ตอนที่19ชีวิตแม่ครัวเหอะ

บทล่าสุด

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่112 น้อมบัญชาไทเฮา

  แต่ยังไม่ทันจะสิ้นประโยค น้ำเสียงของไทเฮาก็ตัดบทขึ้นกลางลำอย่างสงบแต่เฉียบขาด“ตอนนี้ ข้าไม่สนใจเรื่องนั้น”ประโยคนั้น...เหมือนดาบฟันลงกลางเวทีสนทนา ทุกเสียงในห้องเงียบลงทันที ดวงตาของกุ้ยเฟยที่เคยมั่นคงสั่นไหววูบหนึ่ง จี้เหวินเองก็ชะงักนิ่งไปเช่นกันไทเฮาทรงทอดพระเนตรรอบห้องอีกครั้ง ดวงเนตรคมเฉียบของพระนางกวาดผ่านทุกคนราวจะเจาะทะลุเสื้อผ้าและเกราะป้องกันในจิตใจ แล้วตรัสช้าๆ ชัดทุกถ้อยคำ“เรื่องความรักของผู้ใดกับผู้ใด…ข้ามิใช่คนใส่ใจ” พระนางทอดพระเนตรไปทางกุ้ยเฟยชวีหยาอีกครั้ง“สิ่งที่ข้าต้องการรู้…คือเหตุใดเจ้าจึงกล้าใช้สิทธิ์ที่เจ้ามิได้ครอบครอง กล้าทำเกินอำนาจโดยไม่สนว่าอยู่ภายใต้คำสั่งใคร ข้าเตือนเจ้ามาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่ให้ล้ำเส้น...แต่เจ้ากลับทำซ้ำอีก ทั้งยังพยายามโยงความหึงหวงมาเป็นข้ออ้าง เห็นตนเป็นหญิงสูงศักดิ์แล้วจะจับใครเล่นงานตามอำเภอใจได้กระนั้นหรือ”น้ำเสียงไทเฮาเยือกเย็นแต่เฉือนลึกยิ่งกว่ามีด“เจ้าเป็นถึงธิดาขุนนางใหญ่เก่าแก่ เจ้าน่าจะรู้ดีที่สุดว่าธรรมเนียมคืออะไร สิทธิ์อันใดคือของใคร หรือว่าเจ้าคิดว่า...หากเจ้าขึ้นเป็นฮองเฮาเมื่อไร เจ้าก็จะมีสิทธิ์เหยียบหัวทุกคนในวัง”

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่111คิดบัญชี

  ไทเฮามีพระบัญชาให้จัดการสอบสวนอย่างเร่งด่วน โดยเรียกตัวผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายเข้าสอบถามต่อหน้าพระพักตร์ ทั้งหมดถูกเชิญเข้ามาในห้องสอบสวนอย่างเงียบเชียบ ไม่มีบุคคลภายนอก ไม่มีองครักษ์เฝ้าประตู มีเพียงกลุ่มเล็กๆ ที่เป็นแกนกลางของเรื่อง“เรื่องในนี้ห้ามแพร่งพรายปิดประตูทุกบานไล่คนไม่เกี่ยวข้องออกไป”บัญชาจากไทเฮาถึงจะพยายามไม่ให้ชื่อเสียงของซวีหยามัวหมอง หากแต่การกระทำแบบนี้นั้นก็ไม่ต่างจากการตบหน้ากุ้ยเฟยซวีหยาในห้องใหญ่แห่งพระตำหนักกลาง บรรยากาศเยือกเย็น ไทเฮานั่งบนบัลลังก์สูงสุด ดวงตาคมกริบจับจ้องมายังกุ้ยเฟยชวีหยาที่ยืนนิ่งด้วยสายตาเคร่งเครียด ท่าทางเกร็งจนแทบขยับไม่ได้ ด้านข้างยังมีฮ่องเต้หยางลี่ใบหน้าผ่อนคลายแต่แฝงความเด็ดขาด ส่วนองค์ชายรองอวี่หรงยืนอยู่ใกล้ๆ รับฟังอย่างเงียบเชียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆไทเฮาผลักพัดอย่างเบาๆ เริ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เปี่ยมด้วยอำนาจ“ข้าต้องการฟังจากปากของพวกเจ้าโดยตรง… ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ได้ยินมาว่าสองสามวันนี้พวกเจ้าที่เอาแต่เล่นสนุกไม่เคยเห็นหัวข้า”สายพระเนตรมองตรงไปยังเซียหยาเป็นคนแรก“นางในฝึกหัดนางนั้นเจ้าพูดมา”เซียหยาซึ่งคุกเข่าอยู่ขยับก

