ผิวของเธอช่างสวยเนียนละเอียด ประกอบกับแก้มใสที่มีสีชมพูระเรื่อ จะเพราะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออะไรก็ตามแต่ มันทำให้เขากับยิ่งรู้สึกหลงใหล ผิวสวยที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แม้ขนาดใบหน้าสวยสดตอนนี้ที่ปราศจากเครื่องสำอาง แต่กลับพินิจดูช่างน่ารักน่าทะนุถนอมกว่าที่คิด
“ฉันไม่ดีตรงไหน” มารีอาส่งเสียงพึมพำเบาจนลี่คุนได้ยินไม่ถนัด เขาเขยิบเข้าไปเอียงหูฟังเธอใกล้ ๆ
“ฉันไม่สวยเหรอ”
ลี่คุนชะงักเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนเกาหัวตอบอย่างเขินอาย
“เอ่อ ก็ เออ สวยครับ สวยมากด้วย”
“โกหก ถ้าฉันสวยคุณจะไปชอบคนอื่นทำไม คุณจะไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นทำไม” มารีอายังหลับตาพูดราวละเมอ
“ผม… ไม่…”
ลี่คุนพูดค้างไว้แค่นั้น มารีอาก็ปรือตาลืมขึ้น ส่งยิ้มหวานพร้อมโน้มคอเขาลงมาใกล้ จนปากสัมผัสกัน ก่อนที่ลี่คุนจะยับยั้งชั่งใจ ขืนตัวออก
“คุณเมามากรู้ตัวไหม”
“คุณไม่อยากจูบกับฉันเหรอ ฉันก็ทำเป็นนะ แบบที่ผู้หญิงคนนั้นทำ ฉันทำได้นะ ฉันจะไม่นอนเป็นผักรับรอง”
มารีอายังคงปรือตามองเขาด้วยรอยยิ้ม แม้ภาพตรงหน้าจะพร่าเบลอมองภาพเขาไม่ชัดเจน
แต่… ไม่รู้เพราะเครื่องดื่มอะไรที่เธอกินเข้าไปก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้… เธอรู้สึก…
“คุณรังเกียจฉันเหรอ หืม”
“ผม... คือ… เอ่อ… ไม่…” ลี่คุนเริ่มพูดติด ๆ ขัด ๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อยู่ ๆ ผู้หญิงสวยที่เขาแอบปิ๊งก่อนหน้านี้ก็มาเชื้อเชิญเขาอยู่ตรงหน้า แล้วเขาก็เป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน
“ว่าไง คุณรังเกียจฉันใช่ไหม คุณเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่าฉันใช่ไหม”
“เอ่อ ผมไม่รู้จักผู้หญิงที่ไหนนะ แต่ผมว่า คุณคงเมามาก คุณนอนเถอะ” ลี่คุนตัดสินใจลุกขึ้นหนีเพื่อหักห้ามจิตใจ แต่มารีอากับลุกขึ้นตามพร้อมดึงแขนเขาจนล้มทับไปบนร่างเธอ
ลมหายใจแผ่วเบาที่รินรดกันอยู่ตรงหน้า… ภายใต้ผ้าห่มที่ขวางกั้นร่างกายที่เปลือยเปล่าของหญิงสาวกับตัวของชายหนุ่มที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูสีขาว
สถานการณ์แบบนี้มัน…
“คุณชวนผมเองนะ”
“อืม”
“งั้น ผมก็จะไม่ปฏิเสธแล้วนะ”
“อือฮึ”
“งั้น ห้ามบอกให้ผมหยุดนะ เพราะผมจะไม่หยุดเลยนะ” ลี่คุนก้มลงกระซิบที่ข้างหูมารีอา
“อืม ฉันไม่ให้คุณหยุดอยู่แล้ว “มารีอากระซิบ ไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรืออะไรที่ทำให้เธอมีอารมณ์และพูดอะไรที่เชื้อเชิญหน้าไม่อายแบบนี้
ลี่คุนยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อสาวสวยตรงหน้าเลื่อนสองมือเล็กของเธอยื่นไปโอบกอดรอบคอของเขาไว้
ใบหน้าของเขาก้มต่ำลง ลมร้อนจากลมหายใจของทั้งคู่รินรดกันใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ …จนกระทั่ง… ริมฝีปากของเขามาประกบที่ริมฝีปากอันนุ่มของเธอ ความรู้สึกแผ่ซ่านหวานเคลิ้มอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน รสจูบที่ใครต่อใครว่าหวานนักหวานหนา เห็นทีจะรู้สึกว่าที่แท้จริงแล้วนั้น หวาน… กว่าที่คิดไว้มาก
ลิ้นร้อนของลี่คุนเริ่มรุกล้ำดื่มด่ำตักตวงความหวานจากมารีอา แม้เธอจะไม่ชำนาญนัก เพราะเรียกได้ว่าครั้งนี้คือครั้งแรกของเธอ ทำให้การตอบรับเป็นไปอย่างเชื่องช้า ทว่าลี่คุนเองก็ไม่ได้รีบร้อน เขาค่อย ๆ สอนเธอพร้อม ๆ กับปลุกเร้าไปในตัว เมื่อฝ่ามือใหญ่เลื่อนเข้ามาเกาะกุมที่อกสวยไร้เสื้อผ้าอาภรณ์อยู่แล้ว แม้เขาจะเห็นในตอนแรกว่าน่าสัมผัส ยังรู้สึกดีไม่เท่าสัมผัสจริง
ฝ่ามือใหญ่วนเวียนเค้นคลึงไม่ยอมเลิก ยิ่งสร้างความรู้สึกร้อนรุ่มในกายของมารีอาให้มากขึ้น เธอส่งเสียงครางอย่างแผ่วเบา เมื่อเขาผละใบหน้าจากการจูบเธอแบบดื่มด่ำเมื่อครู่ ไล้ลงไปที่ซอกคอขาว จนไปถึงเนินอก
จนกระทั่งฝ่ามือใหญ่นั้นค่อย ๆ เลื่อนต่ำลง เมื่อใบหน้าเขายังคลอเคลียที่อกสวย
“อ๊ะ”
มารีอาสะดุ้ง เริ่มรู้สึกถึงปลายนิ้วที่เริ่มสัมผัสกับจุดบอบบางของเธอ
คล้าย ๆ สติของเธอจะกลับมา แต่พอถูกกระตุ้นถี่รัวขึ้น เขาก็ทำให้สติของเธอกระเจิดกระเจิงไปอีกครั้ง
“อย่า… มะ ไม่เอา”
ทันทีที่เหมือนได้สติ มารีอาส่งเสียงครางร้องห้าม
“อ๊า อืมมม อา”
สลับกับเสียงครางเพราะสุขสม เพราะสุดท้ายแล้วเมื่อโดนกระตุ้นทั้งยอดอกและส่วนนั้น มารีอาก็กระตุกหอบเบา ๆ
“พร้อมแล้วสินะครับ… คนดี คราวนี้ผมไม่หยุดแล้วจริง ๆ นะ”
ลี่คุนยกยิ้มอีกครั้ง เขามองร่างบางตรงหน้าที่หายใจหอบระรัว ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของและครอบครองเธอตรงหน้านี้… ทั้งคืน
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว