอวบางของเธอเอาไว้แน่นแล้วพาเดินเข้ามาในงาน เพื่อหาที่นั่งสำรวจว่าเธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าล้มลงไปแรงขนาดนั้น เขาไม่ไว้ใจเลยกับคำบอกของเธอที่พูดว่าไม่เป็นไร

“น่าสน”

เอริกยังคงยืนมองทุกการเคลื่อนไหวของหญิงสาวจนลับสายตาเขาไป ไม่มีทางที่เขาคิดอะไรแล้วจะไม่สมหวัง อยากได้อะไรก็ต้องเอามาครอบครองให้ได้ ญาลินต้องเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของเขาในเร็ววันนี้แน่นอน

“ปล่อยได้แล้ว หนูญาเดินเองได้”

“นั่งลงตรงนี้ แล้วอย่าดื้อ”

เขาไม่ได้ปล่อยเธอออกจากวงแขนตามคำขอร้องแต่กลับลากเธอเดินมาจนถึงโซฟาตัวยาวที่ยังไม่มีคนนั่งในมุมที่ห่างไกลแขกคนอื่นๆ ของงาน

“จะดื้อ ก็ไม่ได้สวยเหมือนคนอื่นเขานิ”

ร่างเล็กนั่งลงกับโซฟาและเธอก็รีบขยับไปนั่งอีกมุมหนึ่งให้ไกลจากเขา คนที่ไม่น่าอยู่ใกล้ด้วยแม้แต่น้อย

“น้อยใจ หรือว่าหึง”

ร่างใหญ่โตรีบดึงเอาหญิงสาวร่างบอบบางขึ้นมานั่งบนตัก ตัวเล็กแค่นี้คงคิดว่าจะหนีเขาพ้นถึงได้ไปนั่งซะไกล

“โอ๊ย เจ็บนะ”

“ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรไง แล้วร้องทำไม”

เขาสำรวจเรือนร่างอรชรของเธอจนทั่วและหยุดลงตรงข้อศอกที่มีเลือดไหลซึมออกมา เธอมันโกหกไม่เคยเก่งเลย หลักฐานคาตาแบบนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก

“โอ๊ย บอกว่าเจ็บไง”

เขาเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาเช็ดเลือดที่แผลให้เธอ แต่มือเขาหนักจนเธอเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ไหวต้องร้องออกมา

“มีแผลตรงไหนอีกหรือเปล่า”

ธามหมุนร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตักเขาไปมาหลายรอบเพื่อจะดูให้ละเอียดและแน่ใจว่าเธอไม่ได้มีบาดแผลตรงไหนอีก

“สนใจด้วยเหรอ”

“ไม่สนใจคุณหนูแล้วจะไปสนใจใครละ ไหนบอกมาสิ”

“ก็บราวนี่ไง เธอสวยนะวันนี้ ฉันพอจะดูแลตัวเองได้นายไปคุยกับเธอต่อเถอะ”

“ทำไมถึงไล่กันแบบนี้”

จบการสำรวจบาดแผลใบหน้าหล่อคมก็รีบซบลงกับไหล่เล็กของเธอเพื่อตอบคำถามให้แผ่วเบาที่สุดเพื่อจะได้ยินกันสองคน

“ไม่ว่านายเจอบราวนี่กี่ครั้งก็มีเรื่องให้ต้องคุยกันมากมายไม่ใช่เหรอ”

“อยากรู้จริงๆ ใช่ไหม”

“ปล่อยนะ คนมองกันใหญ่แล้ว”

“ฉันไม่เคยอยากจะคุยกับใครนานเท่ากับเจ้านายตัวเองหรอกนะ อย่าคิดเองเออเองอีก เดี๋ยวจะโดนจับตีก้นนะคะ ยาหยี”

“ใครจะไปอยากคุยกับนาย ปล่อยได้แล้ว”

“ทำตัวดีๆ ก่อนแล้วจะปล่อย”

“พี่ธามค่ะ ให้หนูญาลงไปนั่งข้างล่างนะคะ น๊ะพี่ธามปล่อยหนูญานะคะ”

“ก็เท่านั้น พูดเพราะก็เป็นแล้วทำไมถึงต้องโดนบังคับก่อนถึงจะพูด”

“ก็นายมันชอบยั่วโมโหฉันนิ ใครจะไปอยากพูดจาดีด้วย”

“ดื้ออีกแล้วนะ เดี๋ยวจะจับขึ้นมานั่งอีก”

“ไม่นะ”

เขายอมปล่อยเธอให้นั่งอีกฝั่งของโซฟาตัวยาวที่เอาไว้รับแขกนี่โดยมีเขานั่งมองอย่างไม่คลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว และก็ไม่มีใครย่างกรายเดินผ่านใกล้เข้ามาเพราะต่างรู้ดีว่าถ้าใครกล้ายุ่งกับคุณหนูญาลินจะได้รับผลตอบแทนยังไงจากพี่เขยของเธอ​

“กินน้ำไหม”

“มีแต่ของมึนเมา พี่ต้นสั่งห้ามเอาไว้”

“นั่นไงน้ำผลไม้ เดินมาทางนี้พอดี”

เขาควักมือเรื่องบริกรให้เดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำผลไม้ที่ใส่ถาดถือมาเพียงแก้วเดียว ใครจะไปใจร้ายให้คุณหนูของตัวเองนั่งเฉยๆ มาร่วมชั่วโมงเพื่อรออวยพรวันเกิดเพื่อนโดยไม่ได้กินอะไรเลยเขาคงทำไม่ได้ถึงแม้จะอยากพาเธอกลับบ้านไปซะตอนนี้ก็ตาม

