แชร์

ตอนที่7 ชำระความ

ผู้เขียน: ไห่ถาง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-07 22:22:19

“เจ้าค่ะ”

         หญิงสาวย่อกายให้แก่หัวหน้าขันที ต่อให้อดีตจะยิ่งใหญ่แค่ไหน ทว่าตอนนี้นางเป็นเพียงหญิงหม้าย ฐานะร่ำรวย แต่ก็มิใช่ราชนิกุลเช่นชีวิตเดิม จำต้องรู้จักก้มหัว เพื่อหลายสิ่งอย่างในภายหน้า

         “เราเข้าบ้านกันเถอะ”

         แม่ทัพหนุ่มเอ่ยกับน้องๆ โดยที่ตัวเขาเข็ญน้องชายด้วยตนเอง เสียงพูดคุยอย่างครื้นเครง สร้างรอยยิ้มให้แก่บ่าวไพรในจวน นานมากแล้ว ที่สกุลชู เงียบเหงาจากการสูญเสีย

         ชูเหมยฮวา อาศัยความจำเจ้าของร่าง ที่มีต่อจวนแห่งนี้ และเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมไม่น้อย สกุลชูมีเงินตรา แต่เมื่อเสาหลักจากไปอย่างกะทันหัน สามพี่น้องแยกทางเดิน

         ความอึมครึมจึงเข้าครอบงำ กึก! ทั้งสามหยุดนิ่ง เมื่อมีร่างสูงกำยำของใครอีกคนมาขวางไว้ และอาการสั่นน้อยๆ ของพี่ชายคนรอง ทำให้ชูเหมยฮวา จับจ้องกลับไปยังผู้มาใหม่

         “คุณชายจ้าง...” เป็นจูชินที่เอ่ยขึ้น ก่อนจะมองไปยังคุณชายรอง  

         “ข้าน้อยจ้างเสิ่น มาช่วยดูแลน้องจ้านกง”

         คำพูดของจ้างเสิ่น ติดจะกระด้างกระเดื่องอยู่ไม่น้อย ทั้งที่รู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้า เป็นถึงแม่ทัพ ทว่ากลับไม่แสดงท่าทียำเกรง

         “วันนี้พี่ใหญ่กับน้องหญิงอยู่ ข้าไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านพี่จ้างขอรับ”

         “เจ้าต้องให้ข้าช่วยกดจุด”

         “เอ่อ...”

         “เรื่องนั้น ข้าที่เป็นน้องสาวช่วยจัดการได้ คุณชายจ้างมิต้องลำบาก เพราะนับจากวินาทีนี้ไป ข้าจะอยู่ดูแลพี่รองเอง”

         “ฮูหยินท่านแม่ทัพ ไยแยกบ้านกับสามี มันผิดธรรมเนียม”

         “ข้าหย่าขาดกับสวีกงจื่อแล้ว การกลับบ้านย่อมเป็นเรื่องที่ถูกต้อง หรือคุณชายคิดว่าข้าต้องเร่ร่อน ไร้ที่พักพิงกันเล่า”

         “เรื่องใหญ่เช่นนี้ ไยจึงไม่มีข่าวให้ผู้คนได้ยิน”

         “หึๆ ข้าไม่คิดว่าคุณชายจ้าง จะเป็นพวกชอบสอดรู้เรื่องผู้อื่น”

         หมับ! มือสั่นน้อยๆ รีบความจับแขนน้องสาว สายตาห้ามปราบ ทำให้ชูเหมยฮวา มั่นใจยิ่งนัก ว่าจ้างเสิ่น ต้องทำสิ่งใดต่อพี่ชายของนาง

         “มิแปลกหากจะเกิดการหย่าขาด วาจาของคุณหนูชู เลาะร้ายนัก...”

         “มิแพ้ท่าน”

         ริมฝีปากอิ่มเหยียดออก เมื่ออีกฝ่ายตั้งตัวเป็นปรปักษ์ นางก็ไม่จำเป็นต้องถนอม คนผู้นี้จงใจข่มขู่นาง และบีบบังคับพี่ชายนางไปในตัว

         “หากไม่มีสิ่งใด ข้าอยากอยู่กันปะสาพี่น้อง หวังว่าเจ้าจะไม่ถือสานะ จ้างเสิ่น”

         คำพูดจากคนที่เงียบมาโดยตลอด ทำให้จ้างเสิ่น จำต้องล่าถอย ก้าวเดินจากไป ด้วยอารมณ์ขุ่นมัวไม่น้อย

         “ไปกันเถอะ”

