บทที่ 1 สวรรค์กลั่นแกล้ง (1/4)

                                                                             1

                                                                  สวรรค์กลั่นแกล้ง

            นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกำลังลอบมองบุรุษในอาภรณ์ซ่อมซ่อที่ลดอาภรณ์เปิดแผ่นหลังให้คนสนิททายา

            ‘คนของท่านแม่ลงมือหนักถึงเพียงนี้ แล้วข้าจะแก้ไขมันเช่นไรดี’ นางคิดก่อนจะค่อย ๆ ถอยห่างจากหน้าต่างบานนั้นแล้วรีบกลับจวนของตนเอง

            สวรรค์! พวกท่านให้ข้าหลุดพ้นแล้วจะส่งข้ากลับมาด้วยเหตุใด ในเมื่อยามที่ตระกูลนางถูกฆ่าล้างตระกูลโดยทำให้เหมือนเป็นการปล้นทรัพย์นางไม่เคยต่อว่าสวรรค์หรือร้องขอที่จะกลับมาแก้ไข

            นางยอมรับในการกระทำของตนเอง ว่าการกลั่นแกล้งบุตรชายนอกจวนของบิดา จะนำไปสู่การแก้แค้นที่ทำให้ตายตกทั้งตระกูล แม้แต่บิดาของนางก็ยังถูกสังหารไม่เว้น ยามนั้นแม้จะไม่เห็นหน้าแต่นางก็จำแววตาของพี่ชายต่างมารดาได้เป็นอย่างดีว่าคนที่แทงดาบใส่นางคือเขา

            ในเมื่อนางยอมรับชะตากรรมและเดินทางไปปรโลกแต่โดยดีก่อนจะไปเกิดในโลกใหม่ที่เปลี่ยนแปลงไป มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายและแม้ชีวิตนั้นจะบัดซบ พ่อแม่ตายตั้งแต่เด็ก ญาติก็ไม่รับเลี้ยงจนต้องไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า แต่นางก็ไม่เคยย่อท้อตั้งใจทำงานอย่างหนัก สุดท้ายก็สิ้นใจคาโต๊ะทำงาน พอตายแล้วจึงได้เข้าใจว่าที่ต้องตายก่อนวัยอันควรเป็นเพราะต้องกลับมาอยู่ในร่างนี้

            ‘สวรรค์! พวกท่านต้องการอันใดกันแน่ ข้าไม่เคยอธิษฐานหรือวิงวอนให้ได้กลับมาที่นี่ แล้วเหตุใดพวกท่านถึงทำกับข้าเช่นนี้ โดนพี่ชายต่างมารดาพาคนฆ่าล้างทั้งตระกูลข้าก็ยอมจำนนและยอมรับจุดจบแต่โดยดี แต่เหตุใดพวกท่านถึงส่งข้ากลับมาที่นี่อีก อยากเห็นข้าถูกฆ่าตายเช่นเดิมอีกหรือ’ พวกท่านหลุดพ้นจากความเจ็บปวด กลายเป็นเทพบนสวรรค์คงไม่เข้าใจว่ายามที่ถูกดาบแทงมันเจ็บเพียงใด กว่าจะขาดใจตายก็ต้องใช้เวลานาน

            “คุณหนู เป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ” สาวใช้เอ่ยถามคุณหนูที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พลางทำหน้าคล้ายคนท้อแท้

            “ไม่เป็นอันใด ข้าดูว่าวันนี้จะมีฝนหรือไม่” เสียงของหลินถงทำให้นางรีบปรับสีหน้าท้อแท้ของตนเองให้กลับมาเป็นปกติก่อนจะหันไปตอบ

            “ใกล้ยามเหมันต์[1]แล้ว คงไม่มีฝนหรอกเจ้าค่ะ” ตั้งแต่คุณหนูเพิ่งหายไข้จากการตกน้ำ ก็คล้ายจะดูแปลกไปสักเล็กน้อยทั้งยังชอบนั่งเหม่อลอยยามอยู่ลำพัง

            “ท่านแม่ว่าอย่างไร อีกนานหรือไม่ที่ท่านพ่อจะกลับมา”

            “อีกราว ๆ เจ็ดวันเจ้าค่ะ”

            “เจ้าไปตามท่านหมอไปดูพี่ใหญ่หน่อยเถิด” หากมัวรอท่านพ่อเกรงว่าความแค้นที่มีในใจของเขาจะถูกสุมเอาไว้จนยากจะลบล้าง

            “คุณหนู ท่านว่าอันใดนะเจ้าคะ” หลินถงย่อมตกใจเพราะที่ผ่านมาคุณหนูไม่เคยนึกชอบคุณชายใหญ่เลย มีแต่คิดจะกลั่นแกล้งให้อีกฝ่ายโดนลงโทษ แต่วันนี้กลับห่วงใยสั่งให้ตามท่านหมอ

            “ข้าบอกให้เจ้าไปตามท่านหมอไปดูพี่ใหญ่ที่เรือน เรื่องนี้อย่าให้ใครทราบ โดยเฉพาะท่านแม่ เข้าใจหรือไม่”

            “แต่ว่า...”