“ไหนบอกจะให้กินไง แล้วนายกินเข้าไปก่อนทำไม”

“จะได้รู้ยังไงว่าน้ำผลไม้จริงไหม”

เขากลืนน้ำในแก้วที่มีสีสันสวยงามลงคอไปสองสามอึกเพื่อชิมดูว่ามันมีอะไiแปลกปลอมปะปนมาไหม งานใหญ่โตแบบนี้อาจมีคนไม่หวังดีกับคุณหนูที่แสนจะน่ากอดของเขา

“คนบ้า”

“ด่าใคร เดี๋ยวโดนอุ้มขึ้นมานั่งตักอีกนะ”

“เอามาหิวแล้วนะ”

สองมือเล็กรีบหยิบแก้วน้ำจากมือเขามาเป็นของตัวเอง เธอยกกินดื่มรวดเดียวหมดแก้วในส่วนที่เหลือจากเขาด้วยความกระหาย และความหมั่นไส้ที่เขาเองก็หิวแล้วยังกล้ามาแย่งของเธอกินแบบนี้ไม่มีทางเหลือเอาไว้ให้เป็นอันขาด

“คายน้ำนั่นออกมา”

เพียงไม่กี่อึดใจที่เขากินน้ำผลไม้นั่นเขาไปและเธอก็กินตามจนหมดแก้วต่อหน้าเขา มันก็มีอะไรบางอย่างในร่างกายเขากำลังตื่นตัวอย่างรวดเร็ว

“ทำไม”

“มันมียา”

ร่างใหญ่เริ่มร้อนดั่งมีไฟกำลังลุกอยู่ในตัว เขาตื่นไปทั้งตัวและอยากหาที่ระบายมันออกไปอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในน้ำผลไม้นั่นมียาปลุกเซ็กผสมใส่มาด้วยและมันก็เป็นชนิดรุนแรงที่ออกฤทธิ์แบบทันทีเขาถึงได้มีอาการก่อนเธอแบบนี้

“ยาอะไร นายอย่ามาแกล้งกันนะ คนกินเข้าไปแล้วจะคายออกมาได้ยังไง”

“ใครมันกล้าทำแบบนี้วะ”

ร่างใหญ่ที่ยังพอมีสติดีมองไปรอบด้านเพื่อหาคนที่มันกล้าทำแบบนี้ พร้อมกับระวังภัยจากคนที่อยู่ในงาน

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงร้อนแบบนี้”

ร่างเล็กร้อนวูบวาบไปทั้งตัวอย่างแปลกประหลาด มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ ความต้องการมากมายหลายอย่างกำลังแทรกเข้ามาในตัวเธอจนอยากจะถอดเสื้อผ้าออกในตอนนี้

“รีบกลับบ้านกันก่อน “

ถ้าจะอยู่ที่นี่กันต่อและขอความช่วยเหลือจากคนอื่นคงมีแต่คงไม่หวังดียื่นมือเขามาช่วย จนคุณหนูของเขาต้องได้รับอันตรายแน่ ถึงจะไม่ไหวแค่ไหนเขาก็ต้องพาเธอกลับบ้านก่อนเพื่อความปลอดภัยและค่อยหาทางแก้ไขเอาใหม่

“ช่วยหนูญาด้วย”

เสียงเล็กครางกระเซ่าเร่าร้อนอ้อนวอนขอความช่วยเหลือและต้องการให้ธามช่วยต่อเติมความต้องการของเธออย่างคนขาดสติ เธอกำลังจะขาดใจเพราะความต้องการ

“กอดฉันไว้นะ”

เขาพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นยื่น เขารู้ว่ามันยากลำบากเพราะตัวเขาเองก็มีไอ้ยานรกนั่นอยู่ในตัวแต่ก็ต้องทำให้สงบแล้วดูแลหญิงสาวให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

“หนูญาร้อน พี่ธามช่วยหนูญาด้วย”

ญาลินกอดร่างหนาเอาไว้แน่น ถึงตอนนี้จะแทบไม่มีสติแต่ภายในใจของเธอก็สั่งออกมาว่าเขาจะเป็นคนเดียวที่ดูแลเธอได้ไม่ว่าเธอจะต้องเจอเรื่องร้ายมากแค่ไหน เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งเธอให้ต้องเผชิญมันเพียงลำพัง

“อดทนนะ”

เขาโอบกอดเธอเอาไว้แน่นให้ร่างบางของเธอแนบร่างใหญ่ของเขาและพาเดินออกจากงานปาร์ตี้บ้าบอนี้ให้เร็วที่สุดโดยไม่ได้ล่ำลาใคร เพราะลำพังตัวเขาเองก็แทบจะคุ้มสติไม่ไหวและไหนยังต้องคอยดูแลร่างเล็กที่กำลังโดนยาปลุกเซ็กชนิดรุนแรงเข้าไปมากกว่าเขา

***คอมเม้นติชมกดไลค์ด้วยนะจ้ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน แต่ถ้ารักนิยายเรื่องนี้มากกกก ติดดาวกันได้ตามสะดวกเลยนะไม่ต้องเกรงใจ🌟🌟🌟❤❤❤****

ฝากกดไลค์เพจเพื่อติดตามผลงานให้แอนด้วยนะ

​

<br/>