         ชูจ้านเจ๋อ ไม่ชักถามสิ่งใดจากน้องชาย เพราะที่ผ่านมาหลายปี เขามิเคยได้ดูแลน้องๆ ได้เลยอย่างเต็มที่ ฉะนั้นทุกอย่างเขาจะใช้สายตาตัดสิน ใครก็ตามที่คุกคามน้องๆ ของเขา มันผู้นั้นจะได้รับการชำระอย่างสาสม เขาในอดีตกับตอนนี้ มันต่างกันมากนัก

         ชูเหมยฮวา ลูบเบาๆ ที่มือของพี่ชาย ที่ยังคงกำแขนนางเอาไว้แน่น นางผู้กรำศึกมามาก มีหรือจะไม่รู้ว่านี่...คืออาการของคนตื่นกลัว

         “เสี่ยวเยี่ยน เจ้าช่วยไปทำน้ำแกงปลา สูตรที่ข้ามักใช้บำรุงร่างกาย สำหรับมื้อค่ำนี้ด้วย หากไม่มีปลา เปลี่ยนเป็นเนื้อหรือสิ่งที่มีแทนได้”

         “เจ้าค่ะ”

         “น้ำแกงบำรุงร่างกายเยี่ยงนั้นรึ! เจ้าเจ็บป่วย...”

         สายตาของชายหนุ่มทั้งสอง จ้องมองไปที่น้องสาว สิบห้าปีที่นางไม่เคยได้ก้าวออกจากจวนสวี มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันบ้าง ทำไมน้องสาวเจ็บป่วย พวกเขาหาได้รับรู้

         “เป็นเพียงความอ่อนหล้าเท่านั้นเจ้าค่ะ ข้าอยู่ที่นั้น พวกท่านย่อมรู้ดีว่าข้าต้องทุกข์ทนแค่ไหน แม้จะกินอิ่ม ทว่าใจข้านั้นระทมนัก”

         “นับแต่นี้ เจ้าจะอยู่ใต้ปีกของพี่ๆ ไม่ว่าสิ่งใดจงบอกอย่าได้ปิดบังอีก”

         ชูจ้านกง เอ่ยกับน้องสาว ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้จะยังควบคุมน้ำเสียงได้ยังไม่ดีนัก

         “เจ้าค่ะ”

         สามพี่น้องกลับเข้าไปในเรือนใหญ่ เสียงหัวเราะเกิดขึ้นเป็นระยะ และนั่นทำให้คนที่ซุ่มอยู่ กำหมัดแน่นด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะเร้นกายหายไปในสวนดอกไม้

กลางดึกเรือนจ้านกง

         ร่างผอมเพรียว นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจอันสม่ำเสมอ ทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกขัดใจนัก เพราะปกติแล้วเวลานี้ ชูจ้านกงจะยังไม่ได้หลับนอน

         “เจ้าคิดว่าหลับแล้ว ข้าจะปล่อยเจ้า ให้ทอดทิ้งข้าไว้เพียงลำพังเช่นนั้นรึ!”

         น้ำเสียงที่บ่งบอก ถึงอารมณ์อันพุ่งพล่าน ทำให้คนที่ยืนนิ่งอยู่หลังม่าน ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา เพื่อระบายความอัดแน่น ที่พร้อมระเบิดออกมา

         นี่กระมัง...ที่พลังและวิชาการต่อสู้ของนาง ติดตามจิตวิญญาณมา และเข้ากลับร่างกายของชูเหมยฮวา ราวกับเจ้าของร่างฝึกฝนเคียงนางก็มิปาน

         หญิงสาวพอจะเดาได้แล้ว ว่าคุณชายรองสกุลชู ต้องพบเจอกับสิ่งใด หากจิตใจของเขาเป็นพวกตัดแขนเสื้อ ย่อมไม่ใช่เรื่องน่าหวาดหวั่นอันใด แต่ถ้าเป็นชายเต็มร้อย ย่อมเป็นบาดแผลทางใจที่น่ากลัว

         เท้าหนาก้าวเข้าใกล้เตียงนอน แล้วหยุดนิ่ง พร้อมใช้สายตา ไล่มอง ไปตามร่างที่นอนเหยียดยาว ลมหายใจที่แรงขึ้น ราวกับภาพตรงหน้า กระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อน ให้แสดงออกมาจากผู้มาเยือน

         ทำให้คนหลังม่าน ขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อรับรู้ถึงอันตรายแอบแฝง นางไม่ต้องคาดเดาอะไรให้เสียเวลา มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าคำพูด มือบางกระชับมีดสั้นในมือเอาไว้แน่น แต่ก็ยังคงนิ่งมองเงาร่าง ที่อยู่ข้างเตียงพี่ชายอย่างสงบ