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่110งานหนักรออยู่สินะ

  เสี่ยวหนี่แทบลืมหายใจ หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก ขาแทบไร้แรง แต่สุดท้ายก็ฝืนก้าวออกวิ่งไปยังเรือนในด้วยฝีเท้าสะเปะสะปะ บานประตูถูกผลักออกอย่างแรง ร่างของโจวหลิวเยว่เอนพิงหมอนข้างเรียบง่าย ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อซึมทั่วหน้าผาก สายตาพร่ามัว แต่ทันทีที่เห็นร่างเล็กในชุดคลุมฝุ่นก้าวเข้ามา ใบหน้าอ่อนแรงนั้นกลับแย้มยิ้ม“...หนี่เอ๋อร์...ลูกพ่อกลับมาแล้ว...” เสียงแหบพร่าเปล่งออกเบาๆ ทว่าทุกถ้อยคำชัดเจน“ท่านพ่อ...” เสี่ยวหนี่ทรุดเข่าลงข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำก่อนจะพรั่งพรูด้วยหยาดน้ำตา นางจับมือของพ่อเอาไว้ มือที่เคยอบอุ่นมั่นคง ตอนนี้กลับเย็นชืดและเบาจนแทบไม่มีแรงบีบตอบ โจวหลิวเยว่พยักหน้าเบาๆ ยิ้มให้เสี่ยวหนี่ทั้งที่แทบลืมตาไม่ขึ้น “ดีแล้ว...กลับมาทันเห็นหน้ากันอีกครั้ง...ไม่ต้องห่วงอะไร พ่อ...ไว้ใจเจ้า หนี่เอ๋อร์คือความภูมิใจที่สุดของพ่อ...”“ไม่ต้องพูดแล้วเจ้าค่ะ พักก่อน… ลูกจะหาท่านหมอที่ดีที่สุดสำหรับท่านพ่อ” เสี่ยวหนี่สะอื้นพึมพำ เอาผ้าชุบน้ำซับเหงื่อให้พลางกุมมือนั้นแน่น สะเทือนใจจนเสียงสั่นไม่เป็นคำ แต่โจวหลิวเยว่กลับยิ้มจางๆ ดวงตาพร่าที่เคยอ่อนโยนยิ่งนักมองบุตรสาวด้วยความรักยิ่ง “บ้า

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่109คนละวิถี

  บานประตูเปิดออกอย่างเงียบงัน ร่างสูงของโจวชัวก้าวเข้ามาอย่างองอาจ ด้านข้างคือองค์หญิงสิบสี่อันหรูในอาภรณ์สีชมพูอ่อนงามละมุน ทั้งคู่ต่างคารวะพร้อมเพรียง“กระหม่อมขอถวายพระพรฝ่าบาท”โจวชัวประสานมือนอบน้อม “หม่อมฉันอันหรู ขอถวายพระพรเพคะ” อันหรูเหลือบตามองตงเจี้ยนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักหยางลี่พยักหน้ารับ“มาเถิด มีเรื่องอันใดหรือถึงได้พร้อมใจกันมาเข้าเฝ้าเช่นนี้”น้ำเสียงอ่อนโยนถึงแม้จะกำลังเศร้าสร้อยอยู่ก็ตามโจวชัวขยับกายก้าวออกมานิดหนึ่ง สายตาแน่วแน่ ริมฝีปากขยับเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น “กระหม่อมมาในฐานะว่าที่ไท่จื่อแห่งแคว้นซีเป่ย ขอพระบรมราชานุญาตและพระเมตตาจากฝ่าบาท ขอทัพสนับสนุนจากเมืองหลวงหนึ่งกอง เพื่อประกันความสงบในพิธีแต่งตั้งตำแหน่งไท่จือของข้าในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”หยางลี่เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วยิ้มบางๆ“เหตุใดจึงต้องขอกองทัพพิทักษ์งานแต่งตั้งของท่านเล่าไท่จือ ท่านคงไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำเรื่องอุกอาจในวันพิธี แล้วขอทัพของเราไปเพื่ออะไรกัน”อันหรูก้าวออกมาครึ่งก้าว เสียงของนางดังขึ้นอย่างมั่นใจแต่เปี่ยมด้วยกิริยางาม“พี่ใหญ่เพคะ..ไท่จือไม่กล้าพูดเรื่องนี้ในงานรื่นเริงของเรา น้องถามไ