            “ไม่มีคำว่าแต่ อีกพี่ใหญ่ก็เป็นสายเลือดของท่านพ่อ ข้าไม่อยากให้ท่านพ่อต้องตำหนิท่านแม่ในภายหลัง” ซึ่งมันเป็นเช่นนั้นตั้งแต่ท่านพ่อจูงมือเด็กชายวัยสิบสามหนาวเข้าจวนมา ทั้งยังบอกว่าเป็นบุตรชายของหญิงชาวบ้านผู้หนึ่งที่ท่านพ่อเคยพลาดพลั้งยามไปค้าขายต่างเมืองก่อนมาแต่งกับท่านแม่

            ยามนั้นนางจำได้ดีตอนที่ท่านแม่กอดนางแล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจเมื่อบุรุษที่บอกรักตนหนักหนาจูงมือเด็กชายที่อายุมากกว่านางหกหนาวเข้าจวนมา

            ตั้งแต่นั้นยามที่นางไปกลั่นแกล้งเขาแล้วพลาดทำตนเองเจ็บตัว ท่านแม่ก็จะถือโอกาสลงโทษอีกฝ่ายอย่างหนัก จนท่านพ่อต้องย้ายเขาให้ไปอาศัยที่เรือนท้ายจวนเพื่อให้ไกลหูไกลตาท่านแม่ ทั้งยังสั่งห้ามไม่ให้นางเข้าใกล้บริเวณท้ายจวนอีก นั่นทำให้นางในตอนนั้นรู้สึกโกรธเคืองที่บิดาเอ่ยห้ามคล้ายกับเข้าข้างอีกฝ่ายจึงหาวิธีกลั่นแกล้งเขาหนักกว่าเดิม

            ทั้งฉีกตำรา ฉีกอาภรณ์ นางยังลงมือหนักจนถึงขั้นเข้าไปทุบตี และพยายามผลักอีกฝ่ายให้ล้ม แล้วซุ่มซ่ามล้มเสียเองจนได้แผลที่มือ ก่อนจะร้องไห้วิ่งไปฟ้องมารดาเป็นเหตุให้ยามนั้นพี่ใหญ่ที่อายุสิบสี่หนาวโดนโบยเกือบยี่สิบไม้ จนเกือบได้ไปเยือนปรโลกหากบิดาไม่กลับมาห้ามเสียก่อน นอกจากนี้นางยังกลั่นแกล้งและใส่ร้ายเขาอีกมากมาย จนนับไม่ถ้วน

            ‘พอนึกย้อนกลับไป ข้าก็ร้ายกาจจริง ๆ นั่นแหละ ไม่แปลกใจเลยที่พี่ใหญ่จะเกลียดข้าและตระกูลหมิงจนถึงขั้นพาคนมาฆ่าล้างตระกูล’ ยามนั้นนางริษยาพี่ชายที่ท่านพ่อมักจะไปขลุกอยู่กับเขาที่เรือนทั้งวันหากท่านพ่อไม่ได้ออกไปทำงาน

            “คุณหนู เพิ่งหายไข้จากการตกน้ำตกท่า ท่านออกมาเดินเล่นเช่นนี้จะไม่เป็นอันใดหรือเจ้าคะ”

            “ข้าไม่เป็นอันใด รีบไปตามท่านหมอให้พี่ใหญ่เถิด ได้เรื่องเช่นไร ให้รีบมารายงาน ข้าจะกลับไปรอฟังข่าวที่เรือน”

            “เจ้าค่ะ” แม้จะรู้สึกว่าคุณหนูเปลี่ยนไป แต่ทว่าสาวใช้ก็ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี เพราะหากเรื่องที่คุณชายใหญ่โดนโบยเพราะถูกคุณหนูกล่าวหา รู้ถึงหูนายท่านคนที่จะโดนลงโทษเห็นจะเป็นคุณหนู เพราะที่ผ่านมาคนที่ไปหาเรื่องคุณชายใหญ่จนตนเองเจ็บตัวเห็นจะเป็นคุณหนูมากกว่า

            พอเห็นสาวใช้วิ่งไปทางประตูจวน คุณหนูรองหมิงหรือหมิงเจียวซือก็เดินกลับเรือนของตนเอง ในเมื่อเขาโดนโบยเพราะนางเป็นคนบอกมารดาว่าถูกผลักนางตกน้ำ ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วนางพยายามยื้อแย่งชายอาภรณ์ของพี่ชายต่างมารดาที่พยายามเดินหนีนางอย่างเอือมระอาจนพลาดตกสระน้ำ

            เฮ้อ! สวรรค์ ท่านจะให้โผล่มาตอนไหนไม่โผล่ กลับให้ข้าโผล่มาหลังจากทำความผิดร้ายแรงแล้ว’ นางคร่ำครวญกับตนเองก่อนจะเดินเข้าห้องของตน

[1] ฤดูหนาว