         ร่างสูงใหญ่ นั่งลงขอบเตียง ก่อนจะโน้มใบหน้า ลงชิดกับใบห้าของคนบนเตียง ลมหายใจที่สม่ำเสมอ ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจอยู่ไม่น้อย ที่เจ้าของห้อง จะหลับสนิทได้ถึงเพียงนี้ 

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ภรรยามิหวนคืน   ตอนที่73 คุณชาย...ท่านติดหนี้แล้ว3

    ร้านขนมโหรวอิง เผยอิงเถา กำลังครำเคร่ง สำหรับการวางแผนการค้า นางตื่นมาจะกี่วันไม่สำคัญ เพราะสิ่งที่ต้องทำ หากยื้อเวลาก็รังแต่จะพลาดพลั้งให้ศัตรู เมื่อเช้าที่ผ่านมา นางอาจเหมือนคนโง่ที่แสร้งฉลาด ในสายตาของใครบางคน แต่นักธุรกิจที่เรียนรู้ การดูผู้คนมาตั้งแต่จำความได้แบบนาง มองแค่ปราดเดียวก็รู้ ว่าคนฉลาดอย่างเผยอันหลิง กำลังประเมินนางอยู่ “ร่างกายท่านยังไม่แข็งแรง ไยหักโหมนักเล่าขอรับ” ถงเจี้ยน ก้าวเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะน้ำชา แล้วรินยกดื่มอย่างกระหาย “ร่ำรวยมา ไยยังดูหิวโหยอยู่เล่า” หญิงสาวเอ่ยเย้า ถงเจี้ยน ทว่ามือยังคงตวัดพู่กัน เพื่อเขียนแผนงานของตนเองต่อ “นายหญิงช่างรอบรู้ยิ่งนัก” “หากเจ้าไม่ได้ผลกำไร ไยจะกลับมาหน้าระรื่นเยี่ยงนี้เล่า” “เฉพาะหนี้หลักแสนตำลึง ดอกเบี้ยตามกฎหมายกำหนด เบี้ยหวัดของท่านราชครู สักห้าปีจึงจะเพียงพอ รวมต้นและดอก สกุลเผยเรียกว่า...ล้มละลายได้เลยขอรับ” “หึๆ คิดดอกเบี้ยตามกฎหมายกำหนดเลยหรือ แล้วถ้าตามกฎการค้าเล่า” หญิงสาวละสายตา มองไปที่ถงเจี้ยน เพื่อรอ

  • ภรรยามิหวนคืน   ตอนที่72 คุณชาย...ท่านติดหนี้แล้ว2

    พลบค่ำ ณ จวนสกุลเผย ภายในห้องนั่งเล่น เผยตงนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าบิดา เมื่อเขากลับมาบ้าน พร้อมสัญญากู้ยืม ที่มีจำนวนมาก จนมิรู้ว่าทั้งชีวิต จะหามาชดใช้หมดหรือไม่ท่านราชครูเผย ขบกรามแน่นด้วยความกรุ่นโกรธ ตอนเช้าเป็นบุตรสาวคนโต ที่ทำให้เขาไร้หนทางทำกิน ตกเย็นมาบุตรชายก็นำเรื่องน่าปวดหัวมาให้อีก “ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว ว่าให้เลิกทำตัวเยี่ยงนี้” ท่านราชครู เอ่ยกับบุตรชาย ด้วยน้ำเสียงปนสิ้นหวัง ไยชีวิตเขาต้องพบแต่เรื่องชวนปวดหัวเยี่ยงนี้ เผยตงคือผู้นำตระกูลคนต่อไป ทว่ากลับทำเรื่องให้หมดความน่าเชื่อ แล้วแบบนี้จะปกครองผู้ใดได้ “หากร้านของเรายังอยู่ ข้าคงไม่ตกเป็นหนี้มากมายเช่นนี้” ปัง! กำปั้นหนา ทุบลงบนโต๊ะน้ำชา ด้วยอารมณ์ที่กรุ่นโกรธสุดขีด จากในคราแรก ที่เขาพยายามข่มกลั้น มันเอาไว้อย่างสุดความสามารถ เพราะไม่อยากจะใช้วาจารุนแรง “ต่อให้ร้านทั้งสองยังอยู่ ก็ไม่พอที่จะใช้หนี้นับแสนตำลึง ที่เจ้าก่อเอาไว้ เรื่องนี้หากแพร่ออกไป ย่อมต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน” “ท่านพี่” “หุบปาก! ใครหน้าไหน! ก็อย่าได้เอ่ยปากในตอนนี้”