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่108จากลา

  ใต้แสงจันทร์ที่ถูกบดบังด้วยม่านหมอกแห่งฤดูเหมันต์ อวี่หรงกับเซียหยาก้าวออกจากตำหนักชิงหลาน ร่างของทั้งคู่เดินเคียงกันอย่างเงียบงัน ราวกับยังมีเสียงสะท้อนของคำพูดเมื่อครู่หลงเหลืออยู่ในอากาศเย็นจัด อวี่หรงก้มมองมือของตนที่กำแน่น แล้วพ่นลมหายใจออกช้าๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่น้ำเสียงแข็งกร้าว “ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮา เรื่องนี้ต้องถึงหูเสด็จแม่”เซียหยาหยุดเดิน พลิกตัวหันกลับมามองเขา เงาของนางทอดขวางทางบนพื้นหินหิมะบางๆ ที่เริ่มโปรยลงมา น้ำเสียงที่เงียบมาตลอดทางบัดนี้เปล่งออกอย่างนุ่มนวลแต่แฝงความหนักแน่น “องค์ชายรอง ข้ามีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ หากข้าเดาไม่ผิด...เสี่ยวหนี่คือคนที่ฝ่าบาทหลงใหลในรสมือใช่หรือไม่แต่ที่ไม่เข้าใจคือ เหตุใด...เหตุใดกุ้ยเฟยจึงต้องการจัดการกับเสี่ยวหนี่ถึงเพียงนี้”อวี่หรงหันกลับมามองนาง ใบหน้าที่เคยยิ้มระรื่นประจำยามนี้เคร่งขรึมในความมืด ดวงตาทอแสงคล้ายจะลุกไหม้ด้วยความคิดมากมายที่หมุนวนอยู่ในใจ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยช้าๆ “ข้าเองก็สงสัยมานาน แต่วันนี้…ข้ากระจ่างเสียที” เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้ายามค่ำที่พลุหลากสียังระเบิดเสียงแว่วๆ มาแต่ไกล “เสด็จพี่ของข้า หยางล

• ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่107แพ้

  ตำหนักชิงหลาน ยามพลบค่ำ กลิ่นกำยานยังคละคลุ้งในอากาศ แต่บรรยากาศกลับร้อนแรงราวกับไฟเสียงของกุ้ยเฟยชวีหยาดังขึ้นอย่างเดือดดาล“ขังนางไว้แล้ว แล้วเหตุใดนางถึงโผล่ไปยืนอยู่ใต้หอรอฝ่าบาทเช่นนั้นได้ พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน”หรูซินคุกเข่าอยู่อย่างนอบน้อม โค้งศีรษะต่ำ น้ำเสียงสงบเยือกเย็น“กุ้ยเฟยโปรดอภัย ข้าทำตามคำสั่ง จับตัวนางไว้แล้วจริงๆ และกำลังจะมารายงาน..กุ้ยเฟย แต่เหม่ยซูใช้อำนาจพานางออกไปก่อน”ชวีหยากำมือแน่น ดวงตาลุกวาว“เหม่ยซู แค่ผู้ฝึกสอนนางในนั่นกล้าแทรกแซงคำสั่งข้าเชียวหรือ”“หลังจากข้าได้รู้เรื่อง ข้าตามหาเหม่ยซู หวังจะสอบถามที่อยู่เสี่ยวหนี่และจัดการ แต่...นางอยู่กับจ้าวหรานเจียวเสียก่อน นั่นเป็นคนของไทเฮา ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ หากข้าเข้าไปโดยไม่ได้รับบัญชาจากกุ้ยเฟยก่อน”ชวีหยาเงียบไป ดวงตาเปล่งประกายทั้งโกรธทั้งคิดหนัก รู้ดี...คนของไทเฮา หากคิดจะตัดตอน ต้องย่ำเท้าลงกลางท้องน้ำวนใหญ่พลาดพลั้งอาจจมน้ำตาย นั่นไม่ใช่เรื่องที่นางอยากให้เกิดในตอนนี้ จี้เหวินที่ยืนข้างหลังมานานก็พูดขึ้นลนลาน เสียงติดตะกุกตะกักราวกับพยายามจะเอาตัวรอดจากเรื่องนี้จี้เหวินไม่พร้อมเสี่ยงกับอะไรทั