  • ภรรยามิหวนคืน   ตอนที่71 คุณชาย...ท่านติดหนี้แล้ว1

    โรงน้ำชาจิ่งชวน ชายหนุ่มรูปงาม ในชุดสีขาวสะอาด ก้าวเข้าไปภายในโรงน้ำชา ทว่าเขากลับไม่ได้เลือกที่นั่ง สำหรับดื่มชาอย่างที่ควรจะเป็น แต่เขากลับเดินเลยไป ยังส่วนของหลังร้าน “คุณชายเชิญขอรับ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พร้อมก้าวตามเสี่ยวเอ้อไป เพียงเดินเข้าไปภายในห้องขนาดใหญ่ ที่คลาคล้ำไปด้วยนักพนันมือทอง รอยยิ้มเย็นก็ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเป้าหมาย “หากคุณชายเผย ต้องการเงินเท่าไหร่ ให้เขายืมไปได้เต็มที่” “ทราบแล้วครับคุณชาย” ถงเจี้ยน เดินไปนั่งร่วมโต๊ะ ที่เผยตงนั่งเล่นอยู่ ชัยชนะของเผยตงคือสิ่งที่เขาต้องการ ชายหนุ่มเริ่มที่จะวางเงิน สำหรับการพนันในตาต่อไป แน่นอนว่าเขาจงใจพ่ายแพ้ จนผ่านไปหลายตา ที่ถงเจี้ยนจงใจเสียเงิน และแสร้งกู้ยืมเงินจากทางร้าน เพื่อทุ่มสุดตัว ล่อเหยื่อ “ฮ่าๆ วันนี้ข้ามือขึ้นยิ่งนัก ตานี้ข้าขอเทหมดหน้าตัก” เสียงร้องอู้! ดังขึ้นรอบโต๊ะ เมื่อคุณชายสกุลใหญ่ เทหมดหน้าตักในตานี้ คงหมายจะกินเงินของผู้มาใหม่ บุรุษชุดขาวที่มีตั๋วเงินกองอยู่ตรงหน้า ช่างอาจหาญเข้ามาเล่น ทั้งที่พ่ายแพ้มาหลายตาติด

  • ภรรยามิหวนคืน   ตอนที่70 มิทันระวัง

    ปึก! หมับ! ในจังหวะ ที่หญิงสาวกำลังจะหงายหลัง มือเรียวยาวของบุรุษผมสีเงินยวง ได้รั้งเอวขอดของนางเอาไว้ได้ทัน หญิงสาวเงยหน้าสบเข้ากับดวงตาสีเหล็ก“เจี๋ย!”คำพูดที่หลุดออกมา แม้จะเบาหวิว ทว่าแววตาคู่คมพลันหรี่เรียว ก่อนจะกลับไปเย็นชาดังเดิม“ท่านแม่” ฟู่หลงเรียกมารดาด้วยห่วงใยเผยอิงเถา รีบขยับตัวยืนให้มั่นคง ก่อนที่ชายหนุ่มจะปล่อยมือจากเอวขอดของนาง“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้ามิทันระวัง”ไม่มีคำตอบจากบุรุษตรงหน้า เขาทำเพียงขยับถอยไปเล็กน้อย ก่อนจะเบี่ยงกายให้แก่หญิงสาว ก้าวผ่านเข้าไปด้านใน เผยอิงเถาค้อมศีรษะให้อีกฝ่าย แล้วก้าวผ่านไปด้วยหัวใจเต้นระรัวถึงแม้ว่าสีผม สีตาจะแตกต่างจากกู้เจี๋ย ทว่าทุกอย่างมันคือเขา มิเว้นแม้แต่กลิ่นกายนั้นด้วย นางคงคิดถึงกู้เจี๋ยมากไป เลยเก็บเขามาจินตนาการ ว่าชายผมสีเงิน คือเจี๋ย น้องบุญธรรมของนางในชีวิตเดิม“ท่านอ๋อง เป็นอะไรมากไหมขอรับ”องครักษ์หนุ่ม รีบเอ่ยถามผู้เป็นนาย ด้วยกู้อ๋องร่างกายไม่สู้ดีมานานปี ครั้งนี้ไม่รู้เพราะเหตุใด หลังจากหายเจ็บไข้ ก็ตั้งใจออกมาที่ร้านขนมเก่าแก่ เพื่อซื้อหามันด้วยตนเอง“ข้าไม่เป็นไร”ร่างสูงก้าวออกจากร้านไป ด้วยใบหน้าเย็นชา เหมือนกั

  • ภรรยามิหวนคืน   ตอนที่69 อยากทดสอบ

    “นางเอก คือสิ่งใดเจ้าคะ” ฟู่อิงถามมารดา ด้วยแววตาใคร่รู้“หึๆ นางเอกคือตัวละครในนิยาย เอาไว้แม่จะให้น้าปี้เหลียน พาพวกเจ้าไปฟังจากผู้บรรยายในตลาด ดีหรือไม่”“ดีเจ้าค่ะ”“เจ้าไม่สงสัยรึฟู่หลง”หญิงสาวหันไปถามบุตรชายบ้าง แต่จากสายตาที่เห็น บุตรชายกำลังใช้ความคิดอย่างหนักอยู่เช่นกัน“ข้าเป็นบุรุษ จะขี้สงสัย แล้วถามทุกเรื่องไม่ได้ขอรับ”“หือ!”“ข้าจะไปเตรียมรถม้ารอนะขอรับ”ถงเจี้ยน รีบก้าวออกจากเรือนไปในทันที เพราะดูเหมือนศิษย์คนแรก กำลังทำให้เขาถูกนายหญิงเล่นงานเสียแล้ว“ไม่ผิด... แต่แม่ขอเพิ่มเติมสักนิด ว่าเจ้าต้องไม่แสดงความสงสัยทางสีหน้า และแววตาด้วย จึงจะนับว่าสมบูรณ์แบบ เพราะใจเราคิดอย่างไร แววตาต้องไม่แสดงออกเช่นนั้น เพราะท้ายที่สุดแล้ว คนก็รู้ว่าเจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่”“ลูกจะจดจำไว้ขอรับ”“ค่อยๆ ฝึกฝนไป ไม่มีสิ่งใดสามารถ ทำสำเร็จได้ในวันเดียว อาจารย์ของเจ้า ท่าทางจะเก่งกาจไม่น้อย”“ท่านแม่ไม่ว่าหรือขอรับ”“เจ้าไม่เอาใจใส่ต่อการเรียน นั่นคือสิ่งที่แม่จะว่า”“ขอรับ”“กินต่อเถอะ วันนี้เราต้องออกไปที่ร้านขนม แม่มีสิ่งต้องจัดการอีกมาก ปี้เหลียนกินข้าวพร้อมกันเลย จะได้ไม่เสียเวลา”“แต่.

  • ภรรยามิหวนคืน   ตอนที่68 บุรุษน้ำแข็ง

    หลังจากแม่สามีกลับไป หญิงสาวได้กลับเข้าห้อง เพื่อไปอาบน้ำแต่งกาย สำหรับออกไปจัดการ เรื่องการค้าต่อ นางยังต้องเรียนรู้อีกมาก กับโลกใหม่นี้การที่นางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นั่นเท่ากับนางจะต้องใช้ชีวิต ในโลกต่างมิตินี้ไปอีกนาน และมันจะนานแค่ไหน ขึ้นกับมือของนาง ว่าจะรังสรรค์ ให้มันสมบูรณ์แบบ ได้มากน้อยเพียงใด“นายหญิง ท่านไป๋ส่งข่าวมาแล้วเจ้าค่ะ” ปี้เหลียนที่ยืนอยู่หลังฉาก รายงานให้แก่นายสาวได้ทราบ“เรื่องเหล่ยฟู่เฉารึ!”“เจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านแม่ทัพ ใกล้จะถึงเมืองหลวงแล้ว คาดว่าไม่เกินสามวันเจ้าค่ะ”“ดี! เด็กๆ เรียบร้อยดีใช่ไหม ประเดี๋ยวเราจะออกไปที่ร้านกัน”“เจ้าค่ะ”ปี้เหลียนตอบรับ ก่อนจะเดินไปเตรียมอาภรณ์ ให้แก่ผู้เป็นนาย ไหมที่ว่าเนื้อดี ยังหยาบนักในความคิดของหญิงสาว สกุลเหล่ยไม่ได้เมตตานายของนางเลยสักนิด“ต่ำช้า! หากวันใดนายหญิงหลุดพ้นไปจากที่นี่ ข้าจะถล่มพวกเจ้ามิให้เหลือชิ้นดี”เผยอิงเถายิ้มน้อยๆ เมื่อสาวใช้ข้างกาย กำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง กับเสื้อผ้าในมือ นางรู้ดีว่าชุดที่สกุลเหล่ย นำมาให้เมื่อสองวันก่อน มันก็แค่ผ้าไหมผสม หาได้เป็นไหมเนื้อดีอย่างที่ควรจะเป็น แต่ ณ เวลานั้น นางกับลูกไม่

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status